Oι νεοσύστατοι Θεατρείς λειτουργούν πολύ αρμονικά πάνω και κάτω από την σκηνή παρότι είναι εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, με άλλες ιδιοσυγκρασίες, άλλα βιώματα, άλλα ακούσματα, ακόμα και «άλλο τρόπο ντυσίματος». Μπορεί να τους ενώνει η αγάπη γι αυτό που κάνουν η πίστη στην ομάδα και την παράσταση, η φιλοδοξία να καταφέρουν να σταθούν απέναντι στο θεατρικό κοινό με ειλικρίνεια και δυναμισμό!
Η Μαριλένα Moραγλή, ο Δημήτρης Κωνσταντέλης, ο Πάνος Γεωργουλής και ο Άπος Κυπραίος έχουν διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες, αλλά συνδέονται πρωτίστως από την αγάπη τους για το θέατρο και την υποκριτική και δευτερευόντως από τη διάθεσή τους να επιδιώξουν και να διεκδικήσουν την καταξίωσή τους στο χώρο.
Στις 7 Οκτωβρίου ανεβάζουν στο Θέατρο Αλκμήνη την παράσταση «Αυτοί και τα παντελόνια τους», ένα χιουμοριστικό θεατρικό κείμενο, διανθισμένο με δυνατή μουσική και πολλή κίνηση.
Στο all4fun τους συναντήσαμε και προσπαθήσαμε να τους γνωρίσουμε λίγο καλύτερα πριν από την έναρξη της παράστασης… Τα υπόλοιπα θα τα πει η σκηνή:
Τολμηρό να αναμετριέσαι με Καμπανέλη, Μολιέρο, Ζενέ, Γκόγκολ, Τσέχωφ: Με ποιο κριτήριο έγινε η επιλογή των κειμένων;
Σκοπός μας δεν ήταν βέβαια να αναμετρηθούμε με συγγραφείς ενός τέτοιου διαμετρήματος, ωστόσο πραγματικά αυτά τα κείμενα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για δεκάδες θέματα που θίγουν και τα οποία συχνά περνάνε «στα ψιλά» σε σχέση με το κύριο θέμα των έργων.
Η δική μου ιδέα ήταν ότι σπάνια βλέπουμε ένα έργο που έχει κύριο θέμα του το ρούχο και το τι σημαίνει το ντύσιμο για την εικόνα ενός ανθρώπου στην προσωπική του ζωή, στη δουλειά του ή και στην ψυχολογία του.
Έτσι έπρεπε να διαλέξω έργα, όπου το κοστούμι θα έπαιζε ένα σημαντικό ρόλο για τον ψυχισμό του ήρωα που το φοράει.
Το πρώτο έργο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν φυσικά το μονόπρακτο του Ι. Καμπανέλη «Αυτός και το παντελόνι του», όπου ο φτωχός λογιστής, εξαιτίας του μοναδικού παντελονιού που διαθέτει και το οποίο ανακαλύπτει ότι έχει σχιστεί, ξεδιπλώνει έναν σπαρακτικό μονόλογο για την αδικία της ζωής του, για τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, για την παιδική του ηλικία και τη σχέση του με τη μητέρα του. Ένα μόνο σχίσιμο είναι αρκετό για να ανοίξει παράθυρο σε μια ολόκληρη κοινωνία, μια εποχή, μία κοινωνική τάξη.
Στον αντίποδα ένας άλλος ήρωας, ο κ. Ζουρντέν του Μολιέρου, που διαθέτει όλα όσα ο προηγούμενος δεν θα έχει ποτέ, πιστεύει ότι το αριστοκρατικό ρούχο, που είναι το μόνο που του λείπει κατά τη γνώμη του, είναι αρκετό για να κερδίσει μια θέση στην αριστοκρατία και ξαφνικά το ρούχο γίνεται όχημα για ένα όνειρο και αφορμή μεγάλης εκμετάλλευσης βέβαια από τους επιτήδειους.
Εκμετάλλευση από την άλλη πλευρά, μπορεί να ασκεί ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του εντυπωσιακού ρούχου προς κάθε εύπιστο και φοβισμένο ανθρωπάκι. Ο Επιθεωρητής του Γκόγκολ είναι αξιοθαύμαστο παράδειγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς.
Και ύστερα σκέφτηκα τι δύναμη μπορεί να έχει το ρούχο. Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι μπροστά σε μια στολή; Πώς αισθάνεται την εξουσία που του προσδίδει αυτός που τη φοράει; Και τότε ήρθε η ιδέα του Ζενέ. Σε ένα έργο που στηλιτεύει την εξουσία και τις συμπεριφορές της, «το Μπαλκόνι», οι μορφές του Δικαστή (Ανακριτή στη δική μας παράσταση) και του Επισκόπου ξεχωρίζουν για την υπερφίαλη προσωπικότητα τους και ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό που θέλαμε να πούμε με το δικό μας έργο.
Αλλά η στολή μπορεί να μην είναι από αυτές που δίνουν «εξουσία». Πως αντιμετωπίζει για παράδειγμα τη στολή του ένας υπηρέτης; Όχι ένας απλός υπηρέτης, ας πούμε ένας μπάτλερ. Και υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα αφοσίωσης στο καθήκον και στη θέση που ορίζει η στολή, από τον υπέροχο Φιρς στο Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ;
Τέλος σκεφτήκαμε ότι αν και οι ιδέες που εξέφραζαν οι παραπάνω συγγραφείς ήταν διαχρονικές, έλειπε από την παράσταση μας η σύγχρονη πινελιά, ο σημερινός άνθρωπος, που εξακολουθεί να ορίζεται από το ρούχο που φοράει. Κι έτσι γεννήθηκαν δύο ακόμα μορφές που δεν ανήκουν σε κλασσικούς θεατρικούς συγγραφείς, είναι δικό μας γέννημα κι έρχονται να σταθούν δίπλα στις προηγούμενες, ελπίζουμε επάξια. Η Αγνή λοιπόν και το Πτώμα φιλοδοξούμε να είναι οι φορείς της νέας εποχής και των αναζητήσεων της.
Κι ας μη ξεχνάμε τους ρόλους των κομπέρ, που είναι παρουσιαστές και σχολιαστές των πάντων. Αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους όλων των προσώπων της παράστασης και νομίζω ότι πραγματικά «ρίχνουν φως για να βλέπουμε».
Μαριλένα Μοράγλη (σκηνοθέτης της παράστασης)
Ποιο κείμενο αγάπησε περισσότερο και γιατί;
ΜΑΡΙΛΕΝΑ: Δυστυχώς δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Επειδή έχω γράψει μέρος από αυτά, τα έχω σκηνοθετήσει και τα έχω παίξει, τα αγαπώ όλα το ίδιο, το καθένα με το δικό του τρόπο και για άλλους λόγους, αλλά πια λειτουργούν στη συνείδηση μου ως ενιαίο κείμενο.
ΠΑΝΟΣ: Τα κείμενα έχουν επιλεγεί με προσοχή και διασκευασθεί με σεβασμό. Όλα εξυπηρετούν το νόημα και την κατακλείδα της παράστασής μας. Κατ’ εξοχήν το κείμενο – απόσπασμα από το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός και το παντελόνι του», το οποίο είναι πλήρες νοήματος, συναισθημάτων και υποκριτικών προκλήσεων, που αποδίδει εξαιρετικά ο Δημήτρης (Κωνσταντέλης). Προσωπικά δεν μπορώ ωστόσο να μην επιλέξω το πρωτότυπο κείμενο που έγραψα για την παράσταση, για τη σκηνή της «Αγνής», το οποίο δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα και το οποίο είμαι βέβαιος ότι θα απογειώσει ο Άπος (Κυπραίος).
Είναι ένα κείμενο που πάνω απ’ όλα επιχείρησα να αποτυπώνει την προσωπική νίκη του ανθρώπου έναντι της ασχημοσύνης και της απανθρωπιάς, για τον ίδιο, για την εσωτερική του ηρεμία και αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα υπηρετεί το νόημα του έργου και καταπιάνεται με ένα σύγχρονο και ευαίσθητο θέμα, υπό το πρίσμα όμως ενός ανθρώπου που δεν «καταδέχεται» να θυματοποιηθεί, αλλά αντιμετωπίζει ουσιαστικά τις προκλήσεις της ζωής, και μάλιστα με τεράστια εσωτερική δύναμη και χιούμορ. Γι’ αυτό η τελική νίκη της «Αγνής» δε συνοδεύεται από φανφάρες και πυροτεχνήματα, αλλά παρουσιάζεται ως εσωτερική πληρότητα και ψυχική ισορροπία.
Το κείμενο μιλάει για τον άνθρωπο που δεν είναι διατεθειμένος να συμβιβασθεί με την απώλεια τη ταυτότητάς του προκειμένου να αφομοιωθεί από την αγέλη. Η «Αγνή» απ’ όλους τους χαρακτήρες του έργου, είναι εκείνη που κοιτάζεται στον καθρέφτη και βλέπει ακριβώς το είδωλό της, είναι εκείνη που δεν χρειάζεται καν να κοιταχτεί στον καθρέφτη για να μάθει ποια είναι αληθινά, γιατί είναι ήδη εντελώς αληθινή.
ΑΠΟΣ: Αυτό που αγάπησα περισσότερο είναι το κείμενο της ΑΓΝΗΣ, γιατί κι εγώ μεγαλώνοντας, όπως όλοι μας, έχω βιώσει αλλαγές που οι άλλοι δυσκολεύονται να αποδεχθούν. Μπορεί να μην είναι σεξουαλικού περιεχομένου, όμως δεν παύουν να είναι αλλαγές.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Το κείμενο του Καμπανέλη «ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ» είναι το πιο αγαπημένο απ’ όλα. Ήταν η αφορμή γι’ αυτή την παράσταση. Όλα ξεκίνησαν από τη στιγμή που το διάβασα. Θέλαμε αρχικά να το ανεβάσουμε μόνο του αλλά μετά μας ήρθε η ιδέα για αυτή την παράσταση κι έτσι έγινε μέρος της. Αλλά είναι ένα κείμενο πολύ ζωντανό, ρεαλιστικό, δραματικό και κωμικό μαζί, πραγματικά αληθινό.
Πείτε μια φράση που λέτε στην παράσταση και σας εκφράζει ως προσωπικότητα;
ΜΑΡΙΛΕΝΑ: «Ένα κοστούμι μιλάει για σένα; Σε χαρακτηρίζει; Σε ορίζει; Σου ανοίγει πόρτες ή σου τις κλείνει;» Περικλείει νομίζω όλη τη θεματολογία του έργου αλλά είναι και κάτι που με έχει βάλει συχνά σε σκέψεις στη ζωή μου, μιας και συχνά ακροβατώ μεταξύ διαφορετικών θέσεων, καταστάσεων, συνθηκών που επιβάλουν διαφορετικές εμφανίσεις, όπως κι οι περισσότεροι από μας
ΠΑΝΟΣ: «Ωραία ερώτησις»! Είναι η απάντηση του ράφτη στον Αρχοντοχωριάτη όταν ο τελευταίος ρωτάει αν θα του πηγαίνει η καινούρια φορεσιά. Είναι τέτοιος ο τόνος της απάντησης, με αυτοπεποίθηση και ελαφρώς προσβεβλημένος, που μας προκαλεί πολύ γέλιο και το έχουμε υιοθετήσει και μεταξύ μας, ως ομάδα!
ΑΠΟΣ: «Αυτό που απολαμβάνω πραγματικά είναι το ντύσιμο. Είναι επιλογή, είναι ελευθερία, παιδί μου, εκεί φαίνεται το στυλ, η προσωπικότητα, η έκφραση.» Είναι μια φράση που με εκφράζει απόλυτα και τα λέει όλα. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: «Είναι καλύτερος ο Χρηστίδης; Ο Τσίνας, ο Προκοπίου; Πώς είναι; Που το είδατε; Ο κάθε απατεώνας κορδώνεται και βγαίνει στον αφρό…» Πιστεύω ότι είναι μία φράση διαχρονική που ακόμα και σήμερα εκφράζει μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.
Γιατί να έρθει κάποιος στο Αλκμήνη να σας δει; Δώστε μας την δική σας άποψη…
ΜΑΡΙΛΕΝΑ: Η θεματολογία της παράστασής μας είναι από τη μία πιο επίκαιρη από ποτέ και ταυτόχρονα πρωτότυπη. Έχει ένα θέμα που δεν συναντιέται συχνά. Είναι κωμωδία, που σημαίνει ότι ο κόσμος θα περάσει ευχάριστα την ώρα του αλλά δεν είναι φτηνό και πρόχειρο. Είναι ένα έργο γρήγορο από τη δομή του και ταυτόχρονα η σκηνοθετική του προσέγγιση βοηθά να υπάρχει μια συνεχής εναλλαγή παραστάσεων, ύφους, εποχής. Αυτό κρατά σε εγρήγορση το κοινό, μαζί βέβαια με τα πολλά κωμικά στοιχεία του έργου. Συνολικά, είναι μια ευχάριστη και αστεία παράσταση, με επίκαιρο μήνυμα, χωρίς να γίνεται διδακτική.
Είναι τολμηρό να τολμάς να κάνεις θέατρο στην Αθήνα το 2022 με τον ΦΠΑ στα ύψη;
ΜΑΡΙΛΕΝΑ: Νομίζω δεν είναι μόνο ο ΦΠΑ το πρόβλημα. Είναι τολμηρό να κάνεις θέατρο, έτσι κι αλλιώς, γιατί έτσι είναι φτιαγμένη αυτή η Τέχνη. Σοβαρά όμως, στην Ελλάδα οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή διάθεση για νέα δημιουργία αντιμετωπίζεται με δισταγμό και είναι σαν όλοι να προσπαθούν να σου φέρουν κωλύματα, ώστε να μην καταφέρεις ποτέ αυτό που σχεδιάζεις. Ξεκινώντας από τις Δημόσιες Υπηρεσίες και καταλήγοντας στις διαδικασίες που χρειάζονται για κάθε βήμα, είναι σαν κάθετι να γίνεται για να απογοητευτείς.
Μπορείς όμως να αφήσεις την αγάπη σου για το θέατρο και την υποκριτική να υποταχτούν σε μία μίζερη αντιπαραγωγική πραγματικότητα και να τεθεί υπό όρους οικονομικών δεδομένων; Δεν είμαστε αιθεροβάμονες, ούτε πιστεύουμε ότι θα πλουτίσουμε από το θέατρο. Αλλά αποφασίσαμε να κυνηγήσουμε ενσυνείδητα το όνειρό μας, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και την παραγωγή της παράστασης, πιστεύοντας πολύ στις δυνάμεις μας και στην παράστασή μας. Ευτυχώς εμείς αντέξαμε έως τώρα, και από δω κι εμπρός θα αντιμετωπίσουμε και το ΦΠΑ. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η…. τέχνη!!!
Το γράφετε στην αρχή; Τελικά τι παίζει με τα ρούχα; Είναι ο μισός μας εαυτός;
Είναι η εικόνα μας. Πάντα ήταν. Είναι βασικό μέρος της εμφάνισης μας και η εκτίμηση του άλλου με βάση την εμφάνιση είναι ένα από τα βασικά ένστικτα. Συμβαίνει στη φύση συνέχεια. Το λιοντάρι φουντώνει το τρίχωμα του για να επιβληθεί, το παγώνι σηκώνει τα φτερά του για να ζευγαρώσει, ο χαμαιλέων αλλάζει χρώματα για να μην τον πάρεις είδηση. Απλώς οι άνθρωποι έχουν ανακαλύψει τη δυνατότητα να αλλάξουν την εμφάνιση τους και με τρόπους όπως η ραπτική, η haute couture.
Αν μπορούσαμε να κυκλοφορούμε με άλλα ρούχα από τα συμβατικά, με τι εμφάνιση θα βγαίνατε έξω;
ΜΑΡΙΛΕΝΑ: Λατρεύω τα κοστούμια εποχής, έχω μεγάλη αδυναμία στα λεπτά υφάσματα και στα κεντήματα, δαντέλες κλπ, επομένως νομίζω ότι μία μεταξωτή τουαλέτα με κεντημένα γοβάκια θα ήταν το καταλληλότερο ένδυμα για να πηγαίνω κάθε πρωί στη δουλειά.
ΠΑΝΟΣ: Υποθέτω με μία εμφάνιση τύπου «Αμπίρ» (Empire)! To στυλ «Αμπίρ» άνθισε μεταξύ του 1800 και του 1815 στην περίοδο της πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Ήταν η απόλυτη επιστροφή στον επιδεικτικό πλούτο, χωρίς ωστόσο να γίνεται κιτς, αντιπροσωπεύοντας στο έπακρο τη γαλλική φινέτσα. Είναι λίγο πολύ το στυλ ντυσίματος που μας είναι γνωστό για παράδειγμα από απεικονίσεις του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια
ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Δε θα ήθελα να αλλάξω τίποτα. Το σημερινό ντύσιμο με αντιπροσωπεύει απόλυτα
ΑΠΟΣ: Εγώ θα ήθελα να παραμείνω στη σύγχρονη εποχή. Η ποιότητα των υφασμάτων και οι τεχνικές ραφής έχουν τελειοποιηθεί σε σχέση με το παρελθόν. Οι γραμμές της μόδας έχουν έρθει πιο κοντά στη γραμμή του σώματος αναδεικνύοντας τη. Αυτό που μου λείπει είναι η επισημότητα σε κάποιες εκδηλώσεις και μέρη, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να ντυνόμαστε με σεβασμό στο χώρο που καλούμαστε να πάμε ή στον άνθρωπο που μας καλεί.
Προπώληση εισιτηρίων μέχρι 7 Οκτωβρίου στα 7,00 €
Αναλυτικές λεπτομέρειες για την πρεμιέρα και τις ημέρες που παίζεται η παράσταση, ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: https://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/30732-aftoi-kai-ta-pantelonia-tous-apo-tin-omada-theatreis-sto-theatro-alkminis.html
Του Δημήτρη Κοτσίφη, 30/9/2022