Με αφορμή την παράσταση «Sadmen» του Θανάση Κριτσάκη, που κάνει πρεμιέρα στις 11 Απριλίου στο Θέατρο Ροές, οι ηθοποιοί Κωσταντίνος Δαλαμάγκας, Πένυ Ελευθεριάδου, Δημήτρης Καστανιάς και Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης μιλούν στο All4fun.
Το Sadmen είναι ένα ιδιαίτερο έργο. Όταν το διαβάσατε ποιες ήταν οι σκέψεις σας πάνω σε αυτό;
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης: Το κείμενο, σχεδόν στο σύνολό του, αποτελεί μια σύνθεση συνεντεύξεων πραγματικών προσώπων. Διαβάζοντας τα κείμενα αυτά, γεννιούνται αναπόφευκτα πολλά ερωτήματα για τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και κυρίως για το αν και τι μπορούμε να κάνουμε για να την αλλάξουμε.
Πένυ Ελευθεριάδου: Στο συγκεκριμένο έργο δεν προϋπήρχε το κείμενο. Αρχικά με τον Θανάση συζητήσαμε τη θεματική της παράστασης και οι ηθοποιοί απαντήσαμε σε μια συνέντευξη που προετοίμασε ο ίδιος. Το κείμενο λοιπόν, είναι ένα σύμπλεγμα προσωπικών κειμένων, εξωτερικών κειμένων – επιλογών του σκηνοθέτη και υλικού, όπως αυτό προέκυψε από τους αυτοσχεδιασμούς.
Δημήτρης Καστανιάς: Το ζήτημα της ήττας, της όποιας ήττας και της αποτυχίας και η συμφιλίωσή μου μαζί τους, επανέρχεται συνεχώς στη σκέψη μου. Το γεγονός ότι η κάθε γενιά καλείται να πάρει στους ώμους της τα βάρη της ανθρωπότητας και αποτυγχάνει ή ότι βαφτίζεται χαμένη εκ προοιμίου, το πρόβλημα του μεσσιανισμού και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας: Το κείμενο γράφτηκε ουσιαστικά από όλη την ομάδα. Μέρος αυτού προέκυψε από εμάς τους ίδιους και ανθρώπων του περιβάλλοντος μας ή μέσω αυτοσχεδιασμών. Όταν λοιπόν, πήρε την τελική του μορφή και το είδαμε τυπωμένο έμοιαζε σαν να κουβαλάει την εμπειρία όλων των προβών που προηγήθηκαν.
Ποια ήταν η πρόκληση που είχατε να αντιμετωπίσετε στους ρόλους σας;
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης: Η μεγαλύτερη πρόκληση έχει να κάνει με τον βαθμό εμπλοκής του καθενός και της καθεμιάς με τον χαρακτήρα που υποδύεται. Επειδή οι χαρακτήρες αυτοί δεν κουβαλούν και τα πιο ευχάριστα χαρακτηριστικά, είναι επίπονο κάποιες φορές να τους καταλαβαίνεις και να τους δικαιώνεις.
Δημήτρης Καστανιάς: Ο ρόλος μου είναι ένα αμάλγαμα συνεντεύξεων και αυτοσχεδιασμών. Το προσωπικό μου αποτύπωμα στη διαμόρφωσή του είναι μεγάλο, οπότε το να αφήσω τον εαυτό μου στην άκρη και να δώσω χώρο σε αυτό το καινούριο πλάσμα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση.
Κωσταντίνος Δαλαμάγκας: Το να αναγνωρίσουμε, να αποδεχτούμε, να επανοηματοδοτήσουμε και εν τέλει να εκθέσουμε στη σκηνή αυτό που η καθεμία και ο καθένας κουβαλά ως ήττα μέσα από την ενασχόλησή του με τα κινήματα και την πολιτική.
Ποιο είναι το πιο βαθύ σας όνειρο πάνω στο χώρο του θεάτρου;
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης: Το βαθύτερο όνειρό μου για το θέατρο είναι να μπορώ κάποτε να βιοπορίζομαι απ’ αυτό, ώστε να μπορώ να σκεφτώ απρόσκοπτα και τα υπόλοιπα όνειρά μου που το αφορούν.
Πένυ Ελευθεριάδου: Το όνειρο κρύβει μέσα του μια ελπίδα και “Η ελπίδα έχει να κάνει με την αναμονή. Ελπίζω σημαίνει δηλώνω εκ προοιμίου ότι δεν μπορώ να παρέμβω, αλλά ωστόσο κάτι περιμένω. Πρέπει να ξέρουμε τι αποζητάμε, και να το ζητάμε..”
Δημήτρης Καστανιάς: Επιτρέψτε μου να μην το αποκαλύψω, για καθαρά προληπτικούς λόγους. Πάντως, σίγουρα δεν είναι ο Άμλετ. Αν βέβαια με σκέφτεται κάποιος σκηνοθέτης ως Άμλετ, ας μη διστάσει να μου στείλει ένα μήνυμα.
Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας: Να μπορούμε να πειραματιζόμαστε, να κάνουμε τέχνη με τους όρους μας, να συνομιλούμε με το κοινό και οι καλλιτέχνες μεταξύ μας, έχοντας εξασφαλισμένες τις βασικές έστω βιοτικές μας ανάγκες.
Τι είναι αυτό που θα αλλάζατε στο σημερινό θέατρο;
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης: Δεν ξέρω τι θα άλλαζα στο σημερινό θέατρο. Δε νομίζω ότι οι παθογένειες που εμφανίζονται σε αυτόν τον χώρο είναι διαφορετικές από αυτές που εμφανίζονται στην κοινωνία γενικότερα. Το ερώτημα λοιπόν, αν θέλει κάποιος να αναζητά την ουσία, αναπροσαρμόζεται σε “τι είναι αυτό που θα αλλάζατε στη σημερινή κοινωνία”; Σε μια άλλη εκτενέστερη κουβέντα θα απαντήσουμε λεπτομερώς και σε αυτό.
Πένυ Ελευθεριάδου: Την αν όχι τιμωρητική, τότε αδιάφορη στάση που κρατά το κράτος απέναντι στην τέχνη, απ’τη θέση που της δίνουν στην εκπαίδευση, μέχρι τις συνθήκες εργασίας των καλλιτεχνών. Τις πενιχρές κρατικές χρηματοδοτήσεις που δίνονται σε ομάδες, την έλλειψη μέριμνας σε ό,τι αφορά τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματος και εάν συνεχίσω θα γράφω δίχως τέλος. Αντιλαμβάνομαι πως η παράσταση είναι προϊόν και θέαμα, αλλά θα το επιθυμούσα λίγο πιο αληθινό, πιο ουσιώδες, πιο ευφάνταστο και ας μην υπακούει πάντα στους κανόνες της αγοράς.
Δημήτρης Καστανιάς: Απόσυρση του προεδρικού διατάγματος 85, ανώτατη εκπαίδευση, ενίσχυση των κρατικών σχολών υποκριτής και των τμημάτων θεάτρου και θεατρολογίας. Καινούριες συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες θα θωρακίσουν τον κλάδο μας και δε θα καλύπτουν τις απαιτήσεις του κάθε παραγωγίσκου.
Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας: Δεν έχω τέτοιες βλέψεις. Θα ήθελα μόνο να υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός στους εργαζόμενους του
Ποιοι είναι κατά τη γνώμη σας οι παράγοντες για μια επιτυχημένη συνεργασία;
Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης: Πίσω (ή εντελώς μπροστά) απο κάθε επιτυχημένη συνεργασία, βρίσκεις ειλικρίνεια, σεβασμό, νοιάξιμο, χιούμορ και όρεξη για δουλειά.
Πένυ Ελευθεριάδου: Κοινό αισθητικό λεξιλόγιο και κοινή φροντίδα, ώστε να αναδειχθεί το έργο στο σύνολό του, μέσω του διαρκούς ελέγχου του εγωισμού που μοιραία φέρουμε.
Δημήτρης Καστανιάς: Να μην υπάρχουν παραβιαστικές συμπεριφορές, τοξικό κλίμα και να μη βαφτίζεται ο κομπλεξισμός ενός ανθρώπου ως καλλιτεχνική άποψη. Σημαντικό για μένα είναι να μην ξεχνάμε ότι είμαστε συνδημιουργοί ενός έργου τέχνης και όχι διεκπεραιωτές της ιδέας ενός ανθρώπου. Να υπάρχει ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας απ’ όλα τα άτομα της ομάδας (Το θέατρο είναι ένα ομαδικό παιχνίδι και όλα τα άτομα που εργάζονται σε μια θεατρική παραγωγή καλό θα ήταν να το βλέπουν έτσι, άσχετα αν έχουμε βαφτιστεί ομάδα ή όχι.) Πριν μερικές μέρες στην πρόβα, το ομαδικό μας ζέσταμα το έκανε η Δάφνη, που είναι η σκηνογράφος και ενδυματολόγος της παράστασης. Ε, αυτό είναι ένα θετικό σημάδι.
Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας: Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που μοιραζόμαστε “κάτι”, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Δείτε πληροφορίες για την παράσταση https://all4fun.gr/psyxagogia/theatre/parastaseis/33508-sadmen-tou-thanasi-kritsaki-sto-theatro-roes