Την περασμένη σεζόν η Ευγενία Αποστόλου και η Βίβιαν Κοντομάρη συνέθεσαν ένα αχτύπητο δίδυμο στο «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;» της Xρύσας Σπηλιώτη στο Vault. Φέτος συναντιούνται ξανά στον ίδιο θεατρικό χώρο (ένας όροφος αλλάζει) πάλι με σκηνοθέτη την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου σε παράσταση, ο τίτλος της οποίας ξεκινά ξανά με το ποιος;
Το «Ποιος ήταν ο κύριος;» παρουσιάζει άγνωστα στο ευρύ κοινό μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη με τη σύμπραξη της κόρης του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Κατερίνα και αυτήν τη φορά στην παρέα τους προστέθηκε ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης και ο Γιάννης Νικολάου.
Η συγκεκριμένη παράσταση άνοιξε τη φετινή θεατρική αυλαία του Vault, που μας έχει πια συνηθίσει σε πολύ ποιοτικές δουλειές και απόλυτα δικαιολογημένα πήρε παράταση τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβριο.
– Ευγενία μίλησε μας για το ιδιαίτερο χιούμορ του Καμπανέλλη. Με ποιον τρόπο θεωρείς πως εμφανίζεται στα τρία μονόπρακτα; Τι το ιδιαίτερο ή και διαφορετικό έχουν οι 3 αυτές ιστορίες σε σχέση με πιο παιγμένα έργα του;
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να αντιμετωπίζει όλα τα θέματά του, ακόμα και τα πιο σκληρά, σε όλα του τα έργα, με πολύ λεπτό χιούμορ, σαρκασμό και ευαισθησία, έχοντας απόλυτη κατανόηση και αγάπη για την ανθρώπινη αδυναμία. Αυτό το γλυκόπικρο χιούμορ που πηγάζει μέσα από τις καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωές του είναι λυτρωτικό δίνοντας, συγχρόνως και μια πιο ανάλαφρη διάθεση ώστε να μπορεί ο θεατής να προβληματιστεί μέσα από μια αισιόδοξη ματιά, ακόμα και μπροστά στα αδιέξοδα και στις δραματικότερες στιγμές της ζωής…
– Το πρώτο μονόπρακτο αφορά το χάσμα μεταξύ ενός ζευγαριού. Δικαιολογείς αυτό το χάσμα; Πόσο συχνά πλέον το βλέπουμε στην καθημερινότητα μας; Έχεις νιώσει και εσύ αυτό το χάσμα στις διαπροσωπικές σου σχέσεις με φίλους, οικογένεια, κλπ.
Αυτό που παρατηρώ συχνά είναι ότι οι άνθρωποι παραμένουμε σε σχέσεις για να μην αντιμετωπίσουμε μια πιθανή κατάσταση μοναξιάς. Έτσι η συνύπαρξη με τον άλλον χρησιμοποιείται σαν πρόφαση προκειμένου να δικαιολογήσει κανείς την έλλειψη αυτοεξέλιξης… Κυριαρχεί ο φόβος για οποιαδήποτε αλλαγή και οποιαδήποτε μάχη, για οποιαδήποτε διεκδίκηση καλύτερης ποιότητας. Αντί λοιπόν η σχέση να γίνεται αφετηρία ελευθερίας γίνεται συμβατικότητα, στασιμότητα και φυλακή.
– Θεωρείς ότι μπορεί να γίνει σύνδεση και με ό,τι ζούμε γενικότερα τώρα ως Έλληνες; Θεατές δηλαδή μιας καθημερινότητας που δεν αλλάζει, παρά το γεγονός ότι θα θέλαμε να ήταν διαφορετική; Και εσύ ως Ευγενία τι θα πρότεινες ως αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει, που θα μπορούσε συχνά να θεωρηθεί και ως θέατρο του παραλόγου;
Οι σχέσεις που δημιουργούμε είναι ένας καθρέφτης της στάσης μας και της θέσης μας απέναντι στη ζωή. Οι ίδιες ποιότητες μας οδηγούν και είτε μας ενεργοποιούν, είτε μας ακινητοποιούν. Το καθετί μπορεί να αλλάξει εάν το αποφασίσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη. Αυτή η ευθύνη πολλές φορές έγκειται στο να αλλάξουμε την οπτική μας και τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μοιάζουν σαν αδιέξοδες και η αλλαγή να είναι εσωτερική. Έτσι θα μπορέσει ίσως να εκφραστεί και προς τα έξω ως συλλογική αφύπνιση, σκέψη και δράση.
– Το τρίτο μονόπρακτο κρύβει ανατροπές και εκπλήξεις. Είναι γενικά ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την παράσταση σας. Και ποιον άλλο θα πρότεινες στον κόσμο να έρθει να σας δει; Τι έχετε αποκομίσει έως τώρα από το κοινό, παίρνοντας και παράταση μετά την επιτυχία σας;
Οι θεατές θα έρθουν να παρακολουθήσουν τρία μονόπρακτα (εκ των οποίων τα δύο παίζονται για πρώτη φορά στην Αθήνα) ενός μεγάλου έλληνα συγγραφέα που άνοιξε νέους δρόμους με τη δραματουργία του. Ο Καμπανέλλης μεγαλώνοντας κατάφερε να μείνει νέος, έχοντας τις ίδιες βαθιές ανησυχίες για τον τόπο αυτό και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η γραφή του είναι σύγχρονη, επίκαιρη, διαχρονική και διεισδυτική. Η εσωτερική διαδρομή του κάθε ήρωα σου κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον και σε μαγεύει. Ο κόσμος έχει ανταποκριθεί πολύ ζεστά στην παράσταση, παίρνει ερεθίσματα που τον αφορούν και τον αγγίζουν, γελάει, συγκινείται, προβληματίζεται δημιουργικά.
– Πώς είναι η συνεργασία σου για 2η συνεχόμενη παράσταση με τη Βίβιαν και την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, πώς είναι η συνεργασία σας με τα δύο νέα πρόσωπα της παράστασης;
Νιώθουμε όλοι τυχεροί που συναντηθήκαμε κάτω από αυτό το πρίσμα και έχουμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας και την Κατερίνα Καμπανέλλη. Με τη Βίβιαν και την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου έχουμε αναπτύξει ένα κώδικα επικοινωνίας αλλά και ένα δεσμό φιλίας και οι άντρες του θιάσου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης και Γιάννης Νικολάου, ήρθαν να φέρουν νέο χαρισματικό αέρα στην ομάδα! Όλα αυτά μέσα στη φιλόξενη ατμόσφαιρα του VAULT, που μας κάνει να το νιώθουμε «σπίτι μας».
– Τελικά στο τρίτο μονόπρακτο ποιος ήταν ο κύριος;
Πολύ εύστοχα ο συγγραφέας αφήνει το ερώτημα σε εκκρεμότητα έτσι ώστε να αποφασίσει ο θεατής “Ποιος ήταν ο κύριος;” και φεύγοντας να πάρει μαζί του τροφή για σκέψη…
– Βίβιαν πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε το δεύτερο μονόπρακτο; Γιατί είχε παιχθεί μόνο από άντρες, πόσο γοητευτικό, απαιτητικό, δύσκολο είναι να παίζεις αυτόν τον μονόλογο;
Η ιδέα ήταν της σκηνοθέτιδας της παράστασης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και με τη σύμφωνη γνώμη της Κατερίνας Καμπανέλλη, της κόρης του αείμνηστου συγγραφέα, η οποία διαχειρίζεται τα έργα του, αποφάσισαν να το ανεβάσουν. Ο δημιουργός το έγραψε έχοντας στο μυαλό του έναν άντρα συγγραφέα και έτσι όλες οι μέχρι τώρα παραστάσεις, υπηρέτησαν αυτή την οδηγία. Ο λόγος που δέχτηκα να το κάνω, ήταν αρχικά γιατί εμπιστεύομαι την σκηνοθετική άποψη της Κατερίνας και κατά δεύτερον γιατί αυτή η ιδιαιτερότητα κάνει τον ρόλο πιο απαιτητικό και εν τέλει πολύ γοητευτικό.
– Εσύ ως Βίβιαν έχεις αισθανθεί στο παρελθόν “αφανής” όπως και η ωρωίδα σου; Τη δικαιολογείς γενικά στις υπερβολικές της αντιδράσεις;
Όχι, “αφανής” δεν έχω αισθανθεί. Όσο για τις υπερβολικές αντιδράσεις της ηρωίδας μου, μέσα στο πλαίσιο της απόγνωσης και της άκρατης ανάγκης της για αναγνώριση έστω και μετά θάνατον, όχι μόνο τις δικαιολογώ, αλλά τις χρησιμοποιώ προκειμένου να την προσεγγίσω ακόμη περισσότερο.
– Θεωρείς ότι υπάρχουν αρκετοί στην εποχή μας, οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την υστεροφημία τους; Ενδιαφέρονται περισσότερο για το τι λέει ο κόσμος για εκείνους σε σχέση με το αν κάνουν σωστά τη δουλειά τους;
Η υστεροφημία είναι μία αρετή που κατακτάται όταν τα έργα μας είναι βασισμένα στην αλήθεια και σέβονται τον άνθρωπο ως αξία. Όταν όμως η ανάγκη προέρχεται από ματαιοδοξία, τότε δυστυχώς αποκτά αρνητικό χαρακτήρα και παύει να υπηρετεί αυτή την αρχική φιλοσοφία. Νομίζω πως η ηρωίδα μου είναι μια ακραία περίπτωση, γιατί ενώ είναι μια μέτρια συγγραφέας, ήδη αναγνωρισμένη σε ένα επίπεδο, θέλει να περάσει η φήμη της σε ακόμη μεγαλύτερο κοινό και να κερδίσει μια θέση στον πάνθεον των ελλήνων του πνεύματος. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που αποζητούν την μετά θάνατον αναγνώριση του έργου τους. Αυτό που συνήθως συμβαίνει, κυρίως λόγω της ύπαρξης των μέσων μαζικής επικοινωνίας που διευκολύνουν την προβολή, είναι να αυξάνει η ανάγκη για φήμη με αποτέλεσμα να διογκώνεται ακόμη περισσότερο η ματαιοδοξία. Τελικά η ιστορία θα δείξει εάν τα έργα και οι ημέρες του καθενός έχουν αξία διαχρονική ώστε να ακολουθήσει η ύστερη φήμη.
– Μιας και ο χώρος σας είναι ένας χώρος που σχετίζεται άμεσα με την υστεροφημία το έχεις νιώσει αυτό από συνάδερφους σου; Επιπλέον ως Βίβιαν έχεις πέσει κάποια στιγμή και εσύ σ’ αυτήν την παγίδα; Και γενικά με την παρουσία σου όλα αυτά τα χρόνια ως ηθοποιός έχεις συναντήσει τον “πόλεμο της μαρκίζας;”
Την υπερβολική φιλοδοξία την βλέπω παντού γύρω μου. Όχι μόνο στον δικό μου χώρο αλλά σε κάθε προβαλλόμενη ανθρώπινη δραστηριότητα. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι στο έργο τους με ότι αυτό συνεπάγεται και οι άλλοι που είναι ταγμένοι στο να προβληθεί αυτό είτε αξίζει πραγματικά είτε όχι. Προσωπικά δεν με αφορούσε ούτε με αφορά η προσωρινή φήμη και κυρίως η επικαιρότητα. Άλλος είναι ο προορισμός του ηθοποιού, του καλλιτέχνη γενικότερα.
– Τελικά στο τρίτο μονόπρακτο ποιος ήταν ο κύριος;
Αυτό μάλλον θα μείνει για πάντα αναπάντητο και έτσι οφείλει γιατί διαφορετικά θα μας το αποκάλυπτε οι ίδιος ο συγγραφέας. Αν θέλεις την προσωπική μου γνώμη, ο κύριος ήταν η ανάγκη. Η ανάγκη των ανθρώπων που θρηνούσαν, να ακούσουν εκείνη την τόσο δύσκολη στιγμή πόσο σπουδαίος ηταν ο άνθρωπος τους, σε σημείο που ούτε οι ίδιοι γνώριζαν. Ήταν η ανάγκη του “κύριου” να δώσει αυτή την χαρά μέσα στον θρήνο και παρόλο που η σκοπιμότητα του ήταν γεμάτη μυστήριο, για λίγες στιγμές ένιωσε και αυτός υπερήφανος που έζησε δίπλα σε έναν αφανή ήρωα, γιατί ίσως να ήταν ο ίδιος ο αφανής ήρωας. Σ΄ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Σε περιμένουμε ξανά στο Vault για να αναρωτηθούμε ξανά “Ποιος ήταν ο κύριος..;”
& Αναλυτικά στοιχεία για τις ημέρες και τις ώρες της παράστασης ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/9575-q-q-1-2-vault.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/11/2014