Οι σπινθηροβόλες στιγμές ωδής στην πολυφωνία, στην ευτυχία, στον σεβασμό, στη διαφορετικότητα και φυσικά στην αγάπη της χάρισαν τρία γεμάτα χρόνια στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Εκεί που έμαθε να έχει το θάρρος να διώχνει κάθε εγωισμό και προκατάληψη, να παρατηρεί, να μελετά και να πιστεύει. Και λίγους μόλις μήνες μετά την αποφοίτηση της η Μάρθα Λαμπίρη – Φεντόρουφ είχε την τύχη να ταξιδεύει σε μια σχεδία με πολλά μποφόρ, όπως χαρακτηρίζει τη συμμετοχή της στο «Lacrimosa ή το απέπρωτο» του Θανάση Τριαρίδη.
Έχοντας για οδηγό τον σκηνοθέτη Δημήτρη Γιαμλόγλου και συνταξιδιώτη τον Μιχαήλ Ταμπακάκη βιώνει το πέρασμα της σαν να διανύει έναν λαβύρινθο γεμάτο γρίφους.
Κάτι το οποίο πάντα απολάμβανε και μοιάζει να έρχεται σα φυσική συνέπεια από τις προσευχές που έκανε μαζί με τον Μιχαήλ, με τον οποίο ήταν συμμαθητές στο Εθνικό.
Εκεί που τους είδα στις εξετάσεις και τους πρότεινα στον σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Γιαμλόγλου στο πρώτο μου αυτούσιο casting στο θέατρο.
«Ο κόσμος μέχρι τώρα φεύγει ενθουσιασμένος, αλλά και σοκαρισμένος. Ακόμη και δεν έπαιζα στην παράσταση θα πήγαινα να τη δω. Το έργο έχει το παράδοξο πως αν μελετήσεις κάθε σκηνή αυτοτελώς, βγάζει τέλειο νόημα. Όταν όμως φτάσεις να ενώσεις τα κομμάτια, μοιάζει πραγματικά σα να διανύεις ένα λαβύρινθο και να λύνεις γρίφους. Είναι το πιο προκλητικό στοιχείο στο λόγο του, ενώ τα εξακολουθητικά παιχνίδια ρόλων μέσω των οποίων κάποιες φορές οι ήρωές του καταλήγουν σε μια διαφορετική γωνιά του λαβύρινθου», λέει στο All4fun η Μάρθα, που υποδύεται τη μικρούλα Ρ: «Στην αρχή προσπάθησα να αντιμετωπίσω τη «Ρ» όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα. Όταν άρχισα να την καταλαβαίνω και να τη νοιώθω, έδιωξα την ψυχραιμία και ξεκίνησα να την υποστηρίζω και να την αγαπάω. Είναι μεγάλη πρόκληση για μένα ένα τέτοιο κείμενο και να δουλεύω εκτός από τον Μιχαήλ και με τον Δημήτρη. Ήταν και είναι πάντα εκεί για εμάς, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είχαμε πάντοτε όση ελευθερία θέλαμε στη δουλειά των σκηνών και πάντα εύστοχα εκείνος μας διόρθωνε και μας έδινε ώθηση να προχωρήσουμε».
Η Μάρθα θα συμμετάσχει παράλληλα από τον Ιανουάριο και στους «Πόθους κάτω από τις Λεύκες» του Eυγένιος Ο’ Νιλ στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα δίπλα σε ηθοποιούς όπως η Μαρία Κίτσου, ο Γιώργος Κέντρος και ο Γιώργος Χριστοδούλου.
Ανυπομονώντας για τη συγκεκριμένη δουλειά, θέλει φυσικά να πραγματοποιήσει και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, το οποίο, πάντως, σίγουρα δεν πρόκειται ν’ αργήσει. Οσο για τις πολωνικές της ρίζες λόγω της μητέρας της, της δίνουν την ευκαιρία να βρίσκεται σε μεγαλύτερη επαφή με τη φύση, όταν ταξιδεύει στην Πολωνία. Αν και δεν αισθάνεται περισσότερο Ελληνίδα ή Πολωνή, η αλμύρα της θάλασσας τη γυρνάει πάντα πίσω…
* Πιθανώς η ανάγκη για την υποκριτική να υπήρχε ανέκαθεν μέσα μου. Όταν ήμουν μικρή τη μία ήθελα να γίνω στρατιωτικός και την άλλη μπαλαρίνα. Τη μία έμπορος και την άλλη αστροναύτης. Ήθελα να γίνω τα πάντα. Συνειδητά όμως, την επέλεξα όταν ήμουν στο λύκειο. Εκεί μπήκε στη ζωή μου η αγαπημένη μου δασκάλα κυρία Αγγελάκη, μαζί της και το θέατρο. Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε μέρα, αμφισβητώ και τελικά επιβεβαιώνω ξανά την επιλογή μου.
* Yποκριτική σημαίνει να καταφέρνεις ν’ ακούς τον άλλο ουσιαστικά. Να έχεις το θάρρος να διώξεις κάθε εγωισμό και προκατάληψη και ν’ αγαπάς. Ν αγαπάς, να πιστεύεις, να εμπιστεύεσαι, να μελετάς, να κάνεις λάθη, να ζεις και ν’΄απολαμβάνεις τη στιγμή, να παρατηρείς, κι εν τέλει, να παίζεις.
* Ένας νέος ηθοποιός θ’ αντιμετωπίσει την κρίση όπως κάθε νέος άνθρωπος με όνειρα και στόχους. Η κρίση μάς αφορά όλους και έχει ξεπεράσει προ πολλού τα πολιτικο-οικονιμικά όρια κι έχει ήδη μολύνει τα ανθρωπιστικά πεδία. Οφείλουμε να διαφυλάσσουμε τις αξίες και τα πιστεύω μας και να προσπαθούμε διαρκώς για το καλύτερο.
* Αλίμονο αν η τέχνη σταματούσε να θέτει ερωτήματα και ξεκινούσε τις απαντήσεις. Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας, δίπλα μας και μπροστά μας, αρκεί να τολμήσουμε να τις κοιτάξουμε. Η τέχνη το μόνο που μπορεί να κάνει ως προς αυτό, είναι να μας αφυπνίσει.
* Η «συνάντηση» έγινε μέσα από πρόταση ενός Casting director (εσένα δηλαδή και σ’ ευχαριστώ πολύ) και είμαι ευγνώμων γι’αυτή τη συνεργασία! Μπορώ να πω γιατί θα πήγαινα εγώ να δω αυτήν την παράσταση ως θεατής: Νέος στο ευρύ κοινό συγγραφέας, νέος σκηνοθέτης, νέοι ηθοποιοί και πολύ ενδιαφέρον κείμενο. Προς το παρόν ο κόσμος φεύγει ενθουσιασμένος, ίσως και σοκαρισμένος απ’το θέατρο.
* Στην αρχή προσπάθησα να αντιμετωπίσω τη «Ρ» όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα. Όταν άρχισα να την καταλαβαίνω και να τη νοιώθω, έδιωξα την ψυχραιμία και ξεκίνησα να την υποστηρίζω και να την αγαπάω. Είναι μεγάλη πρόκληση για μένα ένα τέτοιο κείμενο.
* Το έργο του Θανάση Τριαρίδη έχει το εξής παράδοξο·αν μελετήσεις κάθε σκηνή αυτοτελώς, βγάζει τέλειο νόημα. Όταν όμως φτάσεις να ενώσεις τα κομμάτια, μοιάζει πραγματικά σα να διανύεις ένα λαβύρινθο λύνοντας γρίφους. Κι έχω ιδιαίτερη αδυναμία και στους λαβύρινθους και στους γρίφους. Και το πιο προκλητικό στοιχείο στο λόγο του είναι οι αλλεπάλληλες επαναλήψεις και τα εξακολουθητικά παιχνίδια ρόλων μέσω των οποίων κάποιες φορές οι ήρωές του καταλήγουν σε διαφορετική γωνιά του λαβύρινθου.
* Μαζί με τον σκηνοθέτη μας Δημήτρη Γιαμλόγλου και με τον συμπαίκτη μου Μιχαήλ Ταμπακάκη ξεκινήσαμε ένα ταξίδι πάνω σε μία σχεδία με πολλά μποφόρ. Ήταν σκέτη τύχη το να βρεθώ αμέσως μετά τη σχολή σε μία δουλειά με τέτοιους ανθρώπους· O Δημήτρης ήταν και είναι πάντα εκεί για εμάς, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είχαμε πάντοτε όση ελευθερία θέλαμε στη δουλειά των σκηνών και πάντα εύστοχα εκείνος μας διόρθωνε και μας έδινε ώθηση να προχωρήσουμε. Θυμάμαι επίσης στιγμές μέσα στη σχολή να συζητάμε με τον Μιχαήλ πόσο τέλειο θα ήταν αν τύχαινε να συνεργαστούμε εκτός σχολής. Οι προσευχές μας εισακούστηκαν και το ταξίδι ξεκίνησε.
* Τα χρόνια στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν πυκνά και γεμάτα. Γεμάτα από όλα, από χαρές, λύπες, γέλια, κλάματα, νεύρα, αγάπες, φιλίες, απογοητεύσεις, αγκαλιές. Δε μου λείπουν, τα θυμάμαι με νοσταλγία, αλλά έχω κρατήσει τις μνήμες και κυρίως τους ανθρώπους και γι’ αυτό είμαι ευτυχής. Θυμάμαι περισσότερο εκείνες τις σπινθηροβόλες στιγμές που πολλές διαφορετικές και αντίθετες γνώμες γεννούσαν τελικά, μετά από κόπο, ένα μικρό διαμαντάκι.
* Τέτοιες σπινθηροβόλες στιγμές προσδοκώ και για το μέλλον· στιγμές ωδής στην πολυφωνία, τη διαφορετικότητα, την ευτυχία, την αγάπη, το σεβασμό και τα παράγωγα όλων αυτών μαζί. Και φυσικά προσδοκώ ένα κατάλληλο έδαφος, έτοιμο να υποδεχτεί όλα τα παραπάνω.
* Υπάρχουν στιγμές που ανεξέλεγκτα θα καταγράψω τις σκέψεις μου. Ποτέ όμως δε μου έχει περάσει απ’ το μυαλό ν’ ασχοληθώ στα σοβαρά είτε με το γράψιμο είτε με τη σκηνοθεσία. Το ταξίδι του ηθοποιού μοιάζει ατέρμονο κι αυτό είναι που με γοητεύει σ’ αυτό. Όσο νοιώθω ότι εξακολουθώ να εξελίσσομαι ως ηθοποιός, θα συνεχίζω να διαθέτω όλη μου την ενέργεια ανελλιπώς εκεί.
* Μέχρι να μπω στη σχολή απλώς μου άρεσε πολύ να παρακολουθώ ταινίες. Και τότε ο δάσκαλός μας, ο Πέτρος Σεβαστίκογλου μάς μύησε στο μαγικό κόσμο του κινηματογράφου, έναν κόσμο από τον οποίο δε θες να βγεις. Από τότε είναι πολλά τα οποία θα ήθελα να κάνω στο σινεμά στο μέλλον.
* Όσο υπάρχουν ενδιαφέροντες άνθρωποι για να συνδιαλεχθείς και να συνεργαστείς όπως και σενάρια που σε ιντριγκάρουν και αξιοπρεπείς συνθήκες, ο τίτλος «τηλεόραση», παραμένει απλώς ένας τίτλος.
* Δεν υπάρχει κάποιος «αγαπημένος μου ρόλος». Υπάρχουν συνεργασίες και συνθήκες που σε εξελίσσουν ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Από κάθε σχέση, κάθε συνάντηση γεννιέται κάτι. «Στους πόθους κάτω από τις λεύκες», νοιώθω σαν να κάνω μία δεύτερη σχολή. Το να συναντιέμαι με ανθρώπους σαν τον Αντώνη Αντύπα, το Γιώργο Κέντρο, τη Μαρία Κίτσου, το Γιώργο Χριστοδούλου και όλο τον υπόλοιπο θίασο, μοιάζει περισσότερο με ένα υπέροχο, ανεκτίμητο μάθημα.
* Μεγάλωσα σ΄ ένα διπολιτισμικό σπίτι. Με όλα τα καλά και τα αρνητικά. Έμαθα να αφουγκράζομαι και να σέβομαι τη διαφορετικότητα και άργησα πολύ να εκτιμήσω το πόσο σπουδαίο είναι να έχει κανείς μία δεύτερη μητρική γλώσσα. Προσπαθώ να επισκέπτομαι την οικογένειά μου στην Πολωνία όσο πιο συχνά μπορώ.
* Σαφώς και οι δύο λαοί διαφέρουν πολύ, αν και δεν παύουν να τους ενώνουν πολλά πράγματα. Εκεί λατρεύω το πόσο εύκολα μπορείς να έρθεις σε επαφή με τη φύση, λατρεύω να πηγαίνω για ιππασία με τα ξαδέρφια μου, αλλά η αλμύρα της θάλασσας πάντα με γυρνάει πίσω. Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω ότι αισθάνομαι περισσότερο Ελληνίδα ή Πολωνή· Είμαι ένα καθαρό 50-50.
* Στην Αθήνα μου αρέσουν οι μικρές εκπλήξεις που μπορεί να σου κρύβει, όπως μία πανέμορφη τοιχογραφία ή ένα graffiti με το που στρίψεις σε ένα στενό ή μία υπέροχη μελωδία στο ακορντεόν εκεί που ήσουν έτοιμος να ρουφηχτείς στο άγχος και την ανησυχία της πόλης. Σιχαίνομαι το καυσαέριό της και την ανεπαρκή προσπάθεια ανάδειξης του αρχαίου της, λευκού και μαρμάρινου πολιτισμού μέσα από γκρίζες, σκασμένες και μουντζουρωμένες πινακίδες.
* Στο All4fun μου αρέσει η ποικιλία των θεμάτων του και η αγάπη που διαγράφεται μέσα από όλη τη δουλειά και από την πρώτη στιγμή που το ανακάλυψα, το ότι δίνει τόπο στο «νέο αίμα».
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για τις ώρες και τους συντελεστές της παράστασης ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/13543-lacrimosa——.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 30/11/2016