Ο Γιάννης Αδελιανάκης και η Βέρα Ποτήρη με αφορμή το «Οκτώ» που φιλοξενεί για δεύτερη χρονιά το Θέατρο 2510, μιλούν στο all4fun για την παράσταση, το έργο, τους ρόλους που υποδύονται, και το πώς επέλεξαν να γίνουν ηθοποιοί.
Γιάννης Αντωνίου | 13-11-2024
Μιλήστε μας για την παράστασή σας «Οκτώ» που φιλοξενεί για δεύτερη χρονιά το ΘΕΑΤΡΟ 2510.
Η παράσταση «Οκτώ» μιλάει για τις σχέσεις φιλίας και αγάπης, και τις δύσκολες στιγμές που περνούν οι δύο πρωταγωνιστές, ο Χρήστος και η Μαρίνα, προσπαθώντας να καταλάβουν τα συναισθήματά τους. Στη δεύτερη χρονιά της, παίζεται στο ΘΕΑΤΡΟ 2510 και σκηνοθετεί η Φωτεινή Σαββίδη.
Η παράσταση αγγίζει ποικίλα θέματα, όπως η ανάγκη να ξεπεράσουμε τα κοινωνικά στερεότυπα.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Στην παράσταση «Οκτώ», βλέπουμε τον Χρήστο και τη Μαρίνα να προσπαθούν να καταλάβουν τις σχέσεις τους και τα όρια μεταξύ φιλίας και αγάπης. Για εμάς, όσα συμβαίνουν στη σκηνή είναι μια συνεχής ανακάλυψη, γιατί κάθε στιγμή μας καλεί να ζήσουμε αληθινά τις συγκρούσεις και τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Το έργο μιλά για τη δύσκολη, αλλά και όμορφη πλευρά των σχέσεων και την ανάγκη για αληθινή σύνδεση.
Tι στάθηκε πηγή έμπνευσης, Γιάννη, για την παράσταση αυτή;
Με τη Βέρα γνωριζόμαστε από τη δραματική σχολή. Εκεί δε μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε κάτι μαζί, παρά μόνο μερικές μικρές στιγμές σε κάποια έργα. Μέσα από μια αυθόρμητη εκδρομή μας στο Ναύπλιο, μου ήρθε η ιδέα πως θα έπρεπε να γράψω ένα έργο για τους δυο μας. Η χημεία που έχουμε και ο τρόπος που βρήκαμε να μεταφέρεται στη σκηνή νομίζω γίνεται αντιληπτή από τον θεατή…
Αγαπημένη σας σκηνή από την παράσταση;
Βέρα: Για μένα είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μια συγκεκριμένη σκηνή, γιατί κάθε μία έχει τη δική της σημασία και εξέλιξη για τους χαρακτήρες. Κάθε στιγμή είναι μοναδική και προσφέρει κάτι διαφορετικό στην ιστορία. Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο μία, θα ένιωθα ότι αδικούσα άλλες εξίσου σημαντικές στιγμές. Αυτό που κάνει την παράσταση τόσο ενδιαφέρουσα για μένα είναι το σύνολο και η συνεχής εξέλιξη των χαρακτήρων.
Γιάννης: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν η Μαρίνα μιλά στο τηλέφωνο με τον σύντροφό της τη στιγμή ακριβώς που έχει μάθει πως την απατά. Όποιος δει τη σκηνή θα καταλάβει… Μου είναι πολύ δύσκολο να μη γελάω σε κάθε πρόβα σε αυτή τη σκηνή. Η Βέρα δίνει πόνο…
Πιστεύετε ότι το θεάτρο είναι ένα ομαδικό σπορ;
Βέρα: Το θέατρο είναι σίγουρα ομαδική δουλειά. Κάθε ηθοποιός φέρνει την προσωπικότητά του, αλλά η επιτυχία της παράστασης εξαρτάται από τη συνεργασία όλων: ηθοποιών, σκηνοθετών, μουσικών, σκηνογράφων, φωτιστών και φυσικά του κοινού. Όλοι δουλεύουμε μαζί για να αφηγηθούμε μια ιστορία και να μεταδώσουμε συναισθήματα. Όταν όλα τα κομμάτια της ομάδας δένονται σωστά, το αποτέλεσμα είναι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμά τους.
Γιάννης: Σαφώς. Δύσκολα μπορείς να κάνεις πράγματα ολομόναχος -σε όλους τους κλάδους. Πιστεύω πως πάντα οι άνθρωποι στηριζόμαστε σε και με ανθρώπους. Και αυτό είναι γοητευτικό και συγκινητικό. Αφού το θέατρο, λοιπόν, είναι σπορ είναι και σίγουρα ομαδικό σπορ! Υπάρχει σπορ με ατομικό χαρακτήρα;
Θυμάστε την πρώτη παράσταση που είδατε;
Βέρα: Η πρώτη μου παράσταση ήταν όταν ήμουν στο δημοτικό και είδα με τους γονείς μου τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη στο θέατρο της πόλης μου. Δε θυμάμαι αν καταλάβαινα και πολλά από όσα συνέβαιναν στη σκηνή, αλλά θυμάμαι τη μαγεία που ένιωσα από τα χρώματα, τη μουσική και την ενέργεια των ηθοποιών. Μου φαινόταν σαν υπερθέαμα, κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ και με είχε εντυπωσιάσει.
Γιάννης: Δεν μπορώ να θυμηθώ τον θίασο… Ήταν ο “Ο Πρίγκιπας και ο Φτωχός” του Μαρκ Τουέιν… Ήμουν 7 χρονών όταν είδα την παράσταση και δε νομίζω να ήταν η πρώτη που είδα, αλλά η πρώτη που θυμάμαι! Ο λόγος είναι γιατί μετά από την παράσταση αυτή γύρισα στο σπίτι και είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.
Μιλήστε μας για εσάς; Αλήθεια, πώς ξεκινήσατε τι σας έκανε “κλικ” μέσα σας;
Βέρα: Ξεκίνησα το θέατρο λίγο αυθόρμητα, αν και πάντα με τραβούσε η ιδέα της υποκριτικής. Μου άρεσε η σκηνή, η έκφραση και η δυνατότητα να ζεις άλλες ζωές μέσα από τους χαρακτήρες. Το “κλικ” ήρθε όταν μπήκα σε μια θεατρική ομάδα μετά το πανεπιστήμιο. Εκεί κατάλαβα πόσο δυνατό είναι το συναίσθημα που δημιουργείται από την αλληλεπίδραση με το κοινό και την ομάδα. Το θέατρο σε βγάζει από τη ζώνη άνεσής σου και σε βοηθά να ανακαλύψεις καινούργιες πλευρές του εαυτού σου. Αυτή η ελευθερία και η σύνδεση με τους άλλους ήταν που με έκανε να το αγαπήσω και να θέλω να το κάνω επαγγελματικά.
Γιάννης: Ήθελα από πάντα να ασχοληθώ με αυτόν τον χώρο. Ύστερα από τον ”Πρίγκιπα και το Φτωχό” που είπα πριν, ξεκίνησα να παρακολουθώ θέατρο από μικρός, να διαβάζω πολλά βιβλία και να γράφω. Μου άρεσε η αίσθηση της φαντασίας και του παραμυθιού… Πρίγκιπες, παραμύθια, να κάτι που πρέπει να συζητήσω με την ψυχολόγο μου!
Κάτι που δεν έχετε ακόμα κάνει, αλλά θα θέλατε;
Βέρα: Κάτι που θα ήθελα πολύ να κάνω είναι να δουλέψω σε μια παραγωγή στο εξωτερικό, ίσως σε συνεργασία με άλλες θεατρικές σχολές ή καλλιτεχνικές παραδόσεις. Με ενδιαφέρει να εξερευνήσω νέους τρόπους δουλειάς, να μάθω από άλλους πολιτισμούς και να διευρύνω τα όρια της υποκριτικής μέσα από μια διεθνή εμπειρία.
Γιάννης: Θα ήθελα να κάνω μια σειρά στην τηλεόραση. Να κάνω το σενάριο εννοώ. Το έχω ξεκινήσει, ελπίζω να πάει έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου!
Υπάρχει κάτι που σας στεναχωρεί στο ελληνικό θέατρο;
Βέρα: Ναι, αυτό που με στεναχωρεί στο ελληνικό θέατρο είναι η έλλειψη στήριξης για νέους καλλιτέχνες και ανεξάρτητες παραγωγές. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, ειδικά για τις μικρές ομάδες που προσπαθούν να βρουν τον χώρο τους. Παρά όλα αυτά, βλέπω και πολλές νέες προσπάθειες που με γεμίζουν ελπίδα για το μέλλον.
Γιάννης: Να με στενοχωρεί, όχι. Ίσως σε στιγμές όταν βλέπω ανθρώπους που δεν είναι του χώρου να δουλεύουν και σε μεγάλους ρόλους, να απορώ! Αλλά ως εκεί… Περισσότερο με στενοχωρεί που οι σοκολάτες παχαίνουν κι εγώ θέλω να τρώω συνέχεια σοκολάτες!
Τι σας φτιάχνει και τι σας χαλάει στην Αθήνα;
Βέρα: Αυτό που με φτιάχνει στην Αθήνα είναι η ζωντάνια της. Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται, πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να ανακαλύψεις και δε βαριέσαι ποτέ. Και το καλύτερο είναι ότι είσαι συνέχεια κοντά σε όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο της τέχνης. Παρ’ όλα αυτά, έχω μεγαλώσει σε μια μικρή πόλη, μέσα στη φύση και την ηρεμία, και αυτό είναι κάτι που μου λείπει πολύ στην Αθήνα. Οι ρυθμοί εδώ είναι τόσο γρήγοροι και οι αποστάσεις τόσο μεγάλες, που πολλές φορές νιώθω ότι ο χρόνος απλώς δε μου φτάνει.
Γιάννης: Στην Αθήνα έχεις άπειρες επιλογές. Θέατρα, σινεμά… Με χαλάνε οι μεγάλες αποστάσεις και το καυσαέριο.
Τα επόμενα σχέδιά σας;
Βέρα: Τα επόμενα σχέδια περιλαμβάνουν μια νέα παράσταση με την ομάδα μας, κάτι που περιμένω με ανυπομονησία, όπως και κάθε δουλειά μαζί τους. Δεν είμαστε απλά συνεργάτες, αλλά και φίλοι, και αυτό κάνει τη διαδικασία ακόμα πιο δημιουργική και όμορφη.
Γιάννης: Ετοιμάζουμε τη νέα παράσταση, όπως είπε και η Βέρα. Την άνοιξη του 2025 σκέφτομαι να εκδοθούν τα θεατρικά μου και ετοιμάζω κι ένα νέο μυθιστόρημα, εκτός από το σενάριο! Σε λίγες εβδομάδες, επίσης, κυκλοφορεί το πρώτο μου τραγούδι σε στίχους δικούς μου και μουσική Μιχάλη Καραγιώργη, ένα ωραίο πρότζεκτ που κυκλοφορώ με τη φίλη μου Αντωνία Τεκνετσίδου. Στο βίντεο κλιπ δε θα μπορούσε να ΜΗΝ παίζει η Βέρα!