Ο ηθοποιός Ανδρέας Μυλόπουλος και ο μουσικός Αντώνης Χατζημιχάλης μιλούν στο All4fun για την παράσταση «Ένας Ξένος» βασισμένη στο μυθιστόρημα του Καμύ που ανεβαίνει στο Θέατρο Φούρνος σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Μικρόπουλου.
Γιατί επιλέξατε να δουλέψετε πάνω στο κείμενο του Καμύ;
Ανδρέας: Με τις ιδέες του υπαρξισμού και του παράλογου όπως το εξέφρασε ο Καμύ ταυτίζομαι και με αφορούν άμεσα.Ο Ξένος είναι ένα κείμενο πυκνό που με ευφυία και μεγάλη ενσυναίσθηση για την ανθρώπινη κατάσταση κάνει μία τομή στον ψυχισμό του ατόμου και της κοινωνίας.Είναι ένα κείμενο διαχρονικό.Οπότε το να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το κείμενο είναι μια μελέτη για το παρόν.
Αντώνης: Έχω διαβάσει τον Ξένο σε πολύ νεαρή ηλικία.Ήταν ένα από τα βιβλία που με βοήθησαν να διαμορφώσω τις μετέπετα αντιλήψεις μου. Εκείνη την περίοδο μιλούσα πολύ με τον Λεωνίδα Μικρόπουλο για διάφορα θέματα και για δραματουργία, και επειδή έχουμε συνεργαστεί ξανά σε ένα μουσικό φιλμ μικρού μήκους για την προώθηση του άλμπουμ μου,του πρότεινα να κάνουμε κάτι δυνατό το οποίο να συμπεριλαμβάνει και πρωτότυπη live μουσική. Μου ζήτησε να το σκεφτεί και μετά από 15 λεπτά μου τηλεφώνησε και μου πρότεινε τον Ξένο και την Πτώση του Καμύ.Αλλά τείναμε και οι δύο προς τον Ξένο,μας άρεσε πολύ αυτή η ιδέα και τη βάλαμε μπρος. Ο Λεωνίδας έφτιαξε τη θεατρική ομάδα και ξεκίνησαν πρόβες κι εγώ άρχισα να γράφω τη μουσική.Ο λόγος που ήθελα να ασχοληθώ με τον Καμύ ήταν επειδή η έννοια του νιχιλισμού είναι κάτι που με απασχολεί καλλιτεχνικά από τότε που ξεκίνησα να γράφω μουσική.Θεωρώ πως είναι μέσα στα νερά μου όσον αφορά την αισθητική και την καλλιτεχνική μου έκφρασή.
Μίλησέ μας για τον κεντρικό ήρωα,τον Μερσώ.
Ανδρέας: Ο Μερσώ χαρακτηρίζεται από αδιάφορες αντιδράσεις σε στιγμές και γεγονότα που η κοινωνική συνθήκη αλλά και οι προσωπικές αξίες απαιτούν το ακριβώς αντίθετο.Αυτό κάποιες φορές τον κάνει γοητευτικό και κάποιες άλλες απογοητευτικό.Οπωσδήποτε η αφοπλιστική του ειλικρίνεια τον κάνει το πρώτο.Φαίνεται ένας άνθρωπος χαμένος χωρίς στόχους και απαιτήσεις από τη ζωή του.Σε έναν βίαιο κόσμο, σαν το δικό μας ,η αδιαφορία είναι επικίνδυνη.Η αδυναμία του να φιλτράρει ανθρώπους, καταστάσεις και την ψυχολογία του τον οδηγεί στο φόνο.Ο φόνος όμως ,η φυλάκιση και η καταδίκη του τον αφυπνίζουν.Και σαν ένας άλλος Σίσυφος αρχίζει να διερωτάται: Τι σημαίνει να είσαι ζωντανός; Πως μπορώ να φτάσω σε στιγμές ευτυχίας; Τι στ’αλήθεια με γεμίζει; Με τον Μερσώ κάποιες φορές νιώθεις ξένος και κάποιες άλλες ταυτίζεσαι απόλυτα.
Αντώνης: Ο Μερσώ είναι ένας πολύ ενδιαφέρον ήρωας απαλλαγμένος από κάθε καθωσπρεπισμο και κοινωνική νόρμα. Μέσα στο κείμενο σου δίνει την αίσθηση του αδιάφορου όμως μπορείς να τον πεις και αγαθό σε μερικές περιπτώσεις με κάποια γεγονότα που δείχνουν πως δεν ήθελε να χαλάσει την καρδιά κανενός. Ήθελε απλά να κάνει το δικό του.Αν αφαιρέσουμε το φόνο ως πράξη θα μπορέσουμε να διακρίνουμε πως ο Μερσώ είναι ένας άνθρωπος που απλά θέλει να ζήσει.Επίσης έχει μία αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα ακόμα και μέσα στη φυλακή όπου ξεχνιέται και ζει τη στιγμή με τους δικούς του τρόπους.Ακόμα και μέσα στη δυστυχία και στην αποδοχή του θανάτου του,περνάει πολλά αντιφατικά μηνύματα είτε εσωτερικής φύσεως είτε κοινωνικοπολιτικής.Σου περνάει το μήνυμα πως θα πρέπει να έχεις αποκρυσταλλομένες και παγιωμένες ηθικές αξίες σαν άνθρωπος για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ακραίες καταστάσεις που θα μπορούσαν να σε αλλάξουν η να σε ωθήσουν σε κάτι ακραίο.
Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τον Λεωνίδα Μικρόπουλο;
Ανδρέας: Με τον Λεωνίδα γνωριζόμαστε από τη σχολή,συνεργαστήκαμε πρώτη φορά πέρυσι στα «Πέντε αφηγήματα» του Πόε. Του είχα πει ότι θέλω να ξαναδουλέψουμε μαζί και μία μέρα με κάλεσε σε μία συνάντηση για το έργο.
Με ποια ματιά δούλεψες πάνω στο έργο του Καμύ;
Το έργο το αντιμετώπισα σαν σκηνές,δηλαδή το ξεχώρισα σε θεματικές μέσα στο μυαλό μου.Ήθελα να αποδώσω μουσικά το συναίσθημα που μου άφηνε η αφήγηση της κάθε σκηνής μέσα από το κείμενο του Καμύ. Για παράδειγμα στη σκηνή της παραλίας με τη Μαρί ήθελα να δώσω ένα ρομαντικό ανάλαφρο και γαλήνιο συναίσθημα. Στη σκηνή του φόνου ήθελα μία μικρή επιρροή από Spagetti Western λόγω της ζέστης και του ήλιου που περιγράφεται. Προς το τέλος που κλιμακώνει με τον ιερέα, και για μένα είναι η καλύτερη σκηνή του έργου,ήθελα να έχει ένα κρεσέντο,να συμβαδίζει με τη δραματουργία και να σου αφήνει τη βαρύτητα που έχει το έργο.
Πέρα από τον «Έναν Ξένο»,που αλλού σας βρίσκουμε τη φετινή σεζόν;
Ανδρέας: Συμμετέχω στις παιδικές παραστάσεις των «Μορφών έκφρασης» σε κείμενα και σκηνοθεσία της Άννας Τζίμα και κάθε Παρασκευή στον πολυχώρο Διέλευσις στο έργο του Γιώργου Μακρή «Το ταξίδι μαζί».
Αντώνης: Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησα το νέο μου άλμπουμ «Music for the deprived» το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει σε βινύλιο και σε cd.Προς το παρόν είναι σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.Μόλις κυκλοφόρησε ένα short film το «Trauma bonding» στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Λεωνίδας Μικρόπουλος και εκεί γνωριστήκαμε.Παράλληλα ετοιμάζω μία κινηματογραφική live εμφάνιση και μία ζωντανή εμφανίση σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ