Συσσωρευμένη αδρεναλίνη, η αίσθηση του αδύνατου που γίνεται δυνατό για μία και μοναδική στιγμή, όταν όλα είναι ανοιχτά και νιώθεις αθάνατος και νεκρός ταυτόχρονα. Η απόλυτη έκθεση, αλλά και μια τρομερή προστασία την ίδια ώρα. Έτσι περιγράφει την ευλογία του να είσαι ηθοποιός ο Γιάννης Σοφολόγης.
Δύο μήνες κατάφερε να μείνει στην οικονομική σχολή που είχε περάσει, πριν διαβεί τις πύλες του ΚΘΒΕ. Τώρα πλέον ζει στην Αθήνα και πρωταγωνιστεί στον “Σιμιγδαλένιο”, στον ομώνυμο ρόλο της φετινής παιδικής παράστασης του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου. “Ο “Σιμιγδαλένιος” είναι ένα ιδιαίτερος ρόλος, μαγειρεύεται επί σκηνής και ανακαλύπτει σταδιακά τον κόσμο. Η ιστορία του έρχεται να μας διδάξει πως αν δε μοχθήσουμε πραγματικά για κάτι κινδυνεύουμε να το χάσουμε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, αλλά και ποτέ δεν είναι αργά να εκτιμάς αυτό που έχεις”, αναφέρει στο All4fun.
Παρά το γεγονός ότι ο Γιάννης βρίσκεται λίγα χρόνια στην Αθήνα μετράει ορισμένες σημαντικές συνεργασίες, όπως για παράδειγμα ο “Οδυσσεβάχ” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, όπου τον πρωτοείδαμε, αλλά και στο “William saved the queen” σε κείμενα και συνκηνοθεσία του ίδιου, της Κίρκης Καραλή και της Σοφίας Αντωνίου. Στο συγκεκριμένο έργο μαζί με την επίσης χαρισματική Σοφία είχε την ευκαιρία να παίζει πολλούς ρόλους σε μια αριστουργηματική κατά την ταπεινή μας άποψη παράσταση, όπου παρουσιαζόταν με πολύ εύστοχο και έξυπνο τρόπο η ζωή του Γουίλιαμ Σαίξπιρ από μικρό παιδί έως τον θάνατο του.
Δυστυχώς το συγκεκριμένο έργο, που είχε παρουσιαστεί για οκτώ μόνο φορές στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ στο Beton7, δε συνεχίστηκε. Ας ελπίσουμε στο μέλλον να βρει την πορεία που του αναλογεί και του αξίζει!!!!
* Νομίζω δεν υπήρξε κάποιο τρανταχτό γεγονός που να μου γέννησε την επιθυμία του θεάτρου. Σίγουρα θυμάμαι να βλέπω παραστάσεις μικρός και να ζηλεύω, να σκέφτομαι τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω και να μη μου αρέσει τίποτα, και το μόνο που μου άρεσε σταθερά από το σχολείο να ασχολούμαι ήταν το θέατρο. Μου φαινόταν ευλογία να μπορεί να γίνει “επάγγελμα” κάτι τέτοιο. Πέρασα στα οικονομικά, πήγα δύο μήνες, έφυγα και την ίδια χρονιά μπήκα στη σχολή του ΚΘΒΕ.
* Με διέγειρε στην υποκριτική το γεγονός ότι πουθενά αλλού στη ζωή δεν έβρισκα τόση συσσωρευμένη αδρεναλίνη, αυτή την αίσθηση του αδύνατου που μπορεί να γίνει δυνατό για μία και μοναδική στιγμή. Αυτή τη στιγμή που όλα είναι ανοιχτά και συγχρόνως πολύ συγκεκριμένα, τη στιγμή που αισθάνεσαι αθάνατος και νεκρός ταυτόχρονα, μια στιγμή απόλυτης έκθεσης και μαζί τρομερής προστασίας.
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι. Η ανεργία στο επάγγελμά μας ήταν πάντα μεγάλη και η δική μου γενιά μόνο από αφηγήσεις γνωρίζει τις “καλές εποχές”. Τελείωσα τη σχολή το 2011, ήδη βρισκόμασταν σε καιρό κρίσης και ήξερα εκ των προτέρων ότι ακολουθώ ένα επάγγελμα που δε θα με κάνει ποτέ “πλούσιο” σε χρήματα. Όμως, το ότι μιλάμε για ένα επάγγελμα που έχει φτάσει στην αισχρότητα να θεωρείται χόμπι και να μην προσφέρει ούτε τα βασικά προς το ζην, πρέπει να μας απασχολήσει όλους. Η ευθύνη είναι κοινή. Οφείλουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, διαφορετικά το μέλλον μας δε νομίζω πως προβλέπεται και πολύ φωτεινό.
* Η τέχνη, απ’ τη φύση της πιστεύω, δεν είναι εκεί για να δίνει απαντήσεις, αλλά για να θέτει ερωτήματα. Κι αυτό είναι κάτι απολύτως χρήσιμο στη σημερινή Ελλάδα (και όχι μόνο). Τώρα, το κατά πόσο το κάνει καλά ή όχι, εξαρτάται. Ιστορικά πάντως, σε δύσκολους καιρούς, ο κόσμος στρέφεται περισσότερο στην τέχνη. Αυτό είναι και το παρήγορο. Παρόλη τη γενική “στενότητα”, υπάρχει ανάγκη για ουσιαστική ψυχαγωγία και προβληματισμό.
* Η ιστορία του “Σιμιγδαλένιου” έρχεται να μας διδάξει πως αν δε μοχθήσουμε πραγματικά για κάτι, κινδυνεύουμε να το χάσουμε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή. Τι κι αν μια βασιλοπούλα έφτιαξε με τα χέρια της τον άντρα της, όπως ακριβώς τον θέλησε; Αυτό δε σημαίνει πως όλα τακτοποιήθηκαν. Γι’ αυτό και όταν της τον κλέβουν, αρχίζει να συνειδητοποιεί τι σημαίνει η απουσία κάποιου και πόσο θα ‘πρεπε να εκτιμά αυτό που είχε δίπλα της, την ώρα που το είχε. Στο παραμύθι μας, όμως, (και στη ζωή, ελπίζω), ποτέ δεν είναι αργά, κι έτσι η βασιλοπούλα κάνοντας ένα μεγάλο ταξίδι και αφήνοντας πίσω της εγωισμούς και τον “παλιό” της εαυτό, κερδίζει πάλι την αγάπη, τώρα που μπορεί να αγαπήσει αληθινά, αφού έμαθε τι σημαίνει απώλεια.
* Ο “Σιμιγδαλένιος” είναι ένας ιδιαίτερος ρόλος. Γεννιέται επί σκηνής (μαγειρεύεται, για την ακρίβεια!) και ανακαλύπτει σταδιακά τον κόσμο. Είναι όπως τα μωρά που αφουγκράζονται τα πάντα και επεξεργάζονται τον κόσμο γύρω τους συνεχώς. Βλέπει τον κόσμο με καθαρή ματιά, είναι ένα άγραφο χαρτί που διαμορφώνεται από το πώς του φέρονται οι άλλοι και σταδιακά αντιλαμβάνεται τα κίνητρα και τα θέλω τους. Εδώ βρίσκεται και η πρόκληση αυτού του ρόλου. Στην καθημερινή επιστροφή στην αθωότητα και στην απεμπλοκή από οποιαδήποτε εγκατεστημένη άποψη για τα πράγματα και τους ανθρώπους.
* Είναι μεγάλη τύχη να συνεργάζεσαι στο θέατρο με τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους. Φέτος, έχω τη χαρά να βιώνω μια όμορφη συνεργασία με πολύ αξιόλογους ηθοποιούς και μια πολύ σπουδαία γυναίκα στο τιμόνι. Η κ. Λυδία Κονιόρδου είναι δασκάλα και για εμάς, που είμαστε νέοι, είναι ευχής έργο να μπορούμε να μαθητεύουμε δίπλα σε τόσο έμπειρους και ταλαντούχους ανθρώπους. Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι αυτής της δουλειάς για μένα. Να μπορείς να μαθαίνεις συνεχώς μέσα από την κάθε καινούρια συνάντηση, με τον εκάστοτε σκηνοθέτη και συμπαίκτη σου.
* Τα χρόνια της σχολής του ΚΘΒΕ ήταν όμορφα και πολύ δύσκολα ταυτόχρονα. Η σχολή είχε ένα εξαιρετικά απαιτητικό πρόγραμμα, καθημερινά 12ωρα επί τρία χρόνια. Αυτό σημαίνει οτι είσαι με τους ίδιους 9 ανθρώπους συνεχώς, σχεδόν σαν οικογένεια. Αυτό έχει τα καλά και σαφώς τις δυσκολίες του. Τέσσερα χρόνια μετά, μπορώ να σου πω πως από τη σχολή πήραμε τόση συμπυκνωμένη γνώση που μέχρι τώρα ανασύρω μνήμες ή κάτι καταλαβαίνω που τότε δεν ήμουν σε θέση να το καταλάβω. Αν και δεν ήμασταν ένα …απολύτως αγαπημένο έτος μεταξύ μας, έχουμε κρατήσει επαφές με τους περισσότερους. Κάποιοι είμαστε εδώ, άλλοι στη Θεσσαλονίκη, κάποιοι έφυγαν στο εξωτερικό. Σίγουρα πάντως ήταν τόσο έντονα χρόνια που μου έδειξαν πολλούς δρόμους για το τι θέλω και τι δεν θέλω να κάνω στη ζωή μου και στο θέατρο.
* Η σκηνοθεσία είναι κάτι που πάντα τριγυρίζει στο κεφάλι μου. Έχω υπάρξει τρεις φορές μέχρι στιγμής βοηθός σκηνοθέτη και μια φορά συν-σκηνοθέτης. Είναι ένας άλλος κόσμος σε σχέση με τη δουλειά του ηθοποιού, ο εξωτερικός παρατηρητής που οφείλει να συντονίζει και να έχει τη συνολική εικόνα και ευθύνη. Με τη συγγραφή δεν έχω ασχοληθεί ιδιαιτέρως, παρά μόνο όταν χρειάστηκε για την παράσταση “William saved the queen” να φτιάξουμε μόνοι μας το κείμενο, κάνοντας οι ίδιοι την έρευνα και τη δραματουργία. Και οι δύο είναι τομείς που μου προκαλούν τρομερό ενδιαφέρον και μελλοντικά θα με ενδιέφερε να ερευνήσω.
* Με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση δεν έχω ως τώρα ιδιαίτερη σχέση. Είναι δύο πεδία που δεν τα διαχωρίζω από τη θεατρική τέχνη. Είναι κομμάτια αυτής της δουλειάς με κάποιους άλλους κώδικες. Η μικρή μου εμπειρία στον κινηματογράφο και η μηδαμινή μου στην τηλεόραση μου δείχνουν πως η κάμερα απαιτεί μια διαφορετική υποκριτική που μόνο μέσα από την τριβή ή τον καλό σκηνοθέτη αποκτά κανείς. Ελπίζω σύντομα να μου δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία να εξερευνήσω και αυτά τα χωράφια.
* Η Θεσσαλονίκη είναι το μέρος που έζησα για 23 χρόνια, είναι το μέρος που γεννήθηκα, που σπούδασα, που ερωτεύτηκα, που, που, που. Αυτή η πόλη έχει κάτι μαγικό. Σα να λειτουργεί με δικούς της κανόνες. Κι αυτό είναι κάτι που συνεχίζει ακόμα να με μαγεύει και να με προκαλεί σε αυτήν την πόλη. Παρόλο που την ξέρω καλύτερα από κάθε άλλο μέρος, πάντα έχει κάτι καινούριο να ανακαλύψω κάθε φορά που πηγαίνω.* Δυστυχώς, δεν ανεβαίνω όσο συχνά θα ήθελα πια, αλλά όποτε πηγαίνω είναι πραγματικά σαν την πρώτη φορά…και λίγο καλύτερα. Για το ότι έχω αυτή την αίσθηση, φταίνε σίγουρα και οι άνθρωποί μου εκεί… Είναι σπουδαίο να έχεις να δεις έναν άνθρωπο κάποιους μήνες και όταν συναντιέσαι πάλι, να είναι σα να πέρασε μόνο μια εβδομάδα. Και θαρρώ πως γι’ αυτό δε φταίμε μόνο εμείς. Έχει βάλει και η πόλη το χεράκι της.
* Στην Αθήνα βρήκα το δεύτερο σπίτι μου. Ζω εδώ τα τελευταία τρία χρόνια και τώρα πια τη νιώθω “σπίτι”. Με γοητεύουν οι αντιθέσεις της, οι δρόμοι της, οι γειτονιές της, τα μέρη που όσα χρόνια και να ζεις εδώ δύσκολα θα εξερευνήσεις. Στην Αθήνα αισθάνομαι πως και σε απόλυτη ακινησία αν βρίσκεται κανείς, νιώθει πως κάτι κάπου κινείται. Κι αυτό είναι σπουδαίο. Αυτή η πόλη σου δίνει συνεχώς την αίσθηση πως κάτι δεν έχεις προλάβει, πως κάτι ακόμα πρέπει να ψάξεις, πως κάτι ακόμα πρέπει να μάθεις. Σα να σε κινητοποιεί να μην καθησυχάζεις. Αγχωτικό μεν σε ένα βαθμό, αλλά και ζωογόνο ταυτοχρόνως.
* Στο All4fun εκτιμώ βαθιά το γεγονός ότι στηρίζει παραστάσεις, ομάδες και ηθοποιούς που πιθανά δεν στηρίζονται από άλλους φορείς. Έχει μια αντικειμενικότητα και μια πολυφωνία που είναι απαραίτητη στον χώρο του θεάτρου. Και δε μένει μόνο σε αυτό, αλλά όσο περνάει ο καιρός παρατηρώ ότι η ενημέρωση γίνεται όλο και πιο πλήρης σε σχέση με άλλες ειδήσεις, σχόλια και παρατηρήσεις. Γι’αυτό μάλλον και έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από τόσους ανθρώπους. Επειδή, απ’ τη μια, είναι κοντά στους νέους καλλιτέχνες και, απ’ την άλλη, επιδιώκει να δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου μας.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Σιμιγδαλένιο” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11436-o-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/11/2015
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/11/2015