Τη Λήδα Μανούσου Αλεξίου τη συναντάμε στο Αγγέλων Βήμα, στην παράσταση Ο Υπέροχος Γκάτσμπι. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι σε μεταφέρει μόνο και μόνο με το παρουσιαστικό της στον Μεσοπόλεμο και στην περίφημη βίλα του Γκάτσμπι. Ανάμεσα σε δυο εντελώς διαφορετικούς ρόλους που κλήθηκε να ερμηνεύσει η Λήδα κατάφερε να βρει τις ισορροπίες της. Νέα ηθοποιός ξεχωρίζει στην παράσταση που έχει σκηνοθετήσει ο Αλέξιος Κοτσώρης, την συναντήσαμε και την ρωτήσαμε:
Που σας βρίσκουμε φέτος θεατρικά;
Συμμετέχω στην παράσταση «Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ» στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, σε σκηνοθεσία του Αλέξιου Κοτσώρη. Μετά το Πάσχα, θα είμαι σε μια νέα παράσταση για την οποία έχουμε ήδη ξεκινήσει πρόβες και θα ανακοινωθεί σύντομα.
Οι δυο ρόλοι (της Τζόρνταν Μπέηκερ και της κυρίας ΜακΚι) διαφέρουν; Δύσκολο να είσαι δύο πρόσωπα σε μια παράσταση;
Πρόκειται για δύο διαφορετικές γυναίκες που έχουν άλλη ηλικία, ιδιοσυγκρασία και επιδιώξεις. Το δύσκολο κομμάτι είναι ότι, καθώς διατηρούν την ίδια εμφάνιση -δηλαδή το κοστούμι της παράστασης δεν αλλάζει καθόλη τη διάρκεια- έπρεπε να αναζητήσω άλλους τρόπους για να τονιστούν οι διαφορές τους, ώστε να ξεχωρίζουν και στα μάτια του θεατή. Έτσι, βρήκα τις σωματικές και φωνητικές διαφορές τους που με οδήγησαν σε έναν ξεχωριστό τρόπο σκηνικής έκφρασης της καθεμιάς.
Πως συναντηθήκατε με τον Αλέξη Κοτσώρη;
Μέσω ενός συναδέλφου και φίλου μου που συμμετείχε στην παράσταση του Αλέξη την προηγούμενη σεζόν, τη «Βαθιά Γαλάζια Θάλασσα». Έτσι, όταν ο Αλέξης χρειάστηκε κάποια ηθοποιό για το ρόλο της Τζόρνταν Μπέηκερ, ο φίλος μου με πρότεινε και, αφού πέρασα από ακρόαση, ταίριαξα με το ρόλο και την υπόλοιπη ομάδα.
Τι θα λέγατε γι’ αυτό το σπουδαίο έργο σ’ έναν φίλο σας;
Το έργο εκτυλίσσεται στην Αμερική του 1920 και σκιαγραφεί την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, τη ματαιοδοξία του πλούτου, την κενότητα των άπληστων ανθρώπων, την επιφανειακότητα στις φαινομενικά δυνατές σχέσεις, το αδιέξοδο του έρωτα, την υποκρισία στις λαμπερές διοργανώσεις, την υπερβολή στη δίψα για χρήμα και, ταυτόχρονα, την προσπάθεια ορισμένων να πολεμήσουν τις προβληματικές των παραπάνω και να απελευθερωθούν… κι όμως! Ακόμα και εάν κάποιος τολμήσει να τα καταδείξει, είναι ο ίδιος που θα βρεθεί τελικά στο στόχαστρο. Ο Scott Fitzgerald θέτει διαχρονικά ζητήματα που αφορούν την κοινωνία ευρύτερα, αλλά και κάθε μικρόκοσμο. Ένας κόσμος που συνηθίζει να κρύβει τις παθογένειές του και, παράλληλα, αγωνίζεται να αποβάλει όποιο «ξένο σώμα» εισβάλλει καταδεικνύοντάς τις, ώστε να νιώσει ηθικά εξαγνισμένο.
Τι έχετε να πείτε για το κίνημα metoo; Είστε ευχαριστημένη με τις εξελίξεις;
Καταρχάς, θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως «αυθόρμητη κοινωνική αντίδραση» που εκδηλώθηκε ενάντια σε χρόνιες καταπιέσεις παρά ως «κίνημα» γιατί δεν έχει λάβει (ακόμα) ούτε τη μορφή ούτε τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος. Αυτό, λοιπόν, έφερε στο προσκήνιο με ορμή ζητήματα έμφυλης βίας είτε σεξουαλικοποιημένης (σωματικής) είτε ψυχολογικής, η οποία συχνά περιλαμβάνει και την εργασιακή εκμετάλλευση. Όμως, εξαιτίας του τρόπου που εκφράστηκε αυτή η αντίδραση -κυρίως μέσω των κυρίαρχων media- απέκτησε πολλές προβληματικές. Εν τάχει θα αναφέρω ότι, υπάρχουν άτομα που δεν κατάφεραν ούτε θα καταφέρουν ποτέ να μιλήσουν γιατί δεν είναι δημόσια πρόσωπα. Σε πολλές περιπτώσεις, η προσοχή στράφηκε στην αναπαραγωγή κουτσομπολιών με όρους τηλεθέασης και εξέλειψε η κοινωνική ευαισθησία και ο σεβασμός στο κάθε τραύμα. Επίσης, δημιουργήθηκε μία κλίμακα παραβιαστικών συμπεριφορών λες και κάποιες παρενοχλήσεις είναι σοβαρότερες και άλλες λιγότερο και, τελικά, συμπυκνώθηκαν πολλά διαφορετικά περιστατικά, με αποτέλεσμα να τσουβαλιαστούν βιώματα ανθρώπων ή να υποτιμηθούν κάποια έναντι άλλων.
Από την άλλη πλευρά, το metoo είχε και υγιείς προεκτάσεις. Άνοιξε στην κοινωνία μας ένας πολυπόθητος διάλογος γύρω από όρους όπως «η πατριαρχία, ο σεξισμός, το τραύμα, τα επιζώντα άτομα, η ευαλωτότητα, η αλληλεγγύη» κλπ… Ήρθε η ώρα να κουβεντιάσουμε βαθύτερα, να καταρρίψουμε συντηρητικά στερεότυπα και να αναζητήσουμε την πραγματική αιτία των παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών και των εξουσιαστικών τάσεων που εκδηλώνονται στον κλάδο μας, αλλά και σε τόσους άλλους. Χρειάζεται, όμως, να σκεφτούμε ότι, όταν τα φώτα της δημοσιότητας θα σβήσουν και η επικαιρότητα θα επιτάσσει νέες ειδήσεις, οι καταγγέλλοντες/-ουσες θα μείνουν πάλι στο σκοτάδι με τα τραύματά τους να επανέρχονται. Επομένως, αποτελεί πρόκληση να καταφέρουμε εμπράκτως να μην τους/τις αφήσουμε μόνους/-ες!
Ποιος είναι μέχρι στιγμής ο πιο σημαντικός σας δάσκαλος στο θέατρο;
Δάσκαλοί μου είναι όσοι βρέθηκαν στο δρόμο μου από τη φοίτησή μου στο Θέατρο Τέχνης έως σήμερα. Είτε με επέλεξαν -στη σχολή- είτε τους επέλεξα σε σεμινάρια και workshops. Αναφέρω κάποιους/-ες που υπήρξαν για μένα μεγάλοι εμπνευστές/-ριες: Όμηρος Πουλάκης, Περικλής Μουστάκης, Κάτια Γέρου, Κίμων Φιορέτος, Σάββας Στρούμπος, Ελεάνα Γεωργούλη, Θωμάς Μοσχόπουλος και Χάρης Φραγκούλης. Δε θα μιλήσω αναλυτικά για τον καθένα. Η ιστορία πίσω από τα ονόματά τους μιλάει από μόνη της.
Τι έχετε να πείτε για τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο του πολιτισμού;
Δηλώνω αμέριστη αλληλεγγύη στο φοιτητικό κόσμο που απέχει από τα μαθήματα και διεξάγει ένα δίκαιο αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών του και στέκομαι στο πλάι των συναδέλφων που κάνουν το ίδιο με μεγάλο προσωπικό κόστος ενάντια στην εργασιακή επίθεση που δέχονται. Ο πολιτισμός πολεμάται και οι θεσμικοί εκπρόσωποί του αντικατοπτρίζουν, δυστυχώς, την αξία που του δίνουν: υποβάθμιση και αναχρονισμός. Η οργή μας μεγαλώνει και η απάντηση για να είναι ηχηρή πρέπει να είναι συλλογική. Για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό που θέλουμε και την τέχνη που χωράει όλους και όλες μας.
Αναλυτικές λεπτομέρειες για τους συντελεστές και τις ημέρες που παίζεται η παράσταση ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο:
https://www.all4fun.gr/portal/theatre-2/parastaseis/31040-o-yperoxos-gatsmpy-theatro-aggelon-vima.html
Του Δημήτρη Κοτσίφη, 5/2/2023