Το «Προς Ελευσίνα», έργο της ώριμης περιόδου του Παύλου Μάτεσι, ξεδιπλώνει το μυητικό ταξίδι μιας οικογένειας, που αναλαμβάνει να επιστρέψει τη νεκρή Μητέρα στην Πατρίδα της. Γραφή εικονοπλαστική, αντλεί τα σύμβολά της από την τελετουργία των Ελευσίνιων Μυστηρίων, από τον κόσμο της παγκόσμιας μυθολογίας, από τα παραδοσιακά ήθη κι έθιμα και ζωγραφίζει έναν κόσμο όπου ποίηση και όνειρο μπλέκονται μέσα στην πραγματικότητα. Στο έργο του Μάτεσι, η κάθοδος στον Άδη είναι η ανάληψη στο φως και στη γνώση. Οι ήρωες του έργου «πορεύονται με αντοχή κι ανάγκη προς Ελευσίνα», αφήνονται στα μυστήρια του θανάτου, ώσπου κερδίζουν αυτό το θαύμα που λέγεται Ζωή.
Μίλησε μας για την παράσταση σας και τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Πρόκειται για το έργο του Παύλου Μάτεσι “Προς Ελευσίνα”, που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στη σκηνή της Φρυνίχου. Το έργο μιλάει για το ταξίδι μιας οικογένειας, που αναλαμβάνει να επιστρέψει την νεκρή Μητέρα στην πατρίδα της. Είναι ένα έργο βαθιά ποιητικό, μια ωδή σε αυτό το θαύμα που λέγεται Ζωή. Αυτό που θα δείτε πάνω στη σκηνή είναι το δικό μας ταξίδι σε εναν «κόσμο» ποίησης και ονείρου, όπως τον φαντάστηκε η σκηνοθέτις μας Ηλέκτρα Ελληνικιώτη.
Τι σε γοητεύει ιδιαίτερα σε αυτό το ταξίδι “Προς Ελευσίνα”;
Αυτό που με γοήτευσε εξ αρχής σε αυτό το – αριστουργηματικό για μένα – έργο του Μάτεσι, είναι το πώς μετατρέπει μια ρεαλιστική συνθήκη όπως αυτή του ταξιδιου σε μια τελετουργία θανάτου για να υμνήσει τελικά τη ζωή. Το πώς η πορεία αυτών των 5 ρόλων γίνεται η πορεία ενός ολόκληρου έθνους στην ιστορία της Ελλάδας. Και το πώς οι γεμάτοι πάθη και αδυναμίες άνθρωποι είναι ικανοί να γεννήσουν θαύματα.
Και στο ρόλο σου;
Η κόρη είναι ένα πλάσμα που ξεκινά αδύναμο και φοβισμένο, αλλά καταλήγει να κουβαλήσει την ιστορία της οικογένειάς της και να γίνει αυτή η ίδια η προσωποποίηση της συνέχειας, της ελπίδας και της πίστης στη ζωή και τον άνθρωπο. Καταλήγει δηλαδή μητέρα. Αυτή η μεταμόρφωση του ρόλου από την πρώτη θηλυκή ιδιότητα στην τελευταία, τόσο Δήμητρα όσο και Περσεφόνη, ήταν αυτό που με γοήτευσε από την αρχή.
Στην τύχη πιστεύεις;
Φυσικά και πιστεύω. Με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω στην αφοσίωση, τη σκληρή δουλειά, στην επιμονή, στην υπομονή, στο θάρρος και στο όραμα.
Στη δουλειά αυτή ήσουν τυχερή;
Ναι, στο “Προς Ελευσίνα” ήμουν τυχερή για το κλίμα δουλειάς και το σύνολο των ανθρώπων που γνώρισα. Στο θέατρο παρ’όλ’ αυτά ποτέ δεν πορεύτηκα με οδηγό την τύχη. Το θεωρώ λίγο αφελές να αφήνεσαι στην τύχη. Πάντα κάτι ή το διεκδίκησα ή κάποιος με εμπιστεύτηκε. Νιώθω όμως απίστευτα τυχερή για τους ανθρώπους που συνάντησα μέχρι στιγμής και για αυτά που δημιουργήσαμε μαζί.
Πιστεύεις πως το θεάτρο είναι ένα ομαδικό σπόρ;
Δε θα χαρακτήριζα το θέατρο ως σπόρ, γιατί τα σπορ προϋποθέτουν για κάθε νικήτη έναν ηττημένο. Και στις τέχνες αυτό δεν είναι προαπαιτούμενο ούτε σκοπός. Είναι όμως μια ομαδική διαδικασία το θέατρο, δεν το κάνεις μόνος σου. Χρειάζεται μια ομάδα ανθρώπων να μιλήσουν την ίδια γλώσσα, και σε αυτή την ομάδα συμπεριλαμβάνονται και οι θεατές.
Ποιά αφορμή, πρόσωπο, ή παράσταση, σου γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής;
Σε αυτή την ερώτηση, η μητέρα μου θα απαντούσε ότι από μικρή μάζευα φίλους και γείτονες να δούν το έργο που έχω φτιάξει, μια φανταστική ιστορία με πρωταγωνίστρια – φυσικά – εμένα! Εγώ όμως θα απάντησω: η μαγική στιγμή που είδα την Ράνια Οικονομίδου στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Δ. Μαυρίκιου στο Θέατρο Εμπρός. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
* Η Μαρία Μαμούρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο στο North London University του Λονδίνου και υποκριτική στη Δραματική Σχολή «Σύγχρονο Θέατρο» του Γιώργου Κιμούλη. Είναι βασικό μέλος της ομάδας «Περίακτοι».