Μέσα σε 6 μήνες έχουν φύγει 2 ντίβες της μουσικής. Η Amy και η Γουίτνεϊ. Αν ψάξει ο καθένας τη ζωή του, θα βρει δεκάδες ονόματα που έφυγαν νωρίς, νωρίτερα, αργά, αργότερα αλλά σε κάθε περίπτωση άδικα. Οι γονείς μας έχουν να μας λένε ιστορίες φρενίτιδας για τον Jim Morrison, τον Jimi Hendrix, την Marilyn Monroe, τον Elvis, την Χριστίνα Ωνάση. Εμείς θα λέμε για τον Kurt Cobain, τον Michael Jackson, την Amy, την Whitney και ποιος ξέρει πόσους άλλους μέχρι να φύγουμε από τούτον εδώ τον κόσμο.
Kάποιος θα σκεφτεί, μα πόσο άπληστοι είναι αυτοί οι διάσημοι που κυκλοφορούν με λιμουζίνες, σωματοφύλακες, οι λογαριασμοί τους βαραίνουν από τα μηδενικά, έχουν δει μέρη που μόνο σε καρτ ποστάλ τα βλέπουν οι υπόλοιποι; Τους αναγνωρίζει, λατρεύει, ακολουθεί ένας ολόκληρος μουσικός κόσμος, τους αποθεώνει και μόνο που θα βγουν από ένα αυτοκίνητο, και μόνο που θα πατήσουν το πόδι στη σκηνή και μόνο που θα κουνήσουν το χέρι να χαιρετήσουν. Βίλες, κάστρα, παραμυθένιοι γάμοι, αμέτρητα μέτρα σε ουρές νυφικών, εκατοντάδες καράτια διαμάντια στους λαιμούς τους, άπειρα κλικ σε κάθε τους στιγμή.
Κι όμως, οι βιογραφίες όσων έχουν φύγει, μιλούν για άτομα μοναχικά, αγοραφοβικά, εξαρτημένα, εγκλωβισμένα σε ουσίες, δαίμονες, συστήματα, ιδεολογίες. Σκάνδαλα ερωτικά, πολιτικά, με ναρκωτικά, υπόκοσμο, λαθραίες γυναίκες, μικρά παιδιά, με εκβιασμούς, απειλές στην προσπάθεια να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή. Άνθρωποι με ταλέντο που θαμπώθηκαν από την υπερέκθεση, που πείστηκαν να ανέβουν στο βάθρο της σόου μπιζ και να παραμείνουν εκεί ανεξάρτητα αν το ήθελαν ή όχι. Αν το μπορούσαν ή όχι. Χέρια που τους τράβηξαν στην κορυφή και μετά τους έσπρωξαν στη δυστυχία της φήμης και των απαιτήσεων.
Για να είναι κάποιος διάσημος και αρεστός, αλλά το βασικότερο, για να φέρνει χρήμα στους μάνατζερ, πρέπει να μην είναι ο εαυτός του. Να μην τρώει για να μην παχύνει, να διάγει ενάρετο βίο, να μη λέει αυτά που πιστεύει, να κάνει την καριέρα που του συμφωνούν, να λέει όσο περισσότερα “ναι” μπορεί. Ομοφυλόφιλοι με ψεύτικους γάμους, βουλιμικοί που θυσιάζουν την υγεία τους για το size zero, κουρασμένοι άνθρωποι που αναζητούν ενέργεια στα χάπια, αβέβαιοι χαρακτήρες που ψάχνουν συντροφιά στα γεμάτα θέατρα και τα κατάμεστα γήπεδα.
Γι’ αυτό φεύγουν. Επειδή απλά τους άρεσε το τραγούδι, η μουσική, η υποκριτική και όχι όλο αυτό το πακέτο της δημόσιας ζωής. Επειδή όταν ήταν στα κάτω τους, δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν με πιτζάμες σπίτι και σκοτάδια, αλλά έπρεπε να εμφανίζονται σε γκαλά και συνεντεύξεις Τύπου. Επειδή αγάπησαν ένα αγόρι, ένα κορίτσι, έναν άνθρωπο που τον ξέρναγε το σύστημα. Επειδή το στομάχι τους, τελικά, δεν τα άντεξε όλα αυτά.
Της Αγγελικής Μακρή, 11/3/2012