Ο Συμεών Τσακίρης επιστρέφει φέτος στη θεατρική σκηνή του Rabbithole συμμετέχοντας σε δύο παραστάσεις: στον «Μακμπέθ» και τους «Δολοφόνους» σε σκηνοθεσία Τώνιας Ράλλη και Γιώργου Σίμωνα αντίστοιχα. Μιλάει στο All4fun για την επιστροφή του στο θεατρικό σανίδι, τους ρόλους καθώς και τη συνεργασία του με τους υπόλοιπους συντελεστές.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 30/10/21
Πώς είναι για σένα η επιστροφή στη σκηνή και πώς βλέπεις το θεατρικό κοινό;
Είναι σαν ένα ρομαντικό ραντεβού, που έπαιρνε συνεχώς αναβολή, σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια 1 χρόνο, 7 μήνες και 28 ημέρες. Περάσαμε από ένα ψυχολογικό τρενάκι τρόμου διαρκείας, περιμένοντας να μας ξανανοίξουν τα θέατρα. Επιτέλους αρχίσανε τα ραντεβού με το θεατρικό κοινό και από ό,τι φαίνεται η αγάπη εξακολουθεί να είναι αμοιβαία. Η φλόγα της σχέσης καλά κρατεί.
Πρωταγωνιστείς στις παραστάσεις Μακμπέθ και Οι Δολοφόνοι στο Rabbithole. Με ένα τρόπο και οι δύο ρόλοι έχουν να κάνουν με το Κακό. Πώς το προσεγγίζεις αντίστοιχα;
Τόσο ο ρόλος του στρατηγού Μακμπέθ όσο και του Μαξ στους “Δολοφόνους” κινούνται όντως στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Τα επίπεδα όμως αυτού του σκοταδιού, το περιεχόμενό του και οι εκφράσεις του είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ των δύο ρόλων. Το σκοτάδι του Μαξ είναι πιο ψυχρό, πιο λιτό και πιο γειωμένο από ό,τι το παραισθητικό, θερμόαιμο και φουρτουνιασμένο σκοτάδι του Μακμπέθ. Οι διαφορές στο κινησιολογικό τους εύρος, στον τόνο και το ρυθμό της ομιλίας τους και προφανώς το ίδιο το κείμενο και ο ενδυματολογικός/ σκηνογραφικός τους κόσμος είναι βασικά εργαλεία που με βοήθησαν στην προσέγγισή τους.
Τι αντανακλούν σήμερα ο Σαίξπηρ και τι ο Χέμινγουεϊ μέσα από αυτά τα δύο έργα; Τι νιώθεις ότι παραμένει επίκαιρο;
Και οι δύο μύθοι εξακολουθούν να κυοφορούν μηνύματα, τα οποία πιστεύω πως αφορούν και ενδιαφέρουν την πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα. Αυτά που επιλέγω να κρατήσω έχουν να κάνουν με τη σταθερά της αλλαγής, τη βεβαιότητα της μεταμόρφωσης των ανθρώπων και των πραγμάτων συν τω χρόνω, καθώς και την ανάγκη ανάληψης της προσωπικής ευθύνης των επιλογών μας.
Μίλησέ μας από την πλευρά σου για αυτή την ιδιόμορφη θεατρική μεταφορά του διηγήματος του Έρνεστ Χέμινγουεϊ από το Γιώργο Σίμωνα. Μια υβριδική προσέγγιση με αρκετά κινηματογραφικά χαρακτηριστικά. Ηθοποιός on camera και οn stage;
Ο Γιώργος Σίμωνας αγαπάει πολύ τον κινηματογράφο και αυτό εκδηλώνεται τόσο μέσα από τα κείμενά του όσο και από τις περισσότερες σκηνοθεσίες του. Ο γρήγορος και στακάτος ρυθμός των διαλόγων του και η μονταζιακή εναλλαγή σκηνικών εικόνων είναι στοιχεία που έχω γνωρίσει καλά μέσα από τις ως τώρα συνεργασίες μας. Στους “Δολοφόνους” οι θεατές παρακολουθούν επί σκηνής τα όσα διαδραματίζονται στην πίσω αποθήκη ενός εστιατορίου, ενώ σε κινηματογραφικό πανί προβάλλεται η ζωντανά βιντεοσκοπημένη δράση του κυρίως εστιατορίου, που ως χώρος είναι το φουαγιέ του θεάτρου. Μια εναλλαγή βλέμματος με την οποία εξοικειωθήκαμε αρκετά με την έλευση των smart phones στη ζωή μας, αλλά ακόμη περισσότερο εν μέσω πανδημίας. Για εμάς τους ηθοποιούς βέβαια, αυτή η γρήγορη μετατόπιση από On stage σε On camera παίξιμο και τούμπαλιν είναι μια αρκετά προκλητική διαδικασία. Και μόνο η ανάγκη εναλλαγής της πυκνότητας των εκφραστικών μας μέσων μπορεί και λειτουργεί ως ένα σχολείο, τα μαθήματα του οποίου συνεχίζουμε να παίρνουμε.
Πώς εργάστηκες με την Τατιάννα-Άννα Πίττα ως Λαίδη Μακμπέθ για αυτή τη δυναμική και πολυεπίπεδη σχέση των δύο ηρώων και ποιες ήταν οι σκηνοθετικές κατευθύνσεις της Τώνιας Ράλλη;
Με την Τατιάννα η συνεργασία είναι πολλή εύκολη. Ξεκινήσαμε με μια αυτοσχεδιαστική ελευθερία που μας είχε δοθεί. Οι όποιες διαφωνίες μας, τα ερωτηματικά και οι συνεννοήσεις γίνονταν πολύ ήρεμα, σχεδόν ψιθυριστά. Σύντομα καταλάβαμε και οι δύο πως καταλαβαινόμαστε και δεν αργήσαμε να κλειδώσουμε τα κομβικά σημεία της πορείας της σχέσης μας, πάντα βέβαια υπό την καθοδήγηση της Τώνιας. Η Τώνια Ράλλη γνωρίζει πολύ καλά των κόσμο αυτού του έργου, τον μελετάει τα τελευταία 4 χρόνια, καθώς το 2019 σκηνοθέτησε και το “Εν Σκοτία”, μία παράσταση στηριγμένη στον κόσμο της μαγείας του “Μακμπέθ”. Μιλήσαμε για μία σταδιακή και μοιραία πορεία, κατά την οποία δύο πολύ δυναμικοί χαρακτήρες, τρελά ερωτευμένοι μεταξύ τους, μολύνονται από φιλοδοξίες και δεισιδαιμονίες, διευκολύνοντας την εμφάνιση ρωγμών στη σχέση τους, οι οποίες εξελίσσονται σε σοβαρή απόσταση μεταξύ τους. Τόσο με την Τατιάννα όσο και με την Τώνια η δουλειά ήταν και είναι απόλαυση.
Μια ατάκα από το Μακμπέθ και μία από το έργο Οι Δολοφόνοι που σου έρχεται πρώτη στο νου;
Από το “Μακμπέθ” μου έρχεται η φράση της Εκάτης, που λέει “η σιγουριά είναι ο πρωταρχικός εχθρός των θνητών”, ενώ από τους “Δολοφόνους” η φράση του Μαξ “τι διάολο, πρέπει να διασκεδάζουμε και λιγάκι, έτσι δεν είναι;”.
Πληροφορίες
Oι Δολοφόνοι
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Γιώργος Σίμωνας
Βοηθός Σκηνοθέτη / Κάμερα: Αντριάνα Ανδρέοβιτς
Σκηνογραφία: Τώνια Ράλλη
Θίασος ηθοποιών: Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία-Νεφέλη Δούκα, Δημήτρης Παπαλάμπρος, Γιώργος Σαββίδης, Συμεων Τσακίρης, Μιχάλης Φραγκιαδάκης
Μουσική σύνθεση: Μανταλένα Κρικελλή
Μάσκες – ειδικά εφέ: Αλέξανδρος Λόγγος
Κοστούμια: Ομάδα Νοσταλγία
Φροντιστήριο: Ηώς Αντωνοπούλου
Φωτογραφία: Μαρία Τούλτσα
Βίντεο: THE VIP PHOTOGRAPHERS [http://www.thevipphotographers.com/]
Κατασκευές: Socos
Μακιγιάζ: Αλέξανδρος Λόγγος, Δημήτρης Φίλιος
Φωτισμοί: Γιώργος Σίμωνας – Γιώργος Κορδέλας
Ταμείο: Γκέλυ Γκότση
Διάρκεια: 65’
Μια παραγωγή της ομάδας Νοσταλγία
Για 18 παραστάσεις:
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:30
Από 4 Οκτωβρίου έως 30 Νοεμβρίου 2021 στο RABBITHOLE (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο)
Πληροφορίες παράστασης εδώ
Μακμπέθ
Σκηνοθεσία: Τώνια Ράλλη
Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης
Θίασος ηθοποιών: Αχιλλέας Βατρικάς (Ντάνκαν), Γιώργος Κισσανδράκης / Hλίας Καρακωνσταντάκης (Μάλκολμ), Ίριδα Μάρα (Πρώτη Μάγισσα), Νάντια Μαργαρίτη (Δεύτερη Μάγισσα), Έλενα Μεγγρέλη (Τρίτη Μάγισσα), Τατιάνα-Άννα Πίττα (Λαίδη Μακμπέθ), Γιώργος Σίμωνας (Μπάνκο), Συμεών Τσακίρης (Μακμπέθ), Γιώργος Φριντζήλας (Μακντάφ)
Σκηνογραφία: Μαγιού Τρικεριώτη
Κοστούμια: Grace Gely
Κίνηση: Κική Μπάκα
Μουσική σύνθεση: Θέμος Σκανδάμης
Μουσική παραγωγή: Κώστας Στεργίου
Φωτισμοί: Μάριος Κουτσουρέλης
Φωτογραφία – βίντεο: Παναγιώτης Λαμπής
Μάσκες – ειδικά εφέ: Αλέξανδρος Λόγγος, Κωνσταντίνα Τσιάκα
Βοηθός σκηνογράφου: Δήμητρα Χίου
Graphic Design: Ηλίας Πανταλέων
Διάρκεια: 130’
Μια παραγωγή της ομάδας Νοσταλγία
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 (εκτός Σαββάτου 30/10)
Πληφοφορίες παράστασης εδώ