13.7 C
Athens
Κυριακή, 10 Νοεμβρίου, 2024

Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου μιλάει στο All4fun

Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης «Θάλαμος Νο 6», που βασίζεται στο έργο του Αντον Τσέχωφ η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, που έκανε τη διασκευή μίλησε στο All4fun.
 
– Nατάσα, τι σε οδήγησε στο να αναζητήσεις και να φέρεις αυτό το έργο στο προσκήνιο;
 
Το διήγημα αυτό μου το χάρισε ένας σπουδαίος φίλος μου ο κύριος Σπύρος την στιγμή που ήμουν έτοιμη να βυθιστώ σε μία απόλυτη θλίψη και απελπισία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Διάβασα λοιπόν το διήγημα, το ξαναδιάβασα, βούτηξα στις σελίδες του. Πολλές πολλές φορές … Έγινε η απόδραση μου απο την πραγματικότητα και το καταφύγιο μου. Ασυναίσθητα άρχισα να σκαρώνω στίχους, να γεννιούνται μέσα μου εικόνες, ρυθμοί, τραγούδια. Κατάλαβα γιατί ο σοφός αυτός φίλος μου, μου έδωσε αυτό το βιβλίο: Επηρεασμένη από το διήγημα αυτό, θα καταφέρω να εκφράσω όσα νιώθω για το σήμερα. Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για αυτό το διήγημα. Για την τρομερή ευαισθησία με την οποία ο Άντον Τσέχωφ το 1892 θίγει ζητήματα που μας αφορούν όλους όπως είναι η διαφορετικότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η βία της καταστολής , η ανάγκη για βαθιά και αληθινή επικοινωνία, η αλληλεγγύη και η αγάπη. Το μόνο που θα κάνω όμως,  είναι να σας μετάφερω λίγα λόγια από το διήγημα του και με καταλάβετε:  ” … Θα έρθει καιρός που δεν θα υπάρχουν πια φυλακές και τρελοκομεία. Τα παράθυρα μας , δεν θα έχουν κάγκελα. Οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν τι είναι ο ζουρλομανδύας. Έξω από το σπίτι μας κάθε μέρα θα γίνεται γιορτή. Κάποτε , αργά ή γρήγορα, θα έρθει αυτή η ημέρα ! … “
 
1630650383350.jpg
 
– Aγαπάς τον Τσέχωφ;
 
Είναι ο αγαπημένος μου διηγηματογράφος. Κάθε του διήγημα, ένας ολόκληρος κόσμος. Χάνεσαι, ξεφεύγεις, ονειρεύεσαι. Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάω τον άνθρωπο που έγραψε: «Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι»
 
– Tο χιπ χοπ;
 
Το χιπ χοπ είναι ο τρόπος μου. Ο τρόπος μου να εκφράσω όσα νιώθω, να εκφράσω τις ιδέες μου. Ο τρόπος μου να αφηγηθώ μια ιστορία. Γράφω στίχους και δεν τους κλείνω πια στα συρτάρια μου, τους δίνω ρυθμό για να μπορέσουν ν’ ακουστούν. Το Χιπ χοπ είναι για μένα μια γέφυρα που ενώνει την ποίηση, το θέατρο και τη μουσική. 
 
– Σε ποιο είδος θεάτρου πιστεύεις;
 
Πιστεύω στο θέατρο που ξεκινάει απο την καρδιά των δημιουργών για να φράσει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Στο θέατρο που μας αφορά όλους. Έχω την μεγάλη τύχη να έχω δάσκαλο μου τον Κώστα Γάκη (που έχει αναλάβει και την επιμέλεια της σκηνοθεσίας της παράστασής μας). Με δίδαξε ότι το θέατρο που αγαπάω , το θέατρο που θέλω να κάνω είναι θέατρο αγκαλιάς. Είναι θέατρο φροντίδας. Είναι θέατρο που νοιάζεται για όλους. Από τον έφηβο που παρακολουθεί καθισμένος στο πάτωμα μέχρι την γιαγιά που δεν ακούει τόσο καλά στο τελευταίο κάθισμα. Και γι’ αυτό θα τον ευγνωμονώ για πάντα. 

1630650383334.jpg
 
– Μιλάς για ύμνο στην μητρική αγάπη στο δελτίο τύπου. Τι εννοείς;
 
Τρυφερότητα, φροντίδα, αγάπη, αλληλεγγύη, συνεχής αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο για μας και τα παιδιά μας. “Αν χρειαστείς βοήθεια, έλα σε μένα”. Αυτή η φράση της σερβιτόρας στην Ηλιούπολη , συμπυκνώνει όλο το νόημα. Αυτή η φράση θα μας σώσει. 
 
– Πώς βλέπεις τον χειμώνα που ξεκινάει; Θα πάει ο κόσμος στο θέατρο; Θα το αγκαλιάσει;
 
Ναι, ναι, ναι, ναι. Το έχουμε τόσο ανάγκη…
– Τι πιστεύεις για τις κρατικές επιχορηγήσεις; πρέπει να δίνονται και σε ποιον;
 
Ο Ιάσωνας Αποστολόπουλος είναι ένας άντρας που  έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη διάσωση προσφύγων στη Μεσόγειο. Το καλοκαίρι που μας πέρασε θα βραβευοταν από την Πρόεδρο της δημοκρατίας για όλη του την προσφορά. Η βράβευση του ακυρώθηκε. Μα ήταν ποτέ δυνατόν, η πολιτική που οδηγεί στους θανάτους στην Μεσόγειο να βραβεύσει τον άνθρωπο που προσφέρει καταφύγιο στους πρόσφυγες; Με την ίδια ακριβώς λογική το κράτος θα δώσει επιχορήγηση σε κάποιο έργο που αφυπνίζει συνειδήσεις και καλέι τους ανθρώπους να σηκώσουν μανίκια και να αγωνιστούν για έναν πιο δίκαιο κόσμο; Δεν είναι το κεντρικό μου ζήτημα, δεν αγωνίζομαι για κρατικές επιχορηγήσεις. Άλλος είναι ο αγώνας μου. Ας τις δώσουν όπου θεωρούν. 
 
1630650383363.jpg
 
– Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία για έναν νέο ηθοποιό;
 
Για να ανθίσει ένα λουλούδι πρέπει να δημιουργήσουμε γύρω του τις κατάλληλες συνθήκες. Χώμα, νερό, αέρα και ό,τι άλλο χρειάζεται εκείνο. Δυστυχώς για έναν νέο καλλιτέχνη το περιβάλλον είναι εντελώς ακατάλληλο για ν’ ανθίσει, για να καταφέρει να ταξιδέψει τους ανθρώπους με την τέχνη του. “Μα …Δεν έχω καιρό να κουραστώ. Δεν έχω καιρό να σταυρώσω τα χέρια μου. Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα”…
 
Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ:
 
Της Αριάδνης Μαρίνου, 5/9/2021 
 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα