Ο Δημήτρης Τσεκούρας έγραψε ένα έργο που συνοψίζει πολλά ενδιαφέροντα υλικά. Μιλάει για οικογενειακούς δεσμούς και τη δυσλειτουργία τους, για έρωτες που υπήρξαν στα αλήθεια και για άλλους που υπήρξαν μόνο στο κεφάλι κάποιων, για το φασισμό όχι στην φωνακλάδικη εκδοχή του αλλά σε αυτήν την ήσυχη και ύπουλη εκδοχή που συναντάει κανείς καθημερινά σε οικείους ανθρώπους. Και μέσα σε όλο αυτό τον κυκλώνα καταστάσεων και ανθρώπων έγραψε και για έναν μικρό ανθρωπάκο, τον Χανς. Έναν Γερμανό ομοφυλόφιλο άντρα, που αγαπά τα γράμματα, την Ελλάδα και τον λάθος άνθρωπο.
Υπάρχει ένας ντεμοντέ τρόπος να σκιαγραφούνται οι γκέι χαρακτήρες στο σύγχρονο ρεπερτόριο. Να φέρουν ενοχικά τη σεξουαλικότητα τους και να είναι μείζον θέμα η αποκάλυψη της. Ο Χανς, από γραφής, δεν έχει τέτοια θέματα. Μιλά για τον έρωτα όπως μιλάμε όλοι οι άνθρωποι. Δεν φέρει ενοχές, δεν λογοδοτεί ούτε μπαίνει σε διαδικασίες θυματοποίησης. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Προβάλει την δύναμη του έρωτα και της ευαισθησίας σαν εργαλεία αντιμετώπισης καθετί βίαιου και παρωχημένου. Ορθώνεται απέναντι σε αλλους χαρακτήρες έτοιμους να τον απορρίψουν, με αθωότητα και πίστη στον εαυτό του. Καμία ταμπέλα δεν μπορεί να μπει σε έναν τέτοιο χαρακτήρα. Την εξουδετερώνει η αφοπλιστική δύναμη της ειλικρίνειας του. Αφού δεν έχει τίποτα να κρύψει, δεν έχει για τίποτα να λογοδοτήσει.
Πρόκειται επίσης για ένα πλάσμα μορφωμένο. Ένα μυαλό που για να κατανοήσει και να αποδεχτεί ειλικρινά τους ανθρώπους γύρω του, καταφεύγει στον Ντοστογέφσκι, στον Βιζυηνό και στους Πυθαγόρειους φιλοσόφους. Εμένα σαν ηθοποιό μου άνοιξε πόρτες επικοινωνίας με την Τζόαν Ντίντιον, την Άλις Μίλερ, τον Τζος Τόμας, τον Κλάους Μαν και διάφορες άλλες αναφορές που μου επιβεβαιώνουν ότι ένας ωραίος ρόλος έχει συναρπαστικές προεκτάσεις και δίνει εξαιρετικές αφορμές για μελέτη.
Βασίλης Βηλαράς 20/5/2018
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
επιμέλεια Κώστας Ζήσης
