Είχα άπειρα αντικείμενα με τα υπερτροφικά αλλά χαριτωμένα αρκουδάκια των Forever Friends. Ποτέ όμως δεν πίστεψα ότι οι φίλοι κρατάνε για πάντα, γιατί έτσι κι αλλιώς τίποτε άλλο δεν είναι για πάντα. Λίγο dark, ξέρω, όμως υπήρξαν στιγμές που με χαρά ακυρώθηκα και με λύπη επιβεβαιώθηκα.
Ο χωρισμός με το αχλάδι ήταν πολύ πιο οδυνηρός από οποιονδήποτε χωρισμό με κάποιον πρώην. Κανείς δεν πήρε τη θέση της γιατί δεν ήταν διαθέσιμη, δεν έβαλα ποτέ αγγελία για τον νέο άνθρωπό μου. Και ποτέ δεν έτυχε να έχω κάποιον να είναι η έννοια του κολλητού. Που ο κολλητός είναι ο καθρέφτης ενός ανθρώπου. Νιώθω ότι από τότε που την έχασα μπερδεύομαι με τόσα πράγματα που μέχρι πριν είχα ξεκάθαρα. Και ξέρεις, τα περισσότερα δεν τα συζητούσαμε ποτέ γιατί απλά τα καταλάβαινε από το τηλέφωνο. Μόνο στο σχολείο γράφαμε ατέλειωτες γραμμές η μία στην άλλη. Η Βίβλος, το τετράδιο της φιλίας μας, ήταν πάντα στη μέση στην ώρα του μαθήματος και γράφαμε διαφορετικό θέμα από αυτό που συζητούσαμε στο διάλειμμα. Για να μη μας καταλαβαίνουν οι άλλοι, δίναμε ψευδώνυμα σε αυτούς που μας άρεσαν. Εγώ είχα το Θρασύβουλα κι εκείνη το Γιακουμή. Διακοπές στο αγαπημένο μου μέρος μαζί, στις εκδρομές μαζί, μέχρι που έφυγε για να σπουδάσει έξω. Και τότε ξεκίνησε το πιο τέλειο κομμάτι της φιλίας μας. Γράμματα, τηλέφωνα και λίγο email. Δεν υπήρχαν τότε viber και Facebook.
Έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω βόλτες στην Αγγλία, στα 21 μου. Παίρναμε το τρένο και γυρνούσαμε όλη την Αγγλία, ψωνίζαμε, προσπαθούσαμε να μαγειρέψουμε, με σύστηνε στους Ινδούς φίλους της που ήδη με ήξεραν γιατί τους μιλούσε συνέχεια για μένα. Ήμουν η πρώτη που έμαθα ότι αγόρασε με τον φίλο της ένα υπέροχο σπίτι στην εξοχή. Που ήταν και το τελευταίο που είδα. Ενώ κανονίζαμε να έρθει στην Αθήνα κρυφά από την οικογένειά της και να πάμε διακοπές μαζί, ξαφνικά είχαμε σιγή ασυρμάτου. Κανένα μέιλ, τηλέφωνο, μήνυμα, γράμμα. Δεν απαντούσε πουθενά μέχρι μία φορά που μου απάντησε ότι είναι καλά αλλά έχουν αλλάξει κάποια πράγματα.
Έχω 7 χρόνια να της μιλήσω και οι φωτογραφίες του γάμου της από το διαολεμένο facebook ήταν ό,τι πιο οδυνηρό έχω ζήσει. Άδειασμα. Ναι, δεν ήμουν εκεί και δεν γνώριζα το γιατί. Ήμουν και θα είμαι για 1000 ζωές σίγουρη ότι δεν έκανα τίποτα. Όσες φορές ανέλυσα τις τελευταίες συνομιλίες μας στο μυαλό μου δεν έβρισκα τίποτα μεμπτό. Αλλά και να έβρισκα, δε θα ήταν ποτέ αρκετό γι αυτή την κατάληξη.
Ναι, πονάει, ναι έχω νευριάσει, ναι, έχω αναρωτηθεί. Τη βλέπω στον ύπνο μου κι εκεί το συζητάμε και το λύνουμε και κλαίμε και κάνουμε βόλτες στην αγγλική εξοχή. Και μετά ξυπνάω. Τον τελευταίο καιρό δεν ξυπνάω με αυτόν τον κόμπο. Αλλά με μια αισιοδοξία.
Ότι ναι, υπήρξε ένας άνθρωπος που ήταν για μένα η δεύτερη αδελφή μου και αυτή που με έκανε χαρούμενη και είχαμε τα πράγματά μας, τους δικούς μας κώδικες, τις αλήθειες μας. Όμως αν τελικά γυρνούσε με κάποια αξιόλογη δικαιολογία δεν θα ήθελα να έχω στη ζωή μου ένα τέτοιο άτομο. Πάντα κατηγορούσαμε τους γκόμενους που έφευγαν έτσι, τις ταινίες που τέλειωναν έτσι και όλα αυτά τα ανεξήγητα. Η δική μου η φίλη θα μου κρατούσε μούτρα αλλά θα μου ‘στελνε μετά ξεχεστήριο μήνυμα ή γράμμα. Θα μου εξηγούσε και την πιο τιτανομέγιστη βλακεία που θα είχα κάνει. Αν είχα κάνει.
Το πολύ ωραίο είναι ότι έχω την τύχη να περιτριγυρίζομαι από την dream team μου, τα δικά μου ατομάκια που μπορεί να μην είναι τόσο κολλητά όσο εκείνη και να χανόμαστε στα χρόνια και τις ζωές μας, αλλά είναι πιο ειλικρινείς. Δεν ξέρω αν θα την κατεβάσω ποτέ από το εικονοστάσι μου. Ήταν και θα είναι ψηλά και δεν μπορώ ποτέ να σκεφτώ άσχημα για εκείνη. Είναι τόσο κρίμα που έχει χάσει τόσο ωραία πράγματα από το εμάς. Και είναι τόσο ωραίο που έχω κερδίσει τόσο ωραίες.
Από την Αγγελική Μακρή, 4/12/2016