Πότε αποφασίσατε ότι θέλετε ν’ ασχοληθείτε επαγγελματικά με τη σκηνοθεσία;
Απ: Από μικρός έβλεπα πολλές ταινίες στους τρεις κινηματογράφους στην Πρέβεζα, όπου γεννήθηκα. Ποτέ όμως δεν πίστευα ότι η σκηνοθεσία είναι ένα επάγγελμα. Πίστευα ότι είναι μια διαδικασία που απαιτεί γνώσεις, δεν ήξερα καν τι είδους, και χρήμα. Παρόλα αυτά έφτιαχνα δικές μου ιστορίες τις οποίες συχνά έγραφα ή προσπαθούσα να αφηγηθώ στους γύρω μου. Αυτό με τον καιρό έμεινε μέσα μου κρυμμένο, ώσπου βγήκε όταν απέκτησα τις γνώσεις αυτές μετά τις σπουδές μου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, από την Πολωνία το 1984, αποφάσισα να εργαστώ στον χώρο του κινηματογράφου επαγγελματικά και να βιοποριστώ από αυτό. Ξεκίνησα ως βοηθός σκηνοθέτη, με πολλές δυσκολίες και μετά από μια δεκαετία σκηνοθέτησα τις πρώτες μου δουλειές.
Έπαιξε κάποιος ή κάτι καταλυτικό ρόλο σ’ αυτή σας την επιλογή;
Απ: Ναι, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο πατέρας μου. Αν και άνθρωπος βιοπαλαιστής, φρόντισε να υποστηρίξει την επιλογή μου με κάθε μέσον. Χωρίς αυτόν, τίποτε δε θα είχα καταφέρει. Δεν είχε ούτε γνωστούς, ούτε τα οικονομικά μέσα να με στηρίξει, αλλά είχε την πρόθεση να προσφέρει συμπαράσταση και φροντίδα σε κάθε μου βήμα. Θα τον ευγνωμονώ πάντα για αυτό.
Υπήρξε ποτέ στιγμή που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και αν ναι, τι αποτέλεσε κίνητρο για να συνεχίσετε;
Απ: Πολλές φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω, ή τουλάχιστον να σταματήσω για λίγο κάνοντας κάτι διαφορετικό στη ζωή μου. Όμως η αγάπη για δημιουργία και η πίστη στους ανθρώπους του χώρου με κράτησαν 40 χρόνια τώρα.
Τι πρέπει να έχει ένα σενάριο/διαφημιστικό/θεατρικό έργο για να αποφασίσετε να το αναλάβετε;
Απ: Πρώτα απ’ όλα ένα σενάριο πρέπει να έχει στόχο. Είτε είναι διαφήμιση, είτε ταινία , είτε θεατρικό έργο. Από εκεί ξεκινάει όλη η διαδικασία επιλογής. Στις ταινίες ή τα θεατρικά έργα καθοριστικός παράγοντας είναι η σωστή διανομή και οπωσδήποτε η παραγωγή. Αυτά είναι στοιχεία που σε κάνουν να προχωρήσεις. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι παράγοντες που θα καθορίσουν τις επιλογές σου, όπως οι συνεργάτες σου, σε όλη τη διαδικασία. Από τη σύλληψη της κεντρικής ιδέας, έως το τελικό μοντάζ.
Φέτος, σκηνοθετείτε τους Πανθέους. Είναι η 16η σειρά που έχετε αναλάβει. Τι σας οδήγησε να πείτε το «ναι» και ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε;
Απ: “Οι Πανθέοι” είναι ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα-ποταμός του Τ. Αθανασιάδη, κόσμημα της ελληνικής λογοτεχνίας. Και μόνο αυτό το γεγονός αποτελεί πρόκληση για έναν σκηνοθέτη. Δε φτάνει όμως αυτό. Εγγύηση όμως για να πω το ναι, ήταν η εταιρεία JK productions, του κυρίου Καραγιάννη και το σενάριο των Κανελλοπούλου-Χασάπογλου. Αυτές οι εγγυήσεις με έκαναν να αισθανθώ ασφαλής και να διαλέξω ένα εξαιρετικό cast και πολλούς καλούς συνεργάτες πίσω από τις κάμερες. Η μεγαλύτερη πρόκληση όλων όμως ήταν το ίδιο το βιβλίο και η εποχή που διαδραματίζεται. Μια εποχή λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στην Αθήνα. Νομίζω ότι την πρόκληση αυτή την κερδίσαμε.
Κάνοντας μια αναδρομή στη μέχρι τώρα πορεία σας, ποιο ήταν το χειρότερο timing σε δουλειά, η σπουδαιότερη κατάκτηση και ποιο το πιο μεγάλο σας λάθος;
Απ: Δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι το χειρότερο timing ήταν μια εξαιρετική δουλειά που έκανα στην Κύπρο το 2011, λεγόταν “Πρεμιέρα” και ενώ είχε δυνατό σενάριο και πολύ καλό cast, ατύχησε από πλευράς παραγωγής και καναλιού. Η σπουδαιότερή μου κατάκτηση είναι η πορεία μου στα 40 χρόνια μέσα από εκατοντάδες πρόσωπα, επαγγελματίες και δουλειές, και που έως σήμερα σχεδόν κανείς δεν έχει εκφράσει παράπονα για τη συμπεριφορά μου. Στάθηκα πάντα δίπλα σε όλους με αξιοπρέπεια και τους ευγνωμονώ για αυτό. Να έρθουμε όμως και στα λάθη. Πολλά λάθη έγιναν και θα γίνουν. Λανθασμένες επιλογές, λάθη εμπιστοσύνης, αστοχίες, αλλά ποτέ όμως δε μετάνιωσα για αυτά. Έπρεπε να γίνουν και θα ξαναγίνουν. Μόνο έτσι προχωράει κανείς. Είμαστε τα λάθη μας.
Αν η ζωή σας γινόταν ταινία, ποια θα ήταν το τραγούδι των τίτλων;
Απ: Δε θα μπορούσα να φανταστώ να γίνει ταινία η ζωή μου. Δεν έχει περισσότερο ενδιαφέρον από άλλους ανθρώπους. Αν όμως κάποιος θα έκανε τον κόπο να την κάνει θα πρέπει να βρει αυτός το τραγούδι που θα ταίριαζε σ’ αυτό που θα ήθελε να φτιάξει. Θα του πρότεινα βέβαια και το “Παράπονο” σε στίχους του Ο. Ελύτη και μουσική του Δ. Παπαδημητρίου, χωρίς την υποχρέωση να το ακολουθήσει.
Έχετε χρόνια να σκηνοθετήσετε θεατρική παράσταση. Είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει για εσάς ή αποτελεί μέρος των επικείμενων σχεδίων σας;
Απ: Είναι αλήθεια ότι έχω χρόνια να σκηνοθετήσω στο θέατρο. Όχι για κάποιο λόγο που με σταματάει, αλλά δεν έχω βρει ακόμη ένα έργο που θα ήθελα να “παλέψω”. Είναι μέσα στα σχέδιά μου πάντα.
Αντί βιογραφικού
Γεννήθηκα στην Πρέβεζα το 1959 και έμεινα εκεί για 12 χρόνια. Αρχές του ’70 μεταναστεύσαμε στην Αθήνα, όπως και πολλοί άλλοι. Γυμνάσιο και Λύκειο στην Κυψέλη, δίπλα στη Φωκίωνος, όταν ακόμη ήταν διπλός δρόμος. Νωρίς μετά το Λύκειο έφυγα για Πολωνία. Αντί για χημικός μηχανικός γύρισα σκηνοθέτης. Δρόμοι πολλοί σε Βερολίνο και Μόναχο και γνωριμίες αιώνιες. Ο Κισλόφσκι, ο Αγγελόπουλος , ο Πανουσόπουλος και άλλοι τόσοι σπουδαίοι. Μετά τον στρατό στον Έβρο, η δουλειά. Από το 1984 έως τώρα. Μια σχολή Σταυράκου συμπλήρωσε το παζλ. Ινδαρές και Απειρανθίτης μαζί με Κατριτζιδάκη, όλοι μια γενιά.
Ύστερα από δεκάδες ντοκιμαντέρ, η διαφήμιση. Με κράτησε μια δεκαετία. Νέες γνωριμίες, νέες τεχνικές. Το 2004 οι σειρές. Βέρα στο δεξί και Έρωτας, ακολούθησε η Πολυκατοικία και η Κύπρος. Εκεί σειρές και θέατρο. Το Jordan στη Λευκωσία. Και μετά Ελλάδα. Το Ένα της Λουκάτου στις Ροές. Η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία Λούνα Μπαρ με κέρασε ποτό. Νέες γνωριμίες, νέες τεχνικές, νέες συνεργασίες. Θέατρο και σειρές μαζί. Η Επιστροφή, οι Άγριες Μέλισσες, ο Όρκος. Και το Τάνγκο Μπαρ του Κοροβέση στο Άβατον. Τώρα οι Πανθέοι η 16η σειρά και συνεχίζουμε, έως …
Επιμέλεια άρθρου: Πλάτων Σέρρας