“Φεγγάρια”
Φεγγάρια σαν το αποψινό
είναι τ’ αγαπημένα μου.
Τα σχεδόν γεμάτα.
Για τη γλυκιά τους ατέλεια.
Γι’ αυτό που τους λείπει
στη ροπή προς την πανσέληνο.
Ή την απόσβεση, ως το
μισοφέγγαρο.
Επειδή μπορείς να τα δεις
και μισογεμάτα και μισοάδεια.
Επειδή είναι εύθραυστα.
Επειδή έχουν την ταπεινή
φιλοδοξία της ολοκλήρωσης
ή της κατάρρευσης.
Επειδή δεν έχουν φτάσει
στον προορισμό τους.
Επειδή ταξιδεύουν.
Σαν εμάς.
Νικόλας Ανδρουλάκης