Το δικό του επαναστατικό βήμα σε μια εποχή όπου πολλοί ενδιαφέρονται μόνο για την παραγωγικότητα, το πώς σχετίζεται με την κατανάλωση, τα ελλείμματα και το αν βγαίνουν τα νούμερα ήταν να γραφτεί στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ήταν μια συνειδητή πολιτική πράξη και ενώ οι σπουδές του στο μάρκετινγκ είχαν ολοκληρωθεί.
Ο Γιώργος Κισσανδράκης βρήκε έτσι την ευκαιρία να εξερευνά κόσμους, τους οποίους σίγουρα δε θα γνώριζε μέσω των οικονομικών και ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική, όπως αυθόρμητα επιθυμούσε από μικρός. Και να διεισδύει σε χαρακτήρες, όπως ο Βόυτσεκ, τον οποίο θα υποδυθεί για δεύτερη σεζόν στο Bios.
Ο ήρωας του Μπύχνερ είναι ο κορυφαίος ρόλος στη μέχρι τώρα πορεία του, όχι μόνο γιατί είναι πρωταγωνιστικός, αλλά γιατί ξεφεύγει από τα απλά χαρακτηριστικά της ψυχοσύνθεσης και πρεσβεύει κάτι μεγαλύτερο.
Αντιμετωπίζει όλη την κοινωνική απαξίωση από τους έχοντες, από μια ανώτερη τάξη, που του ασκεί βία, άλλοτε λεκτική, άλλοτε σωματική και άλλοτε ψυχολογική. Και στο τέλος αντί να στρέψει τα βέλη της οργής του στους καταπιεστές του, ξεσπάει εκεί που μπορεί…
“Ο «Βόυτσεκ» είναι ένα έργο που κοιτάει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Το ίδιο το κείμενο είναι συναρπαστικό και κάθε φορά που παίζαμε συνειδητοποιούσα και κάτι καινούργιο από τον κόσμο που έχει φτιάξει ο Μπύχνερ. Μας μιλά για την ίδια την ανθρώπινη φύση, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την λογική και το παράλογο που βιώνουμε καθημερινά ως οντότητες”, αναφέρει στο All4fun o Γιώργος, που θα έχει έτσι την ευκαιρία να πραγματοποιήσει μία ακόμα εξαιρετική συνεργασία με τους 4Frontal. Παράλληλα από τις 11 Νοεμβρίου θα συμμετάσχει σε ένα ακόμα έργο παράσταση στο Skrow, πάλι με παιδιά από το Ωδείο στο «Μαμ» του Σάκη Σερέφα, όπου θα παρακολουθήσουμε την συνύπαρξη ενός μαθητή με τον οδηγό του σχολικού λεωφορείου.
Σε μια Αθήνα, όπου οι παραστάσεις προβλέπονται πολλές και αυτήν τη σεζόν ο Γιώργος κάνει και μια διαπίστωση, η οποία πρέπει να τονίζεται σε κάθε ευκαιρία και ν’ αξιολογείται όπως της αρμόζει από τους αρμόδιους φορείς. “Αλήθεια συνηδειτοποιεί κανείς ότι το θέατρο στην Ελλάδα είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς μας τομείς; Η εργατικότητα των ηθοποιών και το αποτέλεσμα που παράγεται στην Ελλάδα είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο σε οτιδήποτε άλλο κάνουμε ως χώρα…”
* Η πρώτη απάντηση που έδινα όταν ήμουν μικρός στην ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις» ήταν ηθοποιός. Στην πορεία άλλαξα πολλές φορές γνώμη και ενδιαφέροντα, αλλά όταν τελείωσα τις σπουδές στο μάρκετινγκ (προπτυχιακές και δις μεταπτυχιακές) και έπρεπε να δουλέψω πάνω σε αυτό που σπούδασα ή πάνω σε κάτι που ζητιέται στην αγορά τέλοσπαντων, αποφάσισα να επιστρέψω σ’ αυτήν την πρώτη μου αυθόρμητη απάντηση. Ήταν αυτό που πάντα ήθελα και χαίρομαι που κάνω το θέλω μου πραγματικότητα.
* Υποκριτική για μένα είναι ένας τρόπος να εξερευνώ κόσμους που δεν θα μπορούσα με κανέναν άλλον τρόπο. Φαντασιακούς, περασμένους, διαφορετικούς απ’ αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Είναι όμως και πολιτική πράξη. Σε μια εποχή που το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η παραγωγικότητα και η σχέση της με την κατανάλωση, τα ελλείμματα και το αν βγαίνουν τα νούμερα… το να αποφασίσει κάποιος να σπουδάσει θέατρο για να σου πει μια ιστορία, αποτελεί βήμα επαναστατικό.
* Ο ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση όπως την αντιμετώπιζε πάντα. Με ακόμα περισσότερη εργατικότητα και αφοσίωση σ’ αυτό που κάνει. Και λέω πάντα γιατί δυστυχώς ήταν και είναι κοινός τόπος ο ηθοποιός να μην πληρώνεται επαρκώς και να έχει δυσκολίες να τα βγάλει πέρα. Σ’αυτό φταίει και η σημερινή κοινωνική μας δομή που έχει υποβαθμίσει την σημαντικότητα του πολιτισμού σε σημείο να αφορά όλο και λιγότερους. Αλήθεια συνειδητοποιεί κανείς ότι το θέατρο στην Ελλάδα είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς μας τομείς; Η εργατικότητα των ηθοποιών και το αποτέλεσμα που παράγεται στην Ελλάδα είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο σε οτιδήποτε άλλο κάνουμε ως χώρα.
* Η τέχνη γενικά – και το θέατρο ειδικότερα – δεν μπορεί να δώσει καμιά απάντηση στην τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και πουθενά στον κόσμο. Μπορεί όμως και οφείλει να αφυπνίσει, να ταρακουνήσει και να θέσει τις κατάλληλες ερωτήσεις ώστε μέσα από κοινωνικο-πολιτικές ζυμώσεις να έρθουν οι απαντήσεις που ψάχνουμε. Πρέπει να έχει μια τέτοια διάσταση η τέχνη ώστε να μην αφορά μόνο τον δημιουργό της αλλά και την κοινωνία μέσα στην οποία δημιουργείται. Χρειάζεται όμως και το άλλο μέρος, τον δέκτη, το κοινό, να είναι διαθέσιμο.
* Σχετικά με το καλοκαίρι που ζήσαμε, με το δημοψήφισμα, τους ελέγχους στις τραπεζικές συναλλαγές και τις εκλογές θα πω πως ήμουν από αυτούς που έβλεπαν τα πράγματα με μια δόση ελπίδας. Κάτι άρχισε να κινείται. Σίγουρα βιώσαμε μια πολύ διχαστική εβδομάδα τον Ιούλιο. Είδα φόβο για το εγώ, για τα προσωπικά κεκτημένα από την μία και μια κραυγή συλλογικότητας και υπέρβασης από την άλλη. Αυτό όμως τελείωσε γρήγορα και απότομα. Κανείς δεν ήταν έτοιμος για το βήμα παραπέρα. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Ευρώπη, ούτε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες τόσο συλλογικά όσο και ως άτομα. Και αυτό τελικά μας άφησε – τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ – με μια άισθηση ματαιότητας και ξεφουσκώματος. Νομίζω πως πια η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι αυτή ακριβώς η κατάπτωση και η αδράνειά μας. Κι εδώ το θέατρο έχει να πάιξει πολύ σημαντικό ρόλο.
* Ο «Βόυτσεκ» είναι ένα έργο που κοιτάει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Το ίδιο το κείμενο είναι συναρπαστικό και κάθε φορά που παίζαμε συνειδητοποιούσα και κάτι καινούργιο από τον κόσμο που έχει φτιάξει ο Μπύχνερ. Μας μιλά για την ίδια την ανθρώπινη φύση, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την λογική και το παράλογο που βιώνουμε καθημερινά ως οντότητες. Τα λάθη και τις ατέλειες της «κατασκευής» μας που προσπαθούμε να τα διορθώσουμε με χίλιους δυο τρόπους αντί να κοιτάξουμε να υπάρξουμε όσο πιο αληθινά και τίμια μπορούμε. Σε σχέση με πέρισυ αυτόπου έχει αλλάξει είμαστε εμείς οι ηθοποιοί! Εννοώ ως άνθρωποι. Εδώ η παράσταση ήταν διαφορετική κάθε μέρα, έναν χρόνο μετά δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια γιατί είμαστε κι εμείς κατά έναν χρόνο σοφότεροι! Επίσης φέτος λείπει ένα άτομο από τον θίασο, αφού πέρσι όταν παίζαμε η Βιβή (η Μαρία της ιστορίας) ήταν έγκυος ενώ φέτος έχει γεννήσει ένα πανέμορφο κοριτσάκι!
* Η συνεργασία με τους 4Frontal υπήρξε και συνεχίζει να είναι εξαιρετική. Παιδιά με πολύ ταλέντο, απίστευτη όρεξη και ενέργεια και ένα ήθος που σπανίζει γενικώς. Οι δύο σκηνοθέτες (Σταύρος Γιαννουλάδης και Κατερίνα Γιαννοπούλου) έκαναν εξαιρετική δουλειά στην ανάγνωση του κειμένου και ο υπόλοιπος θίασος (Θανάσης Ζερίτης, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Αποστόλης Κουτσιανικούλης, Βιβή Πέτση, Πάνος Τοψίδης) φρόντισαν ώστε να δημιιουργήσουν το ιδανικό περιβάλλον για να υπάρξει ο Βόυτσεκ. Η μουσική που έγραψε ο Κώστας γ με τον Σταύρο συμπληρώνει ιδανικά τον κόσμο που δημιουργούμε και σε πολλά σημεία πρωταγωνιστεί κιόλας.
* Ο κόσμος πέρισυ πραγματικά αγκάλιασε την παράσταση και μας έλεγε κάθε βράδυ πολύ ενθουσιώδη και ενθαρρυντικά σχόλια. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής ήταν το έργο, το κείμενο του Μπύχνερ, διανθισμένο βέβαια μαεστρικά από την Κατερίνα με διάφορα φιλοσοφικά κείμενα που ταίριαζαν στην περίσταση. Ο Μπύχνερ έγραψε τον Βόυτσεκ το 1830 και θεωρείται το πρώτο σύγχρονο έργο. Ακόμα και τώρα αν το διαβάσει κανείς δύσκολα θα πιστέψει ότι έχει γραφτεί πριν δύο περίπου αιώνες. Πρώτον η θεματική του: με έναν φτωχό φουκαρά να τρέχει από δουλειά σε δουλειά για να τα βγάλει πέρα και να έχει να αντιμετωπίσει όλη την κοινωνική απαξίωση από τους έχοντες. Ακόμα κι από την ίδια του την σύντροφο γιατί δεν της προσφέρει την δίοδο για την ανώτερη τάξη που τόσο ποθεί. Μια ανώτερη τάξη που ασκεί βία στον Βόυτσεκ, άλλοτε σωματική, άλλοτε λεκτική και ψυχολογική. Σ’αυτόν που το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να τα προλάβει όλα. Και στο τέλος, όπως και στις μέρες μας αυτός ο ανθρωπάκος αντί να στρέψει τα βέλη της οργής του εκεί που πρέπει, στους καταπιεστές του, τελικά ξεσπάει και κάνει κακό εκεί που μπορεί. Εκεί που έχει την δύναμη. Στην σύντροφό του, που όμως είναι ο άνθρωπος που νοιάζεται και αγαπά περισσότερο απ’όποιονδήποτε. Ο μόνος άνθρωπος που έχει στον κόσμο. Δεύτερον, ο τρόπος γραφής που μοιάζει κινηματογραφικός. Και τέλος η κριτική που ασκεί στις κοινωνικές δομές που ορίζουν την συμπεριφορά και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
* Νομίζω πως ο Βόυτσεκ ξεφεύγει από τα απλά χαρακτηριστικά ψυχοσύνθεσης και πρεσβεύει κάτι μεγαλύτερο. Πρεσβεύει την καταπιεσμένη ανθρώπινη φύση που μπορεί να δοκιμάσει τα όρια της και να φτάσει σε απίστευτες ακρότητες αν χάσει τον έλεγχο. Είναι συνεπώς μια πτυχή του εαυτού όλων των ανθρώπων και εκεί έγκειται η τραγικότητά του. Λόγω αυτού του ανάγλυφου χαρακτηριστικού του είναι σίγουρα ο σημαντικότερος ρόλος που έχω κληθεί να παίξω μέχρι στιγμής. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι με ποιόν θα συνεργαστώ και κάτω από ποιες συνθήκες. Με τα κατάλληλα άτομα και με την σωστή καθοδήγηση κάθε φαινομενικά ασήμαντος ρόλος μπορεί να αποκτήσει απίστευτο ενδιαφέρον. Και γι αυτό προσπαθώ να ψάχνω ανθρώπους που με εμπνέουν. Περισσότερο από ρόλους, έργα και συγγραφείς.
* Απο τις 11 Νοεμβρίου, θα ξεκινήσουμε μια άλλη παράσταση στο skrow, πάλι με παιδιά από το Ωδείο.Πρόκειται για το έργο «Μαμ» του Σάκη Σερέφα, όπου εκεί παρακολουθούμε την συνύπαρξη ενός μαθητή με τον οδηγό του σχολικού λέωφορείου. Ο μεγάλος και ο Ζοζέφ αναπτύσσουν μια δυνατή φιλία η οποία περνάει από το στομάχι, δηλαδή ο μεγάλος ετοιμάζει εφτά τροφές για εφτά μαθήματα ζωής που πρέπει να μάθει ο μικρός Ζοζέφ. Εγώ θα παίξω τον Ζοζέφ, ενώ τον μεγάλο θα παίξει ο Θανάσης Ζερίτης με τον οποίο συνεργαστήκαμε άψογα και στο Βόυτσεκ. Μαζί μας επι σκηνής θα είναι και η Χρηστίνα Γαρμπή σε ρόλους που ταιριάζουν με την εφευρετικότητά της, ενώ την σκηνοθεσία υπογράφουν οι Αναστασία Γιαννάκη, Γιάννης Δενδρινός και Κατερίνα Λάττα, τρία εξαιρετικά ευφάνταστα και ταλαντούχα παιδιά οι οποίοι με την ποιητικότητα που τους διακρίνει δίνουν μια γλυκόπικρη νότα στο έργο. Το έργο αυτό μας καλεί να κάνουμε έναν απολογισμό στην μέχρι τώρα ζωή μας και να τολμήσουμε να αλλάξουμε ότι μας δυσαρεστεί. Θέλει αρετή και τόλμη…
* Αυτό που μου έρχεται στο νου όταν θυμάμαι τα χρόνια στο Ωδείο είναι η λέξη στοργή. Είχαμε γίνει μια ιδιότυπη οικογένεια εκεί και δεν είναι τυχαίο που έχουν δημιουργηθεί ισχυροί δεσμοί φιλίας και συναδελφικότητας με όλους τους απόφοιτους αλλά και τα παιδιά που βρίσκονται τώρα στη σχολή. Δεν την αναπολώ γιατί ξέρω ότι ήταν ένα στάδιο για το μετά, αλλά οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους μου τους δασκάλους γιατί μας παρείχαν πραγματικά ιδανικές συνθήκες μάθησης και εκπαίδευσης.
* Ο κινηματογράφος με συναρπάζει ως θεατή. Είναι βασικά και το πρώτο ερέθισμα που είχα και με έκανε να θέλω να γίνω ηθοποιός. Το θέατρο το αγάπησα πιο μετά. Έχω παίξει σε τρείς μικρού μήκους ταινίες και θα ήθελα φυσικά να λάβω μέρος και σε μεγάλου μήκους. Για την ώρα πάντως το θέατρο μονοπωλεί την καθημερινότητα και την σκέψη μου.
* Στην τηλεόραση δεν έχω παίξει ποτέ. Υπάρχει τεχνογνωσία και στο παρελθόν έχουν γυριστεί εξαιρετικές σειρές. Σε μια τέτοια δεν θα έλεγα όχι.
* Η σχέση μου με το γράψιμο δεν είναι κάτι το σημαντικό. Ο χορός μου αρέσει, όχι τόσο ως παραστατική μορφή (αν και θαυμάζω και σέβομαι αφάνταστα τους χορευτές) αλλά ως τρόπος διασκέδασης και φιλοσοφία ζωής. Το τανγκό ας πούμε είναι ένας κόσμος που αξίζει να γνωρίσει κανείς. Το τραγούδι προτιμώ να το αφήνω σε άλλους και είναι επίσης κάτι που θαυμάζω σε όποιον μπορεί να μεταφέρει εικόνες και συναισθήματα με την φωνή του.
* Όλες οι δουλειές στις οποίες έχω λάβει μέρος ήταν σημαντικές για μένα. Η κάθε παράσταση και η κάθε μία μέρα παράστασης ήταν για μένα σημαντικές αυτόνομες εμπειρίες. Για το μέλλον θέλω να συνεργαστώ με παιδιά της γενιάς μου που έχουν όραμα και να μάθουμε μαζί τι είναι αυτό που ψάχνουμε. Μιλάω για ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, τα πάντα.
* Όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα της δουλειάς, πολύ ιδιαίτερη στιγμή ήταν η βράβευση της περσινής παιδικής παράστασης στην οποία έλαβα μέρος, της «Τελευταίας Μάυρης Γάτας», από το All4fun ως η καλύτερη παιδική παράσταση της χρονιάς.
* Στην Αθήνα μου αρέσει ότι έχει μείνει από παλιά. Από εκείνη την παλιά Αθήνα που έβρισκε τον τρόπο να είναι όμορφη και ανθρώπινη στη χρήση της. Και η αστείρευτη ενέργεια της, αποτέλεσμα της συνέχειάς της στον χρόνο. Δεν μου αρέσει η βρωμιά, η αρχιτεκτονική πλέον ασχήμια της και οι πολίτες της που της συμπεριφέρονται σαν να μην είναι η δική τους πόλη.
* Μ’αρέσει που το All4fun είναι πάντα ενημερωμένο και που ψάχνει πραγματικά ό,τι γίνεται στην πόλη και το θέατρο και όχι μόνο ότι προβάλλεται συνήθως.
& Aναλυτικές πληροφορίες για το Βόυτσεκ ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11284-qq–2—bios.html
&& Αυτήν την Παρασκευή ο θίασος του Βόυτσεκ κάνει πάρτυ έναρξης της σεζόν: http://www.all4fun.gr/various/events-happenings/11538–the-party.html
&&& Aναλυτικές πληροφορίες για το Μαμ ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/11471-qq-skrow-theater.html
&&&& Οι φωτογραφίες από τον “Βόυτσεκ” είναι του Γιάννη “Gizmo” Μπερερή.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/10/2015