Τυχαίνει αρκετές φορές τα μέσα ενημέρωσης να διαμορφώνουν άποψη για έναν άνθρωπο, η οποία απέχει πολύ από το ποιος είναι στην πραγματικότητα. Η εκπομπή στο στούντιο του www.karmaradio.gr είχε μόλις τελειώσει και ο Ορέστης Τζιόβας είχε αποδειχθεί πολύ διαφορετικός απ’ ότι περίμενα σε σχέση με το πώς τον αντιμετώπιζε μέχρι τώρα ο τύπος.
Ηθοποιός, που έχει δουλέψει πολύ στη ζωή του, που έμαθε από μικρός να εργάζεται ο Ορέστης θέλει να μένει μακριά από τη σόου-μπιζ, έστω και αν πολλοί συνεχίζουν να ασχολούνται μαζί του για άλλους λόγους και όχι για την ενασχόληση του με την υποκριτική.
Μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων στην Αθήνα ο Ορέστης μαζί με τον υπόλοιπο θίασο των «Ιδιωτικών ζωών» θα μετακομίσει για λίγες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, ενώ πρόσφατα ξεκίνησε να προβάλλεται στον ΑΝΤΙ και η σειρά «Το αμάρτημα της μητρός μου» στον ΑΝΤΙ.
Νέος με πολλές αναζητήσεις μας μίλησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή για την κατάσταση της χώρας, τις ευθύνες του κόσμου και των πολιτικών, για την ηθοποιία, αλλά και για το τραγούδι…
Για το πώς αντιμετωπίζει την κρίση: Με επηρεάζει, αλλά ακόμα έχω να φάω. Δουλεύω πολλές δουλειές και τα καταφέρνω. Όσο περισσότερο γίνεται για να έχω χρήματα να ζήσω. Δεν έκανα ποτέ μεγάλες σπατάλες, υπερβολές και ανοίγματα. Είμαι ακόμα νέος, έχω όρεξη και αυτό με σώζει μάλλον. Υπήρξε περίοδος, που έβγαζα περισσότερα χρήματα και θα μπορούσα να κάνω ανοίγματα. Να πάρω ένα δάνειο, να πάρω ένα μεγαλύτερο σπίτι, αλλά δεν το έκανα. Υπάρχει, όμως, κόσμος που το έκανε και οι άνθρωποι που το πληρώνουν περισσότερο τώρα είναι ηλικίας 35-45, οι οποίοι έχουν και ένα παιδί. Και εκείνοι που έχουν κάνει ανοίγματα. Που είχαν μεγάλους μισθούς και μπορούσαν τότε να πάρουν ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο, αλλά δεν ήξεραν μετά αν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Εδώ έπαιρναν δάνειο για διακοπές. Ήταν ένα μέρος της προπαγάνδας του συστήματος. Προς τα εκεί έτεινε το όλο θέμα με τις τράπεζες. Η εποχή της απόλυτα πλασματικής ευτυχίας! Για τους ανθρώπους άνω των 50 τα πράγματα τώρα είναι πολύ δύσκολα. Δεν μπορεί να έχουν την όρεξη που έχω εγώ να πάω να κάνω τέσσερις δουλειές. Και τη δύναμη π.χ. να πας να γίνεις σερβιτόρος ή να κάνεις κάτι άλλο. Μιλάω με άμεσο παράδειγμα τους γονείς μου. Ο πατέρας μου είναι 65 και η μαμά μου 58. Αυτήν την στιγμή κόβουν τις συντάξεις και παίρνουν από τα επικουρικά ταμεία. Από χρήματα δηλαδή τα οποία έχουν δουλέψει και από τα οποία τους έγιναν περικοπές για το συνταξιοδοτικό τους. Είναι τα δικά τους χρήματα. Θα τα έπαιρναν πίσω και δεν τους τα δίνουν.
Για το τι πιστεύει ότι θα γίνει στο μέλλον: Χωρίς να θέλω να είμαι απαισιόδοξος και χωρίς να είμαι έτσι νιώθω ανήμπορος στο να μιλήσω για αυτό. Γιατί είναι ένα τεράστιο σύστημα, που σε χτυπάει από πολλές πλευρές. Δάνεια και Lifestyle. Ένας πολύ έξυπνος τρόπος να χτυπήσεις την κοινωνία, θέτοντας υψηλά στάνταρ για το τι σημαίνει ευτυχία, τι σημαίνει επιτυχία. Να είσαι πλούσιος, διάσημος και να αδιαφορείς για όλα τα άλλα. Το πέτυχαν τέλεια. Νομίζω πως θα βυθιστούμε πολύ ως ανθρώπινο είδος και όχι μόνο ως Ελλάδα. Προχθές έλεγα καλά να πάθουμε τώρα εμείς. Διότι τόσα χρόνια ζούσαμε καλά και στην Αφρική πεθαίνουν τόσα παιδιά από την πείνα. Κάναμε ποτέ τίποτα για αυτό; Προσωπικά δεν έκανα τίποτα. Καλά να πάθουμε.
Για το αν βλέπει κάποιες αχτίδες φωτός: Τώρα δεν βλέπω κάτι. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Είμαι πολύ προβληματισμένος. Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε. Νιώθω ανήμπορος και εγκλωβισμένος. Η ασυνέπεια των ανθρώπων έφερε την κατάσταση μέχρι εδώ. Και όχι μόνο των πολιτικών. Δεν έχω καμία πρακτική λύση στο κεφάλι μου. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι εφ’ όσον έτσι είναι το πολιτικό σύστημα στη χώρα να κάναμε ένα κόμμα νέοι άνθρωποι. Με ιδέες, με όρεξη, άνθρωποι που αγαπούν άλλους ανθρώπους και θέλουν να φτιάξουν μια κοινωνία που θα προστατεύει τους αδύναμους. Πιστεύω στους ανθρώπους. Υπάρχει η λύση της Ιρλανδίας. Είναι πολύ καλή, αλλά θέλει να είναι και καλά προστατευμένη η όλη κατάσταση. Να βγει μια κυβέρνηση τυχαία, από επιλαχόντες. Μακάρι. Το δέχομαι να με κυβερνήσει ο οποιοσδήποτε χωρίς να το επιλέξω.
Για το αν είναι ρεαλιστικό ένα τέτοιο εγχείρημα: Χρειάζεται μόνο μια οργάνωση. Να οργανωθούν αυτοί οι άνθρωποι και να κάνουν κάτι καινούριο για τη χώρα. Και για τα δικά μας τα παιδιά – αν κάνουμε κάποια στιγμή – για να ζουν σε μια καλή κοινωνία. Είναι κάτι που με απασχολεί και μένα. Με προβληματίζει το αν κάνω παιδιά κάποια στιγμή σε ποιον κόσμο θα τα φέρω. Θα ήταν, πάντως, καλό να υπήρχε αλληλεγγύη και όταν δεν υπήρχε κρίση. Έχουμε βασιστεί σε λάθος αρχές. Του «διαίρει και βασίλευε». Αυτό ήταν το Α και το Ω. Έχεις δει το Hotel Rwanda; Μια καταπληκτική ταινία που βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Οι Βέλγοι χώρισαν τον λαό της Ρουάντας σε δύο είδη. Στους τάδε και τους δείνα. Ότι είναι διαφορετικοί. Και κατάφεραν να τους διαλύσουν. Αυτή η ταινία λέει τα πάντα. Χωρίς κανένα λόγο τους χωρίσανε και σκοτώθηκαν μεταξύ τους. Και όλα αυτά οφείλονται σε σημαντικό βαθμό στην αμορφωσιά ενός λαού. Νομίζω και εδώ σε σχέση με την εποχή του εμφυλίου δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα.
Για το ποιοι φταίνε για την κατάσταση που φτάσαμε έως εδώ: Πιστεύω πως η γενιά του Πολυτεχνείου απέταξε τη χούντα, αλλά έχει ευθύνη για το τι έγινε μετά. Πρόσφατα διάβασα για την υπόθεση Ροκφέλερ και το συμβόλαιο που υπέγραψε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας 100 εκ. δολάρια για να ιδρυθεί το ΠΑΣΟΚ. Και μετά το συγκεκριμένο κόμμα έπρεπε να ακολουθεί γραμμές. Μιλάμε δηλαδή για ένα αμερικανικό κόμμα. Συζήτησα μ’ έναν φίλο μου, που είναι πάνω από 50 ετών, που έχει πολιτική σκέψη και μου είπε ότι μετά την πτώση της χούντας ο λαός θα στρεφόταν στην αριστερά εκτός από τους ακροδεξιούς. Οι Αμερικάνοι δεν το ήθελαν ποτέ αυτό. Με όλα τα μέσα που είχαν τον κομμουνισμό τον είχαν πατάξει. Οπότε έφτιαξαν ένα κόμμα, που θα συγκέντρωνε τους αριστερούς, τους κεντρώους και τους δεξιούς. Χωρίς τα άκρα. Και το πέτυχαν τέλεια με τη δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κόμματος, που θα πρόβαλλε την αλληλεγγύη και όλα αυτά. Και πάτησε πάνω σ’ αυτό. Και τελικά μας έφεραν στην κατάσταση που είμαστε τώρα. Και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Γενικά είναι αστείο το πώς μας παίζουν στα δάχτυλα τους με το χρήμα. Και έχουμε φτάσει έως εδώ. Κανονικά με τις μειώσεις των μισθών πρέπει να υπάρχουν και μειώσεις των τιμών, αλλά δε γίνεται κάτι τέτοιο.
Για το αν έχει σκεφτεί να πάει στο εξωτερικό: Δε συμφωνώ με το να φεύγουμε. Να παλέψουμε και να ψάξουμε τρόπους να βρούμε λύσεις. Ας δημιουργήσουμε δουλειές. Και αν φύγουμε όλοι δε θα μείνει καμιά Ελλάδα. Αν πιστεύουμε σε κάποια Ελλάδα. Δεν ξέρω αν πιστεύω στην Ελλάδα. Ούτε ξέρω τι είναι. Εμένα ποτέ δε μ’ άγγιζε αυτό με τη χώρα. Τι είναι; Το ότι έχουμε ανεξάρτητη γλώσσα; Μια σημαία, μια γλώσσα διαφορετική. Αν μιλήσουμε για ήθη και έθιμα ίσως αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Δεν πιστεύω στη διαφορετικότητα, ούτε στα κράτη και στα έθνη. Χωρίς να θέλω ν’ ακουστώ Τζον Λένον. Δεν πιστεύω σ’ αυτά. Πιστεύω στον τόπο και στους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Μόνο αυτοί έχουν δύναμη. Και ό,τι έχουν δημιουργήσει μέχρι τώρα για αυτήν την κοινωνία που υπάρχει. Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Δυστυχώς μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία όπως η ελληνική δεν είσαι σωστά προετοιμασμένος να μπεις σ’ αυτήν μέσω του σχολείου, γιατί δε σου δίνεται η σωστή μόρφωση. Εγώ στα 18 μου δεν ήξερα και δεν γνώριζα πως θα είναι αυτή η κοινωνία.
Για το αν οι καλλιτέχνες έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν την αφύπνιση των υπόλοιπων πολιτών: Δεν το έχω σκεφτεί για το πώς θα ξεσηκώσω τους άλλους. Δεν είναι ότι φοβάμαι να πάρω τον ρόλο του επαναστάτη, αλλά δεν ξέρω το πώς. Αυτό που κάνω είναι να συζητώ καθημερινά με τους ανθρώπους. Το έκανα και προ κρίσης να συζητώ για τα προβλήματα που μ’ απασχολούν γύρω μου. Δεν ξέρω αν αυτό βοηθάει πρακτικά. Θέτεις, όμως, τον προβληματισμό σου και μπορείς δίπλα σου να βρεις ένα αντίκρισμα. Είναι καλό ν’ ανταλλάξεις κάποιες ιδέες. Πιστεύω από την καθημερινότητα μας αν είναι ν’ αλλάξουν ορισμένα πράγματα. Δηλαδή η αλληλεγγύη. Δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμα και τώρα με την κρίση. Δεν μπορώ να πω ότι έχω δει κάποια διαφορά. Βλέπω ανθρώπους να λένε ότι θέλουν ν’ αλλάξουν, αλλά να μην κάνουν καμιά προσπάθεια για αυτό. Τώρα όσον αφορά στους ανθρώπους που έχουν χρήματα τώρα με την κρίση τα έχουν σφίξει πολύ γερά. Οι επιχειρηματίες π.χ. Ενώ είναι η λέξη επιχειρείν σημαίνει ότι βάζω χρήματα με σκοπό να τα επενδύσω Και με πιθανότητα να τα χάσω. Κανείς δεν μπαίνει σ’ αυτήν τη διαδικασία. Το βλέπουμε και από τηλεοπτικές σειρές που γίνονται και τελικά οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται. Η κόβεται μια σειρά και επίσης δεν πληρώνεσαι. Και ενώ μπορεί να έχεις πει όχι σε κάποια άλλη. Αν και αυτά είναι του δικού μας μικρόκοσμου, που είναι και λίγο μια πολυτελής δουλειά. Διότι έχω κάνει και άλλες δουλειές και χειρωνακτικές που είναι πολύ δύσκολες. Είναι και μια δουλειά επιλογής.
Για τα λάθη του σχολικού προσανατολισμού: Κανονικά όλες οι δουλειές έπρεπε να είναι επιλογής. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Το πόσο καταρτισμένος βγαίνεις από το σχολείο. Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου και πώς θα το κάνεις. Το ΣΕΠ, ένα μάθημα, το οποίο διδασκόταν όπως όλα τα άλλα. Δεν ξέρω από πού να το πρωτοπιάσεις. Κανονικά πρέπει να αναδιαρθρωθεί όλο το σύστημα και ειδικά το εκπαιδευτικό. Στα 18 σου δεν μπορείς καν να σκεφτείς τι μπορείς να προσφέρεις σ’ αυτήν την κοινωνία. Τι δεξιότητες έχεις και ποιος θα σε κατευθύνει αναλόγως. Σίγουρα όλοι έχουν κάποιες δεξιότητες. Ως Ορέστης απελευθερώνομαι όλο και περισσότερο απ’ αυτό που είχα βιώσει μικρός. Δηλαδή αυτό το να τελειώσω το σχολείο, να τα έχω καλά με τους καθηγητές, να παπαγαλίσω, να πάρω καλούς βαθμούς, να μπω σε μια καλή σχολή, να δω τη ΔΑΠ, την ΠΑΣΠ, την Αριστερά. Αναλόγως ποιοι καθηγητές θα τα έχουν καλά με τις παρατάξεις θα περνάς και τα μαθήματα. Μια τέτοια κατάσταση. Απατεωνιά μόνο. Αυτά έχω συναντήσει στην Ελλάδα.
Για το αν πηγαίνει στις πορείες: Έχω πάει πολλές φορές σε πορείες. Απλά προβληματίζομαι με τη δύναμη που έχουν. Πρακτικά το λέω. Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος. Ας κατέβουμε όλοι. Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι. Θα γίνει κάτι; Θα προβληματιστούν αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβερνούν απ’ αυτό το γεγονός; Δεν έχουν ευαισθητοποιηθεί από άλλα και άλλα. Δεν ευαισθητοποιούνται που βλέπουν τον λαό να αργοπεθαίνει. Πόσος είναι ο μισθός ενός βουλευτή; Τον έχουν μειώσει; Για να μην λέμε και τις τόσες παροχές που έχουν. Και να μπεις στη βουλή τι θα γίνει; Έχει ο καθένας από μας μια πρακτική λύση να προτείνει; Πρακτικές αλλαγές. Τι μπορεί να γίνει τώρα! Από θεωρίες χορτάσαμε. Αυτό χρειάζεται. Θεωρία έχουμε ακούσει τόσα χρόνια. Η Παπαρήγα θεωρίες λέει τόσα χρόνια και στέλνει το παιδί της στο αμερικάνικο κολέγιο. Σκέφτομαι πάντα την πράξη. Να μην περιμένουμε από τους άλλους. Αυτό είναι και το πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος. Δε δίνει στα μέλη τη δυνατότητα να καταλάβουν τι δύναμη έχει ο καθένας, αλλά και ποιες είναι οι υποχρεώσεις του. Εκτός από τα δικαιώματα του φυσικά. Υποχρεώσεις, όμως, δεν είναι μόνο να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Απλά έτσι έχει φτάσει τώρα. Έπρεπε να έχουμε περισσότερες υποχρεώσεις και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Για το ποιοι είναι εκείνοι που προκαλούν τα επεισόδια στις ειρηνικές πορείες: Από τα τελευταία στιγμιότυπα που έχουν αποτυπωθεί στον φωτογραφικό φακό έχουμε δει ότι όλοι οι άνθρωποι που δημιουργούν φασαρίες είναι συνήθως κρατικοί φορείς. Αστυνομικοί ή κάτι άλλο. Νομίζω πως είναι συμφωνημένος να ξεκινήσει αυτός ο καυγάς. Ένας στημένος πόλεμος. Το έχουν δείξει και οι φωτογραφίες. Μπορεί μέχρι τώρα κάποιος να έλεγε ότι είναι ράδιο αρβύλα, αλλά εφ’ όσον υπάρχουν φωτογραφικές αποδείξεις ξέρουμε όλοι γιατί γίνεται αυτό. Ένας εξαγριωμένος με την τωρινή οικονομική κατάσταση ακόμη και στη φάση που είναι δε θα πάει να επιτεθεί σ’ έναν αστυνομικό και είμαι και κατά το να τους πετάς πέτρες όταν εκείνοι δεν έχουν αρχίσει κάτι. Δεν μπορώ να καταλάβω τους αστυνομικούς που φυλάνε όλο αυτό και δεν κατεβαίνουν στην πορεία. Τι φοβούνται; Να χάσουν μια σαθρή θέση ή, εκείνα τα λίγα χρήματα που παίρνουν;
Για το φαινόμενο των πολλών δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα: Έτσι διαλύθηκε η δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα. Όταν άρχισαν να μονιμοποιούνται οι θέσεις. Γιατί ήταν κυκλικά. Ο δικαστής ήταν επιλαχών. Οπότε αν ήσουν δικαστής σκεφτόσουν πολύ σοβαρά αν θα αθωώσεις ή αν θα καταδικάσεις τον κατηγορούμενο. Την άλλη μέρα μπορεί να ήσουν στη δική του θέση και να είχες ν’ αντιμετωπίσεις έναν άλλον δικαστή. Έτσι φοβόσουν για τον εαυτό σου και γινόσουν πιο δίκαιος. Έτσι λειτουργούσε τότε η δημοκρατία. Όταν άρχισε η μονιμότητα άρχισε να καταρρέει η δημοκρατία.
Για το αν οι Έλληνες μπορούν να βρουν λύσεις: Δεν ξέρω. Δεν πιστεύω πια σε τίποτα. Τίποτα δεν είναι ο Έλληνας. Ο,τι είναι ο καθένας είναι ο Έλληνας. Οι άνθρωποι μαζικά δημιουργούν πράγματα. Όχι ο καθένας μόνος του, όπου και αν έχει γεννηθεί. Πολύ μεγάλη σημασία φυσικά παίζει η οικογένεια. Τεράστιο ρόλο στην κοινωνία που έχεις μεγαλώσει. Στη ζωή μας έχει γίνει αυτοσκοπός το κέρδος. Λόγω έλλειψης παιδείας γίνεται αυτό. Στόχος μας δεν πρέπει να είναι το κέρδος, αλλά το να κάνουμε σωστά τη δουλειά που έχουμε επιλέξει. Μετά πρέπει να έρχεται το κέρδος. Το πιο βασικό είναι η αλληλεγγύη. Όταν κάνεις μια δουλειά να προσπαθείς να εξυπηρετείς τους ανθρώπους. Εγώ π.χ. έχω δουλέψει σερβιτόρος. Ήταν πολύ βασική μου δουλειά για χρόνια. Την έκανα όσο καλύτερα μπορούσα. Πάντα θέλω να το κάνω αυτό σε οποιαδήποτε δουλειά μου. Γιατί θεωρούσα ότι τα χρήματα που έπαιρνα έπρεπε να τα δουλέψω.
Για το αν έχει πρόβλημα να εμφανίζεται στην τηλεόραση: Δεν έχω πρόβλημα με την ΤV αν δεν ασχολούνται με το τι κάνω στην προσωπική μου ζωή. Θεωρώ ηλίθιο εκ μέρους να ασχολούνται οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, που θέλουν να εξυπηρετήσουν με τη δημοσιογραφία να ασχολούνται με τον κιτρινισμό. Όπως και οι αναγνώστες που ασχολούνται μ’ αυτά τα πράγματα. Για αυτά που λέμε τώρα δε με έχει ρωτήσει ποτέ κανείς. Ξέρεις πόσο θα ήθελα όχι μόνο ως Ορέστης, αλλά και ως οποιοδήποτε καλλιτέχνης ν’ ασχολούνται μ’ αυτά τα πράγματα που μας απασχολούν. Ποιος νοιάστηκε αληθινά για τον κιτρινισμό; Εγώ προσωπικά δε νοιάστηκα για το gossip των άλλων. Δε μ’ ένοιαξε ποτέ. Το βρίσκω κενό. Τι νόημα έχει; Άντε να περάσω μια ώρα αν είμαι στην παραλία και βρεθεί στα χέρια μου. Τίποτα περισσότερο, όμως. Τα κανάλια βγάζουν εντελώς αυτό που θέλουν. Εντελώς. Στις περισσότερες συνεντεύξεις μου βγάζουν πολύ λίγα απ’ όσα λέω. Και ενώ εμένα μου αρέσω να συζητάω τέτοια φλέγοντα θέματα της καθημερινότητας όπως αυτά. Δεν τα βγάζουν.
Για την παράσταση που παίζει: Είναι οι Ιδιωτικές ζωές του Νόελ Κάουαρ. Γραμμένο το 30 στην Αγγλία. Ο συγγραφέας είναι δηλωμένος ομοφυλόφιλος πολύ μπροστά τότε για την εποχή του. Το έργο είναι σαν να έχει γραφτεί και σήμερα ίσως. Πραγματεύεται τις ερωτικές σχέσεις. Κάτι που είναι οικουμενικό, διαχρονικό και αιώνιο. Λόγω του θέματος του το έργο απαγορευόταν να παιχθεί. Είναι ένα πρώην ζευγάρι που έχει χωρίσει πέντε χρόνια πριν. Ο καθένας από τους δύο έχει νέο σύντροφο και συναντιούνται σ’ ένα ξενοδοχείο, όπου συμπτωματικά έχουν πάει για τον μήνα του μέλιτος. Σε απέναντι δωμάτια. Είναι μια αγγλική κωμωδία και καταστάσεων και χαρακτήρων. Το έργο αυτό το πήρε ο Δαλιανίδης και το έκανε τη Νύχτα Γάμου. Με Βουτσά, Γεωργίτση, Καραγιάννη, Αρβανίτη. Ηταν μια κλασική κωμωδία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Το πήρε και πρόσθεσε ρόλους. Παίζω μαζί με τους Τάσο Ιορδανίδη, Θάλεια Ματίκα, Νικολέτα Κοτσαηλίδου σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη. Το ότι πήγαμε καλά στη σεζόν είναι πολύ ευτυχές. Πάει από στόμα σε στόμα η διαφήμιση, διότι όσοι έρχονται έχουν να πουν τα καλύτερα. Έρχονται και γελάνε πολύ.
Για το αν γελάσει και εκείνος την ώρα της παράστασης: Μια-δυο φορές μου έχει τύχει να γελάσω και εγώ. Διότι το κείμενο είναι πολύ αστείο. Με τα παιδιά είμαστε πολύ φίλοι και κάνουμε και οι τέσσερις πολύ παρέα. Οπότε έχουμε και μια απίστευτη χημεία μεταξύ μας και το καταλαβαίνει ο κόσμος.
Για το αν έχει παίξει ξανά σε κωμωδία: Είναι η δεύτερη, όμως η πρώτη ήταν σε μεγάλη καλοκαιρινή παράσταση, που είναι διαφορετική εμπειρία.
Για το αν έχει σκεφτεί να παίξει σε θέατρο δρόμου: Ναι μου άρεσε πάντα, απλά δεν το έχει φέρει μέχρι τώρα η ζωή. Είναι ένα δύσκολο και τολμηρό εγχείρημα, όμως σίγουρα θα έχει απήχηση. Ειδικά αν θίξουμε τέτοια θέματα.
Για την ενασχόληση του με το τραγούδι: Κάνω και εμφανίσεις με τη φίλη μου την Πένυ Σκάρου. Εχει συνεργαστεί με τον Στέφανο Κορκολή. Είναι μια πολύ καλή τραγουδίστρια. Εγώ εμφάνιση ως γκεστ. Από παλιά μου άρεσε τι τραγούδι. Πριν ασχοληθώ με το θέατρο. Προέκυψε στο σχολείο από τον κολλητό μου φίλο Γιάννη Αστρίδα που έπαιζε κιθάρα. Δέσαμε μαζί. Κάναμε τις γιορτές στο σχολείο, κάναμε και ένα φοβερό live για την αποφοίτηση μας. Δουλέψαμε πολύ, πήγαμε σε στούντιο κλπ.
Για το ότι δεν έχει ακουστεί πολύ το ότι τραγουδάει: Ξέρεις, δε θέλω ν’ αλλάξω κατεύθυνση. Δε θέλω ν’ ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Το κάνω περισσότερο για τη δική μου πώρωση. Μου καλύπτει και οικονομικά κενά!
Για τη μουσική που ακούει: Σχεδόν τα πάντα. Μόνο τα πολύ λαϊκά τα ελληνικά δεν ακούω. Και το mainstream ελληνικό ποπ. Το ποπ σημαίνει popular, όμως τώρα πια για μένα έχει αρνητική σημασία. Το ότι γίνεται ένα τραγούδι δηλαδή μόνο και μόνο για εμπορική εκμετάλλευση. Και όχι μουσικά. Έχει στόχο να πουλήσει έστω και για λίγο καιρό. Γίνονται καθαρά για να πουλήσουν. Αν βασίζεσαι σ’ αυτό. Είναι αυτό που λέμε ότι όλα μεταφράζονται σε χρήμα. Γίνεται αυτοσκοπός. Και τα ροκ κομμάτια βέβαια είναι ποπ, αλλά είναι με την καλή έννοια του ποπ. Αλλά και η Χάρις Αλεξίου ποπ θεωρείται. Αν δηλώνουμε έτσι την ποπ, τότε με μου αρέσει. Είναι θέμα να είναι ξεκάθαρο στις συνειδήσεις των ανθρώπων το τι τους αρέσει. Γιατί μας αρέσει και μου αρέσει στα αλήθεια. Όχι γιατί πρέπει ή γιατί είθισται.
Για την σχέση του με την τηλεόραση: Από τα 17 μου 18 έχω να δω ουσιαστικά Δεν την ανοίγω καν. Ο,τι θέλω να μάθω το κάνω από το ίντερνετ. Ο κόσμος θα επιδιώξει να μάθει αυτό που θέλει. Αν θέλω να ψάξω έναν ηθοποιό θα πάω και θα τον δω στο θέατρο. Αν έχω την εικόνα που προβάλλεται για εκείνον από την τηλεόραση τότε είμαι άξιος της μοίρας μου. Τελευταία φορά είδα τη Θάλεια τη Ματίκα που βγήκε στον αέρα με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο στον ΑΝΤΙ. Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Και όταν έπαιζα στη «Χαρά Αγνοείται» έβλεπα τον εαυτό μου για να δω τι έκανα. Πώς πάει και πού πάει.
Για τη συμμετοχή του στην νέα κωμωδία του Απόστολου Ρήγα που θα παίζεται στον ΑΝΤ1 «Το Αμάρτημα της Μητρός μου»: Εκεί υποδύομαι τον γιο ενός πολύ πλούσιου επιχειρηματία, αλλά όπως λέει ο ίδιος δε δουλεύει για τα χρήματα, διότι έχει ούτως ή, άλλως πάρα πολλά, αλλά για την υστεροφημία του. Ότι είναι πολύ δουλευταράς, βρίζει τον πατέρα του που δε δουλεύει πολύ και ερωτεύεται μία κοπέλα, η οποία δουλεύει ως μακιγιέζ σε μια τηλεοπτική εκπομπή, στην οποία τυχαίνει να πάει ως καλεσμένος.Αυτό που δεν ξέρει, όμως, είναι ότι ο πατέρας του έχει συνάψει σχέση με τη μητέρα της κοπέλας. Μ’ έναν πολύ κωμικό τρόπο, όπως μας έχει συνηθίσει ο Ρήγας. Η κοπέλα είναι η πρωτοεμφανιζόμενη Βίκυ Κάβουρα.
Για την επερχόμενη παρουσία του και σε μια νέα πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα σειρά, που θα σχετίζεται με βρικόλακες: Είναι μια σειρά που δε θα έχει γίνει ξανά κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, όμως δεν ξέρουμε το πότε θα γίνει. Έχει ως θέμα τους βρικόλακες και παρά το γεγονός ότι είναι ελληνικό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ξένες. Είναι ιδέα του πολύ ταλαντούχου σκηνοθέτη Αλέξανδρου Ζαρμπή. Είναι πολύ καλός φίλος. Έκανε όλα τα trailer του Mega σχεδόν 10 χρόνια και ήταν όλα πολύ καλά. Ξεκίνησε αυτή τη δουλειά με δικό του σενάριο και έφτιαξε τον σκελετό. Και από εκεί και πέρα ανέλαβαν τη διαμόρφωση του σεναρίου οι Ρίσβας – Σακαλή. Θα έχει αγωνία, έντονα στοιχεία θρίλερ, αλλά και κωμικές στιγμές. Έφτιαξε έναν πιλότο ανεξάρτητης παραγωγής 6 λεπτών με δικά του χρήματα Σ’ αυτόν πιλότο εμφανίζομαι μαζί με την Κατερίνα Παπουτσάκη, Δεν είμαστε πρωταγωνιστές, αλλά είμαστε ως γκεστ, που εκφράζουμε το παρελθόν. Το πώς ξεκίνησε δηλαδή αυτή η ιστορία με τους βρικόλακες. Εμείς είμαστε κοινοί θνητοί αρχικά, αλλά μας δαγκώνουν. Υπάρχει κάτι πριν απ’ αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι δαγκώνουν εμάς. Ο σκελετός του σεναρίου είναι για παραπάνω από δύο σεζόν. Δεν ξέρουμε πού θα είναι. Προορίζεται για MEGA, αλλά συζητιέται. Δεν έχουν ξεκινήσει γυρίσματα ακόμα. Είναι για τη νέα σεζόν. Έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και επειδή έχω δει και αποτέλεσμα δουλειάς, πλην της ιδέας. Μιλάμε για μια πολύ δυνατή δουλειά, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνες του εξωτερικού. Όσον αφορά στην ποιότητα εικόνας. Δεν ξέρω αν θα βρεθούν τα χρήματα για τη δουλειά, αλλά ελπίζω όλα να πάνε καλά, γιατί αξίζει πολύ.
Για το πότε κατάλαβε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός: Ήταν το μόνο πράγμα που αφιερώθηκα στα αλήθεια. Ενώ έκανα αθλήματα, μπήκα σε ΤΕΙ. Δε με ενδιέφεραν τόσο πολύ, όσο αυτό. Μου γεννήθηκε σχετικά στο σχολείο, το οποίο μου άρεσε πολύ, αλλά συνέχισε περισσότερο μετά. Ήταν για μένα ένα μέσο εκτόνωσης, γιατί ήμουν πολύ υπερκινητικός. Μετά τελειώνοντας το σχολείο δεν έβρισκα τι ήθελα να κάνω και πώς ήθελα να προσφέρω. Έτσι μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη. Στην Αθήνα ήρθα το 2004 μετά τους ολυμπιακούς. Εκείνον τον Σεπτέμβρη. Πρόλαβα την καλή Αθήνα. Η Θεσσαλονίκη, πάντως. μου λείπει, διότι δεν πάω συχνά. Μετά το Πάσχα θα πάμε Θεσσαλονίκη με τα παιδιά της παράστασης για 3-4 εβδομάδες στην Αυλαία. Έχω κρατήσει, όμως, τους παιδικούς μου φίλους. Μετρούν πολύ για μένα, όπως γενικά οι φίλοι. Έχω και από τον χώρο. Λίγοι, αλλά καλοί.
Για το πώς νιώθει που είναι αναγνωρίσιμος: Τελευταία με αναγνωρίζουν όλο και περισσότερο. Με το μουστάκι ελέω παράστασης κρύβομαι και κάπως (σ.σ. γέλια). Θα το κρατήσω, όμως, και για τη νέα μου σειρά. Δόξα τω θεώ που έχω τηλεόραση! Για το γεγονός ότι με αναγνωρίζουν κάποιες φορές νιώθω άβολα, κάποιες όχι. Το έχω συνηθίσει πια. Κάποιος κόσμος με ξέρει από την τηλεόραση, αλλά δε σημαίνει κάτι.
Για το πότε αισθάνεται να ενοχλείται από την αναγνωρισιμότητα: Όταν σε φωτογραφίζουν με το έτσι θέλω. Δεν έχω πρόβλημα ο άλλος να είναι οικείος, διότι έτσι είμαι και εγώ. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: Στα «Αγρια Παιδιά» έπαιζαν δύο καλοί μου φίλοι, ο Μιχάλης Οικονόμου και ο Σταύρος Σβήγκος. Και έπαιζαν και άλλα δύο παιδιά, τους οποίους όταν τους γνώρισα τους ένιωθα φίλους μου. Ήταν ο Αντίνοος Αλμπάνης και ο Νικόλας ο Αγγελής. Όταν τους μίλησα πρώτη φορά το έκανα πολύ εγκάρδια λες και τους ήξερα καιρό. Δηλαδή αυτό δεν το θεωρώ άσχημο, γιατί μου συμβαίνει και μένα. Δε θεωρώ άσχημη την οικειότητα. Η οικειότητα από οικειότητα διαφέρει. Για παράδειγμα μου έλεγε ο Πέτρος ο Φιλιππίδης, πήγε κάποιος στα καμαρίνια μετά την παράσταση να τον βγάλει φωτογραφία και του έλεγε: Κάνε έτσι για να φαίνονται τα δόντια. Δηλαδή κάτι τέτοιες καταστάσεις.
Για το πιο τραγικό πράγμα που του έχουν κάνει: Μου έχουν μιλήσει άσχημα στο f/b. Μια κοπέλα μου έγραφε, «Άφησε μας πια με την προσωπική σου ζωή». Δε μας νοιάζει. Μου μίλησε πολύ άσχημα. Εγώ ευτυχώς δεν της απάντησα. Είναι καλύτερο να μην απαντάς. Με τις πράξεις δίνεις τις απαντήσεις σου. Σε πολλά επίπεδα συμβαίνει αυτό. Αν δεν έχεις να απαντήσεις κάτι να μην απαντάς. Και όταν γίνεται ένα πικρόχολο σχόλιο εναντίον σου καλύτερα να προσπαθήσεις να μη γίνει άλλο από το ν’ απαντήσεις σ’ αυτά.
Για τον αν έχει βιώσει ανταγωνισμό στη δουλειά του: Ναι παρά το γεγονός ότι γενικά δεν είμαι ανταγωνιστικός ιδιαίτερα. Από τους μεγάλους έχω εισπράξει αγάπη. Μιλάω για ηθοποιούς της γενιάς μας. Και στην δραματική σχολή αντιμετώπισα μεγάλο ανταγωνισμό. Δεν ξέρω γιατί. Γιατί και εκεί έχουμε βαθμούς όπως στο σχολείο. Αν είναι δυνατόν! Βαθμοθηρία. Μας έχει χαλάσει πολύ αυτό! Είμαι πολύ χαρούμενος που έπαιρνα και 10 και δεν εξυπηρέτησα αυτό το ηλίθιο σύστημα. Η ζωή δεν έχει να κάνει με τους βαθμούς που θα πάρεις στο σχολείο. Και η γνώση δε μεταδίδεται με σωστό τρόπο. Μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα. Είναι σημαντικό να αμείβεσαι για τους κόπους σου, αλλά με σωστό τρόπο. Όχι μόνο παίρνοντας 18 π.χ. Όταν είσαι γιατρός πρέπει να βαθμολογείσαι για το αν έχεις μάθει σωστά την επιστήμη σου. Παίζεις με τη ζωή του άλλου. Οπότε εκεί πρέπει να ελέγχεσαι για το πόσο έμαθες τα όσα διδάχθηκες.
Για τον μεγάλο αριθμό των δραματικών σχολών στην Ελλάδα: Υπάρχουν πάρα πολλές. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλαφόν νομίζω. Επειδή στην Ελλάδα όλα είναι χιμαδιό δεν υπάρχει συγκεκριμένη γραμμή, που ακολουθείται από τις σχολές. Οπότε το πόσο καλή είναι η σχολή και τι γνώσεις δίνει εξαρτάται από το ποιοι καθηγητές διδάσκουν. Δεν έχουν γραμμές οι σχολές. Εξάλλου στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα τα κριτήρια είναι πολύ υποκειμενικά. Στο τραγούδι τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα σε σχέση με το πώς τραγουδάει κάποιος. Ενώ στους ηθοποιούς δε συμβαίνει αυτό. Στη φωνή είναι πιο ξεκάθαρο νομίζω. Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολήθηκαν με το θέατρο και ενώ πιο πριν έκαναν άλλη δουλειά. Όπως ο Γιώργος Αρμένης και ο Μάρλον Μπράντο. Ήταν άνθρωποι που έκαναν κάτι άλλο και ξαφνικά κάποιος τους έφερε σ’ αυτόν τον χώρο. Οπότε δεν είναι απαραίτητο να έχεις πάς σε σχολή, διότι υπάρχουν και κάποιοι που έχουν πηγαίο ταλέντο. Μιλώντας πρακτικά το αυθεντικό μας κάνει και γελούμε. Π.χ. με κάνει ευτυχισμένο να βλέπω τον Χρόνη Εξαρχάκο να παίζει. Σήμερα επικρατεί το να δημιουργούμε προβληματισμό. Ωραίο είναι να προβληματίζεις, αλλά να το κάνεις με ωραίο τρόπο. Υπάρχει πολύ δήθεν στην εποχή μας και όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο. Απλά στην τέχνη εκφράζεται περισσότερο. Δεν είναι μόνο αλήθειες, αλλά σε ποιους απευθύνεσαι και τι θες να τους πεις. Επειδή ζούμε σε μια εποχή, όπου υπάρχει κρίση, αλλά και σε μια εποχή, όπου υπάρχει και έντονο το δήθεν. Αυτό μαστίζει την τωρινή καλλιτεχνική σκηνή.
Για το αν ένας καλός ηθοποιός γίνεται και καλός δάσκαλος: Όχι απαραίτητα και συνήθως στο εξωτερικό οι δάσκαλοι δεν είναι ηθοποιοί. Η μετάδοση είναι νομίζω ένα άλλο ταλέντο. Το coaching είναι ένα άλλο ταλέντο. Το βλέπεις και από αθλητές που δεν είναι απαραίτητο ότι γίνονται καλοί προπονητές. Όπως και η διαπαιδαγώγηση είναι ένα άλλο ταλέντο. Το να μπορεί να είσαι παιδαγωγός δεν έχει καμία σχέση με τις γνώσεις σου, αλλά το πώς μπορείς να τις μεταδώσεις.
Για το αν θα ασχολιόταν με τον αθλητισμό, επειδή στον «Πόλεμο των Άστρων» είχε υποδυθεί επιτυχημένα έναν ποδοσφαιριστή: Να σκεφτείς ότι μέχρι τότε δεν έπαιζα πολύ μπάλα. Μετά άρχισα να παίζω πιο πολύ. Είχα, όμως, έναν τραυματισμό στον μηνίσκο και έκοψα λίγο. Σιγά – σιγά επανέρχομαι. Επαγγελματικά δε θα μπορούσα ν’ ασχοληθώ. Είναι πολύ αυστηρό για μένα. Απαιτεί πολλές θυσίες. Το ξέρω γιατί έκανα δύο χρόνια κωπηλασία, όμως δεν έφτασα μέχρι τον πρωταθλητισμό. Ωραίο και πολύ πειθαρχημένο άθλημα. Σκληρό. Έκανε η ξαδέρφη μου πρωταθλητισμό και κόλλησα και εγώ, όμως δεν άντεξα για πολύ. Μετά άρχισα και να καπνίζω και μετά ο αθλητισμός πήγε περίπατο. Έχουμε πολύ καλή κωπηλασία, πάντως.
Για το τι σημαίνει για εκείνον ταλέντο: Είναι η εξέλιξη που έχεις και το πόσο θέλεις να δουλέψεις αυτό που κάνεις. Όταν π.χ. δούλευα ως σερβιτόρος. Επειδή συνάντησα και ανθρώπους που αγαπούσαν αυτή τη δουλειά προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερος. Είναι σημαντικό να παρατηρείς και να θες να γίνεσαι καλύτερος. Να μην καταριέσαι για αυτό που κάνεις στην κοινωνία.
Για την σχέση του με το χρήμα: Είναι ένα μέσο επιβίωσης. Τίποτε άλλο. Δεν είναι αξία για μένα. Απλά το να μπορώ να ζω. Δεν είμαι της μεγάλης ζωής. Είναι πλασματική ευτυχία. Άλλα πράγματα μας κάνουν ευτυχισμένα. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε. Η αγάπη μας κάνει ευτυχισμένους Μου αρέσει να δίνω αγάπη, αλλά φυσικά θέλω να παίρνω. Έχω πάρει και μπορώ να δώσω. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πάρει ίσως να μην μπορούν να δώσουν και δεν τους κατηγορώ για αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι όλα μεταφράζονται σε χρήμα. Και αυτό είναι το κακό. Ενώ το χρήμα αρχικά ανακαλύφθηκε για διευκόλυνση ανταλλαγής αγαθών. Δεν μπορούσαμε να φτάσουμε ξανά στο μηδέν, Αλλά πρέπει να καταλάβουμε τι αντιπροσωπεύει για μας το χρήμα. Γενικά δεν ξοδεύω πολλά. Το πιο μεγάλο μου έξοδο είναι το φαγητό. Το απέξω στοιχίζει πολύ. Ούτε βγαίνω ιδιαίτερα πολύ. Όταν προλαβαίνω μαγειρεύω και μου αρέσουν πολλά. Και δύσκολα: Παστίτσια, μουσακάδες, αυτά της μαμάς! Μου άρεσε από μικρός. Έβλεπα τη μαμά μου να μαγειρεύει και μάθαινα δίπλα της. Μου αρέσει να φτιάχνω μόνος μου το φαγητό. Όπως και άλλα πράγματα. Τελευταία έφτιαξα ένα επιπλάκι. Του άλλαξα σχήμα και με ξυλόκολλα το έντυσα με εφημερίδες. Το έκανα πιο καλλιτεχνικό. Αντρας για σπίτι! (σ.σ. γέλια)
Για το πώς περνάει τον ελεύθερο του χρόνο: Στον ελεύθερο χρόνο ενημερώνομαι παντού. Αν βρεθώ σε μια συζήτηση και δεν ξέρω πράγματα θα πάω σπίτι και θα ψάξω. Π.χ. για το γόνατο μου πριν την επέμβαση διάβασα πολύ. Έμαθα ανατομία (σ.σ. γέλια). Μου αρέσει πολύ η γνώση και μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα οποιουδήποτε είδους μακριά από τη δουλειά μου και την καθημερινότητα μου. Για τα ζώα, για τον άνθρωπο, για την ιστορία. Μου αρέσει η ενημέρωση και η γνώση. Και σίγουρα δεν ενημερώνομαι από την τηλεόραση. Είναι πλήρως ελεγχόμενη από τα κανάλια. Είχα κάτι γνωστούς στην Αμερική και μου έλεγαν όταν γινόταν ο πόλεμος με το Ιράκ δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε από τα αμερικανικά κανάλια. Ενημερώνονταν από τα ελληνικά κανάλια. Τα άλλα δεν έδειχναν τίποτα. Μιλάμε για μια χώρα σαν ένα τεράστιο απομονωμένο χωριό στην Πίνδο, που ελέγχει, όμως, τον κόσμο. Είναι μια χώρα 200 ετών, αλλά έχει καταφέρει να είναι η κυρίαρχος του κόσμου.
Για το μήνυμα του ως επίλογο στους ακροατές του All4fun Live: Αγάπη, αλληλεγγύη, αγάπη, αλληλεγγύη, αγάπη. Να κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε. Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε, αλλά να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε την κοινωνία…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 21/2/2012