Το πρόσωπο της εβδομάδας: Μαρία Παπαφωτίου – Ηθοποιός

Μια αίσθηση αιώνιας ζωής. Τη βιώνει, όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Η έννοια της υποκριτικής έχει άμεση σχέση με τον ιδεαλισμό, τον οποίο κυνηγάει μανιωδώς.

Και η δουλειά του ηθοποιού είναι για εκείνη πολύ ευχάριστη. Παρά το γεγονός ότι και εκείνη έφτασε κάποια στιγμή στο σημείο να σκέφτεται αν θα προτιμήσει να πάρει έναν καφέ από ένα εισιτήριο μετρό…

Η Μαρία Παπαφωτίου μοιράζεται φέτος τις ημέρες της εβδομάδας ανάμεσα σε Ελλάδα και Κύπρο.

Από Παρασκευή έως Κυριακή παίζει στο θέατρο Τζένη Καρέζη στην «Ασκητική» του και στις αρχές της εβδομάδας ταξιδεύει στην Κύπρο για τη σειρά «Βρέχει έρωτα», όπου έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Απολαμβάνοντας τη συνεργασία της με το Νικήτα Τσακίρογλου φέτος δοκιμάστηκε και στον ρόλο της βοηθού σκηνοθέτη του Κώστα Γάκη στην «Απολυμένη» στο θέατρο Βρετάνια με την Κατερίνα Διδασκάλου, με την οποία παίζει μαζί στην «Ασκητική».

Έχοντας για πρότυπο της, την Ελένη Σκότη αναζητά στη σκηνή την αλήθεια, μέσω της μεθόδου της ομάδας Νάμα, που προτείνει αρχή, μέση και τέλος. Και μέσω των ακροβατικών που άρχισε πρόσφατα της δίνεται η ψευδαίσθηση ότι είναι ατρόμητη…

* Παράλληλα με τη φοίτηση στο Ε.Μ.Π άρχισα να σπουδάζω και θέατρο. Η συνάντηση που με καθόρισε και με διαμόρφωσε υποκριτικά ήταν αυτή με τον δάσκαλό μου Νίκο Καραγεώργο. Η πνοή, πως να το πω, που έχω μέσα μου γι αυτό που κάνω είναι όλη δικιά του. Μου έμαθε θέατρο απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη. Μικρή ήμουν το κλασικό παιδάκι που έπαιρνε μέρος σε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο και έκανε θεατρινισμούς και στην αληθινή ζωή. Αυτό δεν το έχω αποβάλει ακόμη.

* Αν ήμουν ξανά 18 δε θα γινόμουν ούτε ηθοποιός ούτε μηχανικός. Δικηγόρος θα γινόμουν και θα κέρδιζα τη μια υπόθεση πίσω από την άλλη. Θα τους έπειθα όλους!

* Το θέατρο μου δίνει την αίσθηση ότι δε θα πεθάνω ποτέ. Η υποκριτική έχει έναν ιδεαλισμό που τον κυνηγάω με μανία. Στη σκηνή είμαι καλύτερο παιδί απ’ ότι στη ζωή!

* Η οικονομική κρίση είναι ανύπαρκτο ζήτημα για έναν ηθοποιό. Και δε μιλάω εκ του ασφαλούς διότι έχω φτάσει σε σημεία να σκέφτομαι αν θα πάρω καφέ ή εισιτήριο του μετρό! Και φυσικά έχω γίνει δυσκίνητη στην καθημερινότητά μου. Ξέρεις κάτι όμως; Ποτέ δεν ένιωσα ότι αυτό επηρεάζει τη χαρά μου γι αυτό που κάνω. Κάθε τρεις και λίγο ψάχνω για δουλειά. Και πολύ καλά κάνω. Η φύση του επαγγέλματός μας δεν έχει μονιμότητα. Αντιτίθεμαι φοβερά στη νοοτροπία του πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του ηθοποιού. Είναι πολύ ευχάριστη.

* Η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις στην τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα αν μπορεί να φτάσει παντού. Υπάρχουν παραστάσεις που ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα, προτείνουν την αισθητική τους και κυρίως χαρίζουν το έργο τους με απλοχεριά. Αυτό ας πούμε το θεωρώ σπουδαία πολιτική πράξη. Έχει σημασία να μπορούμε να απευθυνόμαστε στο ευρύ κοινό και όχι να εκφραζόμαστε αυτιστικά και στο μεταξύ μας. Ελάχιστα μπροστά πήγε η τέχνη με τον δεύτερο τρόπο.

* Στην παράσταση “Ασκητική” αφηγούμαστε το μεγάλο φιλοσοφικό κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συνεργασία μου με τον Νικήτα Τσακίρογλου. Είναι 60 χρόνια ενεργός ηθοποιός. Δεν του ξεφεύγει οξεία. Πέρα απ την τεχνική του αρτιότητα πάνω στη σκηνή με εντυπωσιάζει η σιγουριά στο βλέμμα του και η υπόκλιση του. Κάνει την ωραιότερη υπόκλιση!

* Το να είμαι βοηθός σκηνοθέτη του Κώστα Γάκη στην «Απολυμένη» δεν ήταν μια άνετη διαδικασία. Είναι άλλωστε και βαρύ πόστο. Ο Γάκης είναι εξαιρετικά απαιτητικός στη δουλειά και οριακά συγκεντρωτικός. Είναι πολύ συγκεκριμένο αυτό που έχει στο κεφάλι του και πρέπει να το δει να συμβαίνει. Ο πιο ιδιοφυής και εμπνευσμένος άνθρωπος που ξέρω.

* Πριν το «Βρέχει έρωτα» δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση. Δεν είχα καμία ιδεοληψία για το μέσο. Μου ζητήθηκε να μάθω να δημιουργώ και να χαίρομαι μ’ έναν άλλο τρόπο α’π αυτόν που είχα συνηθίσει. Να κάνω επιλογές που εγώ σαν ηθοποιός δε θα τις επέλεγα. Λοιπόν αυτό είναι απολαυστικό. Ήμουν πολύ τυχερή στο ξεκίνημά μου γιατί η Ρένα Ρίγγα, μια σπουδαία σεναριογράφος μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο της Έλενας. Στη δουλειά αυτή κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις στα χέρια σου ένα πολύ καλό και δυνατό κείμενο.

* Η τηλεόραση μ’ έμαθε πολλά! Καταρχήν το γκρο πλάν είναι μια αμείλικτη υπόθεση .Άρα η δουλειά είναι πιο τίμια. Δε γίνεται να αρέσεις σε όλους. Βασικά δεν πρέπει να αρέσεις σε όλους. Συνειδητοποίησα ότι εκτιμώ φοβερά τους ηθοποιούς που βρίσκονται στην τηλεόραση και τα καταφέρνουν. Είναι πολύ ικανοί. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Ευαγγελία Μουμούρη. Μια ηθοποιός άψογα θεατρικά προετοιμασμένη στους ρόλους της και με το γκελ που ζητάει η κάμερα. Την ακολούθησα πιστά!

* Με τον Σταμάτη Γαρδέλη εντυπωσιάστηκα από το πόσο πουθενά πάνω του δε βλέπεις την περίοδο των ζεν – πρεμιέ που έντονα έζησε στο παρελθόν. Απόλυτα συνειδητός και με διεισδυτική ικανότητα στο ρόλο. Έκανε κάτι φοβερό. Στη σειρά υποδύομαι την κόρη του. Ε λοιπόν ακόμα και εκτός γυρίσματος μου έκανε παρατήρηση να μην καπνίζω πολύ να τρώω καλά γιατί είμαι πετσί κ κόκκαλο να κοιμάμαι σωστά κλπ!!! Αυτό λειτούργησε εντελώς! Η σχέση που χτίστηκε στο σήριαλ είναι καταπληκτική!

* Δεν πιστεύω σε όρους όπως καριέρα, πρωταγωνίστρια κτλ. Πιστεύω σε μια πορεία που έχει περιόδους ευφορίας, πτώσεις, παύσεις. Δεν έχω καμία εμμονή με τον πρώτο ρόλο. Αυτό που λαχταράω είναι συνεργασίες. Όταν σου μιλάει ο κόσμος για τη δουλειά σου έχει μια ευθύτητα. Αν σε δουν απ’ την τηλεόραση νιώθουν και μια οικειότητα. Τους ενδιαφέρει πολύ πως τους φαίνεσαι από κοντά. Άρα η εικόνα μας παίζει σημαντικό ρόλο στη δουλειά μας. Αυτό διαπιστώνω.

* Η Κύπρος είναι η πιο όμορφη εμπειρία που είχα μέχρι στιγμής στη δουλειά. Συνάντησα ανθρώπους εξαιρετικής ιδιοσυγκρασίας και ένιωσα απ όλη την ομάδα της σειράς, τους παραγωγούς, το σκηνοθετικό επιτελείο και τους τεχνικούς ότι με νοιάζονται πολύ. Θα έμενα με μεγάλη χαρά στο νησί!

* Στο Επί Κολωνώ αισθάνομαι πολύ καλά απ την πρώτη μέρα. Το επίπεδο του τμήματος είναι υψηλό και έχουμε πια μεγάλο δέσιμο. Η Ελένη Σκότη για μένα αποτελεί πρότυπο. Η προσέγγιση της στην υποκριτική έχει μεγάλη καθαρότητα. Το πρώτο της και αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο είναι η αλήθεια στη σκηνή. Η μέθοδος που προτείνει έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι σαφής. Αυτή μελετάμε για τρία χρόνια μέχρι να ολοκληρώσουμε τον πρώτο κύκλο. Μέσα σε όλο αυτό που πολλές φορές είναι δύσκολο και επώδυνο εγώ αισθάνομαι ότι πληθαίνω και βαθαίνω την υποκριτική μου ουσία .Η δουλειά που γίνεται από την ομάδα Νάμα ανήκει στην ερευνητική μεριά του θεάτρου και αυτό με αφορά πολύ.

* Δεν έχω καμία ανάγκη ούτε να γράψω ούτε να σκηνοθετήσω. Και κανένα ταλέντο. Να χορογραφήσω θα ήθελα! Αχαχα άσχετο! 

* Η σχέση μου με τον χορό είναι πολύ καλή! Από πολύ παλιά! Τώρα τελευταία άρχισα ακροβατικά και εναέρια πανιά και είμαι πάρα πολύ περήφανη! Μου δίνουν τη ψευδαίσθηση ότι είμαι ατρόμητη! Και στη σκηνή! Αχαχα. Στο τραγούδι είμαι αδύναμη. Το προσπαθώ στο μάθημα αλλά δεν τα καταφέρνω ακόμα. Βεβαίως έχω μεγάλο πείσμα και δεν εγκαταλείπω!

* Στο σινεμά έχω κάνει μόνο μικρού μήκους μέχρι στιγμής και τις ευχαριστήθηκα πολύ! Η δουλειά στην κάμερα είναι απολύτως ομαδική υπόθεση. Ένα συνεργείο πολλών ανθρώπων ξεκινάει νωρίς κάθε πρωί με πολλή όρεξη και μεράκι. Το αξίωμα είναι το εξής: το αποτέλεσμα της δουλειάς σου εξαρτάται απ τον συνεργάτη σου και τούμπαλιν. Αυτό εμένα με απελευθερώνει πολύ. Δε φοβάμαι το φακό καθόλου. Αντιθέτως τον χαίρομαι. Στο θέατρο τα πράγματα είναι αλλιώς. Συνήθως βιώνω όλο το ψυχόδραμα του ηθοποιού και έχω όλες τις φοβίες και τα βάσανα του κόσμου.

* Η συνεργασία που ξεχωρίζω είναι αυτή με τον δάσκαλό μου Νίκο Καραγεώργο στην παράσταση eponymous. Θυμάμαι οι ηθοποιοί κάναμε ζέσταμα πάνω στη σκηνή την ώρα που έμπαινε ο κόσμος με τα τραγούδια απο τις επιθεωρήσεις της ελεύθερης σκηνής. Σα να τους συναντούσαμε με έναν τρόπο.Θα ήθελα πολυ να δουλέψω με την Ελένη Σκότη , τον Δημήτρη Τάρλοου , τον Νίκο Μαστοράκη, τον Κων/νο Μαρκουλάκη. Θα ήθελα να παίξω σε περιοδεία και σε ΔΗΠΕΘΕ.Να γυρίσω! Να θεμελιώσω την υποκριτική μου!

* Αυτό που μου έγινε πολύ σαφές με την εμπειρία της Κύπρου είναι οτι θα έκανα τη δουλειά αυτή σχεδόν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου! Μακάρι ας πούμε να έκανα μια ταινία στην Τουρκία ή στην Ινδία! Πω πω! Πολύ θα μου άρεσε! Ρόλους δεν ονειρεύομαι. Φαντασιώνομαι πολύ ανθρώπινους χαρακτήρες και στιγμές! Κάνεις μεγάλο ταξίδι στο θέατρο στον ανθρώπινο ψυχισμό και ζεις τον άνθρωπο ακόμα και στα πιο ακραία του όρια. Χωρίς τίμημα!

* Στην Αθήνα μ’ αρέσει ο καθιερωμένος βιαστικός απογευματινός καφές με τη φίλη μου τη Φωτεινή στη Σταδίου, το άσκοπο χαζολόγημα περπατώντας στο κέντρο απ’ τη μια δουλειά στην άλλη τρώγοντας τυρόπιτα “μαμ” , ο Πειραιάς και όταν στην πόλη έρχεται η άνοιξη.

* Δε μου αρέσει η άνθιση της επίφασης. Βαριέμαι. Μάλλον όμως απ’ τη στενοχώρια μας γι αυτά που ζούμε το κάνουμε. Δε θα μείνει. Στο βάθος η Αθήνα είναι αυθεντική!

* Στο Αll4fun επικεντρώνεστε στην ουσία του κάθε δημιουργού και δεν ασχολείστε με φρου φρου κ αρώματα! Έχετε αντίληψη και αντικειμενικότητα. Σας εμπιστεύομαι !

&& Η πρώτη φωτό, καθώς και ορισμένες ακόμα που χρησιμοποιήθηκαν είναι του Κώστα Γάκη.

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/2/2016