Θρήνησε ο Ήλιος
το θέαμα των παιδιών σαν αντίκρισε
πάνω στους μαύρους βράχους,
με τις αχτίδες του
τα βρεγμένα κορμιά στέγνωσε,
τα χλωμά μάγουλα χάιδεψε,
τα μπλε χείλη φίλησε,
τα μάτια με κοχύλια σκέπασε,
κι ύστερα
τη Σελήνη κάλεσε
κι έγειρε θλιμμένος προς τη δύση,
όμως, ποτέ δεν ξέχασε.
Κάποιο καλοκαίρι,
χωρίς κανείς να το περιμένει,
τις πόλεις της Μεσογείου κατέκαψε.