Το πρόσωπο της εβδομάδας: Ευγενία Αποστόλου – Ηθοποιός

Κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή εκτός από την ευχαρίστηση ως θεατή μου προκύπτουν και οι ίδιες απορίες. Πώς γίνεται μια ηθοποιός της δικής της αξίας και αστείρευτης γκάμας να μην έχει πρωταγωνιστήσει ακόμα σε κάποια μεγάλη ταινία ή σε κάποια τηλεοπτική σειρά. Και μετά έρχεται από μόνη της η απάντηση. Διότι αν γνωρίσεις καλύτερα την Ευγενία Αποστόλου διαπιστώνεις ότι ο τρόπος που κινείται και δρα δεν είναι ούτε ”κάνω δημόσιες σχέσεις”, ούτε “προβάλλω το εγώ μου” με κάθε τρόπο.

Γιατί από μόνη της νιώθει ήδη τυχερή και ευλογημένη, επειδή ακολούθησε το επάγγελμα, το οποίο ήθελε από μικρή. Μια σπίθα, η οποία προϋπήρχε και όταν ως παιδί συμμετείχε σε μια παράσταση στην Επίδαυρο, όπου έπαιζαν μεταξύ άλλων ο Λευτέρης Βογιατζής και ο Δημήτρης Καταλειφός. Και επειδή μέσω της υποκριτικής μπορεί να αφυπνίζεται, να συγκινεί, να κινητοποιεί, να προκαλεί, να εμπνέει, να έρχεται σ’ επαφή με την ομορφιά, το στοχασμό, τη βαθιά σκέψη, να διασκεδάζει, να γίνεται καλύτερη.

Εκείνη η σπίθα διατηρήθηκε ολοζώντανη τα επόμενα χρόνια και η Ευγενία, μετρώντας πολλές και σημαντικές συνεργασίες στο θέατρο έχει την ευκαιρία να ξεδιπλώνει το ταλέντο της σε κάθε ευκαιρία. Όπως συμβαίνει και αυτήν τη σεζόν σε δύο περιπτώσεις.

Η πρώτη στις “Πόρτες”, που πήραν και δεύτερη παράταση της Χρύσας Σπηλιώτη, με την οποία συνεργάστηκε για πρώτη φορά στο “Ποιος ανακάλυψε την Αμερική” σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου μαζί με τη Βίβιαν Κοντομάρη.

“Με τη Χρύσα αναπτύχθηκαν μεταξύ μας αμοιβαία αισθήματα εκτίμησης και αγάπης, οπότε ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου όταν μου ζήτησε να παίξω στο καινούριο της έργο! Οι «Πόρτες» είναι ένα εξαιρετικό κείμενο. Πραγματεύεται θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης  όπως ο φόβος, οι σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια, οι μνήμες, το πώς σχηματίζουμε μια συμπεριφορά χωρίς να ξέρουμε συνειδητά τι είναι αυτό που τη διαμόρφωσε”, σημειώνει στο All4fun για ένα έργο, στο οποίο παίζει και σκηνοθετεί ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Οπως συμβαίνει και  στις “Πρακτόρισσες” στο Vault σε κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού: “Οι «Πρακτόρισσες» προέκυψαν μετά από πρόταση του Αυγουστίνου. Γνωρίζοντας τον τρόπο που δουλεύει και ξέροντας ότι συνεννοούμαστε απόλυτα δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να συνεργαστούμε ξανά.  Το κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού είναι μια έξυπνη κωμωδία που σατιρίζει τις ταινίες δράσης. Ελάτε για να διασκεδάσετε και να γελάσετε! Εμείς πάντως γελάσαμε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια των προβών και το υποστηρίζουμε με όλη μας την αλήθεια!”

Στην Ευγενία αρέσει ιδιαίτερα να παίζει πολλούς ρόλους στα έργα και έχει το χάρισμα να είναι εξίσου αποτελεσματική και στο δράμα και στην κωμωδία. Αλλά και να μην το βάζει κάτω όταν η κρίση πληγώνει σφόδρα τον χώρο της, ακόμα και αν μετράει επιτυχημένα χρόνια παρουσίας: “Οποιο και αν είναι το επάγγελμα μας είναι σημαντικό να μην παγώνουμε, να μη μένουμε ακινητοποιημένοι. Πάμε στην ελευθερία πολεμώντας τις αυταπάτες με την έμπνευση και το φόβο με την αφοβία. Ας μη σκεφτόμαστε την ανεργία, αλλά την καινούρια δουλειά που θα κάνουμε. Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ. Κι ας μην αμείβεται πάντα με τα ανάλογα χρήματα…”

* Η υποκριτική υπήρχε ανέκαθεν. Ήταν μέρος των παιδικών μου παιχνιδιών. Είμαι τυχερός άνθρωπος, αναγνώριζα από πολύ νωρίς τι ήθελα να κάνω και ήταν πολύ ξεκάθαρη αυτή η βαθύτερη ανάγκη. Αυτό σου δίνει όραμα, αφοσίωση και σε βοηθάει να ξεπεράσεις τα εμπόδια. Ως παιδί, βρέθηκα να συμμετέχω σε μια παράσταση στην Επίδαυρο. Τη θυμάμαι ακόμα αυτή τη στιγμή, ένιωσα απόλυτα συντονισμένη με το περιβάλλον και το σκοπό αυτό. Μετά από χρόνια, συνειδητοποίησα διαβάζοντας το πρόγραμμα, ότι έπαιζαν ηθοποιοί που έχω εκτιμήσει και θαυμάσει, όπως ο Λευτέρης Βογιατζής και ο Δημήτρης Καταλειφός! Αυτό ήταν το πρώτο βάπτισμα! Ακολούθησαν η θεατρική ομάδα του λυκείου, η δραματική σχολή…και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους!

* Η υποκριτική, για μένα, είναι μια ζωντανή και αέναη διαδικασία. Εκτός  από το κομμάτι της τεχνικής, την οποία φροντίζεις ασκώντας το σώμα σου και τη φωνή σου, είναι μια διαδικασία παρατήρησης και μελέτης της ζωής και της ανθρώπινης φύσης. Διαμορφώνεις λοιπόν  τον φορέα-ηθοποιό σου,  με τον καλύτερο τρόπο, εσωτερικά και εξωτερικά. Το στοίχημα όμως για μένα είναι, όταν βρίσκεσαι επάνω στη σκηνή, να μπορέσεις να ξεχάσεις τα πάντα και φέροντας όλη αυτή την εμπειρία να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αφεθεί και να βιώσει αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.  Η υποκριτική, πάνω απ’ όλα, είναι αλήθεια. Μη-λήθη δηλαδή. Να είμαι παρών στη στιγμή. Διαρκώς σε επιφυλακή και εγρήγορση. Η αλήθεια σου είναι αυτή που θα συγκινήσει και θα αφυπνίσει τον θεατή.

* Κατά τη γνώμη μου το θέμα της κρίσης δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα αλλά με τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος τη ζωή και την ύπαρξή του. Είναι αλήθεια βέβαια ότι οι ηθοποιοί είμαστε πιο εκπαιδευμένοι στη λιτότητα και την απουσία μονιμότητας. Μπροστά σε κάθε κρίση, χρειάζεται να πάμε ένα βήμα πριν. Να δούμε τι την προκάλεσε. Και έχοντας αυτή την επίγνωση να κοιτάξουμε μπροστά. Δυστυχώς, η συσσώρευση πλούτου από συγκεκριμένες ομάδες έχει προκαλέσει αυτή την κατάσταση, εμποδίζοντας τη ροή της ζωής, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι σημαντικό να μην παγώνουμε, να μη μένουμε ακινητοποιημένοι. Πάμε στην ελευθερία πολεμώντας τις αυταπάτες με την έμπνευση και το φόβο με την αφοβία. Ας μη σκεφτόμαστε την ανεργία, αλλά την καινούρια δουλειά που θα κάνουμε. Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ. Κι ας μην αμείβεται πάντα με τα ανάλογα χρήματα.

* Απαντήσεις μπορεί να δώσει μόνο ο καθένας στον εαυτό του. Η τέχνη, αυτό που μπορεί να κάνει  είναι να αφυπνίσει, να φωτίσει πτυχές της ζωής και της ανθρώπινης ψυχής, να συγκινήσει, να κινητοποιήσει, να προκαλέσει, να εμπνεύσει, να μας φέρει σε επαφή με την ομορφιά,  την ποίηση, το στοχασμό και τη βαθιά σκέψη, να διασκεδάσει, να θεραπεύσει, να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

* Τη Χρύσα Σπηλιώτη την αγάπησα αρχικά  μέσα από το έργο της «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;». Μια πολύ αγαπημένη παράσταση, σε σκηνοθεσία Κατερίνας
Πολυχρονοπούλου, με την υπέροχη ηθοποιό και φίλη Βίβιαν Κοντομάρη, στο Vault. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να τη γνωρίσω και σαν άνθρωπο. Αναπτύχθηκαν μεταξύ μας αμοιβαία αισθήματα εκτίμησης και αγάπης, οπότε ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου όταν μου ζήτησε να παίξω στο καινούριο της έργο!

* Οι «Πόρτες» είναι ένα εξαιρετικό κείμενο. Πραγματεύεται θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης  όπως ο φόβος, οι σχέσεις μέσα σε μια οικογένεια, οι μνήμες, το πώς σχηματίζουμε μια συμπεριφορά χωρίς να ξέρουμε συνειδητά τι είναι αυτό που τη διαμόρφωσε . Μέσα σε μία ώρα και ένα τέταρτο καταφέρνει να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη αναδρομή και διαδρομή της ζωής της ηρωίδας, ανοίγοντας πόρτες και δρόμους. Και το κάνει με τρόπο βαθύ αλλά ταυτόχρονα και ανάλαφρο, δίνοντας στους ηθοποιούς μια θαυμάσια ευκαιρία για πολλαπλές ερμηνείες και μεταμορφώσεις στη σκηνή. Έτσι γνώρισα άλλους δύο ωραίους καλλιτέχνες αλλά και όμορφους ανθρώπους: τον Σπύρο Βάρελη και τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο. Η ευφάνταστη σκηνοθετική ματιά του Αυγουστίνου και η χημεία που έχουμε αναπτύξει και οι τρεις μας  στη σκηνή, συνέβαλλε νομίζω πολύ στην επιτυχία του έργου. Πραγματικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από τα θερμά και ειλικρινή λόγια των θεατών.

* Οι «Πρακτόρισσες» προέκυψαν μετά από πρόταση του Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Γνωρίζοντας τον τρόπο που δουλεύει και ξέροντας ότι συνεννοούμαστε απόλυτα δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να συνεργαστούμε ξανά. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αισθητική, χιούμορ και ήθος. Το κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού είναι μια έξυπνη κωμωδία που σατιρίζει τις ταινίες δράσης. Ελάτε για να διασκεδάσετε και να γελάσετε! Εμείς πάντως γελάσαμε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια των προβών και το υποστηρίζουμε με όλη μας την αλήθεια!

* Ο Αυγουστίνος εκτός από καλός σκηνοθέτης και ηθοποιός έχει την ικανότητα  να συγκεντρώνει και καλούς συνεργάτες. Οι πρόβες κύλισαν δημιουργικά, με καλή διάθεση, καλές προθέσεις, άφθονο γέλιο και αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε. Όλες αυτές οι ποιότητες νομίζω ότι κάνουν την παράσταση ακόμα πιο θελκτική. Αν προσθέσεις και τη ζεστασιά του Vault, που προέρχεται φυσικά από τους ανθρώπους του, τον Δημήτρη Καρατζιά και τον Μάνο Αντωνιάδη (χωρίς να παραλείψω την καταλυτική  παρουσία της Δήμητρας Κολλά), νομίζω ότι έχει κανείς καλούς λόγους για να έρθει μέχρι τη Μελενίκου!

* Η κωμωδία δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Κατ’ αρχήν δεν γελάνε όλοι με τα ίδια πράγματα. Δεν έχουν όλοι τα ίδια γούστα ούτε  την ίδια κουλτούρα. Ο κωμικός λόγος έχει μια αιχμηρότητα πολλές φορές. Η έκφραση του, για να έχει ένα νόημα, απαιτεί ευαίσθητες ισορροπίες. Για να γελοιοποιήσεις κάτι πρέπει να το αντιμετωπίσεις με σοβαρότητα.  Για να περάσει μια έξυπνη ατάκα στο θεατή, πρέπει να την προσεγγίσεις με απόλυτη αθωότητα. Δεν ξέρω να σου απαντήσω τι γίνεται στατιστικά με τις γυναίκες ηθοποιούς και την κωμωδία, για μένα είναι πάντα μια ωραία πρόκληση ένας κωμικός ρόλος. Με ενδιαφέρουν όμως εξ’ ίσου και έχω παίξει όλα τα είδη. Ο ηθοποιός πρέπει να μπορεί να ανταπεξέρχεται και να μπαινοβγαίνει σε όλους τους ρόλους.*  Είναι αλήθεια ότι φέτος έχω πολλές μεταμορφώσεις και μου αρέσει πολύ αυτό. Στις «Πόρτες», η Νίκη,  η ηρωίδα που παίζω, μεταμορφώνεται επί σκηνής και γίνεται η μητέρα της, η γιαγιά της και το κορίτσι της παιδικής της ηλικίας. Είναι κατά κάποιο τρόπο σαν θέατρο μέσα στο θέατρο αυτό το παιχνίδι ρόλων. Πέρα από τη μεταμόρφωση του ηθοποιού που είναι εσωτερική (δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική εξωτερική αλλαγή), δίνεται η ευκαιρία στην ηρωίδα να μπει και στη θέση κάποιου άλλου. Κι αυτός ο «κάποιος άλλος» μπορεί να έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς και της προσωπικότητάς της. Στις «Πρακτόρισσες», παίζω την Ζαμπίνε, την ρωσίδα αρχηγό της Ακαδημίας κατασκόπων, ρόλος καθαρά κωμικός. Έχω ανοίξει αρκετά πεδία δράσης και στη σκηνή και στη ζωή και με κρατάνε σε εγρήγορση όλες αυτές οι αλλαγές.

* Με το γράψιμο δεν τα πάω ακόμα πολύ καλά παρόλο που έγραφα καλές εκθέσεις στο σχολείο! Η σκηνοθεσία δεν με έχει απασχολήσει προς το παρόν, παρά μόνο στο κομμάτι της διδασκαλίας. Ίσως είναι για αργότερα, ποτέ δεν ξέρεις! Το τραγούδι και ο χορός είναι μορφές τέχνης και έκφρασης που αγαπώ πολύ, αλλά αποτελούν και σημαντικό μέρος της δουλειάς μου.

* Είμαι πολύ φίλη του κινηματογράφου. Με ενδιαφέρει το σινεμά και σαν θεατή και σαν ηθοποιό. Είναι καταπληκτικό το ότι η ταινία παραμένει και ζει μέσα στα χρόνια. Μπορούμε να δούμε αριστουργήματα που έχουν γυριστεί στο παρελθόν αλλά μπορούμε και να φτιάξουμε ταινίες που να αποτυπώνουν το μέλλον. Μέχρι τώρα έχω συμμετάσχει σε δύο ταινίες και εύχομαι να έχω κι άλλες συνεργασίες στο μέλλον. Αλλά κυρίως εύχομαι να ανοίξει ο δρόμος για ταλαντούχους σκηνοθέτες που έχουμε στην Ελλάδα, έτσι ώστε να μπορούν να υλοποιούν τις ιδέες στους. Γιατί θέατρο μπορείς να κάνεις και με μια καρέκλα, ο κινηματογράφος όμως είναι μια πολυσύνθετη και πολυδάπανη τέχνη.

* Η τηλεόραση είναι ένα μέσο επικοινωνίας και διασκέδασης που όπως όλα τα μέσα η χρησιμότητά τους έγκειται στον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσεις. Δεν την υποτιμώ καθόλου παρόλο που δεν είμαι ηθοποιός με «τηλεοπτική καριέρα»! Είναι όπως στη ζωή. Τυχαίνει να συναντήσεις κάποιους ανθρώπους, κάποιους δεν τους συναντάς ποτέ, τυχαίνει να βρεθείς στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή ή μπορεί και να μην τύχει, κάποια πράγματα τα προκαλείς και κάποια όχι. Είναι θέμα συγχρονικσμού  και εστιασμού.

* Είχα πολύ όμορφες συνεργασίες όλα αυτά τα χρόνια. Η κάθε μια ξεχωριστή, πάντα ήταν ένα σκαλοπάτι εξέλιξης. Έχω μια συναισθηματική σύνδεση με το «Έβδομο ρούχο» και τη «Φρεναπάτη», παράστασεις που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μαυρίκιος, αλλά και με τις πρώτες παραστάσεις που σκηνοθέτησε η Λυδία Κονιόρδου, δασκάλα μου στη σχολή, που της χρωστάω ένα μεγάλο μέρος της γνώσης και της εμπειρίας μου, κυρίως όμως τον τρόπο που έμαθα να αντιμετωπίζω το θέατρο. Στην πορεία, το ταξίδι εμπλουτίστηκε και συνεχίζει να εμπλουτίζεται με γνωριμίες και συναντήσεις, με ωραίους συνταξιδιώτες και αγαπημένους φίλους.

& Αναλυτικές πληροφορίες για τις “Πόρτες” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/11302-q-q-.html

&&  Αναλυτικές πληροφορίες για τις “Πρακτόρισσες” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11373-2015-09-19-14-24-43.html