Η επιλογή της εβδομάδας: “Το Τάβλι” στην Ακαδημία Πλάτωνος

 Ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα δύο άντρες βγαίνουν στην αυλή τους για την καθιερωμένη παρτίδα τάβλι. «Έξι, τέσσερα… Δέκα». Τα πούλια κινούν τις διαθέσεις των ηρώων και το δυνατό χτύπημά τους στο ταμπλό μεταφέρει τον θεατή στη λαική… τη “μάγκικη” πραγματικότητα. 

 

Ο Φώντας είναι ένας φιλόδοξος κομπιναδόρος. Ο Κόλιας από την άλλη καμώνεται πως είναι σοβαρός οικογενειάρχης. Οι δυό τους είναι φίλοι και κουνιάδοι. Ο Φώντας προσπαθεί να εξηγήσει στον Κόλια μια απίστευτη απάτη που σκαρφίστηκε. Η κουβέντα τούς οδηγεί ενίοτε σε συμφωνία, κυρίως όμως σε μάχη!

 

 

Μέσω της σάτιρας και της κωμωδίας ο Δ. Κεχαίδης δημιούργησε το 1972 ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά θεατρικά κείμενα. Κατάφερε να αποτυπώσει την ανησυχία ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού για τον βιοπορισμό του. Επισήμανε τα πάθη και τις αδυναμίες μιας κοινωνίας που λατρεύει να αυτοπροσδιορίζεται ταξικά και να υποτιμά άλλες φυλές για να νιώσει εκείνη δυνατότερη. Σκιαγράφησε δύο χαρακτήρες τρομακτικά αληθινούς, δίνοντας έμφαση στα όνειρα, τους στόχους τους και τα μέσα που χρησιμοποιούν για να τους πραγματοποιήσουν, υπενθυμίζοντας το ζήτημα της “τιμής” και του χρήματος.

 

Το Τάβλι παίζεται για δεύτερη σεζόν φέτος στο Θέατρο Ακαδημίας Πλάτωνος σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, με ερμηνευτές τον Σαμουήλ Ακίνολα και τον Στέφανο Μουαγκιέ. 

 

Η παράσταση αρχίζει με μια απολαυστική εισαγωγή. Την αμήχανη σιωπή των θεατών μετά το κλείσιμο της πόρτας της θεατρικής αίθουσας σπάει η είσοδος του Φώντα. Αμίλητος, μας συστήνει την αυλή του και μας τοποθετεί αμέσως στον κόσμο του έργου. Λίγες στιγμές αργότερα εμφανίζεται ο Κόλιας. Με λεκτική απουσία αλλά με τα βλέμματα, τις κινήσεις και την ενέργειά τους οι δυο ήρωες αφήνουν να φανερωθούν πολλά κομμάτια από τη μεταξύ τους σχέση. Ωσπου φτάνει η ώρα να ξεκινήσουν την παρτίδα τους…

 

 

Το Τάβλι “ανοίγει” και οι στιγμές έντασης διαδέχονται στιγμές που κυριαρχεί το χιούμορ και η σκηνοθετική ειρωνία. Οι ηθοποιοί, οι οποίοι δίνουν -κυριολεκτικά- μάχη επί σκηνής, (φωνάζουν, σκίζουν τα ρούχα τους, χτυπιούνται, κυνηγιούνται, κουρεύονται-!-) μεταφέρονται ομαλά από τη μία δράση στην επόμενη και σχηματίζουν αβίαστα τις διαφορετικές διαθέσεις τους, κρατώντας το ενδιαφέρον του θεατή σταθερά μέσα στην ουσία του έργου.

 

Με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη οι θεατές αντιμετωπίζουν μια οικεία πραγματικότητα απέναντί τους. Όλα λειτουργούν με απλό τρόπο χωρίς υπερβολικά σκηνοθετικά ή εικαστικά ευρήματα και φιοριτούρες, με μεγάλη συνέπεια στο κείμενο και τις οδηγίες του. Στην απλότητα αυτή εξαίρεση αποτελεί η σχέση των δυο ηρώων. Εκεί οι ισορροπίες χάνονται κι ο θεατής βέβαια ζει το δικό του δράμα προσπαθώντας μάταια να αναγνωρίσει το δίκιο και το άδικο και να ταυτιστεί με έναν από τους δύο ήρωες. Στο τέλος τολμά να ταυτιστεί και με τους δύο. Κι έτσι το Τάβλι καταφέρνει να φέρει σε πέρας την αποστολή του, κάνοντάς σε να γελάσεις, να ονειρευτείς και να αγανακτήσεις με δύο ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από κοντά, τόσο όμοιους από μακρυά.

 

Επιλογή της εβδομάδας για το All4fun είναι ο Φώντας, ο Κόλιας και η πιο έντονη παρτίδα τους στο τάβλι.