Η Άντρια Ράπτη μιλάει στο Αll4fun για την παράσταση «Η Ιοκάστη Γιουξουάν στη Xώρα της Κλιμακτηρίου» που πρωταγωνιστεί!

Η Άντρια Ράπτη είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε στα Χανιά και έχει τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δείγμα της δουλειάς της στο θέατρο είναι οι παραστάσεις «Οι δρόμοι του χιονιού» (2017), «Ευτυχείτε!» ή «2 εύθυμες ιστορίες για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλούν» (2018), «Στο σπίτι» (2018), «Επικίνδυνες Σχέσεις» (2022). Απολαύστε όσα θέλησε να μοιραστεί, με τους αναγνώστες του all4fun.

 

 

Καταρχάς επέστρεψα στο Vault γιατί τα παιδιά, ο Δημήτρης και ο Μάνος, με εμπιστεύτηκαν με γενναιοδωρία στο δεύτερο αυτό εγχείρημα και μάλιστα με μονόλογο. Εχέγγυο και οι συνεργάτες μου. Με την Κική γνωριστήκαμε στο θέατρο. Είχε παρακολουθήσει τις «Επικίνδυνες Σχέσεις», είχα δει «Τη μάνα αυτουνού». Επαγγελματική αλληλοεκτίμηση. Μια ιδέα που ξεκίνησε από μια ιδιωτική κουβέντα για αυτά τα γυναικεία ζητήματα. Εμπιστεύτηκα τη γραφή της κι αυτή εμένα. Ευγνώμων.

 

 

Η αμεσότητα, το χιούμορ, οι συνεχείς συναισθηματικές εναλλαγές, το θέμα αυτό καθ’ αυτό, το ρίσκο του μονολόγου. Το ότι είναι ένα κείμενο, που με αφορμή την κλιμακτήριο, η ηρωίδα κάνει μια αναδρομή στη ζωή της και όσο κρατάει η παράσταση, μπροστά στα μάτια του θεατή, περνάει στην ενηλικίωση, όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή για έναν ηθοποιό και όχι μόνο.

 

 

 

Γυναικείο από τίτλο, βαθιά ανθρώπινο κατά βάση. Οι άντρες γελάνε πιο πολύ στην παράσταση και σίγουρα συγκινούνται όλοι, γυναίκες ή άντρες και διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Στον καθένα κάπως αλλιώς ακουμπάει το κείμενο. Κάπως αλλιώς του μιλάει. Με τη Βάνα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Ούτε θυμάμαι πόσα. Έχουμε ξανασυνεργαστεί δύο φορές στο παρελθόν. Συνεννοούμαστε. Είναι σκυλί στη δουλειά. Το ίδιο κι εγώ. Λειτουργεί με στόχο και έμπνευση. Ακούει και παρατηρεί με μεγεθυντικό φακό. Με τους ab-lab είμαστε κολλητοί. Εικαστικοί που τους θαυμάζω. Θέλαμε τη ματιά τους στα σκηνικά. Με την Άννα που έκανε την τεχνική παλαίωσης στα σκηνικά. Πρώτη της απόπειρα στο θέατρο. Ο Μάνος μας έγραψε τη μουσική και εκτός από υπέροχο παιδί, είναι πολύ αποτελεσματικός στη δουλειά του. Η μουσική που εμπνεύστηκε μέσα από πρόβες που παρακολούθησε και δεν το κάνουν πολλοί να παρακολουθούν τόσες πρόβες, είναι εξίσου βοηθητική με το κείμενο. Η Μαρίτα που επιμελήθηκε το φωτογραφικό υλικό για την προώθηση, ήταν το πρώτο μου φίλτρο για τον ρόλο. Επίσης κολλητή μου. Ο Έλιο, συνεργάτης της Βάνας, που με βοήθησε στην κινησιολογία και τις χορογραφίες. Και η Ντέπυ ως βοηθός της Βάνας στον πρώτο δύσκολο κύκλο των προβών. Τους ευχαριστώ. Η Σμαράγδα που μας χάρισε τη φωνή της. Ούτε το σκέφτηκε όταν της το ζήτησα. Χρόνια επίσης φίλη. Και όλο αυτό δε θα μπορούσαμε να το επικοινωνήσουμε αν δεν το ενορχήστρωνε υποδειγματικά η Νταίζη που έχει αναλάβει την προώθηση της παράστασης. Συμπέρασμα… είναι μονόλογος αλλά δεν είμαι μόνη μου. Και ναι, όταν οι συνεργάτες είναι και φίλοι, κάπως πιο μαγικά γίνονται τα πράγματα…

Το έργο απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναικείο κοινό;

 

Όχι!! Τελεία.

 

 

Η ανταπόκριση είναι τόσο θερμή που σχεδόν δεν το πιστεύω. Μετά δε απ’ τον ρόλο μου στις «Επικίνδυνες Σχέσεις» της μαντάμ Μερτέιγ, αισθάνομαι πολύ τυχερή που υποδύομαι κάτι τόσο διαφορετικό, μια ηρωίδα καρυδότσουφλο όπως την αποκαλώ χαϊδευτικά. Το επάγγελμά μου με συμπληρώνει. Γίνομαι καλύτερη μάνα, φίλη, ερωμένη, γιατί νοιώθω δημιουργική και πλήρης. 

 

 

 

Δεν είναι απ’ τα θέματα που κουβεντιάζουν όλες οι γυναίκες με άνεση. Είναι συνδυασμένο με το γήρας. Πόσο εσφαλμένη σκέψη μού ακούγεται..

 

 

 

Κατανόηση χρειάζεται να δείχνουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους. Δε μ’ αρέσουν οι οπαδοί. Χρειάζομαι συνεργάτες στη ζωή μου. Θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να διεκδικούμε ίσα δικαιώματα. Απορώ όμως γιατί ακόμα παλεύουμε για αυτά. Τι στο καλό; Μέχρι πότε; Πρέπει να πάμε παρακάτω. Μαζί. Έχουμε τόσα να κερδίσουμε.

 

 

Με υπομονή, με προσπάθεια, με λάθη, πολλά λάθη… και όρθια ακόμα. Είμαι από άποψη αισιόδοξος άνθρωπος.