Μια περίεργη ευτυχία. Σαν να σταματάει ο χρόνος. Το ακατάληπτο εκείνο πράγμα που εξελισσόταν μπροστά της πάντα τη μαγνήτιζε. Κάθε φορά που πήγαινε στο θέατρο. Όταν, λοιπόν, έφτασε στις αρχές Λυκείου είχε πια κατασταλάξει τι θα ακολουθούσε στο μέλλον. Κάτι που θα συνδύαζε δύο μεγάλες της αγάπες. Το πώς να εκφράζεται μέσα από το σώμα της και το πώς θα μεταφέρει στη σκηνή τα κείμενα, που τη συγκινούσαν βαθιά από μικρό παιδί.
Και η επιλογή της να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός είναι κάτι για το οποίο κάνει χαρούμενους όσους έχουν την ευκαιρία να την έχουν παρακολουθήσει μέχρι τώρα θεατρικά, έστω και για μία μόνο φορά. Γιατί πολύ απλά η Χρηστίνα Γαρμπή είναι ένα από τα νέα αστέρια της υποκριτικής, που έρχονται με πολλές αξιώσεις και διαθέτουν όλα τα φόντα εκείνα για να λάμψουν για πολλά – πολλά χρόνια.
Η συνολική της παρουσία στο «Μίκαελ Κόλχαας» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο bios, όπου υποδύεται με απίστευτη επιτυχία και ορθότητα 12 διαφορετικούς χαρακτήρες, είναι μια ερμηνεία για βραβείο. Αρκετούς ρόλους, όμως. παίζει και στο “Mam” κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Skrow. Η εναλλαγή χαρακτήρων τη γοητεύει πολύ, διότι εμπεριέχει τα στοιχεία του παιχνιδιού και του ρυθμού…
Απαιτεί να έχεις την κατάλληλη ενέργεια για να πας την ιστορία παραπάνω, ένα ταξίδι με πολλές ενδιάμεσες στάσεις, που κάθε μία είναι διαφορετική με την άλλη και έχει άλλες ποιότητες και άλλες δυσκολίες. Και πρέπει να βρίσκεις τα χαρακτηριστικά εκείνα, τα οποία θα κυριαρχούν σε ρόλους, που απλά μπορεί να είναι ένα πέρασμα.
Σημαντικό ρόλο στη μέχρι τώρα πορεία της έχει παίξει η ενασχόλησή της με τον στίβο. Παίρνοντας εργαλεία πολύ χρήσιμα για το θέατρο, όπως η προσήλωση και η εργατικότητα. Εκεί που έμαθε το το πώς να εξελίσσεται, να μη βολεύεται, να χρειάζεται συνεχόμενη εξάσκηση. Σαν την αίσθηση μπροστά από τον τερματισμό, που νιώθεις ότι δεν πάει άλλο, θα πέσεις, όμως τελικά όχι μόνο συνεχίζεις, αλλά τρέχεις και άλλο ενώ δεν το πίστευες. Όταν εκπλήσσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, όταν έχεις ξεπεράσει τα όρια σου…
Σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης η Χρηστίνα (το όνομα της προέρχεται από το επίθετο χρηστός, που σημαίνει χρήσιμος) μαζί με την ομάδα της (τ ρ ι ς) προτείνει αντιδράσεις μέσα από τη δουλειά. Όταν ο καλλιτέχνης σαν σύγχρονος Δον Κιχώτης μελετά, φαντάζεται και ετοιμάζει παραστάσεις σαν μια πολιτική πράξη, μια δημιουργία με ποιητικούς όρους και ενώ γύρω σου κυριαρχούν η φτήνια και η ευκολία. Ένας τρόπος ζωής χωρίς να χρειάζεται να κάνεις εκπτώσεις.Ως το τελευταίο χρονικά πρόσωπο εβδομάδας στο All4fun για το 2015 εμείς της ευχόμαστε να συνεχίσει έτσι με αμείωτη ένταση και πάθος. Και φυσικά το νέο έτος να είναι ακόμα πιο δημιουργικό, έχοντας επιπλέον ευκαιρίες να φανερώσει τις σπουδαίες της ερμηνευτικές ικανότητες….
* Από μικρή όταν με πήγαιναν στο θέατρο ένιωθα μία περίεργη ευτυχία! Περίεργη από την άποψη ότι δεν μπορούσα να προσδιορίσω την αιτία της, μιας και οι δικοί μου πάντα με κουβαλούσαν μαζί τους σε παραστάσεις για ενήλικο κοινό, άρα δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Ωστόσο, αυτό το ακατάληπτο πράγμα που εξελισσόταν μπροστά μου με μάγευε και με μαγνήτιζε. Ένιωθα να σταματάει ο χρόνος. Μεγαλώνοντας άρχισα να επιδιώκω όλο και πιο συστηματικά την επαφή μου με το θέατρο, όπως μπορούσα, διάβαζα θεατρικά έργα, έτρεχα σε παραστάσεις κλπ. Από μικρή κουβαλούσα μία ‘’αντίφαση’’ ως άνθρωπος, από τη μία λάτρευα τον αθλητισμό και τη σωματική άσκηση τρομερά, ήμουν υπερκινητικό παιδί , και από την άλλη λάτρευα να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου από μυθιστόρημα μέχρι θεατρικό έργο μέχρι το οτιδήποτε.. Εκεί γύρω, στην πρώτη τάξη του Λυκείου είχα ήδη κατασταλάξει στο ότι θα σπουδάσω θέατρο, συνδύαζε τα δύο πράγματα που αγαπούσα: το σώμα ως μέσο έκφρασης και όλα αυτά τα υπέροχα κείμενα που από μικρή με συγκινούσαν βαθειά και αγαπούσα να τα διαβάζω.
* Yποκριτική είναι μία πράξη. Πολύ απλά. Ύστερα από πολύ συγκεκριμένη μελέτη και ψάξιμο με τους συνεργάτες σου ανεβαίνεις επί σκηνής και ζωντανεύεις στο εδώ και τώρα την ιστορία που καλείσαι να αφηγηθείς. Αυτό κάνει ένας ηθοποιός, λέει ιστορίες στο κοινό. Ο τρόπος βέβαια που το κάνει αυτό ποικίλλει ανάλογα με τη δραματουργία και τη σκηνοθεσία που καλείται να υποστηρίξει αλλά και με την ίδια του την αντίληψη για το θέατρο. Όταν καλούμαι να παίξω σε μία παράσταση διαχωρίζω πρώτον τί κάνω, ποιά είναι η πράξη δηλαδή την οποία καλούμαι να κάνω ανά πάσα στιγμή επί σκηνής, και δεύτερον πώς το κάνω, ποιές θα είναι οι ποιότητες με τις οποίες θα γεμίσω τις πράξεις μου αυτές. Εκεί, στο πώς, είναι που μπαίνει η παρατήρηση των ανθρώπινων συμπεριφορών, η φαντασία, το παιχνίδι. Εδώ όμως υπάρχει ένας μικρός κίνδυνος. Ακριβώς επειδή το πώς είναι πολύ πιο ελκυστικό από το τί κάνεις πολλές φορές επί σκηνής, είναι πολύ εύκολο να ξεφύγεις και αντί να πράττεις επί σκηνής, να καμώνεσαι και να δείχνεις. Σ’ αυτήν την περίπτωση, η πρόθεσή σου δεν είναι να πεις την ιστορία αλλά να κάνεις επίδειξη στο κοινό, και αυτό είναι κάτι το θλιβερό. Είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις μια τούρτα χωρίς βάση, μόνο με γαρνιτούρες και κερασάκια. Είναι μια γελοιότητα.
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση δουλεύοντας. Προτείνοντας. Αντιδρώντας μέσα από τη δουλειά του, μέσα από τις ιστορίες που επιλέγει να πει και μέσα από το ήθος με το οποίο τις λέει. Γύρω μας ο κόσμος καταρρέει, η βία κυριαρχεί, ο λα’ι’κισμός θριαμβεύει και εμεις εκεί, οι τρελοί, να μελετάμε, να φανταζόμαστε, να δουλεύουμε, να δημιουργούμε. Είναι δον κιχωτισμός. Προφανώς. Αλλά είναι μία πολιτική πράξη το να δημιουργείς με ποιητικούς όρους, όταν γύρω σου κυριαρχεί η φτήνια και η ευκολία.
Είναι τρόπος ζωής. Τώρα από κει και πέρα, οι εξευτελιστικές αμοιβές που υπάρχουν στον κλάδο μας είναι μία τρομερή υποτίμηση του κράτους και των εργοδοτών απέναντι στην τέχνη.* Στην Ελλάδα, το να δουλεύεις στο θέατρο δεν είναι επάγγελμα, αφού δεν μπορείς να ζήσεις απ΄ αυτό. Μία πάρα πολύ μικρή μειοψηφία έχει την τύχη να ζει αποκλειστικά από το θέατρο και ακόμα και αυτή, όχι σταθερά.. Ένας νέος ηθοποιός μέσα στην κρίση μοιάζει εξ ορισμού καταδικασμένος. Ή θα σταματήσει ή θα κάνει εκπτώσεις στην τέχνη του για να ζήσει. Τώρα, αν υπάρχουν οι ευτυχείς συγκυρίες να δημιουργήσει μία ομάδα και να γίνει εργοδότης του εαυτού του, ώστε πολύ μα πολύ μακροπρόθεσμα να μπορεί να ζήσει (κάπως..!) από αυτό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
* Η τέχνη δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις κατά τη γνώμη μου. Αυτό ανήκει στον κόσμο της πολιτικής και της επιστήμης. Η τέχνη, ωστόσο, μπορεί να θέσει ερωτήσεις και αυτό είναι πολύ πιο δημιουργικό μακροπρόθεσμα. Οι ερωτήσεις φέρνουν την αλλαγή και όχι οι απαντήσεις. Τις απαντήσεις τις δίνει καθημερινά ο καθένας μέσα από τον τρόπο που ζει και που πράττει. Οι ερωτήσεις, όμως, που μπορεί να θέσει σήμερα η τέχνη μπορεί να είναι πολύ αιχμηρές και χρήσιμες. Ανέκαθεν η τέχνη ήθελε ιδανικά να μετατοπίσει τον δέκτη της. Σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε μία τραυματική κατάσταση η οποία όλο και βαθαίνει. Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να μας θεραπεύσει σε μεγάλο βαθμό, καθώς σου δημιουργεί ελπίδα, σε ξυπνάει, σε ταρακουνάει. Σε μία χώρα που κανείς πια δεν ελπίζει, το να κινείσαι προς τα μπροστά και να δημιουργείς, δεν είναι πολυτέλεια αλλά πρωταρχική ανάγκη.
* Ο Κώστας ο Κουνέλλας και ο Βασίλης ο Σαφός είναι δύο άνθρωποι που εκτιμώ και αγαπώ πολύ. Μετά την απρόσμενα μαγική συνεργασία που είχαμε στην ‘’Ιστορία του Στρατιώτη’’ αποφασίσαμε να μην αφήσουμε αυτή την συνύπαρξη να χαθεί και να δημιουργήσουμε μία ομάδα, (τ ρ ι ς ), ώστε να φτιάχνουμε παραστάσεις όπως εμείς της θέλουμε χωρίς την παραμικρή έκπτωση στη δουλειά μας. Αναζητούσαμε κείμενο μήνες.. Καταλήξαμε εν τέλει σ’ αυτή τη νουβέλα του Κλάιστ γιατί μας μάγεψε η ιστορία της και ο τρόπος γραφής της. Πρόκειται για ένα βαθειά πολιτικό έργο. Ένας απλός και φιλήσυχος πολίτης, ο Μίχαελ Κόλχαας, αδικείται από έναν άρχοντα.
Το κράτος δεν τον προστατεύει γιατί αυτός που τον έβλαψε είναι ισχυρός. Ο Κόλχαας προσπαθεί μάταια μέσω της νομικής οδού να δικαιωθεί, ώσπου μην μπορώντας να αντέξει την αδικία που του γίνεται, αρχίζει να καταδιώκει τον άρχοντα που τον πρόσβαλε, καίγοντας στο πέρασμα του ολόκληρες πόλεις! Έτσι γίνεται ένας από τους πρώτους αντάρτες πόλεων!
* Είναι η πραγματική ιστορία του Χανς Κολχάζεν που έζησε στα μέσα του 16ου αιώνα στη Γερμανία. Να μια ιστορία που αξίζει να πεις σήμερα. Τι πρέπει να κάνεις ως πολίτης όταν το ίδιο το κράτος σε αποβάλλει; Tί σημαίνει ζω με αξιοπρέπεια; Αυτό το έργο του Κλάιστ σκαλίζει αυτά τα θέματα που μας απασχολούν όλους. Από την άλλη η γραφή της νουβέλας αυτής είναι τρομερά ελκυστική. Αυτός ο ρομαντικός συγγραφέας-ο οποίος ένα χρόνο αργότερα αυτοκτόνησε μαζί με την αγαπημένη του- γράφει σχεδόν χωρίς ανάσα αυτή την ιστορία, πηγαίνει από συμβάν σε συμβάν με καταιγιστικό ρυθμό και όπου στέκεται σε εικόνες είναι για να σκάψει στο μυαλό του Κόλχαας. Ενώ το θέμα του Κόλχαας είναι πολιτικό, ο τρόπος γραφής του είναι ποιητικός. Αυτός ο συνδυασμός είναι που μας τράβηξε και μας ώθησε να ζωντανέψουμε σκηνικά αυτό το παράδοξο οδοιπορικό. Η υποδοχή της παράστασης από το κοινό είναι συγκινητικά θερμή και αυτό μας αποζημιώνει τρομερά για όλη τη σκληρή δουλειά που κάναμε αυτούς τους μήνες.
* Το «Μαμ» είναι ενα κείμενο του Σάκη Σερέφα και είναι μια πολύ τρυφερή δουλειά. Πρόκειται για την πορεία ενηλικίωσης ενός μοναχικού παιδιού. Αυτό το παιδί θα δεθεί με τον οδηγό του σχολικού του λεωφορείου και θ’ αλλάξει σταδιακά μέσα από τα μαθήματα που θα πάρει απ’ αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο. Το σκηνοθετεί η Αναστασία η Γιαννάκη, ο Γιάννης ο Δενδρινός και η Κάτια η Λάττα. Απόφοιτοι του Ωδείου και αυτοί, παιδιά που δουλεύουν πολύ σκληρά και έχουν τρομερή όρεξη και πάθος για τη δουλειά τους. Παίζουμε με τον Γιώργο τον Κισσανδράκη και τον Θανάση τον Ζερίτη. Είμαστε όπως καταλαβαίνεις μία τρελή – τρελή οικογένεια!! Το «Μαμ» είναι μία γιορτή επί σκηνής, απαιτεί από μας χαρά και ορμή αλλιώς δεν μπορεί να σταθεί ως έργο. Έμαθα πολλά απ’ αυτή τη δουλειά, θέλει τρομερή αίσθηση του ρυθμού και διαθεσιμότητα μικρού παιδιού. Το κοινό παρακολουθεί την ιστορία με μεγάλο ενδιαφέρον, γελάει και συγκινείται και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα!!
* Η εναλλαγή ρόλων με γοητεύει πολύ γιατί εμπεριέχει το στοιχείο του παιχνιδιού και του ρυθμού. Απαιτεί να ακούς καλά ώστε να έρθεις την κατάλληλη στιγμή με την κατάλληλη ενέργεια και να πας την ιστορία παραπέρα. Είναι ένα ταξίδι με πολλές ενδιάμεσες στάσεις. Η κάθε στάση είναι εντελώς διαφορετική με την άλλη, έχει άλλες ποιότητες και άλλες δυσκολίες, τις αγαπώ όλες. Κάποιοι ρόλοι κάνουν απλά ένα πέρασμα, πρέπει να βρεις εκείνο το βασικό χαρακτηριστικό που θα κυριαρχήσει πάνω τους για να μην είναι ισχνοί, άλλοι έχουν πορεία και εξέλιξη μπορείς να αγγίξεις άλλα βάθη μαζί τους. Δεν μπορώ να πω ποιος μου αρέσει περισσότερο είναι σαν να ρωτάς έναν γονιό, ποιό παιδί του αγαπάει πιο πολύ!
*Δε θέλω να κατηγοριοποιούμαι με τέτοιους όρους σχετικά με το αν μου ταιριάζει περισσότερο η κωμωδία. Βιώθω ότι περιορίζομαι. Όταν ακούω ‘’α αυτός καταπληκτικός κωμικός’’ ή ‘’α αυτός καταπληκτικός δραματικός ηθοποιός’’ τότε πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτόν τον ηθοποιό. Για μένα, ένας καλός ηθοποιός πρέπει να έχει χώρο μέσα του για τα πάντα, ακριβώς όπως στη ζωή είμαστε τα πάντα. Είμαστε τρομερά αστείοι και τρομερά τραγικοί. Πολλές φορές ταυτόχρονα. Ναι έτυχε και στο παρελθόν και φέτος να κάνω δουλειές στις οποίες έχω κομμάτια που προκαλούν γέλιο στο κοινό. Ποτέ όμως δε σκέφτηκα ότι ‘’τώρα παίζω κωμωδία’’. Το να προκαλείς το γέλιο στο κοινό είναι κάτι δύσκολο , πράγματι, αλλά πιστεύω ότι έχει να κάνει με την απλότητα ενός ηθοποιού πάνω στη σκηνή και τα ρυθμικά του αντανακλαστικά, πόσο δηλαδή ζωντανός είσαι στη στιγμή και πόσο καλά ακούς τον παρτενέρ σου.
* Τώρα, όσον αφορά τις γυναίκες ηθοποιούς και την κωμωδία, εδώ έχουμε άλλη μία παρεξήγηση. Από τη μία, σπάνια εμπιστεύονται σε γυναίκες ηθοποιούς πιο κωμικά μέρη σε μία παράσταση κι αυτό έχει να κάνει με τα κοινωνικά συμπλέγματα που κουβαλάμε στα κεφάλια μας, ότι δηλαδή οι γυναίκες δεν τσαλακώνονται. Μεγάλη αδικία. Είναι ψέμα. Από την άλλη, όσες πράγματι δεν τσαλακώνονται, δεν είναι επειδή δεν μπορούν να τσαλακωθούν αλλά επειδή έχουν συνηθίσει να μην το κάνουν. Κοινώς έχουν παρερμηνεύσει τη θηλυκότητα σε παθητικότητα και έτσι η ενέργειά τους αντί να είναι προς τα μπρος είναι προς τα πίσω, έχει μάθει δηλαδή κυρίως να δέχεται και όχι να δίνει.
* Τα χρόνια μου στη δραματική σχολή του Ωδείου ήταν εξαιρετικά χρήσιμα και γεμάτα. Τα θυμάμαι με αγάπη, πήρα πολύ σημαντικά εργαλεία από εκεί μέσα για να εξελίξω την τέχνη μου και αυτό πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό σε μία σχολή, να δίνει τεχνικά εργαλεία στους σπουδαστές της. Τώρα ,από κει και πέρα, ο καθένας ανάλογα με τη δική του πρώτη ύλη θα παράξει κάτι άλλο που θα τον εκφράζει. Δεν μου λείπουν αυτά τα χρόνια, τα έζησα έντονα αλλά είχα πάντα την αίσθηση ότι ήταν μία μεταβατική περίοδος. Τώρα στην ουσία, εδώ και τρία χρόνια που τελείωσα, έχω ξεκινήσει το πραγματικό μου ταξίδι στο θέατρο. Με κάποια από τα παιδιά του έτους μου έχω αδελφικές σχέσεις, δεθήκαμε πολύ βαθειά αυτά τα χρόνια και τους εκτιμώ ως ηθοποιούς αλλά και ως ανθρώπους. Από τη σχολή αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι οι εξαντλητικοί ρυθμοί δουλειάς που είχαμε! Τότε γκρίνιαζα αλλά τώρα το εκτιμώ πολύ αυτό που μου έμαθε η σχολή. Χωρίς σκληρή δουλειά κάνεις μόνο τις ευκολίες σου και αυτό δεν αφορά κανέναν.
* Αγαπώ να διαβάζω, όχι να γράφω (ακόμα τουλάχιστον). Έχω κάνει κάποιες λίγες μεταφράσεις από τα αγγλικά και τα γαλλικά. Με το τραγούδι έχω μία καλή σχέση δεν το έχω εξασκήσει ιδιαίτερα βέβαια αλλά το απολαμβάνω πολύ. Θαυμάζω την τέχνη του χορού. Τα σώματα και ο τρόπος που κινούνται οι χορευτές είναι υπόδειγμα για μας τους ηθοποιούς. Είναι γυμνασμένοι αλλά πλαστικοί, είναι δυνατοί αλλά πανάλαφροι, έχουν την τέλεια ισορροπία. Μου αρέσει πολύ το χοροθέατρο ως
παραστασιακή τέχνη και το παρακολουθώ όσο μπορώ πιο πολύ. Μου αρέσει ο τρόπος που πυκνώνει τα πράγματα και τα αποδίδει τόσο ποιητικά αλλά και τόσο άμεσα. Γενικά, θεωρώ ότι το σώμα μας έχει τρομερές δυνατότητες και είναι δυνατόν να μας εκπλήσσει συνεχώς.
* Η σκηνοθεσία είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Ακόμα και ως ηθοποιός απαιτείται να έχεις αίσθηση του συνόλου και της θέσης σου μέσα σε αυτό, αλλιώς κινδυνεύεις να είσαι παραφωνία μέσα στην παράσταση. Στον Κόλχαας αλλά και στην ‘’Ιστορία του Στρατιώτη’’ σκηνοθέτησα και έπαιξα μαζί με τον Βασίλη τον Σαφό και τον Κώστα τον Κουνέλλα. Περιέργως, ήταν κάτι που μου βγήκε εντελώς οργανικά και είχε να κάνει κυρίως με το ερώτημα ‘’πώς θα ήθελα εγώ ως θεατής να δω αυτό το έργο’’. Όταν σκηνοθετείς ‘’διαβάζεις’’ το έργο με έναν συγκεκριμένο τρόπο, λες ‘’εγώ επιλέγω να ανεβάσω αυτή την ιστορία και επιλέγω να την ανεβάσω έτσι’’. Είναι μία δύσκολη τέχνη η οποία με ενδιαφέρει πολύ.
* Έχω δουλέψει μόνο στο θέατρο, δεν έχω εξασκηθεί καθόλου με την υποκριτική στην κάμερα. Αγαπώ πολύ το σινεμά και το εκτιμώ ως τέχνη. Ναι εννοείται ότι αν μου δινόταν μια ευκαιρία να συμμετάσχω σε μία ταινία που θα με ενδιέφερε, θα ήμουν θετική. Η τηλεόραση είναι κάτι άλλο. Αν έπρεπε να αντιστοιχίσω τις παραστασιακές τέχνες με την τέχνη του γραπτού λόγου θα έλεγα ότι το θέατρο είναι ποίηση, το σινεμά μυθιστόρημα και η τηλεόραση περιοδικό. Φυσικά υπάρχουν και κάποια αξιοπρεπή περιοδικά. Οπότε ναι υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες που θα θεωρούσα ότι είναι αξιοπρεπείς, ναι, θα έκανα τηλεόραση.
* Μέχρι τώρα ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Κώστα και τον Βασίλη που ανέφερα πιο πάνω. Οι δύο δουλειές μας είναι ό, τι πιο όμορφο έχω κάνει αυτά τα χρόνια. Από κει και πέρα, ευχαριστώ πολύ τον Θωμά Μοσχόπουλο που μου έδωσε την πρώτη μου δουλειά βγαίνοντας από τη σχολή και τον Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη ο οποίος είναι ένας συγκινητικά γενναιόδωρος άνθρωπος. Όσον αφορά το μέλλον, πιο πολύ με απασχολεί η πορεία της ομάδας μας (τ ρ ι ς), αυτή η σύμπραξη με κάνει να ονειρεύομαι και να νιώθω δυνατή.
* Η επόμενη μου δουλειά θα ανέβει τον Μάρτιο στο bios στον κεντρικό χώρο. Είναι μία παράσταση που θα σκηνοθετήσει η Κατερίνα Γιαννοπούλου – η οποία είχε κάνει εντυπωσιακή δουλειά στον Βόυτσεκ που είχε σκηνοθετήσει πέρυσι μαζί με τον Σταύρο τον Γιαννουλάδη- που θα βασίζεται στο πιο γνωστό ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ το ‘’Ουρλιαχτό’’. Η παράσταση θα λέγεται holy beat. Είναι ένα γοητευτικά δύσκολο εγχείρημα και έχω πολύ όρεξη να ταξιδέψουμε σ’ αυτά τα νερά της περίφημης beat γενιάς. Έχω πολλή εμπιστοσύνη στην Κατερίνα, καθώς επίσης χαίρομαι που θα παίζω με δύο αγαπημένους μου ανθρώπους τον Γιώργο τον Κισσανδράκη και τον Βασίλη τον Σαφό.
* Τα χρόνια μου στον στίβο ήταν πολύ χρήσιμα, με εξέλιξαν ως άνθρωπο και πιστεύω ότι με έχουν βοηθήσει πολύ στο πώς υπάρχω στο θέατρο. Ο στίβος μου έμαθε ότι για να εξελίξεις τον εαυτό σου χρειάζεται να μην βολεύεσαι, χρειάζεται συνεχής εξάσκηση και ενέργεια προς τα μπρος. Αυτή η αίσθηση που είχα λίγο πριν τον τερματισμό που ένιωθα ότι δεν πάει άλλο, ότι θα πέσω κάτω, ότι ως εδώ μπορώ, αλλά όχι απλά συνέχιζες, απλά έτρεχες κι άλλο και δεν το πίστευες ούτε εσύ ο ίδιος εκείνη τη στιγμή ότι συνεχίζεις. Εξέπληττες συνεχώς τον ίδιο σου τον εαυτό. Και τελικά τερμάτιζες. Και ήσουν καλύτερος από όταν ξεκίνησες. Είχες μόλις ξεπεράσει τα όρια σου, είχες εξελιχθεί. Το μεγαλύτερο όμως μάθημα που πήρα από το στίβο ήταν αυτό της αποτυχίας. Όταν πέφτεις, πρέπει να ξέρεις να ξανασηκώνεσαι. Τρομερό μάθημα. Όλη αυτή την ζωώδη ενέργεια, όλη αυτή την προσήλωση και την εργατικότητα τα θεωρώ τρομερά εργαλεία στο θέατρο.
* Από την άλλη η Νομική με έφερε σε επαφή με άλλα μονοπάτια. Την βαριόμουν τρομερά, σχεδόν υπέφερα, δεν ήξερα καν γιατί βρίσκομαι εκεί μέσα και δίνω μαθήματα, αφού ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να δουλεύει ως δικηγόρος ή ως οτιδήποτε το σχετικό. Την τελείωσα παράλληλα με τη δραματική του Ωδείου Αθηνών. Τώρα που κοιτάζω πίσω είμαι πολύ χαρούμενη που δεν την παράτησα στη μέση. Μπορεί να μη με ενδιέφερε το αντικείμενο και να μην είχα καμία πίστη σε αυτό, αλλά οφείλω να αναγνωρίσω την τρομερή ακρίβεια που διέπει τη νομική επιστήμη. Αυτή η ακρίβεια, η καθαρότητα που απαιτεί ο νομικός λόγος (αλλιώς οποιαδήποτε λάθος λέξη σου μπορεί να σε βάλει σε τεράστιες περιπέτειες) είναι αρκετά χρήσιμη στο θέατρο. Το θέατρο πολλές φορές τείνει να αερολογεί, να μιλάει αόριστα και πρόχειρα. Και όταν παίζεις και όταν σκηνοθετείς οφείλεις να είσαι τρομερά ακριβής και καθαρός σε αυτό που θέλεις να πεις.
* Αγαπάω την Αθήνα παρ’ όλη την ασχήμια της. Αγαπάω τις νύχτες της, το κέντρο της, τους δρόμους της. Μόνο που δεν έχει θάλασσα κοντά στο κέντρο! Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μου λείπει από την Πάτρα για να είμαι ειλικρινής. Κατά τα άλλα, επισκέπτομαι τη γενέτειρα μου πολύ σπάνια. Η Θεσσαλονίκη είναι μία τρομερά όμορφη πόλη, με καταπληκτικά κτήρια, με ένα υπέροχο λιμάνι, με νέο κόσμο, είναι μία πόλη στην οποία νιώθεις ότι μπορείς να ζήσεις με μία ποιότητα. Ωστόσο, υστερεί πολύ από θέμα θεατρικής κίνησης και δουλειών, για αυτό και ο ένας χρόνος που δούλεψα και έμεινα εκεί, μου φάνηκε υπεραρκετός!
* Στο All4fun εκτιμώ πολύ το ότι δίνεται λόγος σε νέους καλλιτέχνες και ότι είναι πάντα ενημερωμένο σε σχέση με το θεατρικό γίγνεσθαι της πόλης!
& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Μίχαελ Κόλχαας: Η ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11621-q-q-bios.html
&& Αναλυτικές πληροφορίες για το «Μαμ» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11471-qq-skrow-theater.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 24/12/2015