Την Ευτυχία Μητρίτσα την άκουσα τυχαία στο διαδίκτυο. Με το πρώτο τραγούδι κόλλησα. Το «Ολο με ρωτάς» έφτασα στο σημείο να το ακούω ακόμα και δέκα διαδοχικές φορές. Και μετά ήρθε «Ο Μυστικός προορισμός». Το υπέροχο «Τώρα τι μένει», το «Δέκα χρόνια στη σιωπή»…
Εκτός από την ιδιαίτερη φωνή της, η Ευτυχία γράφει τραγούδια, όπως αποτυπώνεται και στην πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Μυστικός προορισμός”. Στη δεύτερη, ωστόσο, που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στην άνοιξη, μας συστήνει έναν νέο τραγουδοποιό, τον Κώστα Μπουντούρη, ενώ η ίδια συμμετέχει στο album αυτό κατεξοχήν ως ερμηνεύτρια και εν μέρει ως στιχουργός.
Με αφορμή λοιπόν τα σχέδιά της, την επερχόμενη δουλειά, αλλά και την καινούρια της συνεργασία με τον Νίκο Πορτοκάλογλου (συμμετέχει στο νέο του διπλό album που θα κυκλοφορήσει μέσα στο Φεβρουάριο) τo Αll4fun τη συνάντησε στην «Κιμωλία» στην Πλάκα και συνομίλησε μαζί της στο πολύ ζεστό κόκκινο δωμάτιο του νέου art-café της πόλης.
– Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Ήμουν πάντα μέσα στη μουσική. Απ᾽όταν θυμάμαι δηλαδή τον εαυτό μου, πάντα κάτι σιγοτραγουδούσα. Γενικά στην οικογένειά μου η μουσική έπαιζε και παίζει σημαντικό ρόλο. Υπάρχει μουσικό κύτταρο και από τις δύο πλευρές των γονιών μου. Έτσι, μοιραία, πήγα κι εγώ από μικρή στο ωδείο. Ακολούθησα όλο αυτό το σύστημα της μουσικής παιδείας που υπάρχει -καλώς ή κακώς- στη χώρα μας (πιάνο , ανώτερα θεωρητικά, πανεπιστήμιο – Μουσικολογία), αλλά η σχέση μου με τη μουσική, γινόταν πιο δυνατή και ολοκληρωνόταν πάντα μέσα από το τραγούδι. Αυτό το αισθανόμουν από το δημοτικό ακόμα.
– Είσαι ικανοποιημένη από τη μέχρι τώρα καριέρα σου;
Κάνω αυτό που με εκφράζει. Και είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω ζήσει ευτυχισμένες συνεργασίες με σημαντικούς ανθρώπους στην ελληνική μουσική. Ανθρώπους που σου δίνουν χώρο και θέλουν να συμπράξουν μαζί σου με ειλικρίνεια και αγάπη.
– Μίλησε μας για την πρώτη σου δουλειά.
Κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2010 με τον τίτλο «Μυστικός Προορισμός» και περιέχει επτά τραγούδια. Για μένα ήταν ένα σημαντικό βήμα, διότι ήταν η πρώτη φορά που έγραψα μουσική. Δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν, αλλά βγήκε πολύ αληθινά. Ήθελα να βρω καινούριο υλικό να τραγουδήσω, να ταυτιστώ με αυτό, αλλά το γράψιμο προέκυψε σε μια φάση, όπου φαίνεται πως το είχα ανάγκη κι έτσι θα ᾽λεγα πως το αποτέλεσμα της πρώτης μου δουλειάς δε θα μπορούσε να είναι πιο προσωπικό.
– Γράφεις τραγούδια και για την επόμενη δουλειά σου;
Η επόμενή μου δουλειά έχει πιο ομαδικό χαρακτήρα. Καταρχήν τη μουσική υπογράφει ένας νέος, πολύ ταλαντούχος για μένα, τραγουδοποιός, ο Κώστας Μπουντούρης. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που βρεθήκαμε με τον Κώστα γιατί από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι έχουμε έναν κοινό αισθητικό κώδικα πάνω στη μουσική, βλέπουμε στο ίδιο γήπεδο. Αλλά πέρα από αυτό με τον καιρό συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε και πολλά κοινά βιώματα. Είμαστε και οι δύο παιδιά της επαρχίας, με αγάπη στην παράδοση και σε έναν ήχο πιο ας το πούμε ελληνικό , μοιραζόμαστε την ίδια ανησυχία για το τραγούδι, για τα προβλήματα της γενιάς μας, για την κρίση που περνάει η χώρα κι εμείς μαζί. Γι᾽αυτό και νομίζω πως το καινούριο υλικό μας εκφράζει και τους δύο απόλυτα. Εγώ συμμετέχω κατεξοχήν ως τραγουδίστρια, αλλά έχω γράψει και τους στίχους 2 τραγουδιών. Τους υπόλοιπους στίχους έχουν γράψει ο Λάμπρος Μπαλός- παιδικός φίλος του Κώστα και επίσης πρωτοεμφανιζόμενος- ο Πόλυς Κυριάκου και ο Οδυσσέας Ιωάννου. Ελπίζω πως θα είμαστε έτοιμοι να κυκλοφορήσουμε μέσα στην άνοιξη. Έχω μεγάλη λαχτάρα να παίξουμε και να μοιραστούμε τα καινούρια τραγούδια με τον κόσμο.
-Η συνεργασία σου με τον Νίκο Πορτοκάλογλου πώς προέκυψε;
O Νίκος μου πρότεινε να τραγουδήσω ένα καινούριο τραγούδι που θα περιλαμβάνεται στον νέο του διπλό album (περιέχει καινούρια αλλά και παλιότερα τραγούδια του διασκευασμένα), όπου συμμετέχουν πολλοί νέοι αξιόλογοι καλλιτέχνες. Ήταν για μένα μεγάλη τιμή η πρόταση αυτή, γιατί ο Νίκος είναι ένα πρόσωπο που ανήκει στην ιστορία του νεότερου ελληνικού τραγουδιού και τον θαυμάζω από μικρή. Ένας λόγος παραπάνω που ο δίσκος αυτός έχει και επετεικό χαρακτήρα για τον ίδιο, που κλείνει 30 χρόνια φέτος στη δισκογραφία (από τον πρώτο δίσκο των Φατμέ).
-Τι κομμάτι λες;
Η έκπληξη και για τους δυο μας ήταν ότι τελικά το τραγούδι που μου έδωσε είναι ένα από τα καινούρια του και μάλιστα ζεϊμπέκικο. Λέγεται “Καταστροφή κι ελπίδα”. Ήθελα πάρα πολύ να ηχογραφήσω ένα λαϊκό τραγούδι και χαίρομαι που μου έδωσε την ευκαιρία να δείξω και αυτή την ερμηνευτική μου πλευρά. Η εμπειρία των προβών και της ηχογράφησης ήταν πολύ ιδιαίτερη. Γράψαμε στο στούντιο όλοι μαζί – και οι μουσικοί και εγώ, μία κι έξω όπως γινόταν παλιά. Νομίζω αυτή η αίσθηση του live παιξίματος βγαίνει πάρα πολύ στο δίσκο.
– Τι άλλο σου αρέσει πολύ στις τέχνες;
Πολλά μου αρέσουν. Με συγκινεί όμως πάρα πολύ το θέατρο. Θαυμάζω ό,τι έχει να κάνει με την ομαδική δουλειά, γιατί αν αυτό πετύχει μπορεί να είναι κάτι πολύ δυνατό και συναρπαστικό. Η αίσθηση ή μάλλον το αίτημα της ομαδικότητας είναι πιο ισχυρό νομίζω στο θέατρο. Και στη μουσική φυσικά υπάρχει, αλλά στο θέατρο νομίζω ότι λειτουργεί καταλυτικά. Απαιτείται φοβερή συγκέντρωση και πολύ καλή συνεργασία – επικοινωνία μεταξύ των ηθοποιών, πόσο μάλλον όταν η εκτόνωση, η επιβράβευση έρχεται μόνο στο τέλος και εννοώ με το χειροκρότημα. Στη μουσική ή μάλλον στο τραγούδι για να είμαι πιο ακριβής τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι μουσικοί και οι τραγουδιστές εισπράττουν το χειροκρότημα κάθε 3-4 λεπτά κι αυτό μοιάζει λίγο με πυροτέχνημα.
– Παράλληλα διδάσκεις και σε μουσικό σχολείο. Πώς είναι η συγκεκριμένη εμπειρία;
Είναι κάτι που μου αρέσει και θα έλεγα ότι μου είναι αρκετά οικείο μιας που και οι δύο μου γονείς είναι καθηγητές. Είναι ένα διαρκές τεστ βέβαια αυτό, ένας καθρέφτης που έχεις απέναντί σου, αναμετράσαι με τις αδυναμίες σου, γιατί έχεις τεράστια ευθύνη απέναντι στα παιδιά όχι μόνο όσον αφορά τις γνώσεις που θα τους μεταδώσεις, αλλά κυρίως τι πρότυπα θα τους περάσεις και τι σχέση θα δημιουργήσεις μαζί τους. Το κλειδί σε όλα είναι η ειλικρίνεια. Έχω ζήσει πάντως πολύ ωραίες στιγμές στο μουσικό σχολείο με τα παιδιά, γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε πολύ δημιουργικά πράγματα, ιδιαίτερα στο μάθημα των μουσικών συνόλων, όπου εκεί δεν υπάρχει και το βάρος της υποχρεωτικής ύλης των εξετάσεων.
-Και πώς είσαι ως καθηγήτρια;
Πρέπει να ρωτήσεις τους μαθητές μου (σ.σ. γέλια). Αυτό που έχω να παρατηρήσω δυστυχώς είναι ότι περισσότερο ίσως και απ᾽ότι στη γενιά μου, τα παιδιά δεν έχουν ελεύθερο χρόνο, ούτε καν χρόνο να ανταπαξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Είναι ένας από τους παραλογισμούς του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και της παραπαιδείας. Ωστόσο, νομίζω παρά το φορτωμένο πρόγραμμα του μουσικού σχολείου, τα παιδιά αυτά που κάνουν μουσική μέσα στη μέρα, είναι πιο ισορροπημένα, γι᾽αυτό και δεν έχουμε περίεργα φαινόμενα βίας ή επιθετικότητας, η οποία έχει αυξηθεί πάρα πολύ στις σχολικές κοινότητες. Αντίθετα καλλιεργείται κλίμα συνεργασίας και αποδοχής. Θα ήταν πραγματικά μεγάλη απώλεια να σταματήσει η δωρεάν παροχή μουσικής παιδείας από τα συγκεκριμένα δημόσια σχολεία, γιατί κι αυτό ακούγεται, ότι δηλαδή θα τα συμπαρασύρει η κρίση. Αν μη τι άλλο το ελάχιστο της προσφοράς αυτών των σχολείων είναι η γνωριμία των παιδιών με την παραδοσιακή μουσική του τόπου τους κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό.
– Η όλη κατάσταση, πάντως, στη χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο.
Νομίζω δεν έχουμε πιάσει ακόμα πάτο. Βλέπω ότι πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου και νεότεροι στρέφονται ή αναγκάζονται να βγουν στο εξωτερικό. Τι να κάνεις εδώ υπό τις παρούσες συνθήκες; Η κρίση θα διαρκέσει όσο καιρό θα πάρει να διαλυθεί το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, η ρίζα του κακού. Γιατί πέρα από την ευρωπαϊκή κρίση, το μεγαλύτερο αγκάθι που έχει μολύνει όλο το σώμα του κοινωνικού ιστού μας, έχει τις ρίζες του εδώ -είναι ελληνικής πατέντας. Είμαι καχύποπτη με όλους αυτούς που διεκδικούν απλώς τα κεκτημένα, γιατί δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ως τώρα ό,τι απολάμβαναμε όλοι μας ήταν απλώς δανεικό, πλασματικό. Δεν ξέρω από πού πρέπει να αρχίσουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο. Βλέπω πάντως την αποστροφή και την απογοήτευση των παιδιών απέναντι σε αυτή την τεράστια αδικία που συντελείται γύρω τους. Θα αναγκαστούν να βγουν στην κοινωνία, στη ζωή χωρίς καμία κληρονομιά. Κάτι πολύ απλό αλλά νομίζω χαρακτηριστικό που έχω να αποκομίσω από την εμπειρία μου στο σχολείο είναι ότι στα διαλείμματα, όταν τα πιτσιρίκια παίζουν στα πηγαδάκια κάτι δικό τους, ελεύθερα, τραγουδούν κατά κανόνα στα αγγλικά. Αυτό νομίζω συνδέεται άμεσα με την αποστροφή τους προς την ελληνική πραγματικότητα. Το ίδιο συνέβαινε και στη χούντα, όπου όλοι άκουγαν κατεξοχήν ξένη μουσική. Δεν σνομπάρουν την ελληνική γλώσσα ούτε την ελληνική μουσική, γιατί όσες φορές τους έχω υποδείξει ένα ελληνικό, σύγχρονο τραγούδι που έχει κάτι να πει, αμέσως τσιμπάνε. Απλώς πιστεύω ότι δεν είναι ακόμα έτοιμα να ψάξουν από μόνα τους. Βαθειά μέσα τους είναι πληγωμένα.
** Στις 10 και 11 Φεβρουαρίου η Ευτυχία Μητρίτσα τραγουδά προσκεκλημένη του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 8/2/2012