Ως Παναγιώτης Σερμέτης, ιδιοκτήτης ενός φασαριόζικου κοκτέιλ μπαρ, το οποίο ανοίγει δίπλα σε μια ήρεμη επιχείρηση, έχει πλέον καλομάθει στο να κερδίζει σχεδόν κάθε φορά την προτίμηση του κοινού.
Ο Κώστας Ζέκος υποδύεται τον συγκεκριμένο ρόλο στην κωμωδία του Βαγγέλη Δουκουτσέλη «Εγκαίνια Στοπ», το οποίο παρουσιάστηκε το καλοκαίρι και συνεχίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο ABYS.
Παράλληλα μέσα στη σεζόν ετοιμάζει τρεις ακόμα δουλειές (είτε ως σκηνοθέτης, είτε ως ηθοποιός), που έρχονται να προστεθούν σ’ ένα πλούσιο βιογραφικό στον χώρο, το οποίο φτάνει τα 25 χρόνια.
– Πόσο ευχαριστημένος αισθάνεσαι από την πορεία της παράστασης από την αρχή του καλοκαιριού έως και σήμερα;
Πάντα όταν μια παράσταση πάει καλά νιώθω ικανοποιημένος και ειδικά όταν σ’ αυτήν εμφανίζομαι κι εγώ. Ξεκινήσαμε το καλοκαίρι δειλά, πιστεύοντας ότι λόγω καλοκαιριού δε θα είχε μεγάλη απήχηση. Κάναμε λάθος. Ο κόσμος μας δέχθηκε με τον καλύτερο τρόπο και γι’ αυτό συνεχίσουμε.
– Περιμένατε αυτήν την επιτυχία; Πού πιστεύεις ότι οφείλετε;
Εγώ προσωπικά την περίμενα την επιτυχία. Έχω ένα ένστικτο που δε με προδίδει. Από την πρώτη στιγμή που ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης μου έστειλε το κείμενο ήμουν σίγουρος. Ένα έργο καλογραμμένο, με καθημερινούς διαλόγους, που δεν κουράζει. Οκτώ εκπληκτικοί ρόλοι, νέο πρωτότυπο τραγούδι σε μουσική Σάκη Γραβάνη και στίχους Χάρη Ρώμα. Εξαιρετικές πινελιές στην επιμέλεια κουστουμιών από τη Δέσποινα Βολίδη και μια σκηνοθεσία από τον ίδιο το δημιουργό του έργου. Όλα αυτά μας βοήθησαν να «φτιάξουμε» τους χαρακτήρες μας και να κάνουμε την επιτυχία.
– Μίλησε μας για τον ρόλο σου, για το κείμενο του Βαγγέλη, αλλά και γιατί σχεδόν πάντα κερδίζει το «μαγαζί» σας την προτίμηση του κοινού;
Ο ρόλος ο δικός μου είναι ο Παναγιώτης Σερμέτης. Ένας «λαϊκός» τύπος που ανοίγει ένα φασαριόζικο κοκτέιλ μπαρ με εμπειρία στη νυχτερινή διασκέδαση δίπλα σε μια ήρεμη επιχείρηση που έχει το ζεύγος Λιάπη και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβληθεί στην περιοχή. Δεν τον νοιάζει τίποτα, δε φοβάται τίποτα και κανένα. Έτσι προσπάθησα να δημιουργήσω κι εγώ το χαρακτήρα του Παναγιώτη Σερμέτη. Δε με δυσκόλεψε καθόλου γιατί μου μοιάζει. Τον θεωρώ «είδωλο» γιατί προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργήσει, δε φοβάται να ρισκάρει και γενικά είναι αυτό που λέμε «έξω καρδιά». Πριν λίγα χρόνια η φίλη και εξαιρετική συνάδελφος Ζωζώ Ζάρπα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε «Κώστα, έλα να δεις ένα ταλέντο μαθητή μου που ανεβάζει το πρώτο του έργο στο Θεμέλιο. Τον λένε Δουκουτσέλη». Δεν κατάφερα να πάω και όταν γνώρισα τον Βαγγέλη, δεν ήταν πια στη ζωή η Τζωτζώκα (όπως την έλεγα) για να της πω ότι το γνώρισα το ταλέντο και συνεργάζομαι πια μαζί του. Ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης έγραψε ένα έργο με 8 πρωταγωνιστικούς ρόλους. Είναι ένα έργο τόσο εύστροφο, δεν κουράζει και θα μπορούσε άνετα να γίνει και σήριαλ. Έχει τόσες πολλές καλές ατάκες που κι εμείς οι ίδιοι τις χρησιμοποιούμε πια και εκτός σκηνής. Δίνει δε τη δυνατότητα στο κοινό να συμμετέχει στο τέλος του έργου και να αποφασίζει πιο θα είναι το φινάλε. Συνήθως, οι μέχρι τώρα παραστάσεις, μας έχουν ως νικητές. Το θεωρώ λογικό γιατί ο Έλληνας δε θέλει τους «δήθεν». Ταυτίζεται
πάντα με το λαϊκό στοιχείο.
– Επιλέγεις κατά κύριο λόγο να παίζεις και να σκηνοθετείς κωμωδίες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πιστεύεις πώς είναι θέμα επιθυμίας και ανάγκης του κόσμου ή περισσότερο δική σου ανάγκη;
Στα 25 χρόνια που είμαι ηθοποιός δεν έχω παίξει μόνο κωμωδίες. Ίσως να είναι οι περισσότερες αλλά νομίζω πως μου ταιριάζει καλύτερα. Από σπουδαστής ήθελα να παίζω δραματικούς ρόλους και πάντα μου έλεγαν οι δάσκαλοί μου πως τη δυσκολία την έχει ο κωμικός ρόλος. Στην πορεία της καριέρας μου το διαπίστωσα. Σκηνοθέτησα και κωμωδίες και δραματικά έργα. Νομίζω όμως πως τα τελευταία χρόνια, με όσα βιώνει ο Έλληνας, η κωμωδία είναι η μεγάλη του αγάπη. Άλλωστε, εμείς οι ηθοποιοί, γινόμαστε ένα με το ρόλο. Θυμάμαι πέρσι στο δραματικό έργο του Philip Ridley «Αίμα στο χιόνι», μετά το τέλος της παράστασης, έκανα σχεδόν 2 ώρες για να συνέλθω. Άρα, είναι και δική μας ανάγκη να παίζουμε κωμωδίες.
– Εχουν επηρεάσει και κατά πόσο στη δουλειά σου ως ηθοποιός οι σπουδές σου πάνω στη νοσηλευτική;
Η νοσηλευτική ήρθε πριν το θέατρο και παρέμεινε για αρκετά χρόνια παράλληλα. Θεωρώ ότι και τα δυο επαγγέλματα προσφέρουν στον άνθρωπο. Επουλώνουν πληγές. Όση ανάγκη έχει ένας ασθενής το νοσηλευτή άλλο τόσο έχει ένας θεατής την τέχνη, το θέατρο, το γέλιο, τη διασκέδαση.
– Θεωρείς την παράσταση με περιοδεύοντες θιάσους περισσότερο ή λιγότερο απαιτητική για τον καλλιτέχνη από τη σεζόν σε ένα θέατρο; Και γενικά τι σου έχει διδάξει η περιοδεία ;
Οι παραστάσεις με περιοδεύοντες θιάσους είναι περισσότερο απαιτητική από μια σεζόν σ΄ένα θέατρο. Οι μετακινήσεις, οι κλιματολογικές αλλαγές και η εναλλαγή των χώρων δυσκολεύουν έναν καλλιτέχνη. Εγώ έχω κάνει περιοδείες, όχι τόσες φυσικά όσες άλλοι συνάδελφοι, αλλά πάντα μου άρεσαν γιατί εκτός του ότι γνωρίζεις άλλες πόλεις, γνωρίζεις και σε γνωρίζουν άνθρωποι που δε θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να έρθουν στην Αθήνα να δουν μια παράσταση.
-Εκτός από Εγκαίνια Στοπ ετοιμάζεις διάφορα μέσα στη σεζόν. Μίλησε μας για όλες σου τις δραστηριότητες.
Φέτος είναι μια δημιουργική χρονιά για μένα. Εκτός από το «Εγκαίνια Στοπ» που θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Abys, έχει ξεκινήσει από τον προηγούμενο μήνα, από μια ομάδα νέων ηθοποιών, περιοδεία σε περιοχές της Ελλάδας (όχι κεντρικά σημεία) μια μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Τι και αν είμαστε και ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ» στην οποία έχω γράψει κείμενα μαζί με τον Τάκη Ιωσηφίδη και τη σκηνοθέτησα. Από 9 Νοέμβρη και κάθε Σάββατο και Κυριακή θα είμαι με την Ελένη Τσακάλου στο Χώρο Τεχνών ΕΞ ΑΡΧΗΣ με το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο « ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ» σε σκηνοθεσία Ντίνου Σπυρόπουλου.
Πρόκειται για ένα έργο που διαπιστώνει την ηθική χρεοκοπία μιας κοινωνίας, την αγωνία ενός κόσμου που έφτασε στο αδιέξοδο και δεν μπορεί πια ούτε με τον εαυτό του να συνεννοηθεί. Κατά βάθος γυρίζει σε ένα θέμα πανάρχαιο: τη μοναξιά. Την ίδια περίοδο στον ίδιο χώρο αλλά στην παιδική σκηνή θα παρουσιάζουμε κάθε Κυριακή για τους μικρούς μας φίλους το παραμύθι «Η ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ» του Σαρλ Περώ σε διασκευή Ελένης Νικολάου Τσακάλου και σκηνοθεσία Ντίνου Σπυρόπουλου. Στις 15 Νοέμβρη ανεβαίνουν σε δική μου σκηνοθεσία οι «ΛΕΥΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ» του Βαγγέλη Δουκουτσέλη στο θέατρο Πυξίδα κάθε Παρασκευή και Σάββατο με τους Έφη Κρασαδάκη και Παύλο Φαλούτσο. Ένα έργο που μαζί με την κωμωδία συνδυάζει και το δράμα.
– Πώς και πότε προέκυψε η σκηνοθεσία; Όπως επίσης πώς προέκυψες και το δεύτερο πανεπιστήμιο στο οποίο μπήκες;
Η σκηνοθεσία προέκυψε από την ανάγκη να κάνω το 1999 μια δική μου παράσταση. Το προσπάθησα, πέτυχε και το ξαναπροσπάθησα. Πιστεύω πως μετά από τόσα χρόνια έχω το όραμα και τις ιδέες, ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω και όπως προείπα «δε φοβάμαι να ρισκάρω». Όσον αφορά τις σπουδές μου στο ΕΑΠ και στο τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού, είναι το τμήμα που με αφορά, ο Πολιτισμός στην Ελλάδα. Το έκανα και θα το κάνω μόνο και μόνο για δικές μου παραπάνω γνώσεις.
– Έχεις συνεργαστεί με πολλούς ηθοποιούς μέχρι τώρα. Ποιους και γιατί θυμάσαι περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια και από ποιους έχεις μάθει τα περισσότερα;
Από τα πρώτα μου βήματα, συνεργάστηκα με αρκετούς γνωστούς και αξιόλογους ηθοποιούς, όπως Γ. Γκιωνάκη, Μ. Μοσχονά, Β. Ανδριανό, Ν. Δαδινόπουλο, Ν. Γκίνη, Δ. Πιατά, Ε. Φιλίνη, Ζ. Ζάρπα, Γ. Σαμπάνη , Τ. Καββαδία, Ν. Βασταρδή και πολλούς άλλους. Απ’ όλους διδάχθηκα, απ΄όλους πήρα κάτι, ακόμα και από συναδέλφους που μπορεί να μην είναι «ονόματα» όπως λέμε, εγώ «κλέβω» και επεξεργάζομαι το κάθε τι που θα με βοηθήσει στο να γίνω καλύτερος. Θεωρώ δασκάλους μου τους Ανδρέα Φιλιππίδη και Νίκο Βασταρδή.
* Aναλυτικές λεπτομέρειες για το “Εγκαίνια Stop” ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/7322-q-q-2013-2014.html
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 13/10/2013