* Στα πέντε μου χρόνια, ξεκίνησα το μπαλέτο και θυμάμαι τις παραστάσεις που ανεβάζαμε στα μεγάλα θέατρα της Θεσσαλονίκηςτης Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι να περιμένουμε πίσω από τη κουίντα το σήμα της έναρξης, αθόρυβες, χτενισμένες στην τρίχα, με τα τούλια μας. Θυμάμαι επίσης τα καλοκαίρια στο χωριό που γράφαμε κείμενα και κάναμε παραστάσεις για πλάκα και καλούσαμε την γειτονιά να μας δει. Αυτά αποτελούν πλέον παιδικές αποσπασματικές αναμνήσεις, μια αίσθηση δηλαδή, αλλά πιστεύω πως σε εκείνα τα χρόνια βρίσκεται η απαρχή της επιθυμίας μου να γίνω ηθοποιός.
* Λίγα χρόνια πριν τις πανελλήνιες, σε κάποιο μεσημεριανό τραπέζι, ενημέρωσα με μεγάλη αποφασιστικότητα τους γονείς μου πως θα γίνω αρχιτεκτόνισσα, θα δουλεύω το πρωί στο γραφείο και το βράδυ θα είμαι σε μια θεατρική ομάδα και θα ανεβάζουμε παραστάσεις. Πίστεψα πως είχα βρει το τέλειο πλάνο ζωής!! Τα πράγματα φυσικά εξελίχθηκαν διαφορετικά.
* Υπάρχει μια αδιαπραγμάτευτη επιθυμία προς το Άλλο στην υποκριτική τέχνη, αυτό είναι που με συναρπάζει. Δημιουργείς χώρο μέσα σου να κατοικήσει κάτι διαφορετικό και αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί μια καινούργια αντίληψη για τον κόσμο και την ύπαρξη σου μέσα σε αυτόν.
* Η υποκριτική μέσω αυτής της μεταμορφωτικής ιδιότητας αναζητά την κατανόηση, την ερμηνεία και τελικά την υπέρβαση της ανθρώπινης τρωτότητας. Η υποκριτική τέχνη λέει ο Μέγιερχολντ έχει μια πρώτη αποστολή ν’ ανακουφίσει την θλίψη μας, με το να σπείρει εκείνη την ελπίδα που υψώνεται και αναβλύζει ζωή και πάλι. Έτσι δημιουργείται ένα παιχνίδι μνήμης και δημιουργίας, στο οποίο η/ο ηθοποιός από την μία ανασύρει μνήμες, χειρονομίες, παραπραξίες, λέξεις και από την άλλη φαντάζεται νέες. Αυτή η ταραχώδης σύνθεση των αντιθέτων, του παρελθοντικού και του μελλοντικού χρόνου, του υπαρκτού και του κενού χώρου, του εαυτού και του Αλλού, είναι για εμένα μια απολύτως σαγηνευτική διαδικασία μετασχηματισμού του συλλογικού τραύματος σε ζωτική ενέργεια.
* Είναι μια πολύ δύσκολη και αβέβαιη περίοδος. Βρισκόμαστε στη δίνη μιας παγκόσμιας συγκυρίας που δημιουργεί τομή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ίδια την ζωή. Η γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη, η άνοδος της ακροδεξιάς πολιτικής παγκοσμίως, τα μέτωπα πολέμου που αυξάνονται, συνθέτουν μια εικόνα πολιτισμικής σήψης και παρακμής. Η/ο καλλιτέχνης/ιδα αντιμετωπίζεται παγκοσμίως ως εργαζόμενος/η στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος που οφείλει να υποταχθεί στους νόμους της ελεύθερης αγοράς και στην αναπαραγωγή συγκεκριμένων ιδεολογικών πλαισίων. Η λογοκρισία επανεμφανίζεται δυναμικά με λίστες απαγορευμένων λέξεων και απόσυρση εκθεμάτων από μουσεία, υπο τις εντολές του προέδρου Τραμπ, καθώς και με μαύρες λίστες με καλλιτέχνες που αρθρώνουν πολιτικό λόγο υπέρ του λαού της Παλαιστίνης.
* Στην Ελλάδα μέσω συγκεκριμένων πολιτικών κατευθύνσεων δημιουργείται ένα πεδίο καλλιτεχνικής δημιουργίας με στόχο την παραγωγή και αναπαραγωγή του κέρδους. Τα θέατρα πια ανήκουν στους παραγωγούς και όχι στους ανθρώπους του θεάτρου. Δύσκολες εργασιακές συνθήκες, ανεργία και και μαύρη εργασία, κακοποιητικά εργασιακά περιβάλλοντα και εκμετάλλευση αποτελούν τη συνήθη συνθήκη στο κλάδο. Ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται ως ένα αναλώσιμο σώμα.
* Φυσικά ο κλάδος τα τελευταία χρόνια έχει δώσει αγώνες και δείγματα αλλαγής αυτής τη συνθήκης. Είμαι αισιόδοξη γιατί σε τέτοιες κρίσιμες και μεταβατικές συνθήκες μπορούν να γίνουν σπουδαίες αλλαγές και αναταραχές σε όλα τα επίπεδα!
* Η Ορέστεια αποτελεί μια πολύ σημαντική εμπειρία για εμένα σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι πολύ σπουδαίο μάθημα η συνύπαρξη επι σκηνής σ΄αυτές τις συνθήκες. Η ομάδα καλείται να αναπνεύσει μαζί και για τρεισήμισι ώρες να αφεθεί στη συλλογικότητα και να την στηρίξει ταυτόχρονα. Ο χρόνος αποκτά μια υπερφυσική διάσταση, γίνεται τελετουργικός και τα Σώματα μας ρευστοποιούνται.
* Η επιμονή του Θεόδωρου Τερζόπουλου στον χορό της Ορέστειας φανερώνει την θέση του και στάση του για την ίδια την ύπαρξη του θεάτρου. Η συλλογικότητα, ο όχλος, η μάζα, το πλήθος, ο λαός είναι λέξεις που δίνουν διαφορετικό πρόσημο στον χορό της Ορέστειας. Σ΄ολόκληρη την παράσταση ο χορός, ως σύνολο ανθρώπων, μεταπηδά απο το ένα στο άλλο ανάλογα με τον τρόπο δράσης, αντίδρασης, αδράνειας. Αυτή η μελέτη πάνω στο χορό και ό,τι αυτός κάθε φορά συμβολίζει, με μετακίνησε εσωτερικά. Ο Θόδωρος Τερζόπουλος αδιαμφισβήτητα είναι ένας μεγάλος δάσκαλος, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Με συγκινεί ιδιαίτερα, ο τρόπος που χειρίζεται τον χρόνο, σαν ένα πέπλο σαγήνης και αποκάλυψης.
* Είμαι στην Ομάδα Σημείο Μηδέν και συνεργάζομαι με τον Σάββα Στρούμπο έξι χρόνια τώρα. Ήταν το όνειρο μου να μπω στην θεατρική οικογένεια του Άττις. Πλέον αισθάνομαι κι εγώ ένα νεότερο μέλος. Ο Σάββας είναι πολλά παραπάνω απο έναν σκηνοθέτη για εμένα, είναι ένας συνοδοιπόρος.
* Η φετινή χρόνια με βρήκε να κάνω την Αρκάντινα, στο Γλάρο του Τσέχωφ. Αυτή η γυναίκα της ρώσικης σκηνής αποτέλεσε το πιο όμορφο και αποκαλυπτικό ταξίδι υποκριτικής. Ταυτόχρονα είχα και μια ακόμα συνεργασία με το Διεθνές Κέντρο Χορού και Θεάτρου Μήλου και την Φιλιώ Λούβαρη με την παράσταση “…Και στη χαρά Φαλτσάρουν…” Αυτή η δουλειά είναι η πρώτη μου απόπειρα συγγραφής και σκηνοθεσίας.
* Όταν ήμουν μικρή πήγαινα στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς μου και ζητούσα από τον εργαζόμενο να μου προτείνει ταινίες. Περνούσα πολλές ώρες διαλέγοντας και διαβάζοντας περιλήψεις. Εκεί συναντήθηκα με την τέχνη αυτήν. Με ταξιδεύει ο αργός χρόνος στο σινεμά, η ποίηση που δημιουργεί η απαλλαγή του ρυθμού της καθημερινότητας. Υπάρχει μια χορδή μέσα μου που συγκινείται με την διαστολή του χρόνου και αυτό ο κινηματογράφος έχει τη δύναμη να το κάνει.
* Ταυτόχρονα όμως, για να πάω κόντρα στην διαμόρφωση μιας μονοδιάστατης σοβαρότητας, μου αρέσει να βλέπω και κομεντί και ψυχολογικά θρίλερ. Μου αρέσει να κλείνω τα αυτιά μου, γιατί ξέρω πως σε λίγο θα ακούσω μπαμ και θα τρομάξω. Μου αρέσει να απολαμβάνω ένα happy end. Φέτος στα θερινά της Αθήνας κοίταζα τα πρόγραμματα και αμφιταλαντεύομουν ανάμεσα σε Bergman και The Roses.
* Στον κινηματογράφο θα ήθελα να κάνω από σπλάτερ μέχρι αργό σινεμά. Έχω μικρή προσωπική εμπειρία δυστυχώς, ελπίζω στο μέλλον ν’ αλλάξει αυτό. Φέτος είχα τον χρόνο να ανέβω στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και συνειδητοποίησα την μεγάλη μου επιθυμία να μπερδευτώ κάπου εκεί μέσα. Υπάρχει μια πολύ ελπιδοφόρα γενιά νέων κινηματογραφίστριων/ων.
* Πιστεύω πως το θέατρο είναι μια ποιητική σύνθεση πολλαπλών τεχνών. Θα μ’ ενδιεφέρε να εξερευνήσω όλα τα κομμάτια της σύνθεσης, από την συγγραφή μέχρι και την σκηνοθεσία. Σίγουρα, οι σπουδές μου στην Αρχιτεκτονική μου έδειξαν έναν τρόπο συνθετικής δημιουργίας και μια μεθοδολογία σκέψης, ανάλυσης και επεξεργασίας. Όμως αυτό είναι απλά μια γνώση, δεν αποτελεί διαπιστευτήριο για τίποτα. Πιστεύω πως σήμερα αυτές οι διαδικασίες είναι συλλογικές, είναι η συνύπαρξη μιας ομάδας ανθρώπων που συνθέτουν και μεταμορφώνουν ένα κείμενο σε ποίηση στο χώρο, όπως λέει και ο Αρτώ.
* Μου αρέσουν όλες οι γυναικείες φιγούρες στον Λόρκα και στους Αρχαίους Τραγωδούς. Έχω μια αγάπη για τους Λατινοαμερικάνους συγγραφείς, τον Μάρκες, τον Bolano, τον Κορτάσαρ, πιστεύω πως μια θεατρική μεταγραφή θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Αυτήν την περίοδο, η μεγάλη μου επιθυμία είναι να δουλέψω στον κινηματογράφο με νέες/ ους δημιουργούς.
* Στο All4fun μου αρέσει που υπάρχει ένας χώρος παρουσίασης νέων ανθρώπων και που μαθαίνω για όλες τις ακροάσεις που υπάρχουν!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 14/9/2025
Ενθουσιαστικα με την υποδομη σου, τις ιδεες σου και την δημιουργικοτητα σου. Σου ευχομαι οι δρομοι που διαλεγεις να ΜΗΝ σε απογοητευσουν και σ’ εμας, τους απλους θεατες , να μας δινεις χερι ν’ αναβαινουμε πιο ψηλα!
Εξαιρετικό κείμενο κατάθεση ψυχής