Το πρόσωπο της εβδομάδας: Ερρίκος Μηλιάρης – Ηθοποιός

Η ανάταση που ένιωθε όταν έβλεπε μια παράσταση που του άρεσε τον οδήγησαν σε μια εύκολη απόφαση. Από μικρός ήξερε τι θα ακολουθούσε,  αισθανόμενος ασυνείδητα πως όποιον παρακολουθούσε πάνω στη σκηνή βίωνε τη ζωή σε έξαρση. 

Κάτι που το βίωσε και όταν ασχολήθηκε και ο ίδιος επαγγελματικά με την υποκριτική. Σαν μια λειτουργία  ανύψωσης, εξιδανίκευσης της. Μπαίνοντας από τα 18 του στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών ο Ερρίκος Μηλιάρης ένιωσε πως  ο χρόνος πάνω στη σκηνή έχει άλλον ρυθμό από εκείνον της καθημερινότητας. 

Μέσα από το θέατρο εκτιμά πως αποκτά νόημα ακόμη και το πιο κυνικό ζήτημα της ζωής. Μια αγαλλίαση και ένα νόημα ύπαρξης αν έχεις να πει κάτι μέσα από το έργο σου.

Μετά τη συνεργασία του με την Κατερίνα Ευαγγελάτου (στην οποία χρωστάει πολλά, όπως παραδέχεται στη συνέντευξη μας) στον Ρήσο πέρσι το καλοκαίρι και τον χειμώνα τον Φάουστ (θα συνεχιστεί από Σεπτέμβριο) ο Ερρίκος θα έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε δύο παραστάσεις  του φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

“Το πρώτο έργο μου φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών είναι το Ruined της Lynn Nottage σε σκηνοθεσία του Dennis Hilton – Reid και της Γιούλας Μπούνταλη, Το έργο κέρδισε και το 2009 βραβείο Πούλιτζερ. Η υπόθεση αφορά τον εμφύλιο πόλεμο του Κονγκό και η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τις γυναίκες του έργου. Η η βιαιότητα του πολέμου εκφράζεται κυρίως μέσα από τα δικά τους μάτια. . Το φοβερό, για ‘μένα, είναι ότι είμαστε τρεις έλληνες ηθοποιοί και οι υπόλοιποι είναι νέγροι αμερικάνοι. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να μοιράζεσαι τη σκηνή με ανθρώπους από άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, Ίσως είναι η πιο έντονη θεατρική μου εμπειρία μέχρι στιγμής. Είναι συγκινητικό ότι το θέατρο γίνεται η αιτία για να συναντηθούμε διαφορετικοί κόσμοι μεταξύ μας, και να βρούμε εκείνο το νήμα που δένει όλους μας, ασχέτως λαού και κουλτούρας, και μας κάνει να λεγόμαστε απλώς «άνθρωποι της γης», αναφέρει σχετικά στο All4fun.

Oσο για το το δεύτερο του έργο είναι η Αντιγόνη του Ανούιγ σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου που θα παρουσιαστεί στις 21 και 22 Ιουλίου στο θέατρο REX/Σκηνή Κοτοπούλη: “Η Ελένη είναι μια υπέροχη σκηνοθέτης. Με έχει εντυπωσιάσει το πόσο ψύχραιμη είναι, πόσο μεθοδική, ποσό σεμνή και ταπεινή είναι απέναντι σε αυτό που κάνει και έχει και ένα φοβερό τρόπο να οδηγεί τον ηθοποιό εκεί που θέλει, κάνοντας τον όμως, παράλληλα, να νιώθει απόλυτα ελεύθερος είναι καταπληκτική.  Το έργο είναι, δυστυχώς, φοβερά επίκαιρο. Άξονας του έργου είναι η αντίσταση της Αντιγόνης στην εξουσία του Κρέοντα. Νομίζω, όμως, πως ο Ανούιγ χρησιμοποιεί την πράξη της Αντιγόνης να θάψει τον αδερφό της, με συμβολικό τρόπο, για να μιλήσει πιο γενικά για εκείνο που δε χωράει πολίτικη συζήτηση, δεν είναι έρμαιο των συγκυριών, δεν καθορίζεται από νόμους, αλλά είναι δεδομένο και θα πρέπει να υφίσταται ασχέτως όλων αυτών. Το απλώς «ανθρώπινο» δηλαδή. Και φυσικά το διεκδικεί συγκεκριμένα η Αντιγόνη, δηλαδή η νιότη, το ένστικτο, η ορμή αυτή που απλώς αισθάνεται και πράττει»

* Είχα αποφασίσει ότι θα γίνω ηθοποιός από οχτώ χρονών. Πραγματικά δε θυμάμαι να εξηγήσω ακριβώς το γιατί και το πώς προέκυψε. Απλώς πάντα βλέποντας θέατρο ή ταινίες, ένιωθα μια ανάταση. Νομίζω, αντιλαμβανόμουν, ασυνείδητα, ότι αυτός που βρίσκεται τώρα εκεί πάνω στη σκηνή ή στην οθόνη, βιώνει τη ζωή σε έξαρση. Κάπως σαν η ζωή στη σκηνή να «τεντώνεται». Ο χρόνος εκεί πάνω έχει άλλο ρυθμό από αυτόν της καθημερινότητας, κι αυτό θα ήταν, λογικά, ο λόγος που με κέντρισε η υποκριτική.

* Υποκριτική σημαίνει για μένα η λειτουργία της ανύψωσης της ζωής, της εξιδανίκευσης της. Ακόμα και για το πιο κυνικό ζήτημα να μιλήσεις επί σκηνής, απ’ τη στιγμή που γίνεται μέσα απ’ τη συνθήκη του θεάτρου, ξαφνικά ανυψώνεται. Αποκτά κάποιο νόημα, δηλαδή. Είχα ενθουσιαστεί όταν κατάλαβα ότι η λέξη «άγαλμα» προέρχεται απ ‘την «αγαλλίαση», και ονομάστηκε έτσι το άγαλμα γιατί βλέποντας το, αγαλλιάζεις, διότι σου προκαλεί δέος, καθώς η μορφή του είναι το σώμα ενός ανθρώπου αλλά εξιδανικευμένο. Συμφιλιώνεσαι, δηλαδή, με την ύπαρξή σου. Ακριβώς το ίδιο νομίζω πως συμβαίνει και με την υποκριτική. Δίνει νόημα στην ύπαρξη, γιατί της δίνει βήμα, να μιλήσει, δημόσια, και σε ένα άλλο επίπεδο.

*’Ενας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση δυστυχώς, με διάθεση παραίτησης. Ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αλλιώς δεν είναι ούτε νέος, ούτε ηθοποιός. Αν δε διδασκόμαστε απ’ το θέατρο το φως που προτείνει, την ορμή δηλαδή, τη διεκδίκηση της ζωής, τη νιότη, όλα αυτά που σπρώχνουν τον άνθρωπο προς τα μπρος, τότε δεν είμαστε ηθοποιοί. Δεν έχει ανάγκη η κοινωνία έναν ηθοποιό που είναι ηθοποιός επί σκηνής, και στη ζωή του το ξεχνάει. Δεν έχει να της προσφέρει τίποτα. Οφείλουμε να ‘μαστε ηθοποιοί σαν πλάσματα και όχι σαν επαγγελματίες, πόσο μάλλον τώρα που ζούμε μια «κρίση». Εννοείται πως δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απαραίτητο. Αλλιώς ας κάνουμε μια άλλη δουλειά.

* Όχι, και δε θα ‘πρεπε, νομίζω να δίνει απαντήσεις η τέχνη. Η τέχνη θέτει ερωτήματα. Απλώς πρέπει να προσέχει να θέτει τα σωστά ερωτήματα και με το σωστό τρόπο, και όταν λέω τα σωστά, εννοώ αυτά που χρειάζεται να ακούσει η κοινωνία τώρα για να βοηθηθεί ο άνθρωπος να κάνει ένα βήμα. Το αν θα το κάνει όμως το βήμα, είναι καθαρά υπόθεση του ανθρώπου. Η τέχνη απλώς πρέπει να φωτίζει το επόμενο σκαλί. Ο πολίτης ( – θεατής) και μόνο αυτός, από εκεί και πέρα, έχει την ευθύνη του τι θα κάνει με αυτό το σκαλί.

* Το πρώτο έργο μου φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών είναι το Ruined της Lynn Nottage σε σκηνοθεσία του Dennis Hilton – Reid και της Γιούλας Μπούνταλη, και θα παρουσιαστεί στις 10 και 11 Ιουλίου στην Πειραιώς 260, στην αίθουσα Δ. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στα αγγλικά, με ελληνικούς υπέρτιτλους. Το έργο κέρδισε και το 2009 βραβείο Πούλιτζερ. Η υπόθεση αφορά τον εμφύλιο πόλεμο του Κονγκό, και όλη η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μπαρ, το οποίο, όντας ο «παράδεισος» τον στρατιωτών, έχει καταφέρει να μείνει αλώβητο. Σιγά σιγά, όμως, το πρόβλημα θα χτυπήσει και τη δική του πόρτα. Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τις γυναίκες του έργου και η βιαιότητα του πολέμου εκφράζεται κυρίως μέσα από τα δικά τους μάτια. 

* Είμαστε εννιά ηθοποιοί και περίπου οι μισοί, έχουμε δυο με τρεις ρόλους. Το φοβερό, για ‘μένα, είναι ότι είμαστε τρεις έλληνες ηθοποιοί και οι υπόλοιποι είναι νέγροι αμερικάνοι. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να μοιράζεσαι τη σκηνή με ανθρώπους από άλλη χώρα, άλλη κουλτούρα, άλλου χρώματος (ένα στοιχείο που δυστυχώς ακόμα επηρεάζει ουσιαστικά τη ζωή τους), και να συνδιαλέγεσαι μαζί τους, να τους γνωρίζεις βαθιά επί σκηνής, να εκτίθενται μπροστά σου. Ίσως είναι η πιο έντονη θεατρική μου εμπειρία μέχρι στιγμής. Είναι συγκινητικό ότι το θέατρο γίνεται η αιτία για να συναντηθούμε διαφορετικοί κόσμοι μεταξύ μας, και να βρούμε εκείνο το νήμα που δένει όλους μας, ασχέτως λαού και κουλτούρας, και μας κάνει να λεγόμαστε απλώς «άνθρωποι της γης». 

* Το έργο σαφώς και αφορά το ελληνικό κοινό γιατί καταρχάς πραγματεύεται το θέμα «εμφύλιος» και μάλιστα έχοντας ως κεντρικό ήρωα, μια γυναίκα, ιδιοκτήτρια του μπαρ, που αποφεύγει το πρόβλημα και συμπεριφέρεται σαν να μη συμβαίνει, ώστε να καταφέρει να σώσει την επιχείρησή της. Κάτι που είναι άκρως αναγνωρίσιμο στον ελληνικό τρόπο σκέψης. Παρόλα αυτά, όμως, εγώ θα καλούσα τον κόσμο να έρθει μόνο και μόνο για να βιώσει κι εκείνος αυτό που βιώνουμε κι εμείς μέσα από αυτή τη συνύπαρξη. Είμαστε λευκοί και μαύροι ηθοποιοί στην ίδια παράσταση, και το έργο αφορά το θέμα «εμφύλιος»! Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο δυνατό, καλλιτεχνικό μήνυμα από αυτό…

* Το δεύτερο έργο που συμμετέχω στο φεστιβάλ είναι η Αντιγόνη του Ανούιγ σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου και θα παρουσιαστεί στις 21 και 22 Ιουλίου στο θέατρο REX/Σκηνή Κοτοπούλη. Την Αντιγόνη υποδύεται η Βασιλική Τρουφάκου, τον Κρέοντα ο Στέλιος Μάινας και γενικότερα ο θίασος αποτελείται από τους Ανέζα Παπαδοπούλου, Ιωάννα Μαυρέα, Φαίδωνα Καστρή, Γιώργο Φριντζήλα, Ερρίκο Λίτση, Νίκο Ντάλλα και Μαίρη Λιαμή. Υποδύομαι τον υπηρέτη του Κρέοντα, έναν ουσιαστικά βωβό ρόλο, ο οποίος, παρόλο που είναι πολύ νέος, αποτυπώνει πολύ βαθιά, μέσα και από κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που του ‘χουμε προσθέσει, την εικόνα ενός κόσμου γερασμένου, που οδηγείται στη συντέλεια. 

* Η Ελένη είναι μια υπέροχη σκηνοθέτης. Με έχει εντυπωσιάσει το πόσο ψύχραιμη είναι, πόσο μεθοδική, ποσό σεμνή και ταπεινή είναι απέναντι σε αυτό που κάνει και έχει και ένα φοβερό τρόπο να οδηγεί τον ηθοποιό εκεί που θέλει, κάνοντας τον όμως, παράλληλα, να νιώθει απόλυτα ελεύθερος. Απ’ την άλλη υπάρχει και ένας πραγματικά υπέροχος θίασος κι η συνεργασία μας είναι καταπληκτική. 

* Το έργο είναι, δυστυχώς, φοβερά επίκαιρο. Άξονας του έργου είναι η αντίσταση της Αντιγόνης στην εξουσία του Κρέοντα. Νομίζω, όμως, πως ο Ανούιγ χρησιμοποιεί την πράξη της Αντιγόνης να θάψει τον αδερφό της, με συμβολικό τρόπο, για να μιλήσει πιο γενικά για εκείνο που δε χωράει πολίτικη συζήτηση, δεν είναι έρμαιο των συγκυριών, δεν καθορίζεται από νόμους, αλλά είναι δεδομένο και θα πρέπει να υφίσταται ασχέτως όλων αυτών. Το απλώς «ανθρώπινο» δηλαδή. Και φυσικά το διεκδικεί συγκεκριμένα η Αντιγόνη, δηλαδή η νιότη, το ένστικτο, η ορμή αυτή που απλώς αισθάνεται και πράττει. Κάνει μια ξεκάθαρη προσπάθεια αναγέννησης των αρχών του ουμανισμού της Γαλλίας του διαφωτισμού, μέσα στη δικτατορική Γαλλία του Β’ παγκοσμίου πολέμου, που βιώνει ο ίδιος. Τα πράγματα, νομίζω και σήμερα είναι λίγο πολύ τα ίδια. Μπορεί να μη βιώνουμε ομαδικές σφαγές επιπέδου Χίτλερ (ακόμα τουλάχιστον) αλλά φαίνεται γύρω μας ότι το «ανθρώπινο» έχει εξαφανιστεί σε πολλούς τομείς

* Το πρόγραμμα του φετινού φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το θεωρώ εξαιρετικό, λαμβάνοντας υπ ‘όψιν ειδικά την ελάχιστη περίοδο που είχαν για να το φτιάξουν. Είναι κάπως πιο «ανοιχτό» φεστιβάλ κι αυτό είναι που μου άρεσε. Υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι, πολλοί που πρώτη φορά σκηνοθετούν στο φεστιβάλ. Σαν να έσπασαν κάπως κάποιες «κλίκες». Και γενικότερα δράσεις όπως για παράδειγμα το Λύκειο της Επιδαύρου είναι εξαιρετικές σκέψεις. Μακάρι να συνεχίσει έτσι. Και να πληρωθούν και οι συντελεστές στην ώρα τους! Όσον αφορά τον Γιαν Φαμπρ, σαφώς και έπρεπε να υπάρξουν αντιδράσεις και καλώς έκανε και παραιτήθηκε. Το θέμα είναι ότι αναδείχθηκε κι από κυβερνητικής πλευράς μια πλήρης ανευθυνότητα και παντελής έλλειψη πολιτισμικού οράματος, και δυστυχώς, ενώ διεκδικήσαμε και την παραίτηση του υπουργού, τώρα που ανέλαβε ο κ. Θεοδωρόπουλος σωπάσαμε. Μακάρι όλο αυτό το «κίνημα» της Σφενδόνης να συνεχιστεί και κυρίως να οργανωθεί. Θα έπρεπε τέτοιες δράσεις να ανθίζουν μέσα απ ‘το σωματείο των ηθοποιών, γιατί έτσι, αυθόρμητα, δε νομίζω ότι θα χουν μέλλον. Και ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να ανοικοδομήσουμε αυτό το σωματείο που δυσλειτουργεί και δεν οδηγεί πουθενά.

* Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τη δουλειά με την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Καταρχάς της Κατερίνας θα της χρωστάω μια ζωή. Με εμπιστεύτηκε, χωρίς να είχε ουσιαστικό λόγο να το κάνει. Το ότι αυτή τη στιγμή δουλεύω ως ηθοποιός, το οφείλω μονάχα σε εκείνην. Και, δυστυχώς, δεν είναι κάτι δεδομένο να μπορείς να δουλεύεις ως ηθοποιός. Και είμαι ευτυχής που συνεργάζομαι μαζί της γιατί πιστεύω πως η Κατερίνα είναι πραγματικά το εξαιρετικό υπόδειγμα σύγχρονης τέχνης. Γιατί είναι μια έννοια αυτή που ακόμα δεν έχει βρει την ταυτότητα της. Συνήθως έχει αρνητική χροιά. Το σύγχρονο στο θέατρο κάπως ταυτίζεται με το δήθεν. Η Κατερίνα, νιώθω κυρίως μέσα από τη δουλειά μαζί της, ότι πραγματικά «το χει βρει». Χωρίς να το επιδιώκει η ίδια. Απλά συμβαίνει. Και πάντα, από ό,τι καταλαβαίνω, η κάθε δουλειά μαζί της είναι μια ξεχωριστή πρόκληση. Είναι φοβερό ότι η ίδια ως σκηνοθέτης, δεν έχει ουσιαστικά τη «μανιέρα» της. Άλλο πράγμα ήταν ο Ρήσος, άλλο εντελώς ο Φάουστ. Άλλη σκηνοθεσία, άλλος τρόπος δουλειάς, άλλη υποκριτική. 

* Στο Ρήσο, ξεχώρισα πολύ την εμπειρία του χώρου του Λυκείου του Αριστοτέλη. Ήταν συγκλονιστικό να παίζουμε ανάμεσα στα αρχαία και με το φεγγάρι από πάνω μας. Και φυσικά ο θίασος που είχαμε ήταν κάτι μοναδικό. Ήμασταν μια αντροπαρέα που δέσαμε. Ακόμα συναντιόμαστε όλοι μαζί. Στο Φάουστ, νομίζω το ίδιο το έργο με επηρέασε προσωπικά πάρα πολύ. Ακόμα με προβληματίζει συνεχώς. Είναι αδιανόητο έργο. Νιώθω ότι είναι αδύνατον να συλλάβω απόλυτα το νόημα του. Σε φτάνει πραγματικά στα όρια της τρέλας. Και ναι, θα επαναληφθεί ο Φάουστ από μέσα Σεπτέμβρη, πάλι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. 

* Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών! Αδιαμφισβήτητα ήταν η σημαντικότερη περίοδος της ζωής μου. Μπήκα στα δεκαοχτώ μου. Αναπόφευκτα αυτή η σχολή με διαμόρφωσε ως άνθρωπο. Πραγματικά νιώθω ότι βγήκα άλλος άνθρωπος. Μπορώ να διαχωρίσω τη ζωή μου στον Ερρίκο πριν τη σχολή και εκείνον μετά τη σχολή, παρόλο που έχουν περάσει μόνο δύο χρόνια που αποφοίτησα. Τα θυμάμαι τα χρόνια της σχολής και συγκινούμαι, δε μου λείπουν όμως. Δεν τα νοσταλγώ. Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, και τελείωσε. Τώρα βιώνω άλλα ταξίδια και πάμε παρακάτω. Φιλίες φυσικά και έχω κρατήσει και νομίζω και ως έτος συνολικά, ακόμα κι αν συναντιόμαστε σπάνια, έχουμε στήσει ένα γερό δεσμό. 

* Θα σκηνοθετήσω σίγουρα μια μέρα. Μου γεννάται συνεχώς αυτή η ανάγκη. Ακόμα και μέσα απ ‘το ρόλο του ηθοποιού δεν μπορώ να μην νιώσω την παράσταση από όλες τις πλευρές της, σφαιρικά. Αδυνατώ να παίξω κοιτάζοντας μόνο «τη δουλειά μου». Με το γράψιμο ασχολούμαι πολύ. Γράφω ποιήματα από όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών. Τώρα μάλιστα έχω συμφωνήσει με έναν εκδοτικό οίκο να εκδώσω ένα φιλοσοφικό – ποιητικό κείμενο που χω γράψει. Έχει ξεκινήσει η διαδικασία, αλλά δεν ξέρω ακόμα ακριβώς πότε θα εκδοθεί.  Με το τραγούδι και το χορό έχω καλές σχέσεις αλλά όχι επαγγελματικές. Ασχολούμαι πάντως με τη μουσική. Παίζω ηλεκτρικό μπάσο και ηλεκτρική κιθάρα. Κιθάρα μάλιστα θα παίζω και στο Ruined, στην παράσταση τώρα στο φεστιβάλ.

* Μέχρι στιγμής στο σινεμά, έχω κάνει μόνο μικρού μήκους ταινίες και κάποιες πολύ απλές συμμέτοχες σε δύο μεγάλου μήκους. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ, είναι φοβερά απαιτητική δουλειά και η υποκριτική είναι τελείως διαφορετική από αυτή που χρειάζεται το θέατρο. Στη ρίζα τους είναι ίδιες, έχουν όμως άλλες τεχνικές, άλλους τρόπους λειτουργίας. Γενικότερα, δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να κάνω οπωσδήποτε στο σινεμά. Λατρεύω πάνω κάτω όλα τα κινηματογραφικά είδη, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Θα συμμετείχα σε οτιδήποτε, αρκεί να με κερδίσει.

* Με την τηλεόραση δεν έχω την ίδια σχέση. Κι εγώ ο ίδιος στη ζωή μου δε βλέπω ουσιαστικά καθόλου. Δε θα αρνιόμουν κάποια πρόταση αν πειστώ ότι πραγματικά μπορεί να είναι μια δουλειά που να αξίζει. Θα το ‘κανα, αλλά μόνο έτσι. Αλλιώς δε με ενδιαφέρει καθόλου.

* Νιώθω μέχρι στιγμής τυχερός που έχω βρεθεί μόνο σε καλές συνεργασίες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, πραγματικά. Όλες μού έχουν αποτυπώσει το δικό τους στίγμα. Κι ευχαρίστως θα ξανασυνεργαζόμουν με όλους. Όσον αφορά ρόλους και έργα, δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Θέλω μόνο όλο και πιο πολύ! Κι άλλα έργα, κι άλλους ρόλους, κι άλλες σκηνικές ώρες, κι άλλες συναντήσεις, κι άλλες προκλήσεις, κι άλλα ταξίδια…

* Η Αθήνα είναι μια πάρα πολύ ζωντανή και παράλληλα μια πάρα πολύ νεκρή πόλη. Νιώθω συνεχώς την ψυχολογία της, σαν κλαυσίγελο. Η εικόνα ενός ανθρώπου που γελά πολύ και ξαφνικά μέσα απ’ το γέλιο, αρχίζει και οδύρεται. Νομίζω ότι η Αθήνα είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του αστικού τρόπου ζωής. Το πώς μας δίνει την αίσθηση  της απόλυτης ελευθερίας, αλλά τελικά, βαθιά μέσα μας, είμαστε δυστυχισμένοι άνθρωποι σε απόγνωση, γιατί γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, γιατί έχουμε πλέον «αστικοποιηθεί». Αυτό πάντως που πραγματικά λατρεύω σε αυτήν, είναι οι συνεχείς δράσεις. Καλλιτεχνικές δράσεις, κοινωνικοπολιτικές, οικολογικές, συνέχεια κάτι θα γίνεται κάπου στους δρόμους, στα πάρκα. Είναι μια δραστήρια πόλη, παρόλα αυτά.

* Στο All4fun μου αρέσει το ότι είναι ένα πλήρως ενημερωμένο site και νεανικό! Υπάρχει όρεξη και αγάπη για την τέχνη και αυτό φαίνεται. Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε…

& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Ruined» σε σκηνοθεσία Dennis Hilton-Reid, Γιούλας Μπούνταλη ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/13022-q-ruined-q—260.html

&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/12826–a-.html

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/6/2016