Η ανήσυχη και ορμητική του φύση σε συνδυασμό με τη δίψα για ζωή, για συλλογή εμπειριών και ανεξαρτησία τον έφεραν στο Θέατρο Τέχνης.
Από εκεί και πέρα ξεκίνησε ένα ιδιαίτερο ταξίδι στην ήδη περιπετειώδη ζωή του.
Ένα ταξίδι συνώνυμο με τον τρόπο ζωής του. Που του δίνεται τόσο, όσο αφήνεται σ’ εκείνο. Που του προσφέρει γνώση, εμπειρία, μελέτη, επιθυμίες, ψυχοθεραπεία, παρατήρηση, συλλογή, σύνθεση, έμπνευση, επικοινωνία και προβληματισμός. Σαν ένα σφουγγάρι, σαν ένα κύτταρο, το οποίο διαρκώς πολλαπλασιάζεται.Ο Ελευθέριος Βασιλάκης επέλεξε να γίνει ηθοποιός γιατί του έδινε την ευκαιρία να παίζει με τους δικούς του όρους, για να μεταμορφώνεται, για ν’ αναζητά την αλήθεια….
Το 2017 τον βρήκε αρχικά ως “Σούμαν” στον ομώνυμο ρόλο του έργου της Σοφίας Καψούρου, στη συνέχεια συμμετείχε στις “Τιτανομαχίες” της Νατάσας Σιδέρη και τώρα στο “Σπίτι” του Χαράλαμπου Γιάννου στο νέο πρότζεκτ του Εθνικού Θεάτρου “Συγγραφέα τους μήνα”.
Πράγμα που σημαίνει πως λόγω του μικρού χρονικού διαστήματος μεταξύ τους απαιτούνται λίγες πρόβες, αυξάνοντας τον βαθμό δυσκολίας. “Απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση, οξυδέρκεια και δεν σου αφήνει περιθώρια για χαλάρωση. Φυσικά δεν είναι βασανιστήριο και έχουμε τον τρόπο να περνάμε καλά. Το γνωστό μότο “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω¨ ταιριάζει γάντι στο “Συγγραφέα του μήνα” και αν μη τι άλλο, αποδείξαμε ότι το θέλουμε. Η ανταπόκριση του κοινού στην πρωτοβουλία του Εθνικού να παρουσιάσει νέα ελληνικά θεατρικά έργα, ένα κάθε μήνα και για 6 μόνο παραστάσεις το καθένα, είναι μεγάλη γιατί το ένα sold out διαδέχεται το άλλο. Τα έργα πραγματικά είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και δικαίως το Εθνικό τους δίνει την ευκαιρία να παρουσιαστούν στο κοινό”, αναφέρει στο All4fun o Ελευθέριος, βάζοντας μας παράλληλα μέσα στον κόσμο του “Σπιτιού” σε σκηνοθεσία Ελεάνας Τσίχλη:
“ Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, μεγάλος γιος της οικογένειας, που αναγκάζεται μετά από χρόνια να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι και να αναμετρηθεί με το παρελθόν και το παρόν του. Πόσο δύσκολο όμως είναι όταν η τηλεόραση παραμένει για χρόνια ερμητικά ανοιχτή; Μια οικογένεια συναισθηματικά ανάπηρη που εξαντλεί την ανάγκη για επαφή μόνο στο τηλεκοντρόλ. Κι αν η τηλεόραση χαλάσει; Ποιός ο πομπός και ποιός ο δέκτης; Ακούγεται βαρύ και είναι. Χάρη όμως στην φαντασία της κυρίας Τσίχλη και την σκηνοθεσία της το κοινό θα γελάσει με την ψυχή του…”
Εχοντας συμμετάσχει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές (ξεκινώντας από το Παρά Πέντε έως και το Daddy Cool, που ήταν και η τελευταία του δουλειά), αλλά και σε πολλές επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις ο Ελευθέριος αναμένει με ανυπομονησία τη στιγμή εκείνη, όπου θα πραγματοποιήσει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινία. Και επειδή η ορμητική του φύση δεν τον αφήνει ποτέ σε ησυχία ασχολείται καθημερινά με τον αθλητισμό, αλλά και με την άλλη του μεγάλη αγάπη, τη φωτογραφία…
* Είχα μια άκρως περιπετειώδη ζωή. Μια ζωή που ο TOM ΡΟΜΠΙΝΣ θα μπορούσε εύκολα να κάνει best selller. Ήμουν έφηβος με δίψα για την ζωή, για συλλογή εμπειριών, ανεξαρτησία μα κυρίως για να ανακαλύψω τι είναι αυτό που θα μου άρεσε να κάνω για την υπόλοιπη ζωή μου. Στα 23 μου, ξύπνησα ένα πρωί και είπα θα γίνω ηθοποιός. Αρχίζω μαθήματα, δίνω εισαγωγικές εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και στο υπουργείο Πολιτισμού, πέρασα επιτυχώς και στα δύο. Το ταξίδι είχε ήδη ξεκινήσει.
* Η υποκριτική είναι για μένα τρόπος ζωής αλλά και η ίδια η ζωή. Θα σου δοθεί τόσο, όσο της αφεθείς. Είναι γνώση και επίγνωση, εμπειρίες και μελέτη. Είναι ανάγκη και επιθυμίες, μαζοχισμός και ψυχοθεραπεία. Είναι στοχασμός, παρατήρηση, συλλογή και σύνθεση. Είναι επικοινωνία και προβληματισμός, μίμηση και έμπνευση. Η υποκριτική είναι κύτταρο που πολλαπλασιάζεται, σφουγγάρι και απορροφάει. Είναι πρόσθεση και αφαίρεση. Είναι έκφραση. Είναι μεταμόρφωση. Είναι γοητεία. Είναι ευθύνη. Η υποκριτική είναι ξεγέλασμα, είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Είναι η αλήθεια.
* Τα προβλήματα στον χώρο είναι γνωστά. Υπήρχαν και θα υπάρχουν. Θέλουμε δεν θέλουμε είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που απο δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Πρέπει να μάθουμε να λέμε όχι. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Έχω μάθει να χαμογελάω και να κάνω όμορφες σκέψεις. Καθετί έρχεται σ’ αυτον που περιμένει.
* Η τέχνη κυρίως θέτει τα ερωτήματα. Ας πάρουμε όμως ως δεδομένο ότι δίνει τις απαντήσεις. Πραγματικά πιστεύει κανείς ότι οι Έλληνες είναι έτοιμοι να τις δεχτούν ; Και δεν αναφέρομαι στο μικρό ποσοστό των Ελλήνων που ασχολείται είτε ως πομπός είτε ως δέκτης με την τέχνη αλλά στο μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων που χωρίς συνειρμική ικανότητα ούτε να κάνουν τέχνη μπορούν, ούτε να την αποδεχτούν.
* Το να είσαι κομμάτι του Εθνικού Θεάτρου και της ιστορίας του είναι μεγάλη χαρά και τιμή για κάθε ηθοποιό. Και είναι τελείως διαφορετική αίσθηση από την συνεργασία που είχα με το Εθνικό πριν 8 χρόνια σε καλοκαιρινή περιοδεία με τώρα που οι παραστάσεις παίζονται στο θέατρο Τσίλλερ. Είναι τόσο όμορφο να περνάς την ημέρα σου σ’ αυτό το ιστορικό θέατρο. Η ενέργεια που εισπράττεις, οι συναντήσεις με τόσο αξιόλογους συναδέλφους και συντελεστές στους κοινόχρηστους χώρους και οι κουβέντες που ανταλλάσεις με αυτούς είναι κάτι που σπάνια το βρίσκεις οπουδήποτε αλλού.
* Στο συγκεκριμένο πρότζεκτ ο “Συγγραφέας του μήνα”, συμμετέχω στα 3 από τα 4 έργα. Για κάθε έργο έχουμε σχεδόν 22 πρόβες. Αυτό από μόνο του έχει έναν βαθμό δυσκολίας. Απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση, οξυδέρκεια και δεν σου αφήνει περιθώρια για χαλάρωση. Φυσικά δεν είναι βασανιστήριο και έχουμε τον τρόπο να περνάμε καλά. Το γνωστό μότο “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω¨ ταιριάζει γάντι στο “Συγγραφέα του μήνα” και αν μη τι άλλο, αποδείξαμε ότι το θέλουμε.
* Η ανταπόκριση του κοινού στην πρωτοβουλία του Εθνικού να παρουσιάσει νέα ελληνικά θεατρικά έργα, ένα καθε μήνα και για 6 μόνο παραστάσεις το καθένα, είναι μεγάλη γιατί το ένα sold out διαδέχεται το άλλο.
* Τα έργα πραγματικά είναι το ένα καλύτερο από το άλλο και δικαίως το εθνικό τους δίνει την ευκαιρία να παρουσιαστούν στο κοινό. Ξεκινήσαμε με το “Σούμαν” της Σοφίας Καψούρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και ακολούθησε το έργο “Τιτανομαχίες ” της Νατάσας Σίδερη σε σκηνοθεσια Υρώ Μανέ. Πραγματικά τα έργα είναι διαμάντια και είμαι σίγουρος πως στο μέλλον θα ζωντανέψουν και θα λάμψουν ξανά σε κάποια θεατρική σκηνή. Για τον κύριο Γιοβανίδη αλλά και την κυρία Μανέ, οι λέξεις φαντάζουν αδύναμες να περιγράψουν την συνεργασία μας. Η σχέση ηθοποιού-σκηνοθέτη μέρα με την ημέρα παραχωρούσε την θέση της σε σχέση άνθρωπος προς άνθρωπο για να καταλήξει σε φίλο προς φίλο. Τι ευτυχία αυτό.
* Το νέο έργο που παρουσιάζεται τον μήνα Απρίλιο είναι το “Σπίτι” του Χαράλαμπου Γιάνου σε σκηνοθεσία Ελεάννας Τσίχλη. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, μεγάλος γιος της οικογένειας, που αναγκάζεται μετά από χρόνια να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι και να αναμετρηθεί με το παρελθόν και το παρόν του. Πόσο δύσκολο όμως είναι όταν η τηλεόραση παραμένει για χρόνια ερμητικά ανοιχτή; Μια οικογένεια συναισθηματικά ανάπηρη που εξαντλεί την ανάγκη για επαφή μόνο στο τηλεκοντρόλ. Κι αν η τηλεόραση χαλάσει; Ποιός ο πομπός και ποιός ο δέκτης; Ακούγεται βαρύ και είναι. Χάρη όμως στην φαντασία της κυρίας Τσίχλη και την σκηνοθεσία της το κοινό θα γελάσει με την ψυχή του.
* Σαν σπουδαστής στο θέατρο Τέχνης, είχα την ευκαιρία από το πρώτο έτος να δουλεύω στο θέατρο της Φρυνίχου. Φροντιστής, ταξιθέτης, μάστορας σε οποιοδήποτε πόστο και σε οποιαδήποτε ανάγκη είχε το θέατρο.’ Ηταν τόσο όμορφο και συναρπαστικό να βλέπεις πως δημιουργείται το θέατρο, πως και κάποιοι άλλοι κοπιάζουν εκτός από αυτούς που πατάνε την σκηνή.
* Ωραία η σχολή δε λέω, δεν μου λείπει καθόλου, αλλά το να είσαι στο θέατρο και να παρακολουθείς από την κουίντα ηθοποιούς όπως οι Γ.Φέρτης, Λ.Γεωργακόπουλος, Α.Χειλάκης, Β.Παπαβασιλείου, Λ.Φωτοπούλου, Μ.Κατσιαδάκη, Μ.Παπαδημητρίου, Κ.Γέρου και τόσοι και τόσοι που έπαιζαν στις παραστάσεις που ήμουν φροντιστής, είναι ένα δώρο, ένα σεμινάριο. Οι κουβέντες μαζί τους, οι συμβουλές η καλύτερη σπουδή στην τέχνη.
* Στο δεύτερο έτος της σχολής, ο δάσκαλος μου και σκηνοθέτης Θοδωρής Γράμψας με εμπιστεύεται στην Αντιγόνη του Ανούιγ και μου αναθέτει τον ρόλο του Αίμωνα. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Δέκα χρόνια μετά την αποφοίτηση μας απο την σχολή, δουλεύω για πρώτη φορά με την συμμαθήτρια μου Λένα Παπαληγούρα, στο “Mon Petit Prince” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου.
* Είναι υπέροχο και νιώθεις εξαρχής μια οικειότητα όταν ο άλλος είναι από την ίδια σχολή πόσο μάλλον όταν υπήρξατε στην ίδια τάξη. Βέβαια μας περίμενε μια έκπληξη, όταν κατά την διάρκεια των προβών και καταμεσής ενός αυτοσχεδιασμού, μείναμε αντικριστά με οδηγία να παρατηρήσουμε ο ένας τον άλλον. ‘Οσο κυλούσαν τα λεπτά τόσο κυλούσαν τα δάκρυα στα μάτια μας. Και οι δύο εξομολογηθήκαμε έπειτα ότι παρόλο που ήμασταν μαζί στην σχολή δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να ακουμπήσουμε το βλέμμα ο ένας στον άλλον. Τέλος το γεγονός πως η Λένα εξελίχθηκε τόσο πολύ, έχει ωριμάσει υποκριτικά, έχει μια ζηλευτή τεχνική, έναν αξιοθαύμαστο ζήλο και μια αστείρευτη ενέργεια για το θέατρο δεν μπορούσε παρά να με γεμίσει περηφάνια.
* Ο κινηματογράφος μέχρι στιγμής παραμένει παγερά αδιάφορος για την ύπαρξη μου. Πέρα απο μία ταινία μικρού μήκους και μία μεγάλου που η τύχη της αγνοείται, δεν είχα άλλη ενασχόληση με το σινεμά. Θα μου άρεσε να παίξω σε ταινία του κυρίου Αργύρη Παπαδημητρόπουλου ή του κυρίου Γιάννη Οικονομίδη. Έίχα βέβαια την χαρά να κάνω αρκετά διαφημιστικά δύο εκ των οποίων θριάμβευσαν στα ERMIS AWARDS, του ΟΠΑΠ το “είσαι ότι παίζεις” και της ΝΟVA το “δεν είναι θαύμα”.
* Όταν τελείωσα την σχολή υπήρχε πληθώρα τηλεοπτικών παραγωγών. Δεν είχα παρά να τυπώσω βιογραφικά και να χτυπήσω πολλές πόρτες. Έτσι προέκυψαν πολλές συμμετοχές. Ένα ελάχιστο πέρασμα στο ”Παρά πέντε” με έκανε να συνειδητοποιήσω την δύναμη της τηλεορασης. Ακολούθησαν συμμετοχες στα ”Υπέροχα πλάσματα”,’ ‘Πήρα κόκκινα γυαλιά”,”Singles 3″,”Σε είδα” και δύο φορές στα αυτοτελή επεισόδια “Αληθινοί Ερωτες” και φυσικά ο βασικός ρόλος στα ”Σαράντα κύματα”. Κάπου εκεί ήρθε η κρίση και πέσαμε όλοι θύματα. Είχα όμως προλάβει να δουλέψω με καταξιωμένους σκηνοθέτες και συναδέλφους και να αποκτήσω εμπειρία σε μια τεχνική υποκριτικής εντελώς ξένη για τους απόφοιτους μιας δραματικής σχολής όπως αυτή του θεάτρου Τέχνης.
* Φέτος επανήλθα, χάρη στη σεναριογράφο Τίνα Καμπίτση, η ίδια έγραφε το σενάριο στα “Σαράντα κύματα”, που με πρότεινε για τον ρόλο του Φαίδωνα στην σειρά “Daddy cool” σε σκηνοθεσία Νίκου Ζαπατίνα. Κάναμε γυρίσματα,σε τόσο όμορφό και παρεϊστικο κλίμα που δεν το πίστευα. Δυστυχώς τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι που μας πέρασε και τώρα που ξανάρχισαν εγώ δεν μπορώ να συμμετέχω λόγω άλλων υποχρεώσεων.
* Δεν έχω μέχρι στιγμής επιχειρήσει να σκηνοθετήσω, δεν προέκυψε ως ανάγκη και δεν με απασχολεί για την ώρα. Εκφράζομαι όμως και μέσω της φωτογραφίας, στην οποία τρέφω τεράστια αγάπη. Με κάθε ευκαιρία ταξιδεύω για να φωτογραφήσω. Ήδη μετράω πολλά μίλια πτήσεων και πολλά χιλιόμετρα περπατήματος, συμπληρώνοντας 19 ευρωπαϊκές πόλεις που έχω επισκεφθεί, ενώ έχω κάνει και 2 εκθέσεις φωτογραφίας.
* Όσον αφορά στο γράψιμο, γράφω κατά καιρούς τα τελευταία δέκα χρόνια, κυρίως ποιήματα, αποφθέγματα και σκόρπιες σκέψεις. Τραγούδι έχω κάνει σε ωδείο και με ιδιαίτερα μαθήματα οπότε μέχρι στιγμής δεν έχω δει σε ακροάσεις να δυσανασχετούν ακούγοντας με. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου τραγουδιστή παρά έναν ηθοποιό που τραγουδάει σωστά. Το ίδιο και με τον χορό. Έχω κάνει μαθήματα σύγχρονου και έχω καλή αίσθηση και έλεγχο του σώματος μου.
* Με τον αθλητισμό έχω σχέση ζωτικής σημασίας. Αν δεν αθλούμαι υποφέρω. Κάνω κολύμβηση, τρέξιμο, κατα καιρούς ποδήλατο, κάνω astangha yoga τα τελευταία πέντε χρόνια και τα καλοκαίρια λατρεύω να παίζω beach volley.Κανείς δεν τα βάζει με την ενέργεια του Κριού.
* Υπήρξα τόσο τυχερός με τις μέχρι στιγμής θεατρικές μου συνεργασίες που πραγματικά είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσω και να τις κατατάξω. Σαφώς η πρώτη φορά που πατάς το πόδι σου στην Επίδαυρο είναι κάτι ανεπανάληπτο και αξεπέραστο, οπότε η παράσταση “Μισός αιώνας Αριστοφάνης” με το Θεατρο Τεχνης έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου. Περηφάνια με γεμίζουν εξίσου η εις διπλούν συνεργασία μου με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο στις παραστάσεις “Other side” και η ”Τραβιάτα της Λισαβώνας”, η συμμετοχή μου στην pop αισθητικής χοροθεατρική παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου “Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα”,η συνεργασία μου με τον Γιώργο Λάνθιμο στην παράσταση “Νεκρή φύση σε χαντάκι” στην τελευταία χρονιά του θεάτρου ΑΜΟΡΕ, η εις τριπλούν συνεργασία μου με τον Θωμά Μοσχόπουλο στις παραστάσεις “Ηλέκτρα”,”Αλκηστις” και “Λίλιομ”, το πέρασμα μου απο το λεγόμενο εμπορικό θέατρο στην τρίτη χρονιά της παράστασης “Φουρκέτα” της Έλενας Γκασούκα, η συνεργασία μου με Αθανασία Καραγιαννοπούλου που υπήρξε και δασκάλα μου στην σχολή, στην παράσταση “John Lennon: το σκαθάρι και τα μάτια σας” αλλά και η πρόσφατη συνεργασία μου με τον υπερταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο Δημήτρη Μπογδάνο στο ”Mon Petit Prince”.
* Μελλοντικά θα ήθελα να καταπιαστώ με πάρα πολλούς ρόλους και συγγραφείς αλλά κυρίως με σκηνοθέτες και συναδέλφους που η σύμπραξη μαζί τους θα με κάνει καλύτερο ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη.
* Όσο περισσότερο ταξιδεύω τόσο λιγότερο μου αρέσει η Αθήνα. Μου αρέσει όμως γιατί στην Αθήνα βρίσκω τους φίλους μου.
* Στο All4fun μου αρέσουν τα πάρτυ του και οι άνθρωποι του…
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Σπίτι” ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/14696-qq-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 31/3/2017