Παρακολουθώντας την πορεία του Θανάση Τσαλταμπάση διαπιστώνεις ότι πρόκειται για έναν ηθοποιό που εξελίσσεται διαρκώς και πάντα εμφανίζει ένα νέο «πρόσωπο» στη θεατρική σκηνή -μάλιστα για την ερμηνεία του ως Τσάρλι Τσάπλιν είχε λάβει και βραβείο ανδρικού ρόλου από το All4Fun. Μεταμορφώνεται, προσαρμόζεται και αναζητάει διαφορετικές διαδρομές συνεχώς. Η παρουσία του φέτος στο συγκινητικό Όσκαρ του Éric-Emmanuel Schmitt και στον Κατά φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου, έγινε η αφορμή για αυτή τη συζήτηση…
Από τη Βίκυ Διαμάντη
– Ερμηνεύετε έναν ασθενή που κάνει δύσκολη τη ζωή των ανθρώπων γύρω του. Αναφέρομαι στον Κατά φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου. Πώς είναι η «συμβίωση» με αυτό το ρόλο;
Για μένα το θέατρο είναι κυρίως συναντήσεις και εδώ συναντιέμαι με τον Κώστα Γάκη που σκηνοθετεί το έργο. Ειδικά όταν υπάρχει και ένα ωραίο κείμενο και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει ένα διαχρονικό κείμενο. Εργαζόμαστε μία πολύ δεμένη ομάδα, κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Πιστεύω στις ομάδες. Το κυνηγάω να εργάζομαι με ομάδες. Μέσα από μία καλή ομάδα αναδεικνύονται όλοι. Είναι το τελευταίο κείμενο που έπαιξε και ο ίδιος ο Μολιέρος γιατί στην 4η παράσταση που έπαιζε το ρόλο του Αργκάν πέθανε… Δεν ήταν τόσο γούρικο για εκείνον (γελάει). Για το κείμενο θα πω ότι ενώ έχει γραφτεί σε μία εποχή που η ιατρική δεν ήταν ακόμη αναπτυγμένη, το κείμενο ακουμπάει στο σήμερα και είναι επίκαιρο. Μάλιστα υπάρχει η αντίφαση ότι ενώ γράφτηκε τότε και δεν πίστευαν ακόμη στην ιατρική, έρχεται στο σήμερα που οι περισσότεροι πιστεύουμε στην ιατρική αλλά είναι στην επικαιρότητα και αυτοί που δεν πιστεύουν στην ιατρική. Θα μπορούσε δηλαδή ο Αργκάν να είναι ένας σημερινός τύπος.
– Όσκαρ του Éric-Emmanuel Schmitt… Ένα πολύ τρυφερό έργο που περιγράφει τη ζωή ενός παιδιού το οποίο νοσηλεύεται σε ένα νοσοκομείο με λευχαιμία. Πλέον το θάνατο και την ασθένεια τα αντιμετωπίζουμε με έναν επιπλέον φόβο, ωστόσο ο Όσκαρ δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Θεωρώ ότι πρόκειται για μία νουβέλα- αριστούργημα. Δεν είναι τυχαία η παγκόσμια απήχηση αυτού του έργου, γιατί ενώ έχει ως βάση του ένα τραγικό γεγονός, ένα παιδί που βρίσκεται στο νοσοκομείο σε μία πορεία προς το θάνατο, διαβάζοντας αυτό το κείμενο ξεχνιέσαι με ένα τόσο ωραίο τρόπο και διαπιστώνεις ότι ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση μπορεί να υπάρχει χιούμορ και η χαρά για τη ζωή, έστω και αυτή που μένει. Είναι τόσο έντεχνα γραμμένο που αναρωτιέσαι πώς με αυτό το θέμα έχει χιούμορ. Και η παράστασή μας θα έχει χιούμορ, αλλά έχει και το ίδιο το έργο χιούμορ. Ακολουθούμε πολύ πιστά το όραμα του συγγραφέα και διατηρούμε τα στοιχεία που δίνει. Μάλιστα κρατάω μία φράση που λέει «όταν τα φάρμακα δεν μπορούν να σε σώσουν, το κάνει το χιούμορ και η φαντασία». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το κείμενο. Ειδικά σε αυτή εδώ την περίοδο που ο θάνατος έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας -πόσο περίεργη φράση αλήθεια!- και πρέπει να βρούμε και τη χαρά μας μέσα σε όλο αυτό, νομίζω ότι θα είναι ένα παράδειγμα ο Όσκαρ για να πορευτούν στη ζωή με άλλη ματιά, πιο αισιόδοξη.
– Είναι ένα έργο που θέτει και προβληματισμούς γύρω από τη ζωή, το θάνατο, την πίστη και τον Θεό. Ποια είναι η δική σας οπτική πάνω σε αυτά τα θέματα;
Νομίζω ότι αυτά είναι αιώνια πανανθρώπινα ερωτήματα και νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μία ανάγκη να πιστέψουν σε κάτι, εξαιρώ τους μηδενιστές και τους άθεους που επίσης και αυτοί έχουν τις δικές τους θεωρίες.
– Σε μία ανώτερη δύναμη…
Ναι, ακόμη και αν η λογική τους δεν συμφωνεί. Είναι μία ανάγκη για αυτό υπάρχουν και οι θρησκείες. Βέβαια εμείς αυτό τον προβληματισμό δεν τον αντιμετωπίζουμε με τη θρησκευτική του οπτική, αλλά ως ένα μεταφυσικό ερώτημα. Υπάρχει κάτι; Τι υπάρχει; Υπάρχει σκεπτικισμός για αυτά τα θέματα αλλά σαφής απάντηση δεν υπάρχει. Ο θάνατος είναι ίσως η μόνη βεβαιότητα, ξέρουμε από την στιγμή που θα γεννηθούμε ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Ενώ χαιρόμαστε τόσο πολύ όταν γεννιέται μία ζωή, ωστόσο ήδη ο χρόνος μετράει αντίστροφα, τόσο αντιφατικό και περίεργο. Στο έργο τίθενται αυτά τα ερωτήματα με πολύ τρυφερό τρόπο μέσα από την εξομολόγηση και την παιδικότητα του Όσκαρ του ήρωά μας. Νομίζω ότι ελαφραίνουν την ανθρώπινη ψυχή παρότι δεν δίνουν απαντήσεις αλλά δίνουν δρόμους.
– Ένας δρόμος είναι η ελπίδα;
Φυσικά! Δεν μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο που μπορεί να ζήσει χωρίς ελπίδα.
– Ερμηνεύετε τον Όσκαρ…
Ναι βέβαια η προσέγγιση που κάνουμε στο κείμενο δίνει την εντύπωση ότι είμαστε οι αφηγητές αυτής της ιστορίας. Ενδυόμαστε τους ρόλους αλλά όχι απόλυτα. Αποστασιοποιούμαστε παράλληλα και αφηγούμαστε. Στην παράσταση είμαι ο Θανάσης, ο ηθοποιός Θανάσης, η Μαρίνα, η Αγοραστή και διηγούμαστε την ιστορία στον κόσμο. Η προσέγγιση στο έργο του Τζέζαρε Γκραουζίνις που σκηνοθετεί είναι ενδιαφέρουσα και διαφορετική.
– Αναλύστε μου λίγο την προσέγγιση του Τσ. Γκραουζίνις.
Ο Γκραουζίνις είναι ένας μαγικός σκηνοθέτης, αν θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω έτσι. Συνεργάστηκα μαζί του πρώτη φορά το ’14 και ένιωσα ότι ταυτιζόμαστε καλλιτεχνικά. Στη συνέχεια κάναμε μαζί ένα μονόλογο και παρότι θέλαμε πολύ να ξαναβρεθούμε, φέτος αδράξαμε αυτή την ευκαιρία. Σέβεται απόλυτα το κείμενο και περνάει στο στήσιμο της παράστασης ποιότητα και αισθητική. Όπως είπα και νωρίτερα το ιδιαίτερο στοιχείο της παράστασης είναι αυτό, πως οι ηθοποιοί αποστασιοποιούμαστε με κάποιο τρόπο από την ιστορία ενώ παράλληλα την υποδυόμαστε. Είναι αφαιρετικός, δηλαδή χρησιμοποιεί απλά μέσα -όχι λόγω οικονομίας αλλά επειδή αυτή είναι η άποψή του- και δημιουργεί ένα πολύ δεμένο έργο βοηθώντας και εμάς τους ηθοποιούς να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό.
“Είναι ζητούμενο να φεύγω από τον εαυτό μου και να μπαίνω στο ρόλο”
– Τα τελευταία χρόνια υποδύεστε ρόλους που απαιτούν και μεταμόρφωση στην εικόνα. Ποια είναι η εμπειρία σας από τη μεταμόρφωση;
Πάντα το ήθελα αυτό να το κάνω. Είναι ζητούμενο να φεύγω από τον εαυτό μου και να μπαίνω στο ρόλο ή το κείμενο που μελετώ. Θέλω εγώ να μπαίνω σε αυτό και όχι να φέρω το ρόλο στα μέτρα μου. Με βοηθάει το σώμα μου και θέλω να πιάνω το ρόλο από τα πόδια. Θέλω με κάποιο τρόπο να ταυτιστώ με τον άνθρωπο ή την ιδέα που κάθε φορά καλούμαι να υποκριθώ. Μου αρέσει πριν βγω στην σκηνή να κοιτάω τον καθρέφτη και ακόμη και η εικόνα μου να με πηγαίνει στο ρόλο.
– Μιας και μιλάμε για μεταμόρφωση, η ερμηνεία σας ως Τσάρλι Τσάπλιν είχε βραβευτεί από εδώ από το All4fun στη διοργάνωση που κάνουμε για τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού…
Ναι, ναι! Ήταν ένας ρόλος που με στιγμάτισε και πάντα θα τον θυμάμαι, ενώ η βράβευση σημαίνει μία αναγνώριση για τη δουλειά μου και παράλληλα είναι πρόκληση γιατί θέτει πιο υψηλούς στόχους και απαιτήσεις. Θα πω ότι δεν είναι αυτοσκοπός μου τα βραβεία, αλλά όταν έρχονται δεν μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει.
– Σας γνωρίσαμε από την τηλεόραση, θα σας ξαναδούμε στην τηλεόραση;
Δεν ξέρω, πρέπει να είναι κάτι που θα μου αρέσει και να πληροί κάποιες προϋποθέσεις.
– Γίνονται πλέον ωραίες δουλειές στην ελληνική τηλεόραση.
Ναι συμβαίνει αυτό, ωστόσο βγαίνουν ωραίες δουλειές αλλά βγαίνουν και δουλειές που δεν πληρούν κάποιες προϋποθέσεις. Ούτε ο ίδιος μπορώ να δω τον εαυτό μου στα πάντα. Έχει βέβαια να κάνει και με το τι μου προτείνουν. Επειδή τηλεοπτικά έχω καθιερωθεί στην κωμωδία και τα σίριαλ που παίζονται τώρα είναι περισσότερο δραματικά για κάποιο λόγο δεν με φαντάζονται οι σκηνοθέτες σε ένα δραματικό ρόλο. Αντίθετα οι θεατρικοί σκηνοθέτες με φαντάζονται και μου προτείνουν δραματικούς ρόλους. Δεν έχω λοιπόν ιδιαίτερες κρούσεις για τις δραματικές σειρές. Αν είχα θα έκανα, σαφώς κάτι που και ο ίδιος θα πίστευα και θα με ιντρίγκαρε. Από την άλλη με κάποιους ανθρώπους που έχουμε ταιριάξει καλλιτεχνικά έχουμε κάνει κάποιες προτάσεις που έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον και μπορεί να υπάρξει από αυτά μελλοντικά.