Η συγκίνηση της υπόκλισης στο τέλος των παραστάσεων τη γοήτευε από μικρό κορίτσι. Και όταν σ’ έναν τοίχο της Νομικής Θεσσαλονίκης εντόπισε μια ανακοίνωση για υποψήφιους φοιτητές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στη θεατρική ομάδα της σχολής, ανταποκρίθηκε αμέσως. Η Αγγελική Μαρίνου αποδέχθηκε με λαχτάρα το σχετικό κάλεσμα και έκτοτε όλα πήραν τον δρόμο τους. Πέρασε στο θέατρο Τέχνης και την κέρδισε η υποκριτική. Μια πλανεύτρα, που θέλει το μυαλό σου, θέλει διαθέσιμη τη ψυχή σου ανά πάσα στιγμή και δε σ’ αφήνει ποτέ σε ησυχία…
Στην χρόνια παρουσία ενός ηθοποιού στον χώρο βέβαια μπορεί να τύχουν και περιστατικά, τα οποία μπορούν να διαταράξουν την ηρεμία του. Όπως συνέβη πριν από λίγες ημέρες με το κατέβασμα της πολυσυζητημένης “Ισορροπίας του Νash” σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου. Ως μία από τους ηθοποιούς της παράστασης ένιωσε αίσθημα κενού και θλίψης για την απόφαση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Εθνικού να μην επιτρέψει τη συνέχιση ενός έργου, το οποίο είχε εγκριθεί και ενταχθεί στο πρόγραμμα της νέας πειραματικής σκηνής.
Όλα αυτά τα συναισθήματα, ωστόσο, εκείνες τις περίεργες ημέρες τα απάλυναν εν μέρει οι ευτυχισμένες στιγμές που βιώνει φέτος στη Μαζώχτρα (σκηνοθεσία Κώνστας Παπακωνσταντίνου στο μικρό Γκλόρια). Και η επιτυχία μιας παράστασης, η οποία πήρε παράταση και εισπράττει τα θετικά σχόλια των θεατών.
Όταν της προτείναμε να γίνει το πρόσωπο της εβδομάδας θα μας περιέγραφε το πώς βίωσε την ολοκλήρωση των παραστάσεων στο Εθνικό και θα μας μιλούσε για τη «Μαζώχτρα». Τελικά επιλέξαμε να καταλαγιάσει λίγο το σοβαρό θέμα λογοκρισίας, το οποίο, ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχαστεί και να περάσει στο «ντούκου», όπως εξηγεί και η ίδια στο All4fun: “Η απόφαση που πάρθηκε ήταν μια ήττα όχι μόνο για το ελληνικό θέατρο αλλά για την ελευθερία της έκφρασης γενικά. Σίγουρα δημιουργεί δεδικασμένο και επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα όλους. Η καλλιτεχνική διεύθυνση για παράδειγμα θα είναι πιο προσεκτική από εδώ και πέρα στα θέματα που επιλέγει και προτείνει, θα υπάρχει πλέον μια δεύτερη σκέψη. Το λυπηρό βέβαια, είναι ότι η παράσταση δεν ασχολιόταν καν με τη δράση της 17 Νοέμβρη, ούτε το βιβλίο του Ξηρού έχει κάποια αναφορά σε αυτή. Τι τους νοιάζει; Το θέμα ήταν «δεν θέλω να ανέβει η παράσταση» και στο βωμό αυτού οι παραφιλολογίες, οι διαστρεβλώσεις, ο κιτρινισμός και ο εύκολος λαϊκισμός με επιχειρήματα του τύπου «γίνεται με τα λεφτά του λαού». Οι πιο πολλοί δεν ξέρουν καν, ούτε έψαξαν, ποιά είναι η διαφορά της 
Πειραματικής Σκηνής με τις άλλες σκηνές του Εθνικού. Μακάρι να αντιδρούσαμε σε όλες τις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις σπαταλούν τα λεφτά του λαού, χρηματοδοτούν ανοσιουργήματα, και καταχράζονται δημόσιο χρήμα. Μακάρι να ενδιαφερόταν τόσος πολύς κόσμος για το ρεπερτόριο του Εθνικού»
Οσο για το πώς βιώνει την επιτυχία της «Μαζώχτρας» και τους διάφορους ρόλους της στο έργο αναφέρει: «Δουλέψαμε πολύ, με όρεξη, κέφι και πίστη στο έργο και νομίζω αυτό το αντιλαμβάνονται οι θεατές. Ακούμε πολύ θετικά σχόλια τόσο για την παράσταση, όσο και για το ότι τους φαινόμαστε δεμένοι και ότι χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε! Επίσης, σε πολύ κόσμο αρέσει ότι τους φέρνουμε σε επαφή με έργα Ελλήνων λογοτεχνών, που δεν τα ήξεραν ή τα υποτιμούσαν. Στη Μαζώχτρα συνεχίζουμε την πρόταση που είχε φέρει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου στην προηγούμενη δουλειά μας, τους Χαλασοχώρηδες, πώς .jpg)
δηλαδή μετατρέπεις ένα διήγημα σε θέατρο, χωρίς να χρησιμοποιείς αφηγητή και κρατώντας το 3ο πρόσωπο. Η εναλλαγή των ρόλων μου αρέσει, είναι δύσκολο αλλά διασκεδαστικό και ιντριγκαδόρικο»
Όπως είναι εύκολα κατανοητό η Αγγελική είναι λαλίστατη και περιμένουμε πραγματικά με ενδιαφέρον να δούμε κάποια στιγμή (είτε στη σκηνή, είτε σε μια ταινία, μεγάλου ή μικρού μήκους) να παίρνουν σάρκα και οστά οι ιστορίες της οποίες κατά σειρά γράφει κατ’ ιδίαν. Διότι συχνά τυγχάνει να βρίσκει το καταφύγιο της στο χαρτί…
* Η αλήθεια είναι ότι το πότε ακριβώς προέκυψε η υποκριτική, είναι ένα ζήτημα που απασχολεί και εμένα! Θυμάμαι να με πηγαίνει η μαμά μου θέατρο μικρή και κάθε φορά την ώρα της υπόκλισης να συγκινούμαι και να λέω, και εγώ θα’ θελα να είμαι εκεί πάνω. Από εκεί και πέρα, όμως, έχω ένα κενό και βρίσκομαι στο λύκειο, να το θεωρώ δεδομένο σαν να το είχα από καιρό αποφασισμένο. Πήγα, βέβαια πρώτα στη Νομική, με έπεισαν οι γονείς μου με το γνωστό ρητό “Μάθε τέχνη και άστηνε…” αλλά στη Θεσσαλονίκη που σπούδαζα, είδα μια μέρα στον τοίχο του Πανεπιστημίου την ανακοίνωση “όποιος ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στη θεατρική ομάδα της Νομικής ας έρθει σήμερα κτλ κτλ” Ε αυτό ήταν και πήραν όλα τον
δρόμο τους…
* Η υποκριτική είναι μια τέχνη, που για να την υπηρετήσεις σωστά, πρέπει να της αφιερωθείς. Είναι μια μάγισσα που αν σε πιάσει στα δίχτυα της, δεν σε αφήνει ποτέ σε ησυχία, θέλει το μυαλό σου, το σώμα σου να είναι εκεί, η ψυχή σου να είναι ανοιχτή να δώσει και να δεχθεί. Τη μια στιγμή νιώθεις ότι την έχεις κατακτήσει και την αμέσως επόμενη καταλαβαίνεις ότι έχεις πολύ δρόμο ακόμη!
* Ενας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση μάλλον όπως όλος ο κόσμος. Μπορεί να είμαστε λίγο πιο εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι σ’ έναν μήνα δεν θα έχουμε δουλειά και θα πρέπει να ψάχνουμε, γιατί αυτό το ξέραμε όταν επιλέγαμε αυτό το επάγγελμα, αλλά υπάρχει πλέον μια διαφορά! Τον μήνα που είχαμε δουλειά πληρωνόμασταν κανονικά, και μετά το ενδεχόμενο διάστημα ανεργίας, στην επόμενη παράσταση που θα συμμετείχαμε θα πληρωνόμασταν κανονικά ή ακόμα και στις επιμέρους δουλειές που χρειαζόταν να κάνει ένας ηθοποιός πληρωνόταν κανονικά. Τώρα δεν υπάρχει πουθενά αυτό το «κανονικά»!
* Δε θεωρώ ότι η τέχνη πρέπει να δίνει απαντήσεις. γιατί δε θεωρώ ότι έχει και τέτοια δύναμη. Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε τώρα μια παράσταση, έναν πίνακα ή ένα γλυπτό και να σταματούσαν την άλλη μέρα να πνίγονται οι άνθρωποι! Δεν ξέρω καν, αν είναι αρκετά μεγάλη η μερίδα της κοινωνίας που ασχολείται με την τέχνη…Η τέχνη αφουγκράζεται, συνομιλεί, καλεί τους ανθρώπους να έρθουν κοντά της, να αφήσουν λίγο στο πλάι την πανοπλία τους, να έχουν ενεργοποιημένες τις αισθήσεις τους και να είναι έτοιμοι για ό,τι μπορεί να συμβεί! Μπορεί να θέτει ερωτήματα, να εγείρει συναισθήματα, 
αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν ενεργούς θεατές που έρχονται να συμμετάσχουν, να γίνουν συγκοινωνοί και όχι απλώς να καταναλώσουν και να φύγουν.
* Σχετικά με την “Ισορροπία του Νash” και την απόφαση εκ μέρους της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Εθνικού να κατέβει η παράσταση είναι κάτι για το οποίο ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ. Είχαμε παίξει ήδη έξι παραστάσεις όταν έδωσε μια συνέντευξη ο Ξηρός και άρχισαν τα όργανα. Στην αρχή είδαμε τους τίτλους κάποιων site και εφημερίδων και γελούσαμε με τον κιτρινισμό. Μετά ακολούθησαν οι ειδήσεις, όπου αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν αυτό που τους αφορά είναι η παράσταση καθεαυτή ή το θέμα είναι πολιτικό. Εντωμεταξύ οι τέσσερις παραστάσεις που είχαν μείνει ήταν sold out! Την Πέμπτη το απόγευμα μαθαίνουμε πως δεν θα πάμε να παίξουμε. Στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα, ύστερα ένιωθα ένα συναίσθημα κενού και θλίψης σαν να είχα χάσει κάποιον, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι πάρθηκε μια τέτοια απόφαση, τη θεωρώ λάθος. Οι συντελεστές βγάλαμε ένα κείμενο, όπου λέγαμε ότι το θεωρούμε λογοκρισία και ζητάμε ανάκληση της απόφασης. 
* Υπήρξε αντίδραση και από τον κόσμο, όσο μάλιστα εμείς ήμασταν ακόμα μουδιασμένοι, κανονίστηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα, έξω από το Εθνικό, και μετά νέα συγκέντρωση την Κυριακή, ώστε να γίνει έστω η τελευταία παράσταση. Υπήρξε πολύς κόσμος, αλλά και πάλι όχι πάρα πολύς, παρόλο που το θέμα αυτό ξεπερνάει τη δική μας παράσταση, είναι πολύ ευρύτερο. Δεν υπήρχαν επίσης πολλοί άνθρωποι του «χώρου», αυτό το παρατηρήσαμε και μας στενοχώρησε όλους τους ηθοποιούς της παράστασης. Προσωπικά κατάλαβα πολύ έντονα πως οι δημόσιες σχέσεις υπερτερούν της ιδεολογίας…
* Είναι τόσα πολλά αυτά που ειπώθηκαν από διάφορες μεριές αυτές τις μέρες, που αν μπεις στο παιχνίδι να τα απαντήσεις τρελαίνεσαι! Γιατί για παράδειγμα έχει δικαίωμα να γράφει ο Πρετεντέρης βιβλίο για τη 17Ν και όχι ο Ξηρός; Από πότε απαγορεύεται σε κάποια κατηγορία ανθρώπων να γράφει; Οι φυλακισμένοι άλλωστε, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και στερήθηκαν την ελευθερία τους. Λέει κάπου η απόφαση του δικαστηρίου ότι απαγορεύεται να 
γράψουν και να εκφράσουν ποτέ γνώμη για οτιδήποτε; Ή ισχύει μόνο για ορισμένες κατηγορίες κρατουμένων; Και ο Ζενέ είχε κάνει φυλακή, δεν νομίζω ότι θα είχε κανείς πρόβλημα να ανέβει ένα έργο του. Θα μπορούσε να κριθεί το πώς χρησιμοποιεί αυτή η παράσταση τα κείμενα αυτά, το τι θέλει να πει μέσα από αυτή την παράσταση και όχι το τι κείμενα χρησιμοποιεί. Η 17Ν δεν είναι μέρος της πολιτικής μας ιστορίας; Αν ναι, ποιός θα μας πει πότε θα έρθει η ώρα που θα επιτρέπεται κάποιος να την πιάσει στο στόμα του;
* Το λυπηρό βέβαια, είναι ότι η παράσταση δεν ασχολιόταν καν με τη δράση της, ούτε το βιβλίο του Ξηρού έχει κάποια αναφορά σε αυτή. Τι τους νοιάζει; Το θέμα ήταν «δεν θέλω να ανέβει η παράσταση» και στο βωμό αυτού οι παραφιλολογίες, οι διαστρεβλώσεις, ο κιτρινισμός και ο εύκολος λαϊκισμός με επιχειρήματα του τύπου «γίνεται με τα λεφτά του λαού» Οι πιο πολλοί δεν ξέρουν καν, ούτε έψαξαν, ποιά είναι η διαφορά της Πειραματικής Σκηνής με τις άλλες σκηνές του Εθνικού, πόσες παραστάσεις θα δίνονταν, πόσα είναι αυτά τα λεφτά, ποιός χορηγεί το Εθνικό (!). Μακάρι να αντιδρούσαμε σε όλες τις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις σπαταλούν τα λεφτά του λαού, χρηματοδοτούν ανοσιουργήματα, και καταχράζονται δημόσιο χρήμα. Μακάρι να ενδιαφερόταν τόσος πολύς κόσμος για το ρεπερτόριο του Εθνικού!
* Η απόφαση αυτή ήταν μια ήττα όχι μόνο για το ελληνικό θέατρο αλλά για την ελευθερία της έκφρασης γενικά. Σίγουρα δημιουργεί δεδικασμένο και επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα όλους. Η καλλιτεχνική διεύθυνση για παράδειγμα θα είναι πιο προσεκτική από εδώ και πέρα στα θέματα που επιλέγει και προτείνει, θα υπάρχει πλέον μια δεύτερη σκέψη. Η συγκέντρωση ήταν αναγκαία, αλλά όχι αρκετή. Πιστεύω πως θα έπρεπε ακόμα να απασχολεί τον 
κόσμο, να ξεκινήσουν συζητήσεις και να ανοίξουν θέματα, ελπίζω να μην ξεχαστεί τόσο γρήγορα. Τα ΜΜΕ έδειξαν για άλλη μια φορά τη δύναμη τους, μου υπενθύμισαν ότι πρέπει να πετάξουμε όλοι τις τηλεοράσεις μας. Και θα «τολμήσω» να παραθέσω και την απάντηση του Ξηρού, στην περιβόητη συνέντευξη, όταν τον ρώτησε η Ι.Κλεφτόγιαννη «Με μια άλλη κυβέρνηση πιστεύεις ότι μπορεί να είχε παρεμποδιστεί η παράσταση;» και απάντησε: «Αυτό δεν έχει σχέση με την κυβέρνηση. Πιστεύω, θα μπορούσε και από αυτή την κυβέρνηση να μπει εμπόδιο, εφόσον αυτοί που κυβερνάνε είναι τα κανάλια. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα, παρότι προσπαθεί σε ορισμένους τομείς να έχει λόγο. Όπου υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα δεν έχει δείξει κάποια νίκη μέχρι σήμερα.»
* Βέβαια, δεν θέλω να κλείσω έτσι, χωρίς να αναφέρω, ότι όλες αυτές τις μέρες υπήρξαν δημοσιογράφοι που στάθηκαν και σε εμάς και στο θέμα αυτό γενικότερα (δεν πρέπει να μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι) υπάρχουν κάποιοι που παλεύουν για τα πιστεύω τους, γράφουν και τοποθετούνται ανεπηρέαστοι και προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτό που κανονικά θα έπρεπε να είναι η δημοσιογραφία. Και ένα μεγάλο κέρδος των ημερών αυτών ήταν πως γνωρίσαμε και ήρθαμε πιο κοντά με τέτοιους ανθρώπους, αλλά και με συναδέλφους δικούς μας που ήταν εκεί…
* Τη “Μαζώχτρα” μας την πρότεινε ο σκηνοθέτης μας, ο Κώστας Παπακωνσταντίνου. Όταν διάβαζα το έργο, μέχρι ένα σημείο, αναρωτιόμουν, μα διάλεξε ο Κώστας αισθηματική ιστορία; Δεν είναι το στυλ του! Από ένα σημείο και μετά (που δεν θα προδώσω) έκανα ένα ωχ! και με ανοιχτό το στόμα διάβαζα ασταμάτητα μέχρι το τέλος. Ε ,ναι είχε δίκιο! Την αγαπώ πολύ τη “Μαζώχτρα”, γιατί την κάναμε μαζί με τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, τον Θοδωρή Θεοδωρίδη και τον Δημοσθένη Ξυλαρδιστό, με τους οποίους είχαμε δουλέψει και στους Χαλασοχώρηδες και υπάρχει χημεία, επικοινωνία και αγάπη μεταξύ μας, που δεν το βρίσκεις σε όλες τις δουλειές ή που μάλλον δύσκολα το βρίσκεις.
* Δουλέψαμε πολύ, με όρεξη, κέφι και πίστη στο έργο και νομίζω αυτό το αντιλαμβάνονται οι θεατές. Ακούμε πολύ θετικά 
σχόλια τόσο για την παράσταση, όσο και για το ότι τους φαινόμαστε δεμένοι και ότι χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε! Επίσης, σε πολύ κόσμο αρέσει ότι τους φέρνουμε σε επαφή με έργα Ελλήνων λογοτεχνών, που δεν τα ήξεραν ή τα υποτιμούσαν.
* Στη Μαζώχτρα συνεχίζουμε την πρόταση που είχε φέρει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου στην προηγούμενη δουλειά μας, τους Χαλασοχώρηδες, πώς δηλαδή μετατρέπεις ένα διήγημα σε θέατρο, χωρίς να χρησιμοποιείς αφηγητή και κρατώντας το 3ο πρόσωπο. Το ότι είχαμε ξαναδουλέψει με τον Θοδωρή και τον Δημοσθένη έκανε το ταξίδι ακόμα πιο ωραίο, γιατί έχουμε πλέον κοινούς κώδικές, μπορεί ο ένας με ένα βλέμμα να καταλάβει τι θέλει ο άλλος, προχωράμε με πιο γρήγορα βήματα, ανακαλύπτοντας και θέτοντας καινούργια όρια στους εαυτούς μας και στην πρόβα. Μ ‘αρέσει που μετά από κάθε παράσταση κάνουμε παρατηρήσεις ο ένας στον άλλον με νοιάξιμο. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις σε κάθε 
θίασο, χωρίς να φοβάσαι πώς θα το πάρει ο άλλος και αν θα παρεξηγηθεί. Νιώθω επίσης, πολύ τυχερή που συνεργάζομαι με τον Κώστα γιατί με πάει μπροστά ως ηθοποιό, με ξεβολεύει, ξέρει να ανιχνεύει τις αδυναμίες σου ή τις ευκολίες σου, κατευθύνει την πρόβα ώστε να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα αυτό να γίνει μέσα από το παιχνίδι, με ηρεμία και με ειλικρίνεια.
* Η εναλλαγή των ρόλων μου αρέσει, είναι δύσκολο αλλά διασκεδαστικό και ιντριγκαδόρικο. Τη Μαζώχτρα που είναι και η αδυναμία μου, τη δικαιολογώ πλήρως! Η κοπέλα προδόθηκε, και χλευάστηκε από όλο το χωριό, ενώ ο “αφέντης” είχε δώσει τον λόγο του και μετά τον πήρε πίσω, κανείς δεν παίρνει το μέρος της, κανείς δεν της δίνει δίκιο. Προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο που δεν την υπολογίζει και δεν τη σέβεται. Η ίδια λοιπόν δεν συμβιβάζεται με την κοινωνική αδικία και αποφασίζει να εκδικηθεί. Μ ένα ψέμα της, διαδίδει μια φήμη στο χωριό. Τώρα από εκεί και πέρα αν κανείς στο χωριό δεν κάθισε να ζυγιάσει τις φήμες δεν φταίει εκείνη! Ελάτε όσοι προλαβαίνετε να δείτε την παράσταση, γιατί θα γνωρίσετε τον Αργύρη Εφταλιώτη, ένα ωραίο του διήγημα, θα σας διηγηθούμε μια παλιά και ταυτόχρονα σύγχρονη ιστορία που θα σας ταξιδέψει, θα γελάσετε και θα συγκινηθείτε, θα δείτε ένα πρωτότυπο τρόπο για το πως ένα διήγημα μπορεί να ζωντανέψει χωρίς να χάσει την ταυτότητά του Και θα δείτε πιστεύω πολύ καλές ερμηνείες!
* Ένα πράγμα που θυμάμαι έντονα στα χρόνια της σχολής του Θεάτρου Τέχνης, ήταν η χαρά που είχα στο πρώτο έτος. Μετά από τέσσερα χρόνια Νομικής, ένιωθα ότι ήμουν στον παράδεισο! Μετά, ήταν οι παραστάσεις που συμμετείχα ως μαθήτρια, τεράστια εμπειρία και γενικά και ως φροντιστήριο που δούλευα το θεωρούσα μεγάλη τύχη, μύριζες θέατρο, γνώριζες κόσμο, έβλεπες πως στήνεται μια παράσταση από την αρχή και μάθαινες και διαδικαστικά πράγματα, που μου έχουν φανεί πολύ χρήσιμα τώρα που κάνουμε δικές μας παραστάσεις και τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Το έτος μου δυστυχώς δεν ήταν πολύ δεμένο, με λίγους έχω κρατήσει επαφή. Ζηλεύω όταν βλέπω ομάδες που ξεπήδησαν από τη σχολή και συνεχίζουν όλοι μαζί. Τους 4frontal για παράδειγμα, πολύ τους χαίρομαι!
* Γράφω, αλλά όχι συστηματικά, κυρίως ποιηματάκια και μικρές ιστοριούλες. Πολύ μικρές. Όταν παίζω δεν γράφω. Γράφω όταν δεν παίζω και κάνω άσχετες δουλειές και νιώθω ότι πνίγομαι. Εκεί βρίσκω καταφύγιο στο χαρτί… Με τη σκηνοθεσία δεν μου έχει έρθει επιθυμία να ασχοληθώ, μου φαίνεται μεγάλη ευθύνη! Βοηθός σκηνοθέτη που το έχω κάνει κάποιες φορές μου άρεσε, αλλά δεν έχω χορτάσει ακόμα το να παίζω, οπότε… Με τον χορό και το τραγούδι μικρή η σχέση μου, αν μου είχε πει κάποιος εγκαίρως ότι σε όλες τις οντισιόν ζητούν ΜΟΝΟ χορό και τραγούδι, θα είχα φροντίσει να την κάνω πιο στενή.
* Αχ! Η σχέση μου με τον κινηματογράφο είναι δυστυχώς πολύ μικρή. Ένας βοηθητικός ρόλος στη ταινία του Γ.Σμαραγδή «ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» μια 
επίσης μικρή συμμετοχή στην ταινία μικρού μήκους “Στον κήπο” του Χρόνη Θεοχάρη και ως εκεί. Πού τους βρίσκεις τους κινηματογραφιστές; Τους ψάχνω! Είναι ένας κόσμος που θα θελα πολύ να γνωρίσω. Μ’ αρέσει πολύ και το πως δουλεύει όλο το συνεργείο, μου βγάζει την αίσθηση της ομάδας.
* Στην τηλεόραση όταν πρωτοξεκίνησα συμμετείχα στο Γιούγκερμαν, στις Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα, σε μια διαφήμιση. Η αλήθεια είναι ότι η διαφήμιση με τρόμαξε, ένιωσα μια έκθεση σε κάτι που δεν με εξέφραζε καθόλου, γενικότερα απ΄ την αρχή επέλεγα σε ποια casting να πάω, δεν ήταν ότι ήθελα να κάνω τηλεόραση πάση θυσία. Ύστερα, επειδή πληρωνόμουν από τις δουλειές που έκανα στο θέατρο (για φαντάσου!) και ήταν και κάτι που προτιμούσα, δεν το έψαξα πολύ. Κατόπιν ήρθε η εποχή που κανείς δεν πληρωνόταν από την τηλεόραση, οπότε το έβγαλα τελείως απ΄ το μυαλό μου. Υπάρχουν βέβαια κάποιες-λίγες-προσεγμένες σειρές που έχω ζηλέψει, αλλά θέλει να το κυνηγάς πολύ. 
* Σχετικά με τις συνεργασίες μου στην αρχή πήγα να γράψω ότι ξεχωρίζω την τάδε παράσταση γι’ αυτόν τον λόγο, τη δείνα για τον άλλο και πάει λέγοντας. Έτσι κατάλαβα πως από κάθε μία-και αυτό νομίζω ότι είναι ένα από τα ωραία της δουλειάς μας- παίρνεις κάτι διαφορετικό, συλλέγεις εμπειρίες, γνωρίζεις ανθρώπους, βελτιώνεσαι και κάνεις βήματα προς τα εμπρός!
* Ρόλους και έργα για το μέλλον δεν έχω σκεφτεί, πιο πολύ σκέφτομαι ανθρώπους, με ποιους θα ήθελα να συνεργαστώ, αν θέλουμε να πούμε τα ίδια πράγματα μέσα από το θέατρο κτλ. Κάτι που θα’ θελα να κάνω είναι να πάρω μια βαλιτσούλα, 3-4 ηθοποιούς και ένα βανάκι και να γυρνάμε χειμώνα από χωριό σε χωριό! Μια φορά που το έζησα για λίγο, ήταν μαγικό. Η αγκαλιά του κόσμου που θεωρούσε ότι του έκαναν ένα δώρο μέσα στον χειμώνα ήταν 
τεράστια, και υπήρχαν μάτια που ακόμα τα θυμάμαι.
* Στην Αθήνα μου αρέσει ότι είναι το μέρος που βρίσκονται οι άνθρωποι που αγαπώ, και δεν μου αρέσει ότι είναι μεγάλη και έτσι δεν μπορώ να τους βλέπω όσο συχνά θα ήθελα!
* Στο Αll4fun μ’ αρέσουν οι άνθρωποι του, που τρέχουν για να καλύψουν τα πάντα και μας ενημερώνουν πολύ γρήγορα για όσα συμβαίνουν στα καλλιτεχνικά δρώμενα, και όχι μόνο. Μ’ αρέσει το ποίημα και η φωτογραφία της ημέρας, και μου αρέσει και το πρόσωπο της εβδομάδας, γιατί δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε ηθοποιούς που δεν τους βλέπουμε εύκολα σε άλλα έντυπα, sites κτλ. Α! Και μου αρέσουν πολύ και τα πάρτυ του! (Εντάξει, Κυριάκο πλάκα κάνω-στο επόμενο, όμως, θα έρθω!)
& Αναλυτικές πληροφορίες για τις τους συντελεστές της παράστασης ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/12165–q-q-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/2/2016