Οι Σοφία Μανώλη, Γιώργος Ιωσηφίδης και Χρύσα Κολοκούρη με αφορμή την παράσταση «1975» ή Πιο γρήγορα, Εμμανουέλα! Σκότωσε! Σκότωσε! σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιώργου Σίμωνα στο Rabbithole, μιλούν στο all4fun για την παράσταση, τους ρόλους που υποδύονται, και το πώς επέλεξαν να γίνουν ηθοποιοί.
Γιάννης Αντωνίου | 13-12-2023
Μια συνηθισμένη νύχτα του Απριλίου του 1975, στη συνοικιακή ντισκοτέκ Chiquita της Αθήνας, οι μοίρες μια παρέας διαφορετικών ανθρώπων διασταυρώνονται. Με νωπά ακόμα τα σημάδια της λογοκρισίας και της καταστολής, επηρεασμένοι από την απαγόρευση της θρυλικής soft πορνό ταινίας «Εμμανουέλα», οι ήρωες παρασύρονται από την ιδέα να δημιουργήσου τη δική τους, ελληνική «Εμμανουέλα». Όσο περνά η νύχτα, το ενδιαφέρον τους φουντώνει και η δημιουργία της πορνοταινίας είναι η αφορμή να αναδυθούν τα κρυφά όνειρα και οι αγωνίες τους, σε μια ξέφρενη πορεία προς την κάθαρση. Θα τα καταφέρουν; Μπορούν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους;
Μιλήστε µας για την αναθεωρημένη σε κείμενο και δομή παράσταση σας «1975» του Γιώργου Σίµωνα
Γιώργος Ιωσηφίδης: Πέρσι είδα την παράσταση ως θεατής φέτος παίζω. Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα, αλλά η κεντρική ιδέα είναι ίδια: Μια παρέα που προσπαθεί μέσα από μια ταινία να φτιάξει τη ζωή της.
Χρύσα Κολοκούρη: Είναι μια παράσταση που είναι και δεν είναι η περσινή από όλες τις απόψεις: κειμένου, σκηνοθεσίας και συντελεστών. Το μόνο σταθερό η ντίσκο Chiquita, το 1975 και το ταξίδι που κάνουμε πίσω στον χρόνο.
Σοφία Μανώλη: Η φετινή παράσταση εστιάζει ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα της εποχής (βρισκόμαστε μόλις λίγους μήνες μετά την πτώση της χούντας και τα σημάδια της επταετούς καταστολής είναι ακόμα νωπά), στη σημασία της παρέας, στον τρόπο που διασκέδαζαν οι νέοι της εποχής.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Σοφία Μανώλη: 11 ηθοποιούς, που επί 2 ώρες χρονομεταφέρονται, κουβαλώντας μαζί τους τα τσακισμένα τους όνειρα, στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και συγκεκριμένα, στο συνοικιακό club Chiquita στην Κυψέλη, κάπου πίσω από τη Φωκίωνος Νέγρη.
Γιώργος Ιωσηφίδης: Πάνω στη σκηνή, θέλω να πιστεύω ότι θα δείτε την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο, όπως ο καθένας το έχει στο μυαλό του.
Χρύσα Κολοκούρη: Εγώ θα έλεγα πως θα δείτε όνειρα που χτίζονται για να γκρεμιστούν, ανθρώπους να χορεύουν, να ξεμένουν σε τουαλέτες, να φλερτάρουν, να συγκινούνται, να θυμώνουν, μερικές φορές να λένε ψέματα (στον εαυτό τους ή σε άλλους) και μερικές φορές να λένε αλήθειες.
Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο σας;
Σοφία Μανώλη: Με τρέλα, τόλμη και γοητεία.
Χρύσα Κολοκούρη: Με περιέργεια και προσπαθώντας να κρατήσω καθαρό βλέμμα. Η Αλίκη, ο χαρακτήρας που υποδύομαι, είναι περίπου δέκα χρόνια νεότερη από εμένα. Κοιτώντας πίσω, μπορεί ίσως να είναι πιο εύκολο να θυμηθείς, αλλά είναι και πιο εύκολο να κρίνεις.
Γιώργος Ιωσηφίδης: Μόλις έβαλα αυτές τις ροζ μπότες με την αλυσίδα, αμέσως μου έδωσαν ό,τι ήθελα σε συνδυασμό με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο Γιώργος και τους συμπαίχτες που ήταν εκεί για μένα, βάλτα όλα αυτά μαζί και βγαίνει ο Σάμη.
Αγαπημένη σας σκηνή από την παράσταση;
Σοφία Μανώλη: Η σκηνή που έχω με τον εξαιρετικό συνάδελφο Συμεών Τσακίρη. Ώρες – ώρες, σκέφτομαι, ότι θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να βγω από το σώμα μου, να κάτσω για λίγο στη θέση των θεατών και να μας απολαύσω!
Χρύσα Κολοκούρη: Όταν όλοι μας ακούμε το σενάριο της νέας ταινίας που ετοιμάζουν κάποιοι από τους θαμώνες της ντίσκο, σαν να ακούμε ένα παραμύθι που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί.
Γιώργος Ιωσηφίδης: Η σκηνή που ο Γεράσιμος προσπαθεί να πουλήσει περούκα στην Ισαβέλλα και στον Όμηρο και έχει στο μυαλό του ότι από πίσω του φλερτάρουν την κοπέλα που γουστάρει, την λατρεύω αυτήν την σκηνή μπορώ να την βλέπω ξανά και ξανά.
Πιστεύετε ότι το θεάτρο είναι ένα οµαδικό σπορ;
Γιώργος Ιωσηφίδης: Η ζωή είναι ομαδικό σπορ άρα οτιδήποτε γίνεται πάνω στο πλανήτη γη είναι ομαδικό σπορ. Και το πιο μοναχικό επάγγελμα, στόχο έχει την ομάδα, την κοινωνία, την αποδοχή του αλλού, το να ανήκω κάπου. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε, να είμαστε σε ομάδες, ν’ αγαπάμε και να μας αγαπάνε. Πολλές φορές πιστεύουμε ότι τα λεφτά ή η επιτυχία είναι σημαντικά, αλλά μόλις τα κατακτήσουμε θέλουμε κάποιον να τα μοιραστούμε, σε κάποιον να τα επιδείξουμε, με κάτι να συσχετιστούμε, με κάποιον άλλον. Η ζωή είναι ομαδική υπόθεση. Ό,τι είναι από μένα για μένα δεν κρατάει, πάντα σε κάποιον άνθρωπο θα καταλήγει.
Χρύσα Κολοκούρη: Πώς αλλιώς; Αφού στο θέατρο συναντιούνται οι άνθρωποι. Η συνάντηση αυτή θέλει παραπάνω από έναν, για να συμβεί. Άσε που κάθε βράδυ συναντάς και διαφορετικά μάτια και αυτιά που θα δουν και θα ακούσουν την ιστορία και μ’ έναν τρόπο θα γίνουν και εκείνοι μέρος της.
Σοφία Μανώλη: Υπάρχει κάποιος/α που πιστεύει το αντίθετο;
Θυµάστε την πρώτη παράσταση που είδατε;
Σοφία Μανώλη: Θυμάμαι την πρώτη παράσταση που είδα και με αναστάτωσε, με συγκλόνισε. Ήταν «Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Παπαχρόνη, τη Μάνια Παπαδημητρίου, τον Γιάννο Περλέγκα και τη Μαρία Παπαστεφανάκη.
Χρύσα Κολοκούρη: Δε θυμάμαι την πρώτη που είδα, αλλά θυμάμαι την πρώτη που αποτυπώθηκε έντονα στην παιδική μου μνήμη. Ήταν η Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή.
Γιώργος Ιωσηφίδης: Ήμουν πολύ μικρός, είχα πάει με τον μπαμπά μου νομίζω. Δε θυμάμαι την παράσταση, θυμάμαι ότι έπαιζε ο Σωτήρης Μουστάκας και ότι στο τέλος κάναμε ουρά μπροστά από τη σκηνή για να πάρουμε αυτόγραφο και ότι ο μπαμπάς μου είδε έναν συγχωριανό του και τον χαιρέτησε.
Αλήθεια, πώς επιλέξατε να γίνετε ηθοποιοί;
Σοφία Μανώλη: Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι, πώς θα είχα εξελιχθεί, εάν δεν είχα επιλέξει να γίνω ηθοποιός; Κατά πάσα πιθανότητα, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.
Χρύσα Κολοκούρη: Δε θυμάμαι πότε και πώς γεννήθηκε αυτή η ανάγκη. Θυμάμαι μόνο ότι πάντα απολάμβανα να φτιάχνω κόσμους και να χάνομαι μέσα σ’ αυτούς. Μεγαλώνοντας, η ανάγκη παρέμεινε και το θέατρο έμοιαζε η μόνη λογική επιλογή, που θα μπορούσε να δώσει κάποιο νόημα στον χρόνο για εμένα.
Γιώργος Ιωσηφίδης: Είδα τον Νονό και ήθελα να γίνω ο Αλ Πατσίνο. Αλλά τελικά δεν χρειάζεται να είσαι απλά κοντός και μελαχρινός.
Υπάρχει κάτι που σας στεναχωρεί στο ελληνικό θέατρο;
Γιώργος Ιωσηφίδης: Πολλά με ενοχλούν, ας πούμε ένα. Το ότι να παίζεις σε μια παράσταση δεν επαρκεί για να έχεις μια αξιοπρεπή ζωή.
Χρύσα Κολοκούρη: Αχ! Από πού να ξεκινήσω; Με στεναχωρούν οι κακοπληρωμένες δουλειές, οι μεγάλοι εγωισμοί, η έλλειψη σεβασμού στους συνεργάτες, η μη επαρκής κρατική υποστήριξη της τέχνης μας και η λίστα συνεχίζεται.
Σοφία Μανώλη: Με στεναχωρούν, με απογοητεύουν και με αποθαρρύνουν οι άθλιες οικονομικές συμφωνίες που επικρατούν στο μεγαλύτερο μέρος των παραγωγών, οι εξουσιαστικές/πατριαρχικές συμπεριφορές, οι οποίες, κατά την άποψη μου, δεν αποτελούν μόνο προνόμιο των ανδρών, η έλλειψη σεβασμού, το κακό χιούμορ και η προχειρότητα που σε πολλές των περιπτώσεων παρατηρώ.
Τα επόμενα σχέδια σας;
Χρύσα Κολοκούρη: Σκηνοθετώ την πρώτη μου δουλειά, που θα ανέβει από τον Φεβρουάριο, κάθε Τρίτη, στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα. Η παράσταση λέγεται «Δε μιλένιαλς» και έχει ως θέμα τη γενιά των millennials και πώς προσπαθεί να βρει τον δρόμο της σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει χώρο για εκείνη. Θα είμαστε παρέα με τη Λουκία Ανάγνου και τον Άρη Κασαπίδη, ενώ τη μουσική υπογράφει και είναι επί σκηνής ο Νίκος Τσώλης. Προκείται για ένα μιούζικαλ δωματίου εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους εμάς που έχουμε αναρωτηθεί πώς θα βγει ο μήνας, τι κάνω με τη ζωή μου κι αν υπάρχει ακόμα ο χρόνος να ονειρευομάστε.
Σοφία Μανώλη: Εδώ και λίγο καιρό έχω μια ιδέα για μία παράσταση/performance, η οποία θα βασίζεται σε κείμενα 3 γυναικών ποιητριών και στο έργο μίας γυναίκας φωτογράφου. Σκοπεύω σύντομα να ξεκινήσω την έρευνα και τη συγγραφή.
Γιώργος Ιωσηφίδης: Απο Γενάρη θα είμαι στο “διαβάστηκε…” σε σκηνοθεσία Ρίνο Τζάνι. Στο RED JASPER CABARET THEATRE.
Το «1975» παρουσιάζεται με αναθεωρημένο κείμενο και δομή και αλλαγές στη διανομή, σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, κάνοντας ακόμα πιο έντονη την ατμόσφαιρα των ‘70ς, της παρέας και της νυχτερινής διασκέδασης της εποχής. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας έγραψε το έργο συγκεντρώνοντας υλικό από συνεντεύξεις με πρόσωπα της εποχής, έρευνα σε οπτικό, έντυπο και αρχειακό υλικό, μελέτη πάνω στα μουσικά ρεύματα και μουσικά στέκια, αλλά και στα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα της εποχής. Πρόκειται για μια ιστορία μυθοπλασίας, που θα έλεγε κανείς πως αποτελεί μια υβριδική προσέγγιση στο θέατρο ντοκουμέντο, μέσα από το πρίσμα της μαύρης κωμωδίας. Με το «1975» η ομάδα Νοσταλγία επιστρέφει σε κοινωνικά ζητήματα του πρόσφατου παρελθόντος, κλείνοντας το μάτι στα ‘70ς με συμπάθεια, ενδιαφέρον και κατανόηση για την αρχή της ελληνικής μεταπολίτευσης.
*Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές 18+.
Πληροφορίες:
Κρατήσεις, πληροφορίες: 210 52 49 903 (Ώρες ταμείου: 18:00 – 21:00)
Παραστάσεις: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Link εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/1975/
Πληροφορίες Χώρου: Rabbithole, Γερμανικού 20, Μεταξουργείο
Τηλέφωνο: 210 524 9903
Φωτογραφίες: Μαρία Τούλτσα
Καταχώριση άρθρου: Πλάτων Σέρρας