Με αφορμή την παράσταση “Η Μουγγή Καμπάνα” του Θανάση Τριαρίδη, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Μπέλλος. η ομάδα Rodez (Σόνια Καλαϊτζίδου, Μάριος Κρητικόπουλος, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή) μίλησε στο All4fun.
Σόνια Καλαϊτζίδου
Θεωρώ ότι η Μουγγή Καμπάνα είναι η σιωπή που ακολουθεί τις ενοχές. Δεν έχεις να πεις τίποτα μετά από μια «αμαρτία». Κι αν έχεις να πεις και μπορείς ακόμη να συνεχίσεις να μιλάς, τότε κάτι δεν έχει πάει καλά με σένα. Σίγουρα δεν υπολογίζεις την πράξη σου ως αμάρτημα (ή λανθασμένη, αν δεν θέλουμε η λέξη να παραπέμπει στην θεολογική της έννοια). Αν δεν το έχεις καταλάβει ότι αμάρτησες, τότε κάπως κάποιος θα σε δικαιολογούσε. Θα ήταν ένα λάθος ανθρώπινο που λέμε. Πάει καλά. Αν όμως, συνειδητοποιείς την κακία σου, και συνεχίζεις να την διατυμπανίζεις, τότε μιλάμε για αμαρτία. Και τότε αναγκάζεται κάποιος άλλος να βουβαθεί για χάρη σου. Κάποιος πρέπει να σωπάσει και να αφουγκραστεί το αποτύπωμα αυτής της πράξης σου στον κόσμο. Η καμπάνα που σταματά να ηχεί στο διήγημα του Θανάση Τριαρίδη, είναι, κατά τη γνώμη μου, το σύμβολο αυτής της «παγωμάρας» που νιώθουμε όταν κάποιος εγκληματεί και δεν ντρέπεται γι’ αυτό. Οι Ευλογημένοι (κάτοικοι του χωριού της Ευλογιάς) διαπράττουν γενοκτονία για χάρη της ευμάρειάς τους, με αποτέλεσμα την ίδια την τιμωρία τους.
«Μονάχα αίμα αθώου γιατρεύει το άδικο» γράφει ο Θ. Τριαρίδης. Με λύπη παρατηρώ πως αυτή η θυσία αθώων ανθρώπων δεν είναι καθόλου μέρος ενός παραμυθιού ενός συγγραφέα. Αντίθετα είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και βλέπουμε να υφίσταται καθημερινά, από το διπλανό μας διαμέρισμα, μέχρι μια γειτονική χώρα, μέχρι μια διπλανή ήπειρο, μέχρι τα πέρατα του κόσμου και του χρόνου.
Μάριος Κρητικόπουλος
Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας και έξω μια πανδημία που σκοτώνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερους ανθρώπους. Αυτή ήταν η συνθήκη που ζούσαμε όταν πέσαμε πάνω στο έργο του Θανάση Τριαρίδη «Η Μουγγή Καμπάνα». Αμέσως μπορεί να διακρίνει κανείς πόσο επίκαιρα είναι τα θέματα που θίγει μέσα από την ιστορία , γραμμένη σαν μία αλληγορία της ανθρωπότητας. Η καμπάνα αποτελεί το θαύμα που αναζητεί ο άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, την ελπίδα, την αισιοδοξία. Όταν όμως το έχει στα χέρια του, το μοιράζεται; Με τη διασκευή του κειμένου αλλά και με την σκηνική πραγμάτωσή του, προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την παραμυθένια γραφή του συγγραφέα και να την ενισχύσουμε μέσα από ένα παιχνίδι αφήγησης τεσσάρων ηθοποιών, συνεχώς επί σκηνής, που μπαινοβγαίνουν σε ρόλους και φωτίζουν τους ήρωες του έργου.
Ανθή Σαββάκη
Η «Μουγγή Καμπάνα», κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ένα έργο οικουμενικό και πανανθρώπινο. Με φόντο τον σκοτεινό μεσαίωνα και αρωγό την αχαλίνωτη φαντασία του, ο Θανάσης Τριαρίδης έχει καταφέρει να υφάνει ένα ανατριχιαστικό παραμύθι για ενήλικες. Ένα αφήγημα με άρωμα ανατολίτικο, χριστιανικό και παγανιστικό μαζί, τολμηρό και συνάμα ποιητικό. Στην παράστασή μας προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στο πνεύμα του συγγραφέα, όπως εμείς το εκλάβαμε, αφεθήκαμε να γοητευτούμε από τις αφηγήσεις του και κατόπιν εργαστήκαμε σκληρά για να βρούμε την άκρη του νήματος, ώστε να ξετυλιχθούν όλες αυτές οι ιστορίες επι σκηνής.
Παλεύοντας, λοιπόν, με ένα κείμενο με τόσες πολλές ιστορίες που έχουν τόσες πολλές διακλαδώσεις (με μια «Λερναία Ύδρα» όπως την έλεγα χαϊδευτικά στις πρόβες) καταλήξαμε στο – μάλλον – προφανές συμπέρασμα πως όλες οι ιστορίες, παγκοσμίως, είναι ουσιαστικά προσπάθειες του ανθρώπου να απαντήσει στο πάγιο ερώτημά του: «πώς να ζήσει την ζωή που του δόθηκε». Έτσι και στην δικιά μας «Μουγγή Καμπάνα» θα δείτε ζωές ανθρώπων, μα και λαών ολόκληρων, με τις αποφάσεις τους, τα λάθη τους, τις θυσίες και τις πλάνες τους. Τι είναι αγάπη και τι δικαιοσύνη, τι είναι κατάρα και τι ευλογία;
Ηλέκτρα Σαρρή
Κάθε μάτι περιέχει τα δάκρυά του.
Η Μουγγή Καμπάνα για μένα είναι μια σύντομη ιστορία του κόσμου όλου. Η γέννηση, ο έρωτας, το θαύμα, η ανθοφορία και μετά, σιγά σιγά, η διαφθορά, η αμαρτία, το άγριο αίμα των αθώων και το τέλος. Και ξανά πάλι απ’ την αρχή. Ζωντανοί και πεθαμένοι, αίμα και δάκρυα, παραμύθια για μεγάλους έρωτες και προσταγές για πληρωμένους δολοφόνους ανακατεύονται και φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα πυκνή όπου το φως και το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης σχεδόν δε ξεχωρίζουν.
Αυτή την ατμόσφαιρα προσπαθήσαμε να αποδώσουμε κι εμείς στο έργο μας με την ελπίδα να υπενθυμίσουμε το πρόσκαιρο της ζωής και την αξία της δικαιοσύνης και της αγάπης. Για αυτά αξίζει να ηχεί η Μουγγή Καμπάνα του Θανάση Τριαρίδη, κι ας μένει ακόμα και σήμερα μουγγή.
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Μάριος Κρητικόπουλος, Πάνος Αποστολόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία: Ομάδα Rodez
Μουσική: Ηλέκτρα Σαρρή
Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτουλή
Επιμέλεια κίνησης: Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Μπαλτάς
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου
Εκτέλεση παραγωγής: Ομάδα Rodez
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Σόνια Καλαϊτζίδου, Μάριος Κρητικόπουλος, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή
Πληροφορίες
Θέατρο «Μπέλλος»: Κέκροπος 1, Πλάκα – Ακρόπολη
Από τη Δευτέρα 01 Απριλίου 2024
Ημέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (μειωμένο), 5€ (ατέλεια)
Προπώληση εισιτηρίων: www.more.com/theater/i-mouggi-kampana/
Διάρκεια: 75 λεπτά
Τηλ: 2103229889, 6948230899, 6979111413
https://www.facebook.com/theatrompellos/
https://www.instagram.com/theatrompellos/
Η Oμάδα Rodez δημιουργήθηκε το 2019 κι ο πυρήνας της αποτελείται από τέσσερα άτομα. Είμαστε η Ηλέκτρα Σαρρή, η Ανθή Σαββάκη, ο Μάριος Κρητικόπουλος και η Σόνια Καλαϊτζίδου, απόφοιτοι/ες του Θεάτρου Τέχνης από την ίδια τάξη του 2017.
Το όνομα της ομάδας μας το δανειστήκαμε από μια μικρή πόλη της νότιας Γαλλίας όπου νοσηλεύτηκε τα τελευταία του χρόνια ο Αντονέν Αρτώ. Στην ψυχιατρική κλινική της Rodez, υποβλήθηκε σε αμέτρητα και ισχυρά ηλεκτροσόκ. Εκεί έζησε την πιο οδυνηρή, απεγνωσμένη και ταυτόχρονα την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής του.
Η Rodez του Αρτώ μάς θυμίζει, συνεχώς, πως δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς ασχήμια, όπως δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς προσωπική θυσία. Τώρα, 5 χρόνια μετά την δημιουργία της ομάδας μας, έχουμε αναπτύξει, σιγά σιγά, ένα δίκτυο συνεργατών που επιστρέφει ή ανανεώνεται. Κύριος στόχος μας είναι να νιώθουμε ελεύθεροι/ες να δοκιμαζόμαστε σε όλα τα στάδια της δημιουργίας μιας παράστασης. Διατηρώντας τον συνεχή διάλογο μέσα στην ομάδα, προσφέρουμε απλόχερα μεταξύ μας καθώς και στους ανθρώπους που μας παρακολουθούν ό,τι έχουμε ανακαλύψει ως καλλιτέχνες μέχρι τώρα.