Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πως να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πως να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πως ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πως να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πως να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πως ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πως να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πως να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πως ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
Επιμέλεια στήλης : Παπαθανασίου Νεφέλη
Φωτογραφία : Παπαθανασίου Νεφέλη