11.5 C
Athens
Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου, 2024

ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΣΑΚΑΛΙΑ: Είναι θέμα το τι εσύ αφήνεις ν’ ανθίσει και να προχωρήσει…

Ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο σκέπτεται αποτυπώνεται στα λεγόμενα της. Mα πάνω απ΄όλα και στις πράξεις της! Σε μια εποχή, όπου η ελπίδα και τα χαμόγελα είναι τόσο απαραίτητα η Ηλέκτρα Τσακαλία αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση. Σαν μια αχτίδα φωτός!

Οι αριθμοί δεν της αρέσουν. Όπως και οι συγκρίσεις. Αντίθετα της αρέσει να ταξιδεύει μέσα από τους ρόλους της, από τις διαφορετικές συναντήσεις, από μια ανεξερεύνητη ζούγκλα, όπως χαρακτηρίζει τον χώρο της υποκριτικής. Όπως της αρέσει και η ζωή, το ποδήλατο της, οι άνθρωποι. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μην επιτρέπει στα όνειρα της να σαπίζουν…

Το All4fun τη φιλοξένησε πρόσφατα στην εκπομπή All4fun Live στον www.karmaradio.gr σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία, την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο www.all4fun.gr.

«Τα καλύτερα έρχονται! Και ξέρετε γιατί είναι τα καλύτερα αυτά που έρχονται; Γιατί αυτά έχουμε. Αυτά που έρχονται έχουμε. Τα άλλα έχουν περάσει, φύγανε και δεν υπάρχουν», μας ανέφερε με αυτήν την αισιοδιοξία που τη διακρίνει. Και όσοι θέλουν να δουν θεατρικά την Ηλέκτρα μπορούν να το πράξουν μέχρι τα μέσα του Νοέμβρη στην περφόρμανς ΜΕΤΑ (Ορφέως 174).

Γιατί έγινε ηθοποιός: Χα (σ.σ. γέλια). Δεν ξέρω να σου απαντήσω σ’ αυτό. Ερεθίσματα είχα από μικρή ηλικία. Φτιάχναμε και ομάδες θεάτρου ως παιδιά, αλλά προέκυψε ξαφνικά. Εργαζόμουν ως ψυχολόγος και συνειδητοποίησα ότι έφτασα σε μια ηλικία, όπου όλοι ενηλικιώνονται και εγώ δεν είχα περάσει εφηβεία ακόμα. Ήμουν από μικρή ενήλικας και σοβαρή. Και είπα χα, τώρα θα κάνω την εφηβεία μου. Να κάνω μια δουλειά δηλαδή που θα έχει συνέχεια ταξίδια. Είτε μέσα σε ρόλους, είτε μέσα από διαφορετικές συναντήσεις. Όπου ο χρόνος απλώνεται και συμπυκνώνεται, δεν έχει ρουτίνα, έχει projects.. Kαι σκέφτηκα να ασχοληθώ μ’ αυτό.

Για το αν είναι θετικό στην καριέρα της το γεγονός ότι μοιάζει αρκετά νεαρή: Δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό. Ίσως με συμφέρει αν μοιάζω μικρότερη και με καλούν για ηλικίες που είναι μικρότερες από μένα. Eίναι πιο εύκολο να τις μιμηθώ και να τις προσεγγίσω, γιατί τις έχω ζήσει. Αν και η ζωή κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική.

Για το αν είναι ευχαριστημένη από τη μέχρι τώρα πορεία της στον χώρο; Από την παρατεταμένη εφηβεία που ξεκίνησα; (σ.σ. γέλια) Ευχαριστημένη είμαι γενικά από τη ζωή. Στο θέατρο, όπως και σε όλο αυτό της υποκριτικής μπήκα νιώθοντας ότι μπαίνω σε μια ανεξερεύνητη ζούγκλα. Μια ανεξερεύνητη περιοχή, που έχει τις απλωσιές της, τα δύσβατα μονοπάτια, τα εύκολα μονοπάτια, άγνωστες συναντήσεις. Ζούγκλα το λέω με την πιο όμορφη έννοια που μπορεί να υπάρχει σε κάτι που έχει προκλήσεις, που δίνει ζωή, αλλά έχει και κινδύνους. Όμως σε κάποιες εξερευνησεις βλεπω και τα καγκελα και φαiνεται σαν να μην είναι ζούγκλα αλλά ζωολογικός κήπος και είμαστε από μέσα.

Για το αν αυτοί οι κίνδυνοι είναι θετικοί: Κάθε στιγμή που αναπνέεις δηλαδή και ακίνητος να μείνεις και απλά να αναπνέεις αν το κάνεις με ανοιχτό το στόμα μπορεί να σου μπει ένα μυγάκι. Έχεις τον κίνδυνο να γρυλλώσεις και να πνιγείς από το μυγάκι. Οπότε ο κίνδυνος δεν είναι λόγος να μην κάνεις πράγματα. Είναι όμορφο, όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια πρόκληση,  δεν τη λέω κίνδυνο αφού τώρα μιλάμε για τη ζωή …Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν είμαι εθισμένη της πρόκλησης, ούτε εθισμένη του κινδύνου. Δηλαδή να κάνω κάτι μόνο και μόνο γιατί είναι επικίνδυνο.

Για το πώς ονομάστηκε Ηλέκτρα: Με λένε Ηλέκτρα από την Ηλέκτρα Αποστόλου, την αγωνίστρια και μ’ έβγαλαν έτσι οι γονείς μου προς τιμήν της. Αλλά ο τρόπος που ακούγεται το όνομα έχει σημασία. Ο ήχος διεγείρει τις αισθήσεις. Εγώ εμαθα να ακούω για μένα το «Ηλέκτρα». Αν με λέγανε Δανάη ίσως ήμουνα λίγο πιο μαλακή. Αλλά με λένε Ηλέκτρα! Είναι ξυπνητικό, σχεδον με αναγκάζει να είμαι  ενεργητική. Ίσως ευθύνεται το όνομα.

Για την οδήγηση και την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με το ποδήλατο: Oδηγώ και με πολύ χαρά. Τετράτροχα, όμως. Από δίτροχα μόνο ποδήλατο. Οδηγώ από το 1999 και νόμιζα ότι οδηγούσα καλά. Νόμιζα. Μόλις, λοιπόν, πήρα το ποδήλατο στο κέντρο της Αθήνας και οδήγησα 2-3 εβδομάδες – αυτό είναι δυο χρόνια τώρα – άλλαξε τελείως η οδηγική μου συμπεριφορά ως οδηγού αυτοκινήτου. Και αυτό που λέμε αν ήμουν μια μέρα υπουργός κλπ. θα ανάγκαζα οποιονδήποτε θέλει να πάρει δίπλωμα ΙΧ να κυκλοφορήσει στο κέντρο της πόλης 2-3 εβδομάδες με ποδήλατο. Ως οδηγός αυτοκινήτου είμαι πια και πιο χαλαρή και πιο υπεύθυνη. Δεν είναι μεγαλη κουβεντα αυτό που λέω, αλλά διαπίστωση. Αν θέλετε να γίνετε καλύτεροι οδηγοί αυτοκινήτου, πιάστε ένα ποδήλατο για λίγες εβδομάδες. Αν ζήσετε δε θα φοβηθείτε ξανά το τιμόνι (σ.σ. γέλια). Πρόταση λοιπόν: Να καταχωρηθεί και να πάει κατευθείαν στον υπουργό (σ.σ. γέλια).  Κι όσοι σπεύσετε να καβαλήσετε τη σέλα, μείνετε μακριά από λεωφόρους και δρόμους που τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν ταχύτητα. Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον σύλλογο ποδηλατών, που πρόθυμα θα σας κατατοπίσουν για  εναλλακτικούς δρόμους που μπορείτε να πάρετε, οι οποίοι είναι ποδηλατοfriendly (σ.σ. γέλια). Εγω προτιμώ να πηγαίνω από τα στενά.  Οδηγώ σαν να είμαι πεζή στη μέση του δρόμου. Με μεγάλη προσοχή!

Τι είναι το ΜΕΤΑ: Είναι μια περφόρμανς για την καταστροφή του κόσμου. Μετά το μετά, μετά τι; Καταστρέφεται ο κόσμος και μετά τι γίνεται; Αλλά έχει να κάνει με το μετά τι; Μετά την κρίση, μετά τη δημοκρατία, μετά την επανάσταση, μετά το Σύνταγμα…Το κοινό αίσθημα ότι κάτι καταρρέει στην κοινωνία ώθησε την ομάδα στη δημιουργία αυτής της ιδιοτυπης παράστασης.  Είναι μια πολιτική παράσταση, μια έναρθρη κραυγή, που επιτάσσει  τις τέχνες και το περιβάλλον για να αρθρώσει τον λόγο της. Εικαστικές εγκαταστάσεις, υψίφωνοι, ζωντανό ηχητικό τοπίο, χορευτές, ηθοποιοί και πλήθος εθελοντών, οι οποίοι στηρίζουν και συμμέτεχουν στο πονημα. Και όλο αυτό συμβαίνει σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, ένα κτίριο φάντασμα, που κάποτε μέσα του ίδρωναν άλλοι άνθρωποι. Εγώ είχα την τύχη να είμαι θεατή/ς πρώτα. Η παράσταση έχει παιχθεί 10 μέρες τον Ιούλιο και την είδα. Και είδα ότι είναι μια παράσταση που με αφορά, έντιμη, καθαρή και εντυπωσιακή. Κι ένιωσα συγγένεια. Και τώρα νιώθω συγγένεια με τους θεατές που έρχονται στη συνάντηση.  Ο ρόλος μου δεν είναι ένας και δεν έχει όνομα. Είναι κάτι το οποίο λέμε όλοι μαζί με πολλούς τρόπους και πολλούς ρόλους.

Πού παίζεται και πότε: Έχει γίνει για το συγκεκριμένο χώρο που παρουσιάζεται, ένα βυρσοδεψείο, το παλιότερο και το μεγαλύτερο των Βαλκανίων (ναι ακούγεται εντυπωσιακό). Εγκαταλελειμμένο, μέσα στα πρακτορεία στην Ορφέως 174. Θα είμαστε εκεί ως τις 13 Νοεμβριου Παρασκευή, Σαββατο και Κυριακή. Δεν είναι μια παράσταση προκλητική θεωρώ. Έχει πολύ σεβασμό για την ίδια της δουλειά της, αλλά και για τον άνθρωπο που έρχεται να τη δει.

Για το πώς αντιλαμβάνεται η ίδια τη συμμετοχή της στο ΜΕΤΑ: Είναι λαμπερή στιγμή για μένα. Μου αρέσει! Ξέρω και τι θέλω να πω μέσα από το ΜΕΤΑ και τι λέει αυτή η δουλειά.

Για το μήνυμα της παράστασης: Επειδή λέγεται ΜΕΤΑ η περφόρμανς, θα τα πούμε μετά την παράσταση  Μετά τη θεωρία τι; Πράξεις…Είναι αυτό που λέει  ο Χειμωνάς μεταφραζοντας  Σαίξπηρ στον Άμλετ: «Αστράφτει απόφαση και αμέσως τη θολώνει η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα που για αυτά γεννήθηκες θρίβουν, χάνονται, ποτέ δε θα ονομαστούν πράξεις» Δε θέλω λοιπόν να σαπίζουν τα όνειρα των ανθρώπων μέσα τους και να τους κατατρώνε. Και να γίνονται κυνικοί, γκρινιάρηδες και γέροι από τα 15 τους…

Για τη συμμετοχή του ΜΕΤΑ στο φεστιβάλ του Κουρδιστάν: Εκεί δεν έχεις πολλές ευκαιρίες να πας. Ακόμα δεν είναι τουριστικός προορισμός. Η ομάδα πήγε στην πόλη Ερμπίλ, που είναι στο βόρειο Ιράκ. Είναι κοντά στη Μοσούλη. Εχει ήδη βομβαρδιστεί και ξαναφτιάχνεται. Εκεί φτιάχνουν τους μεγαλύτερους οικισμούς παγκοσμίως. Κάτι σαν Ντουμπάι ξεκινάει. Συμμετείχαμε στο διεθνές φεστιβάλ  θεάτρου. Είχε κόσμο από Γερμανία, Πολωνία, Ιαπωνία… Κόσμο που με την συμμετοχή τους εκεί βοηθούν στην αναγνώριση της αυτόνομης περιοχής του Κουρδιστάν . Πηγαίνοντας εκεί φυσικά ήταν μια μεγάλη πρόκληση για την αποστολή. Όλα πήγαν καλά. Εφευρετικότητα υπάρχει. Ξέρουμε τι θέλουμε να πούμε  με τη δουλιά μας και αυτό ειπώθηκε. Είναι ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα πέρα από τη δόση του δανείου και το τι σου λέει η τηλεόραση. Στην Έρμπιλ  οι ανθρωποι εχουν κι αυτοι  τις αγωνίες τους, τις ελπίδες τους, τους αγωνες τους, τον δρόμο τους.

Για το αν είναι απόλυτη ή, όχι: Υποστηριζω με θέρμη τις απόψεις μου αλλα δεν διστάζω να τις επανααξιολογήσω αν αντιληφθώ ότι με στοίχιωσαν.

Για την σχέση της με τους ανθρώπους: Έχεις δυο δρόμους να διαλέξεις. Ή αγαπάς τους ανθρώπους, τη ζωή, το μυρμηγκάκι και ό,τι είναι ή, δεν αγαπάς, γιατί φοβάσαι. Αγαπώ τους ανθρώπους…Γενικά έχω φιλίες και τις εκτιμώ. Και από τον χώρο! Όσον αφορά στην άποψη  ότι ο χώρος ειναι ανταγωνιστικός: Απλά στη δουλειά μας βγαίνουν πιο εύκολα στη φόρα, διότι υπάρχει ο τύπος. Και επίσης λόγω της φύσης της δουλειάς εκφραζόμαστε πολύ περισσότερο και είναι πιο εύκολο να βρεις σημεία τριβής. Κάθε ανθρωπος μπορεί να γίνει ανταγωνιστικός συνήθως από φόβο ή από λάθος εκπαίδευση. Δεν είναι προνόμιο του δικού μας χώρου. Ο  ανταγωνισμός  μπορεί να εντοπισθεί σε όλους τους χώρους…Εργασίας, δημιουργίας, οικογένειας. Και μπορεί να εξαλειφθεί με κόπο και επίγνωση.

Για την σχέση της με την Αθήνα: Είμαι θρέμμα παιδί κέντρου. Εξαρχείων.  Κάθε μέρος έχει τα καλά και τα στραβά του. Αν νιώθεις ότι τα στραβά είναι περισσότερα, σήκω φύγε. Έχουμε μόνο μια ζωή και δεν την έχουμε να την ξοδέψουμε στην γκρίνια. Η Αθήνα μου αρέσει και το βράδυ και τη μέρα. Απλά το βράδυ δε φαίνονται τα «σκουπίδια».

Για το αν θα ζούσε μόνιμα στην Ικαρία από όπου καταγεται: Ναι. Αν και στην παρούσα φαση του πολιτισμού μας, η έννοια «ζω κάπου μόνιμα» αντιπροσωπεύει ολοένα και λιγότερους .

Για το πού αισθάνεται περισσότερο ο εαυτός της: Δεν ξέρω να σου πω. Όταν πάω στην Ικαρία νιώθω ότι είμαι συστατικό του τόπου και όταν είμαι στην Αθήνα νιώθω πως καταλαβαίνω τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα.

Για το αν θα ήθελε να υποδυθεί κάποια στιγμή την Ηλέκτρα: Αν βρεθεί στον δρόμο μου με μια ωραία συνάντηση συνεργατών και αν θέλουμε κάτι να πούμε μέσα απ’ αυτό ναι φυσικά.  Αν εκφραζόμαστε μέσα απ’ αυτό ναι. Γνωρίζω ότι η Ηλέκτρα και κάθε τραγωδία δεν γράφτηκε για να τη δει ο κόσμος, αλλά για να διδαχθεί. Δεν πιστεύω ότι κάτι έχει παιχθεί αρκετές φορές, γιατί καμία φορά δεν είναι ίδια με την άλλη. Επιπλέον κάθε συντελεστής βάζει το δικό του λιθαράκι.  Βέβαια οι σημαδούρες είναι ίδιες. Σε ένα έργο που ανεβαίνει έχεις στο νου σου να πας από το Α στο Β. Το πώς πας από το Α στο Β, βέβαια, είναι άλλο.

Για το αν επηρεάζεται η διάθεση της από τις εκάστοτε αντιδράσεις του κοινού: Μα αν ήθελα να κάνω κάτι που να μην επηρεάζομαι από τον δέκτη δεν θα έκανα θέατρο.

Για τη συμμετοχή της στην ταινία «Στο Βάθος Κήπος», όπου είχε και πρωταγωνιστικό ρόλο: Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι. Οι ταινίες μου αρέσουν πολύ γιατί είναι ένα ταξίδι που έχει αρχή, μέση, τέλος, έχει προορισμό.  Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες, γιατί υπάρχει όραμα. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι, όπως και η Πανδώρα. Ο Κλεάνθης Δανόπουλος  ήταν ο σκηνοθέτης, εγραψε το σενάριο, που ήταν πρώτα δική του νουβέλα. Αν και ηταν δικη του η συλληψη δεν ηταν δογματικός, παντα χαιρόταν με καινούριες προτάσεις. Και οι πρόβες  ήταν πολύ ωραίες που κάναμε και με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και αργότερα με τον Λαέρτη Μαλκότση. Και μετά όταν άρχισαν τα γυρίσματα. Είναι κάτι που έχω στην καρδιά μου ως μια πολύτιμη εμπειρία.

Για την παρουσία της στον Καρυωτάκη: Υποδυόμουν τη Φανή, μια φίλη της Μαρίας Πολυδούρη από το σχολείο στην Καλαμάτα,  η οποία ενώ οι άλλες φίλες προχώρησαν τη ζωή τους, εκείνη τίποτα. Έμεινε εκεί, παντρεύτηκε αυτόν που ήταν να παντρευτεί. Θεωρώ ότι ο ρόλος της Φανής ήταν για να έρθει σε αντιδιαστολή με τη ζωή της Μαρίας Πολυδούρη. Χάρηκα πολύ που έπαιξα εκεί. Κυρίως γιατί μου αρέσει πάρα πολύ και η Πολυδούρη. Είναι σαν να μιλάει στα ποιήματα της. Και μου αρέσει και το πνεύμα του Καρυωτάκη. Μέσα από τα ποιήματα του βλέπεις τη διανόηση του πιο πολύ από το συναίσθημα του. Αντίθετα με την Πολυδούρη που είναι πιο συναισθηματική. Αν και ενα πράγμα είναι όλα. Το συναίσθημα είναι ερέθισμα για σκέψη και πολλές φορές οι σκέψεις πυροδοτούν ή θρέφουν συναισθήματα. Οπότε είναι αλληλένδετο όλο αυτό.

Για το αν θα ήθελε να ζήσει σε μια άλλη εποχή: Οποιαδήποτε άλλη εποχή από αυτήν που ζούμε την φανταζόμαστε μόνο από διηγήσεις. Είναι η ελλιπής ενημέρωση και μια δόση φυγοπονίας και αδιεξοδου δράματος που μας κάνει να επιζητούμε αλλού ατλαντίδες. Εδώ γεννήθηκα, αυτήν τη ζωή έχω, είμαι ευχαριστημένη, εδώ θα γουστάρω… Τι να κάνουμε;

Για το αν θα ήθελε να παίζει ρόλους μακριά από εκείνη: Ένας ρόλος που φαντάζει μακρυά μου είναι πρόσκληση να ανακαλύψω καινούριες αχαρτογράφητες περιοχές μέσα μου. Όλοι τα έχουμε όλα μέσα μας. Και τα καλά, τα μαύρα και τα στραβά. Eίναι θέμα το τι εσύ διαλέγεις ν’ αφήσεις ν’ ανθίσει και να προχωρήσει και τι όχι.

Για το αν έχει ζηλέψει άλλους ρόλους: Μπορώ να σου πω δύο απαντήσεις. Μπορώ να σου πω όλους τους άλλους ρόλους και μπορώ να σου πω κανέναν. Πολλοί ρόλοι, πάντως, με έχουν κεντρίσει.

Για το αν θα την ενδιέφερε να γράφει: Έγραφα και τώρα έχω σταματήσει. Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι είμαι σπουδαία ποιήτρια και έπαιρνα έτσι λίγο από το μέλος του Καβάφη, λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο και έφτιαχνα κάτι μπαρούφες. Γιατί τώρα που τα διαβάζω έτσι είναι, αλλά τότε μου φαινόντουσαν εξαιρετικά. Όμως το ότι έγραφα γενικώς με βοήθησε να κόψω  την τηλεόραση. Γιατί ήμουν τηλεορασάκιας. Ηταν ένα διάστημα που έβλεπα πολύ. 6 ώρες, 7 ώρες. Άρχισα να γράφω λεύκωμα και τις μέρες που έβλεπα τηλεόραση δεν είχα να γράψω τίποτα. Και έβαζα Χ στις σελιδες. Κάποια στιγμή γύρισα για να δω τι είχε γίνει στη ζωή μου τον προηγούμενο μήνα, το προηγούμενο δίμηνο και είδα όλα αυτά τα Χ. Και είπα ωχ, λευκές σελίδες. Δεν παίζει αυτό. Stop. Και έτσι έκλεισε η τηλεόραση.

Για την ενασχόληση της με τη ψυχολογία και αν θα μπορούσε να εξασκεί παράλληλα αυτό το επάγγελμα: Ναι

Για το αν μένει στα καλά του παρελθόντος: Κάποια είναι πολύτιμα συστατικά του μυαλού μου από παλιά και με τρέφουν. Κυρίως διδάσκομαι από το παρελθόν.  Τα μόνα που έχω μετανιώσει στη ζωή μου είναι αυτά που δεν έκανα με όλην μου την καρδιά. Συνήθως έχω μετανιώσει για αυτά που ενω ήθελα να κάνω, επέλεξα να κάνω κάτι άλλο, που ίσως θα ηταν πιο ανώδυνο. Τα καλύτερα έρχονται! Και ξέρετε γιατί είναι τα καλύτερα αυτά που έρχονται; Γιατί αυτά έχουμε. Αυτά που έρχονται έχουμε. Τα άλλα έχουν περάσει,  φύγανε και δεν υπάρχουν.

Για το αν έχει φόβους:
Τώρα θα σου πω κάτι που διάβασα σ’ έναν τοίχο και κυκλοφορεί κιόλας. Δεν είναι κακό να σκέφτεσαι τους φόβους σου, είναι κακό να φοβάσαι την σκέψη σου.

Για τους προβληματισμούς της: Για ποιο θέμα; Για την κλιματική αλλαγή; Για το ότι στερεύει το νερό; Για το ότι εδώ ο κόσμος χάνεται και οι άνθρωποι ασχολούνται ακόμη με το ποιος θα κρατάει τα περισσότερα χρήματα από τον άλλον; Και κάνουν διάφορα τερτίπια. Πες το κρίση π.χ.

Για την σχέση της με τον αθλητισμό: Μου αρέσει να βλέπω ποδοσφαιρικους αγώνες μεγάλων διοργανώσεων. Είναι σαν να βλέπεις σκάκι. Παίζω ερασιτεχνικά μπάσκετ ως δυάρι.

Για το αν ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο: Δεν είμαι καθόλου των συγκρίσεων. Ο δυτικός πολιτισμός προχωράει μέσω της σύγκρισης, αλλά όντας μέρος του πολιτισμού αυτού και μεγαλωμένη με το ποιος είναι καλύτερος το αφήνω συνειδητά στην άκρη…

Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 28/10/2011

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα