- Κ. Γιανναράκο περιγράψτε μας σε μια παράγραφο την προσωπικότητα του Αντώνη , του ήρωα που υποδύεσθε στο Φτερούγισμα
Είναι ένα κλασικό μεγάλο παιδί. Ένας άνθρωπος που, ενώ τα χρόνια περνάνε, δεν σταματάει να ονειρεύεται. Προσπαθεί συνεχώς να συναντήσει την καταξίωσή του ως συγγραφέας. Η συστηματική του ενασχόληση με το γράψιμο υον έχει κάνει να ζει κυρίως μέσα από αυτό, μέσω των χαρακτήρων και των καταστάσεων που επινοεί. Η ζωή όμως προχωράει και κάποια στιγμή βρίκεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα: στη σχέση του, στη ζωή του, στις προοπτικές του. Η Μυρτώ είναι η γυναίκα του. Ένα δεδομένο, μια συνήθεια που έγινε δεύτερη φύση με τα χρόνια. Δεν είναι έτοιμος για αλλαγές στον κόσμο του. Όταν κληθεί να διαλέξει δρόμο, να πάρει αποφάσεις, να προχωρήσει σε αλλαγές, θα το κάνει;
- Είναι ο Αντώνης τελικά ένας από εμάς;
Νομίζω πως ναι. Δεν νομίζω ότι αν κάποιος τον δει στον δρόμο θα του κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ένας καθημερινός άνθρωπος που όμως, όπως κάθε καθημερινός άνθρωπος, κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα του.
- Φέτος μοιράζετε τη ζωή σας ανάμεσα σε δυο αγάπες σας: το ραδιόφωνο και το θέατρο. Το θέατρο ήρθε ξανά με μια καθυστέρηση. Τώρα που γυρίσατε θα ξαναφύγετε;
Δεν νομίζω ότι είχε φύγει ποτέ. Είχα ξαναπαίξει πριν τρία χρόνια. Ενδιάμεσα κάτι ετοίμαζα, αλλά ακυρώθηκε λόγω κορωνοϊού. Πάντως ακόμη και όταν δεν είμαι σε φάση σκηνοθεσίας κάποιου έργου ή αντιμετώπισης ενός ρόλου ως ηθοποιός, πάντα κάτι σκέφτομαι, κάτι ετοιμάζω… Το αν θα υλοποιηθούν όμως τα σχέδια που κάθε στιγμή έχω στα σκαριά, δεν εξαρτάται μόνο από μένα. Δεν διαθέτω κάποιον θεατρικό χώρο, δεν έχω προσωπικά την δυνατότητα να χρηματοδοτήσω κάποια παραγωγή. Η πορεία μου εξαρτάται και από άλλους παράγοντες. Θα υιοθετηθεί το σχέδιό μου από κάποιον παραγωγό; Δεν είναι πάντα εύκολο. Θα με καλέσει κάποιος να παίξω σε μια παράσταση; Δεν είναι πάντα εύκολο. Όταν δεν παίζεις τακτικά, όταν – όπως εγώ – έχεις να εμφανιστείς στην τηλεόραση πάνω από δυο δεκαετίες, δεν είναι εύκολο κάποιος να σε θυμηθεί. Πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι δεν με ενδιαφέρει. Πάντως αισιοδοξώ. Φέτος παρουσιάστηκε για μένα μια συνθήκη εξαιρετική. Με την Αναστασία είμαστε φίλοι από το Πανεπιστήμιο. Μου πρότεινε έναν ενδιαφέροντα ρόλο και μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία. Και προφανώς είμαι έτοιμος να προχωρήσω και σε άλλα βήματα στο θέατρο, εφόσον προκύψει κάτι ενδιαφέρον. Προς το παρόν η δημιουργικότητα δεν μου λείπει. Το Μπλε σαν πορτοκάλι, η εκπομπή μου στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, μου δίνει καθημερινά αυτήν την δυνατότητα και στο συρτάρι μου υπάρχουν σχέδια που θα μπορούσαν να καλύψουν πολλές σεζόν, αν φυσικά βρω τα μέσα να τα υλοποιήσω. Φέτος ήδη παίζω στο Φτερούγισμα και αυτήν την περίοδο συζητάω και κάτι ακόμη. Θα δείξει…
- Βλέπουμε πολλούς ηθοποιούς να μοιράζουν τις μέρες τους ανάμεσα σε δυο ρόλους. Πέρα από το θέμα της επιβίωσης πρέπει να γίνεται αυτό;
Η ερώτησή σας εμπεριέχει και την απάντηση. Στην Ελλάδα ένας ηθοποιός δεν έχει την πολυτέλεια να αφοσιώνεται σε έναν μόνο ρόλο. Η αμοιβή του δεν αρκεί. Και αν λάβει κανείς υπόψη ότι θα υπάρξουν και περίοδοι ανεργίας, απραξίας, όταν προκύπτει δεύτερη και Τρίτη πρόταση, ναι θα πει. Δεν γίνεται αλλιώς. Σε μεγαλύτερες αγορές από τη δική μας με μια επιτυχία στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση, μπορείς να ζεις άνετα για πολλά χρόνια. Στην Ελλάδα δεν είναι εφικτό. Και στο θέατρο η αμοιβή , ιδίως αν κάποιος έχει οικογένεια, δεν αρκεί. Οπότε αναγκαστικά παίζει κανείς περισσότερους από ένα ρόλο ή κάνει και μια δεύτερη δουλειά. Τώρα σχετικά με το αν πρέπει να γίνεται… Προφανώς όχι. Αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν βλέπω άλλη επιλογή.
- Στο ραδιόφωνο διατηρείτε πάνω από πόσα χρόνια αλήθεια; μια πολιτιστική εκπομπή. μιλώντας λοιπόν καθημερινά με ανθρώπους του πολιτισμού ποιες διαφορές διαπιστώνετε στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας τώρα μετά την καραντίνα και την πανδημία;
Συμμετέχω σε αυτήν την εκπομπή τα τελευταία 26 χρόνια με ένα διάλειμμα δύο ετών, που είχα μετακινηθεί στην ψηφιακή τηλεόραση της ΕΡΤ, με βασικό αντικείμενο τότε το πολύτιμο αρχείο του Θεάτρου της Δευτέρας. Η εκπομπή άλλαξε τίτλους: από το «Φουαγιέ του Πρώτου» προχωρήσαμε στην εκπομπή «Οι …πολιτισμένοι» και στη συνέχεια στο «Μπλε σαν πορτοκάλι». Άλλαξα και παρτενέρ. Η Ρωξάνη Καμβύση έκανε την εκπομπή, την συνεχίσαμε μαζί, μετά συνεργάστηκα με την Έλενα Νεοφωτίστου, τα τελευταία χρόνια με την Μαίρη Βενέζη. Εγώ εκεί. Και κάθε εκπομπή είναι κάτι καινούργιο, όσο κι αν περνούν τα χρόνια. Σε ό,τι αφορά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι, πολλά έχουν αλλάξει. Πρώτα – πρώτα από τις συνεντεύξεις στην εκπομπή προκύπτει ότι η περίοδοα της πανδημίας και η καραντίνα έδρασε ως κυοφορία. Κλεισμένοι οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί στα σπίτια τους οργάνωσαν καινούργια σχέδια. Πράγματα που ήθελαν χρόνο να προετοιμαστούν, χρόνο που στην εποχή μας πάντα λείπει, τον βρήκαν. Πράγματα θαμμένα στη μνήμη που πάντα ενδιέφεραν ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλή δημιουργία, πρότζεκτ με βιωματικό χαρακτήρα. Όταν βράζει το νερό στη χύτρα κάποια στιγμή θα τινάξει το καπάκι. Είναι νόμος σε όλους τους τομείς της ζωής. Και στην καλλιτεχνική δημιουργία το ίδιο. Αυτό που βλέπω όμως και δεν μου αρέσει, μάλλον με ανησυχεί, είναι οι άδειοι δρόμοι της πόλης το βράδυ. Η Αθήνα δεν κοιμόταν ποτέ. Τώρα βλέπω πως ό,τι δεν κατάφερε η οικονομική κρίση το κατάφερε η πανδημία, σε συνδυασμό και με την ακρίβεια. Έκλεισε τον κόσμο στο σπίτι. Και το συνηθίσαμε. Όλοι βγαίνουν σπανιότερα. Και αυτό δεν μας ταιριάζει. Ελπίζω ότι είναι παροδικό. Και ότι ξεκινώντας από τους νεότερους σιγά 0 σιγά θα επανέλθει η ψυχαγωγία και η διασκέδαση. Δεν θα μου άρεσε να δω την Ελλάδα να οδηγείται στο μοντέλο ότι αναψυχή υπάρχει μόνο στις διακοπές, 15 μέρες το χρόνο.
- Υπάρχει ένας ρόλος που θα θέλατε να παίξετε;
Ο επόμενος.
- Πείτε μου δυο λόγους που θα λέγατε σε κάποιον για να δει το Φτερούγισμα στο Ραντάρ;
Είναι μια ωραία παράσταση. Έχουμε ως πρώτη ύλη ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο με ένα θέμα σημερινό. Καταστάσεις αναγνωρίσιμες. Λόγο καθημερινό. Νομίζω καλές ερμηνείες. Μια σκηνοθεσία με φροντίδα σε κάθε λεπτομέρεια. Ένα έργο με δραματική υφή αλλά και με πολύ χιούμορ. Νομίζω ότι το κοινό μας περνάει καλά. Τουλάχιστον αυτό εισπράττουμε μέχρι τώρα και ελπίζω να συνεχιστεί.