Πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτώ «Οι τρομεροί γονείς» που παίζεται στο θέατρο Radar.
Με τον Χρήστο Ευθυμίου, με αφορμή την παράσταση, συζητάμε για την παθογένεια της οικογένειας, για την σχέση κράτους πολίτη, αλλά και για την ανάγκη προσαρμογής στις συνθήκες που επικρατούν με στόχο την επιβίωση.
Από τη Βίκυ Διαμάντη
Πρωταγωνιστείτε φέτος στην παράσταση «Οι τρομεροί γονείς» που έγραψε ο Ζαν Κοκτώ και ανεβαίνει στο θέατρο Radar. Ποια είναι η δική σας ανάγνωση πάνω στο έργο και ποιο το μήνυμα που πιστεύετε ότι περνάει;
Τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο, ανήκουν στον κόσμο, όχι σε εμάς. Δεν είναι ιδιοκτησία μας, δεν τα χρησιμοποιούμε σαν προβολή του εαυτού μας. Χρειάζονται φροντίδα και όχι υπερπροστασία. Βοήθεια να απογαλακτισθούν και να προχωρήσουν, με εφόδια που θα τους προσφέρουμε, μόνα τους, ανεξάρτητα.
Η ελληνική οικογένεια είναι γνωστή για τον πυρηνικό της χαρακτήρα, μήπως σε κάποιο βαθμό παρουσιάζει κοινά στοιχεία με την οικογένεια της ιστορίας, όπως η χειραγώγηση των μελών της;
Η ελληνική οικογένεια είναι ιδιαίτερα υπερπροστατευτική, με αποτέλεσμα τον ευνουχισμό των παιδιών της. Τα παιδιά είναι εξαρτημένα, αγκιστρωμένα στο σπίτι και τους γονείς, δεν μπορούν να σταθούν μόνα τους, να φτιάξουν δικό τους σπίτι και οικογένεια. Δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν ένα ξεκίνημα στην ζωή τους και καταλήγουν γεροντοκόρες και εργένηδες. Αν υπολογίσουμε και τις επιπτώσεις της δεκαετούς οικονομικής κρίσης που έχει προηγηθεί αλλά και τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημίας, το πρόβλημα ενισχύεται με γεωμετρική πρόοδο.
Θα μπορούσε η παράσταση να έχει και αλληγορικό χαρακτήρα, μιας και η κοινωνία είναι μία ευρύτερη «οικογένεια» με σχέσεις εξάρτησης και εξουσίας με το άτομο;
Σαφέστατα υπάρχει και μία αλληγορική ερμηνεία στο έργο, εξουσία ίσον οικογένεια, πολίτες ίσον παιδιά. Η καταπίεση των πολιτών από την εξουσία της κοινωνικής μηχανής, που καταπιέζει, εκμεταλλεύεται και στερεί την ανεξαρτησία και την ατομική ελευθερία.
Η καταπίεση στην οικογένεια πώς λειτουργεί; Δημιουργικά ή καταπνίγει την ανθρώπινη προσωπικότητα; Μήπως αυτό καθορίζεται από τη διαφορετικότητα του καθενός μας;
Η καταπίεση δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει δημιουργικά. Καταπνίγει την προσωπικότητα και φτιάχνει ανθρώπους ευνουχισμένους, που αδυνατούν να καθορίσουν το μέλλον τους.
Υποδύεστε τον πατέρα. Ο πατέρας δρα ανώριμα και με γνώμονα τη αποφυγή των ευθυνών αλλά και τις ερωτικές του επιθυμίες. Πώς χτίσατε το ρόλο σας;
Ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος ανώριμος, σχεδόν παιδί, άγεται και φέρεται από τις γυναίκες του σπιτιού. Καταπιέζεται αλλά και βολεύεται μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Είναι υποχείριο της θείας, της Ελένης, η οποία του υποβάλλει τις θελήσεις της. Προσπαθεί να δραπετεύσει, μέσω του έρωτα, όπως και ο γιός του. Όταν μαθαίνει πως το αντικείμενο του πόθου τους είναι κοινό, θέλει να εκδικηθεί σκεπτόμενος μόνο τον εαυτό του. Έτσι γίνεται εκβιαστής αλλά και «τρομερός γονέας», θέτοντας σε κίνδυνο τις δύο ερωτευμένες υπάρξεις. Με τη βοήθεια της Ελένης, παίρνει ώριμες αποφάσεις και συμμετέχει ενεργά στην αποκατάσταση της τάξης.
Μήπως ο πατέρας νιώθει ότι ευνουχίζεται και περνάει στο περιθώριο όταν ο γιος πλέον διεκδικεί την ερωτική του ύπαρξη και την ανεξαρτησία του από την οικογένεια;
Ο Γιώργος έχει μια πολλή γρήγορη εξέλιξη στη διάρκεια των τριών πράξεων του έργου. Από την αφέλεια της πρώτης πράξης, στην εκδικητικότητα της δεύτερης και την ωριμότητα της τρίτης. Μέσα σε δύο μέρες. Ενότητα χρόνου. Μια τραγωδία σε αστικό τοπίο. Η υπέρβαση του μέτρου τιμωρείται. Όποιος δεν αλλάζει, πεθαίνει. Το παλιό αν δεν προσαρμοσθεί θα πεθάνει. Θα δώσει τη θέση του στο νέο, το καινούργιο.
Ο Κοκτώ υπήρξε εκφραστής του Παραλόγου, ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση που γίνεται στην παράσταση;
Σε αυτό το έργο του Κοκτώ, οι εξωφρενικές συμπτώσεις, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, λειτουργούν ως πρόδρομος του παραλόγου.
Ποια είναι η φράση που εκφράζει και εσάς από το έργο;
Η φράση του έργου: Νίκησε τον εγωισμό σου!!!!!