Το έργο της Αφροδίτης Φλώρου έρχεται τον Μάιο στο Studio Μαυρομιχάλη σε δική της σκηνοθεσία και οι συντελεστές της παράστασης μίλησαν στο All4fun λίγο πριν την πρεμιέρα. Απολαύστε τους:
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΦΛΩΡΟΥ
Συγγραφέας /σκηνοθέτης
Πριν κάποιον καιρό ένας πολύ δικός μου τότε άνθρωπος μου είπε: “Είσαι χαοτική. Δε γίνεται να τα κάνεις όλα.” Τον ευχαριστώ από την καρδιά μου γιατί -αν και ήμουν σίγουρη τη στιγμή που το άκουγα ότι λέει βλακείες- μπήκα στη διαδικασία να αποδείξω στον εαυτό μου ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το Κέννυ και Φενού για μένα είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη. Φέτος μάζεψα ανθρώπους που αγαπούσα. Τους είπα έγραψα ένα κείμενο, θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο και λέω να το σκηνοθετήσω κιόλας. Πάμε να το κάνουμε; Και το κάναμε! Γιατί όλα γίνονται άμα το θες τόσο πολύ που δεν μπορείς αλλιώς. Το Κέννυ και Φενού είναι για μένα κάτι σαν κείνα τα παιχνίδια που έπαιζα όταν ήμουν μικρή στο χαλί με τη μαμά μου. Που φτιάχναμε κούκλες με πανιά, βαμβάκια και γαρύφαλλα για μάτια, που παίζαμε κουκλοθέατρο και τις κάναμε να μιλούν. Που φτιάχναμε τον κόσμο όπως θέλαμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Έτσι ξεκίνησε για μένα το ταξίδι του Κέννυ του κόκκινου και του Φενού του μπλε, των δύο στρατιωτών που έγιναν φίλοι κι ας ήταν υποχρεωμένοι να είναι εχθροί, σαν ένα ταξίδι προσωπικής ενηλικίωσης. Σαν μια προσωπική υπενθύμιση ότι τον κόσμο μας τον φτιάχνουμε μόνοι μας. Και η παράσταση για μένα δε θα είναι τίποτε άλλο παρά μια τεράστια γιορτή.
ΘΥΜΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Κέννυ – συγγραφέας
Αν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κάτι , είναι πως είμαστε η φυλή του πολέμου. Ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του, σε όλη την ιστορία της ύπαρξής του, τον πόλεμο. Τον πόλεμο με όλες τις εκφάνσεις του. Τον πόλεμο για κατάκτηση, για αίμα, τον προσωπικό του πόλεμο, τον πόλεμο απέναντι σε όλα αλλά και σε τίποτα.
Το “Κέννυ και Φενού” είναι μια πραγματεία, σε πρώτο πλάνο, πάνω στον πόλεμο που έχουμε συνηθίσει να ξέρουμε από παιδιά. Των συνόρων, των αντιπάλων, του αφού δεν είσαι μαζί μου θα είσαι απέναντί μου. Αυτό σε πρώτη όψη. Γιατί όσο η ιστορία των δύο ηρώων εκτυλίσσεται, τόσο καταλαβαίνει κανείς πως οι δύο στρατιώτες αναμετρούνται με ζητήματα που όλοι μας καθημερινά παλεύουμε να αποκωδικοποιήσουμε και να βρούμε το νόημα. Το νόημα του να ζεις και γιατί πρέπει να λέγεσαι άνθρωπος, όπως έχει γράψει και ο ποιητής Τ. Λειβαδίτης.
Το ταξίδι του συγκεκριμένου έργου ήρθε να μου θυμίσει για ποιο λόγο η τέχνη που επέλεξα να αφοσιωθώ σχετίζεται τόσο πολύ με τη ζωή την ίδια, τόσο που τα όριά τους γίνεται πολλές φορές πολύ δυσδιάκριτα. Είναι ένα έργο όπου οι ηθοποιοί του έργου παρέα με το κοινό εξερευνούν στο κάθε τώρα, τα δικά τους όρια, τη δικιά τους αλήθεια, το δικό τους βαθύτερο νόημα περί ηθικής και μη. Ένα έργο που ήταν, είναι και θα είναι επίκαιρο γιατί αγγίζει το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, του ανθρώπινου θυμητικού και του ανθρώπου σαν ανώτερη αξιακή έννοια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ
Φενού
Αυτή η δουλειά για μένα είναι πολλά πράγματα. Είναι η ευτυχής συνύπαρξη επί σκηνής με πάρα πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους, είναι η εξιστόρηση ενός αντιπολεμικού παραμυθιού που με αγγίζει βαθύτατα και που μας δίνεται η ευκαιρία να το μοιραστούμε με τον κόσμο σε μια εποχή που μυρίζει κυριολεκτικά μπαρούτι. Εγώ παίζω τον έναν από τους δύο στρατιώτες, τον Φενού, που είναι παγιδευμένος σε ένα άχρονο τοπίο. Ανάμεσά τους φυσικό σύνορο ένα ποτάμι. Έτσι αναγκάζονται να είναι εχθροί, σε έναν πόλεμο που κάνεις δεν ξέρει πότε και γιατί ξεκίνησε. Δε θέλω να πω παραπάνω, νομίζω υπάρχουν στοιχεία που πρέπει ο θεατής να αφεθεί να ανακαλύψει μέσα από την παράσταση και συναισθήματα που προκύπτουν αβίαστα μέσα από τις εικόνες και τις σκηνές. Αν η τέχνη καταφέρνει να κάνει έστω και έναν άνθρωπο να σκεφτεί ότι θέλει να αλλάξει το σήμερα προς το καλύτερο, δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχημένη και νομίζω πως αυτή η παράσταση μπορεί να οδηγήσει προς τα εκεί όποιον/α αφεθεί στο μήνυμά της.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ
Μουσικός επί σκηνής
Για εμένα ο Κέννυ και ο Φενού δεν είναι απλά δυο στρατιώτες. Πέρα από την ταυτότητα που τους δίνει το έργο ως «στρατιώτες» πιστεύω πως αυτοί οι δυο χαρακτήρες έχουν συμβολική σημασία. Συμβολίζουν τους ανθρώπους που η κοινωνία πετάει στο περιθώριο. Πρόκειται για δυο ανθρώπους οι οποίοι όπως βλέπουμε και στο έργο δεν έχουν «όπλα» πάνω τους. Είναι παρατημένοι στο περιθώριο χωρίς τα «όπλα» δηλαδή τα μέσα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Το μόνο που έχουν είναι ο ένας τον άλλον. Για εμένα αυτή η δουλειά δεν είναι μόνο η ανάδειξη της φρικαλεότητας του πολέμου αλλά και μια ηχηρή κραυγή για την περιθωριοποίηση του ανθρώπου. Αυτό που κάνω εγώ στην παράσταση είναι να ντύσω το έργο με την κατάλληλη μουσική. Αυτό σημαίνει μελοποίηση τριών ποιημάτων αλλά και δημιουργία μιας ατμόσφαιρας, ενός ηχοτοπίου, γύρω από τους ηθοποιούς. Στη σκηνή έρχομαι για να ζωντανέψω την ιστορία. Διαβάζοντας το βιβλίο μπαίνω στον κόσμο του Κέννυ και του Φενού και με τα τραγούδια μου θα προσπαθήσω να σας πάρω μαζί μου σ’ αυτό το ταξίδι.