Ο Μανώλης Εμμανουήλ με αφορμή την παράσταση «Κράτα με» που πρωταγωνιστεί στο Θέατρο “Εν Αθήναις” σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μυριανθόπουλου, μιλά στο All4fun για την παράσταση, το έργο, τον ρόλο του, και πώς επέλεξε να γίνει ηθοποιός.
Μίλησέ µας για την παράστασή σας «Κράτα µε» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μυριανθόπουλου.
Πρόκειται για το πολυβραβευμένο έργο του Geoffrey Nauffts, “Next Fall”, το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η ιστορία εστιάζει στη σχέση του Άνταμ και του Λουκ, εξερευνώντας τις προκλήσεις που γεννιούνται από τις διαφορετικές τους πεποιθήσεις και αξίες. Ο Άνταμ είναι άθεος, ενώ ο Λουκ είναι ένας βαθιά πιστός χριστιανός. Παρά τις διαφορές τους, οι δυο τους ζουν έναν δυνατό έρωτα. Η πλοκή κορυφώνεται όταν ο Λουκ εμπλέκεται σε ένα σοβαρό ατύχημα και πέφτει σε κώμα. Οι γονείς του, που αγνοούν τη σχέση του με τον Άνταμ, καθώς και κάποιοι φίλοι, συγκεντρώνονται στο νοσοκομείο, δημιουργώντας ένα σκηνικό γεμάτο ένταση, διλήμματα και συναισθηματικές συγκρούσεις.
Μίλησέ µας για τον ρόλο σου ως Άνταµ.
Υποδύομαι τον Άνταμ, που είναι άθεος και ρεαλιστής, ενώ ο Λουκ, ο σύντροφός του, είναι ένας βαθιά θρησκευόμενος χριστιανός. Όταν ο Λουκ εμπλέκεται σε ένα σοβαρό ατύχημα, ο Άνταμ βρίσκεται αντιμέτωπος με τους γονείς του, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα για τη σχέση τους. Η σχέση τους δεν έχει νομιμοποιηθεί, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στην Αμερική πριν την ψήφιση του νόμου για τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και αυτό φέρνει τον Άνταμ σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς καλείται να αποφασίσει αν μπορεί -ή αν πρέπει- να έχει λόγο σε ζητήματα ζωής και θανάτου.
Ποια ήταν η µεγαλύτερη πρόκληση αυτού του ρόλου;
Το ότι πηγαίνει χρονικά μπρος και πίσω. Τη μια στιγμή πρέπει να βρίσκομαι στο νοσοκομείο και να ζω τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου και αμέσως μετά πάμε πίσω στον χρόνο και αρχίζω να ερωτεύομαι και να χτίζω μια σχέση. Και μετά πίσω στο νοσοκομείο και πάλι. Οι εναλλαγές είναι πολύ γρήγορες και η πρόκληση τού να “μπω” τόσο γρήγορα στην ψυχοσύνθεση του Άνταμ σε αυτό που βιώνει κάθε στιγμή είναι μεγάλη. Όταν η υπόθεση είναι γραμμική, έχεις τον χρόνο να βιώσεις την εξέλιξη του ήρωα όπως τη βιώνει και αυτός. Εδώ δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.
Πόσο µακριά µπορεί να φτάσει η αγάπη όταν βρίσκει διάφορα κοινωνικά εµπόδια;
Η αγάπη μπορεί να φτάσει πολύ μακριά, ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει κοινωνικά εμπόδια, αρκεί να είναι αληθινή και βαθιά. Όταν δύο άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να παλέψουν για τη σχέση τους, μπορούν να ξεπεράσουν προκαταλήψεις, στερεότυπα ή αντιξοότητες που θέτει η κοινωνία. Ωστόσο, η πορεία αυτή δεν είναι εύκολη. Απαιτεί θάρρος, κατανόηση, αμοιβαίο σεβασμό και, κυρίως, τη δύναμη να αμφισβητείς τα όρια που σου επιβάλλονται. Σε πολλές περιπτώσεις, η αγάπη όχι μόνο αντέχει στις δυσκολίες αλλά γίνεται και καταλύτης για κοινωνική αλλαγή, αποδεικνύοντας ότι οι ανθρώπινες σχέσεις υπερβαίνουν κανόνες και στεγανά.
Αγαπηµένη σου σκηνή από την παράσταση;
Η σκηνή στην εντατική, όταν πλέον πέφτουν τα προσωπεία και έρχομαι αντιμέτωπος με τον πατέρα του Λουκ. Ο πόνος που νιώθει ο Άνταμ όταν συνειδητοποιεί πόσο σοβαρά είναι ο Λουκ, που μετατρέπεται σε οργή όταν του στερούν τη δυνατότητα να είναι εκεί, την κάνουν μια από τις πιο δυνατές σκηνές του Άνταμ και η ερμηνεία του “συμπαίκτη” μου σε αυτή τη σκηνή, του Δημήτρη του Καραβιώτη, είναι συγκλονιστική.
Πιστεύεις ότι το θέατρο είναι ένα οµαδικό σπορ;
Απόλυτα. Το θέατρο είναι, πάνω απ’ όλα, συνεργασία. Κάθε παραγωγή είναι αποτέλεσμα της συνεισφοράς πολλών ανθρώπων με διαφορετικές δεξιότητες και ρόλους. Οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι σκηνογράφοι, οι φωτιστές, οι ενδυματολόγοι και τόσοι άλλοι εργάζονται μαζί με κοινό στόχο: να δώσουν ζωή σε μια ιστορία και να την επικοινωνήσουν στο κοινό. Η ενέργεια που μοιράζεται επί σκηνής προκύπτει από τη χημεία και την αλληλεπίδραση των μελών του θιάσου, η επιτυχία εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από το πόσο δυνατή είναι αυτή η χημεία.
Μίλησέ µας για τον εαυτό σου.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Μετά από την αποφοίτησή μου από το τμήμα Θεατρολογίας της φιλοσοφικής, αποφάσισα να δοκιμάσω να δώσω εξετάσεις για δραματική στο Λονδίνο. Ήθελα πολύ την εμπειρία να ζήσω κάποια χρόνια στο εξωτερικό, εφόσον μέχρι τα 22 δεν είχα ζήσει πουθενά εκτός της Αθήνας. Με μεγάλη μου χαρά, έγινα δεκτός στο Central School of speech and drama, και έτσι μετακόμισα στο Λονδίνο, αρχικά μόνο για σπουδές, με σκοπό να γυρίσω πίσω μετά.
Ωστόσο, μετά την αποφοίτησή μου από τη δραματική σχολή, ένας ατζέντης μου πρότεινε να με εκπροσωπήσει. Έτσι, αποφάσισα να παραμείνω και να δοκιμάσω την τύχη μου σε διεθνές επίπεδο. Παράλληλα, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έκανε την επιστροφή μου να φαίνεται λιγότερο ελκυστική. Έτσι, πέρασα δύο δεκαετίες στο Λονδίνο, δουλεύοντας σε πολλές αγγλικές και διεθνείς παραγωγές. Στην Ελλάδα έκανα την πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά πρόπερσι στον «Όρκο» της ΕΡΤ και τώρα, το «Κράτα με», είναι η πρώτη μου εμπειρία, μετά από πολλές παραστάσεις στα αγγλικά στο Λονδίνο, του να παίξω θέατρο στα ελληνικά.
Αλήθεια, πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Δε θυμάμαι να υπήρξε στιγμή που να μην ήθελα να γίνω ηθοποιός. Από νήπιο, ήταν αυτό που πάντοτε έλεγα ότι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω. Ήμουν εντελώς το κλισέ του παιδιού που μάζευε τα γειτονόπουλα τα καλοκαίρια και τα σκηνοθετούσε σε παραστάσεις που “ανέβαζε” στην αυλή του σπιτιού του. Πάντα συμμετείχα στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου, έπαιζα πιάνο, λάτρευα τη μουσική, έγραφα σενάρια… Ένα από τα καλύτερα δώρα που μου έκαναν οι γονείς μου, ήταν μια βιντεοκάμερα όταν ήμουν 10 χρονών. Επί χρόνια δεν την αποχωριζόμουν ποτέ. Και ταλαιπωρούσα και την καημένη την αδερφή μου με το να την υποχρεώνω πότε να είναι πίσω από την κάμερα (σκεφτείτε ένα κοριτσάκι οχτώ χρονών να κουβαλάει μια τεράστια VHS τύπου βιντεοκάμερα) και πότε να πρέπει να υποδύεται τους ρόλους που της ανέθετα.
Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Δεν υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελα οπωσδήποτε να παίξω αλλά όσο μεγαλώνω και αλλάζει και η γκάμα των ρόλων για τους οποίους θα ήμουν κατάλληλος, βλέπω στο μέλλον πιθανότητες ρόλων που θα με ενδιέφεραν πολύ: Τζωρτζ στο Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, Έντι στο Ψηλά από τη γέφυρα, Τζον Πρόκτορ στις Μάγισσες του Σάλεμ, Βάνια στον Θείο Βάνια -κάποιοι που μου έρχονται γρήγορα στο μυαλό.
Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει στην Αθήνα;
Λατρεύω τον ήλιο, τους τρόπους διασκέδασης, την ευκολία του να μπορώ να κανονίσω κάτι τελευταία στιγμή, τη μουσική, το να μπορούμε να είμαστε σε εξωτερικούς χώρους για καφέ ή φαγητό τους περισσότερους μήνες του χρόνου. Με ενοχλούν η έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπο σε καθημερινή βάση, τα αδέσποτα, η κίνηση, η απίστευτη και άσκοπη γραφειοκρατία.
Μελλοντικά σχέδια;
Η παράσταση θα πάει σίγουρα μέχρι μέσα Γενάρη, μπορεί και περισσότερο. Μετά από αυτό θα ήθελα να κάνω κάτι τηλεοπτικό, το 2024 έχω κάνει πολύ θέατρο (το Alice at the asylum στις αρχές τις χρονιάς και τώρα το Κράτα με), επομένως μου έχει λείψει η τηλεόραση.
Γιάννης Αντωνίου, 02-12-2024
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση εδώ