Ο Ευάγγελος Βογιατζής, συνσκηνοθέτης της παράστασης «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ» που παίζεται αυτές τις μέρες στο ΠΛΥΦΑ, μας μίλησε για την παράσταση, τη συνεργασία του με την Κατερίνα Αγγελίτσα που ενσαρκώνει την Σύλβια Πλαθ καθώς και την πορεία του ως τώρα στο θέατρο.
Ευάγγελε Βογιατζή, από πού σε ξέρουμε;
Καλλιτεχνικά στην Αθήνα ως ηθοποιό ή σκηνοθέτη από το “Κήτος” Β.Ρωμνιός, “Ο νόμος του Μέρφυ”, σκην. Ά.Φραντζής, “Το κοντραμπάσο” Π.Ζίσκιντ, σκην. Τ.Σκανάτοβιτς. “Παράσιτα” Β. Φράντσμαν. “Εκκρεμότητα”Τ.Τζανάτος κ.α.
Αντίστοιχα στον Βόλο από το “Δις Διευθυντής the musical” Γιαλαμά & Πρετεντέρη, “Οι μουσικοί της Βρέμης” αδελφοί Γκριμ κ.α.
Εναλλακτικά με έχετε δει να διασχίζω τους δρόμους αυτών των δύο πόλεων με ένα σακίδιο στην πλάτη, έναν καφέ και ένα τσιγάρο (αν και το τελευταίο μάλλον δεν πρέπει να το πω).
Συνσκηνοθεσία στην Μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ, πώς προέκυψε η συνεργασία με την Κατερίνα Αγγελίτσα;
Με την Κατερίνα γνωριζόμαστε από τα χρόνια της δραματικής σχολής, αν και είμασταν διαφορετικά έτη ( προφανώς και η Κατερίνα μου είναι πιο νέα ), σταδιακά αναπτύχθηκε μια αμοιβαία εκτιμήση που οδήγησε σε δυνατή φιλία. Έκτοτε έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές από διαφορετικές πλευρές, στηρίζοντας πάντα ο ένας τον άλλον (λίγο παραπάνω εκείνη, με τη συνδρομή της να είναι πάντα καταλυτική)
Τι μας διηγείστε στο ΠΛΥΦΑ για λίγες μόνο παραστάσεις κάθε Τετάρτη και Πέμπτη;
Το έργο που έχει γράψει και ο ρόλος που έχει πλάσει η Κατερίνα, ως επί το πλείστον την περίοδο της καραντίνας, μέσα από προσωπικά βιώματα, ιστορίες τρίτων και στοιχεία μυθοπλασίας, μας παρουσιάζει μια κοπέλα του σήμερα. Η οποία αρχικά βρίσκει καταφύγιο στα γραπτά της Πλαθ, ταυτίζεται μαζί της και σε δεύτερο χρόνο απελευθερώνεται μέσα από τους στίχους της και τελικά καταφέρνει να επικοινωνήσει με χιούμορ και ευαισθησία της δικιά της μοναξιά-μοναχικότητα, κατά τη διάρκεια αναμονής και προετοιμασίας ενός δείπνου σε κάποιον.
Αγαπάς την ποίηση της Σύλβια Πλαθ;
Πόσο την ήξερες πριν καταπιαστείς με το κείμενο της Κατερίνας;
Θα παρότρυνα όποιον (ανεξαρτήτως φύλου) δεν έχει διαβάσει Σύλβια Πλαθ να το κάνει άμεσα, θα ανακαλύψει σίγουρα κομμάτια του και θα ταυτιστεί με περιόδους της ζωής του μέσα από τη γραφή της.
Ομολογώ πως με αφορμή το κείμενο της Κατερίνας έμαθα περισσότερα σχετικά με την Πλάθ και τη βιογραφία της, επίσης θυμήθηκα ξανά την ταινία “Σύλβια” σκην. Κ.Τζεφς, την οποία είχα να δω είκοσι χρόνια περίπου.
Ποιό είναι το πιο συγκινητικο κομμάτι στην παράσταση;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο σημείο του έργου, μιας και ως δημιούργημα της Κατερίνας με συγκινεί το όλον. Ίσως οι στιγμές στο μικρόφωνο θα μπορούσαν να νοηθούν κάπως πιο φορτισμένες.
Είναι η παράσταση αυτή ένας ύμνος στο σημερινό φεμινιστικό κείμενο;
Με μία λέξη : 100%
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αφορά μόνο τις γυναίκες, ανά σημεία το αντίθετο θα έλεγα.
Πες μας τον στίχο που σε γοητεύει( πάντα από την Πλαθ)
…Το να πεθαίνεις είναι μία τέχνη σαν όλες τις αλλες, την κάνω εξαιρετικά καλά…
*Από το Λαίδη Λάζαρος
( ειπωμένη εξαιρετικά στην παράσταση από την Κατερίνα )
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/5/2025
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ