Tρεις μήνες πριν τελειώσει τις σπουδές του στη διοίκηση επιχειρήσεων αποφάσισε ν’ ακολουθήσει ένα μάθημα υποκριτικής με την Ελένη Σκότη. Το ένα έφερε το άλλο και μέσα σε έξι μήνες βρέθηκε να παίζει στη σκηνή του Επί Κολωνώ!
Από τότε πέρασαν τα χρόνια και με τους προβολείς του θεάτρου και τα χειροκροτήματα του κοινού μπορεί να γεμίζει παροδικά το όποιο κενό του. Μπορεί έτσι να μην μπαίνει και στη διαδικασία να …σπάσει το κεφάλι του σε κανά τοίχο, όπως παραδέχεται με το ιδιαίτερο του χιούμορ ο Θάνος Αλεξίου.
Αυτήν τη σεζόν απολαμβάνει τη συμμετοχή του στο «Σουρελαϊκέν», όπου υποδύεται με χαρισματικό τρόπο έναν μπάρμαν, τον Κοσμά.
«Το Σουρελαϊκέν είχε ανέβει πριν πέντε χρόνια για λίγες παραστάσεις και η ομάδα «Τσούκου Τσούκου» πίστευε ότι δεν είχε κάνει τον κύκλο του. Μου πρότειναν να παίξει, το διάβασα, μου άρεσε πολύ σαν έργο και δέχτηκα. Γουστάρω πολύ που συμμετέχω, γιατί είναι ένα νεοελληνικό κείμενο που έχει να πει πολλά και απ’ ό, τι αντιλαμβάνομαι και ο κόσμος το γουστάρει πολύ Θα πρότεινα σε κάποιον να έρθει να μας δει, γιατί δε θα βαρεθεί. Θα δει κανονικούς ανθρώπους επί σκηνής, θα γελάσει, θα σκεφτεί. Το κείμενο που έχει γράψει ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος είναι αυθεντικά λαϊκό και μιλιέται εύκολα πράγμα που για μένα σημαίνει ότι είναι καλό.Το Baumstrasse ταιριάζει απόλυτα για αυτό το έργο γιατί είναι ένας εναλλακτικός χώρος αλλά καθόλου δήθεν…Είναι προφανές ότι χρειάζονται τέτοιοι χώροι στην Αθήνα του σήμερα για να μπορούν να εκφραστούν παιδιά που ψάχνουν κάτι διαφορετικό», αναφέρει στο All4fun ο Θάνος, που μας αποκαλύπτει παράλληλα ότι από τον Μάρτιο θα συνεργαστεί ξανά με τους «Τσούκου Τσούκου» στο Hub Events, όταν θ’ ανέβει το «Δε Variete Νο 2»
Με πολλές και σημαντικές συνεργασίες, μεταξύ των οποίων και οι παραστάσεις στις οποίες έπαιξε για οκτώ χρόνια με την ομάδα Νάμα ο Θάνος δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να δουλέψει κάποια στιγμή ξανά με την Ελένη Σκότη και να επιστρέψει στη σκηνή του Επί Κολωνώ. Προς το παρόν, όμως, το θεατρικό του μέλλον είναι ταυτισμένο με ομάδες, όπως οι «Τσούκου Τσούκου» και οι «βλακλιστ»…
* Σαν καλό παιδί και εγώ και άξιο παλικάρι, σπούδαζα Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Deree. Στο τελευταίο μου τρίμηνο πριν την αποφοίτηση 
πήρα ένα μάθημα υποκριτικής με την Ελένη Σκότη που τότε δίδασκε εκεί. Κατάλαβα πόσο υποκριτής ήμουν που νόμιζα ότι μου αρέσει τοbusiness management, το ένα έφερε το άλλο και βρέθηκα στο εργαστήρι της και σε 6 μήνες πάνω στην σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ.
* Yποκριτική για μένα σημαίνει ότι μάλλον δεν πήρα πολύ αγάπη από την μητέρα μου και τον πάτερα μου και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να την αντλήσω από κάπου αλλού…. Έτσι οι προβολείς του θεάτρου και τα χειροκροτήματα του κοινού μου γεμίζουν παροδικά αυτό το κενό και με αποτρέπουν από το να σπάσω το κεφάλι μου σε κανένα τοίχο.
* Αντιμετωπίζουμε την κρίση ως ηθοποιοί όπως όλοι, κάνοντας το καλύτερο για εκείνους και τις οικογένειες τους (αν έχουν) με πολύ κόπο και αγώνα. Πάντως και μια σταθερή πρωινή δουλειά δεν θα ήταν άσχημη, αν δεν θέλεις να κάνεις υποχωρήσεις και δουλειές που δεν γουστάρεις στο χώρο του θεάτρου. Μια λύση που την συνιστώ ανεπιφύλακτα είναι να παντρευτείς ή τέλος πάντων να συζείς με κάποιον που έχει μια σταθερή δουλειά. Σε εμένα έχει πετύχει και ευτυχώς η Έλενα η γυναίκα μου μπορεί και μας ζει μια χαρά.
* Ένα βιβλίο, μια ταινία, μια παράσταση ένας πίνακας κτλ. μπορεί πιστεύω να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα που μας απασχολούν γενικότερα ως ανθρωπότητα. Νομίζω όμως πως την ελληνική κοινωνία δεν την ενδιαφέρει να ακούσει και πολλά… Μάλλον ζούμε ο καθένας στο μικρόκοσμό του και ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του. Είναι θέμα πομπού και δέκτη, ο πομπός κάνει εν μέρη την δουλειά του, ο δέκτης όμως;
* Το Σουρελαϊκέν είχε ανέβει πριν πέντε χρόνια για λίγες παραστάσεις και η ομάδα «Τσούκου Τσούκου» πίστευαν ότι δεν είχε κάνει τον κύκλο του σαν παράσταση. Οπότε όταν αποφάσισαν να το ξανανεβάσουν μου πρότειναν να συμμετέχω. Το διάβασα μου άρεσε πολύ σαν έργο και δέχτηκα. Γουστάρω πολύ που συμμετέχω στο Σουρελαϊκέν γιατί είναι ένα νεοελληνικό κείμενο που έχει να πει πολλά και απ’ ό, τι αντιλαμβάνομαι και ο κόσμος το γουστάρει πολύ. Οπότε κάθε Παρασκευή στο Baumstrasse περνάμε τέλεια.
* Θα πρότεινα σε κάποιον να έρθει να μας δει, γιατί δε θα βαρεθεί. Θα δει κανονικούς ανθρώπους επί σκηνής, θα γελάσει, θα σκεφτεί και θα ακούσει λαϊκή ελληνική μουσική από Τερλέγκα μέχρι Διονυσίου… Τι άλλο να γράψως Τώρα τι να πω για τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο κατά κόσμο Τσίου. Ότι και να πω θα είναι λίγο… είναι μορφή από μόνος του μόνο βλέποντας τον με αυτό το τεράστιο μούσι.
* Το κείμενο που έχει γράψει είναι αυθεντικά λαϊκό και μιλιέται εύκολα πράγμα που για μένα σημαίνει ότι είναι καλό.
Επίσης έχει κάτι το σουρεαλιστικό στην γραφή του που το κάνει ποιητικό παρ’ όλο που μπορεί να έχει μέσα βρισιές που μπορεί να μην τις έχεις ακούσει πότε στην ζωή σου. Πάνω από όλα όμως είναι αυθεντικό!
* Το Baumstrasse ταιριάζει απόλυτα για αυτό το έργο γιατί είναι ένας εναλλακτικός χώρος αλλά καθόλου δήθεν… και πως να είναι βέβαια αφού η Μάρθα και ο Βασίλης είναι και γαμώ τα παιδιά. Είναι προφανές ότι χρειάζονται τέτοιοι χώροι στην Αθήνα του σήμερα για να μπορούν να εκφραστούν παιδιά που ψάχνουν κάτι διαφορετικό. Δεν είναι τυχαίο που στο χώρο αυτό γίνονται από μαθήματα υποκριτικής και φωνητικής μέχρι capoeira και παραδοσιακούς χορούς.
* Στο Σουρελαϊκεν υποδύομαι τον Κοσμά μπάρμαν, ιδιοκτήτη κωλάδικου. Σίγουρα όταν παίζεις κάποιον ρόλο είσαι εσύ ο ίδιος όχι κάποιος άλλος. Άρα χρησιμοποιεί τον ίδιο σου τον εαυτό σε παραλλαγές, προσθέτεις φαντασία και στοιχεία από ανθρώπους που μπορεί να έχεις προσέξει. Πάντως κοινά στοιχεία σε πρώτο επίπεδο με το ρόλο δεν θα έλεγα ότι έχω. Όταν εντάσσεσαι σε μια δουλειά ή σε μια ομάδα με την θέληση σου, άποψη μου είναι ότι πρέπει να ακολουθήσεις την φιλοσοφία τους. Άλλες φορές σου ταιριάζει άλλες όχι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση με τον Αντώνη και τους «Τσούκου Τσούκου» όλα πήγαν καλά και ετοιμαζόμαστε και για νέες συνεργασίες. Ετοιμαζόμαστε ήδη για το «Δε Variete Νο 2» που θα ανέβει το Μάρτιο στο Hub. Είμαι τυχερός που γνώρισα ανθρώπους που βλέπουν με τον ίδιο τρόπο την δουλειά μας. Άλλωστε με κάποιους από τους ηθοποιούς στην παράσταση έχουμε συνεργαστεί και σε άλλες θεατρικές παραστάσεις.
* Με τους βλακλίστ συνεργάστηκα σε δύο παραστάσεις «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» και «Το νησί». Πέρασα πολύ ωραίες στιγμές, και αρκετές δύσκολες όπως σε κάθε δουλειά. Το σίγουρο είναι πως έκανα πολύ καλούς φίλους και έχει και αυτό την σημασία του. Είναι ωραίο να δουλεύεις με φίλους γιατί μπορείς να συνεννοηθείς πιο εύκολα και να προχωράει πιο γρήγορα η δουλειά. Αλλά πιο σημαντικό σ’ ένα project είναι η ομάδα να έχει αυτό που λέμε «κοινή γλώσσα», πιο ουσιαστικό από το να είμαστε απλά καλοί φίλοι.
* Υπήρξα μέλος της ομάδα Νάμα από το 2001 μέχρι 2009. Ιδανική αρχή, μαθήματα, εργαστήρια ομαδική διάθεση και μια δασκάλα η Ελένη Σκότη που εμπνέει την ομάδα. Θυμάμαι την πολύ δουλειά, τον άφθονο ιδρώτα που ρίχναμε αλλά και τα υπέροχα πράγματα που είδαν τα μάτια μου στο Black box του Επί Κολωνώ από συναδέλφους. Τολμώ να πω πως πιο δημιουργικά πράγματα μπορεί να μην έχω ξανά δει στο χώρο της υποκριτικής. Ήταν μια φανταστική περίοδος για μένα που δεν θα ξεχάσω ποτέ… 
* Έπαιξα σε έξι παραστάσεις με σκηνοθέτες την Ελένη Σκότη και Γιώργο Παλούμπη (τρεις και τρεις). Το ότι υπήρχε μια κοινή γραμμή όσον αφορά την υποκριτική νομίζω ότι ήταν το πιο σημαντικό. Έβλεπα παιδιά που ερχόντουσαν από δραματικές σχολές μπλοκαρισμένους από τους διαφορετικού τρόπους διδασκαλίας που είχαν διδαχτεί και αυτό αποτελούσε πρόβλημα για τους ίδιους. Αλλά όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποτε… Κι έτσι μετά από 8 περίπου χρονιά ένιωσα την ανάγκη να φύγω. Οι ομάδες είναι πολύ δύσκολο πράγμα και οι ισορροπίες εύθραυστες… Εγωισμοί, καριέρες παίρνουν θέση και κάπου εκεί χαλάει το γλυκό. Πάντως έφυγα σαν φίλος και σίγουρα κανένας δεν μπορεί να μου προσάψει κάτι . Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι τα πράγματα θα μου είχαν έρθει πιο εύκολα αν είχα μείνει στο Επί Κολωνώ αλλά τι να κάνουμε έτσι έπραξα την συγκεκριμένη στιγμή και παίρνω την ευθύνη των πράξεων μου. Μακάρι στο μέλλον να δουλέψω ξανά με την Ελένη… ποτέ δεν ξέρεις…
* Έχω προσπαθήσει να γράψω αλλά πραγματικά δεν το έχω. Τέλος. Όσον αφορά στην σκηνοθεσία μπορεί εν δύνάμει να ήμουν καλός αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μ ενδιαφέρει πραγματικά, οπότε μάλλον θα ήταν χαμένος κόπος. Κατά τα αλλά τραγουδάω στο μπάνιο αλλά καλύτερα να το αποφεύγω στην σκηνή αν και έχω αναγκαστεί στο παρελθόν. Ότι χορεύω… χορεύω. Είμαι πολύ τσαχπίνης.
* Όλοι οι ηθοποιοί θα ήθελαν ιδανικά να κάνουν κινηματογράφο. Έχω συμμετάσχει σε μια ταινία μεγάλου μήκους γαλλικής παραγωγής “Νικόστρατος ο πελεκάνος” και οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Επίσης έχω συμμετάσχει σε διαφορές ταινίες μικρού μήκους με την πιο σημαντική για μένα τις «Ξιφομαχίες» του Νάσου Γκατσούλη.Αυτήν την περίοδο κάνω πρόβες για την ταινία του Κυριάκου Κατζουράκη με τίτλο «Ουσάκ». Ό,τι έπεται καλοδεχούμενο….
* Έχω συμμετάσχει σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές και αυτό που έχω να πω είναι ότι η τηλεόραση είναι… τηλεόραση. Τα θετικά της είναι ότι σου δίνει αναγνωρισιμότητα, αυτό. Πράγμα όχι αμελητέο γιατί μπορεί να σου φέρει πιο εύκολα δουλειά και την δυνατότητα να ζεις από το επάγγελμα σου( δύσκολο για τους περισσότερους από εμάς). Όσο αναφορά στην πιο πρόσφατη συμμετοχή μου στους “Άσφαιρους”, η αλήθεια είναι ότι είχα μια πολύ μικρή συμμετοχή για να έχω καθαρή εικόνα από την όλη προσπάθεια , αλλά είναι πάντα ωραίο να γνωρίζεις καινούργιους συνεργάτες παθιασμένους για αυτό που κάνουν.
* Γενικότερα έχω υπάρξει πολύ τυχερός στις συνεργασίες μου και ελάχιστες ήταν οι φορές που έκανα πράγματα που δεν με εκφράζανε. Θεωρώ ότι το θέατρο είναι ομαδική δουλειά… το γεγονός ότι βρέθηκα από την αρχή της πορείας μου σε ομάδα (Νάμα) τα λέει όλα. Το θέμα είναι να παίζουμε όλοι μαζί ένα παιχνίδι, αν ο καθένας παίζει μόνος του καταντάει αυτιστικό, δεν 
ενδιαφέρει κανέναν. Μια συνεργασία πάντως που σίγουρα ξεχωρίζω είναι το «Πέναλτι» του Γιώργου Παλούμπη σε σκηνοθεσία του ιδίου. Νεοελληνικό έργο που με αφορμή το ποδόσφαιρο σχολιάζει την ελληνική κοινωνία. Θα τολμούσα να πω αν και νωρίς ότι ξεχωρίζω και το Σουρελαϊκέν ως συνεργασία έτσι απλά από διαίσθηση. Kαι επίσης τη “φαρμα του διαδικτύου” της ομάδας χιλιοδενδρι σε σκονοθεσια Σοφίας Τσιναρη ως παιδική παρασταση που γνωρίζει επιτυχία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Για το μέλλον θα θελα να μπορώ να ζήσω από την δουλειά μου και να κάνω καλές συνεργασίες με ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ.
* Η Αθήνα είναι πολύ όμορφη αλλά και πολύ άσχημη. Είμαι της άποψης ότι και στο χειρότερο μέρος του κόσμου να βρίσκεσαι είναι στο χέρι σου αν θες να περάσεις καλά ή άσχημα. Τόσο απλά…
* Το All4fun είναι φρέσκο, και βοηθάει νέους καλλιτέχνες να προωθήσουν τη δουλειά τους. Είναι πολύ σημαντικό γιατί δεν υπάρχουν στην εποχή μας οι πόροι να διαθέσεις στην προώθηση μιας παράστασης ή ενός project. Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και πραγματικά καλά κουράγια!!!
& Aναλυτικές λεπτομέρειες για το “Σουρελαϊκέν” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11766-q——–q–baumstrasse.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 24/1/2016