Το συνηθισμένο ταξίδι στη διαδρομή ενός καλλιτέχνη είναι Κύπρος – Αθήνα, αλλά η Τζούλι Τσόλκα ακολούθησε τον αντίθετο δρόμο. Το περασμένο καλοκαίρι πήρε την απόφαση να μετακομίσει στη Λευκωσία για να συμμετάσχει στο “Ναρκοπέδιο” του ΘΟΚ και δε μετάνιωσε ποτέ για την επιλογή της.
Η Αθήνα, βέβαια, της λείπει συχνά, όπως και οι δικοί της άνθρωποι. Η Κύπρος, όμως, αποτελεί μια διέξοδο για τους Ελληνες ηθοποιούς και η Τζούλη θα συνεχίσει να δουλεύει εκεί και την επόμενη σεζόν.
To All4fun τη συνάντησε στα Εξάρχεια και είχε μαζί της μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Κορίτσι με επαναστατικό πνεύμα μας μίλησε για τη ζωή της στην Κύπρο, την κατάσταση στην Ελλάδα, τη μέχρι τώρα πορεία της στον χώρο, αλλά και για το ποδόσφαιρο!
– Πώς πήρες την απόφαση να πας στην Κύπρο;
Έμαθα ότι έκανε οντισιόν ο ΘΟΚ (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου) και επέλεξα να το δοκιμάσω. Είπα θα ρισκάρω, το ρίσκαρα και με πήρανε.
– Ήταν όπως το περίμενες;
Όχι, αλλιώς το είχα στο μυαλό μου. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Όχι τόσο όσον αφορά στο καλλιτεχνικό κομμάτι, όσο στον τρόπο ζωής. Χρειάστηκαν αρκετοί μήνες για να προσαρμοστώ, όμως μετά όλα έγιναν πιο εύκολα. Τσούλησε η κατάσταση, που λένε. Μου λείπει, βέβαια, η Αθήνα. Υπάρχουν πολλές στιγμές που μου λείπουν οι φίλοι μου, η οικογένεια μου. Νομίζω πως είμαι συνδεδεμένη άρρηκτα με την Αθήνα, όπου και να είμαι.
– Αγαπούν στην Κύπρο το θέατρο;
Ναι, το αγαπούν. Ίσως κάπως λιγότερο από την Αθήνα, αν και πρόκειται για πολύ μικρότερο ποσοστό κοινού. Αναλογικά βέβαια με τον πληθυσμό της Αθήνας, ίσως τελικά να είναι το ίδιο ποσοστό. Απλά εκεί δεν υπάρχουν εναλλακτικά πράγματα. Π.χ. bar theatre. Τους αρέσει, πάντως, να πηγαίνουν και σε ξένες παραγωγές. Είτε από την Αθήνα, Ευρώπη είτε από Αμερική, όπως θα γίνει τον Σεπτέμβριο με τον Τζον Μάλκοβιτς. Δυστυχώς όμως δεν δίνουν πολλές παραστάσεις. Συνήθως δεν είναι παραπάνω από δύο.
– Πώς είναι η ζωή στην Κύπρο;
Πολύ πιο ήρεμη από εδώ. Ζουν πιο ανθρώπινα. Τώρα έχουν αρχίσει να μπαίνουν στον ρυθμό να χτίζουν πολυκατοικίες. Γενικά δεν υπάρχουν πολλές πολυκατοικίες. Και τα βράδια είναι ήσυχα. Μου αρέσει αυτός ο βαθμός ηρεμίας και τον αναζητώ, όμως επειδή είμαι παιδί της Κυψέλης μου λείπει και η φασαρία. Ή το να περπατάω με τα πόδια, διότι εκεί όπου και να πας χρειάζεται αυτοκίνητο. Γενικά στην Κύπρο ζουν πιο ευρωπαϊκά, ακολουθώντας ουσιαστικά το αγγλικό μοντέλο. Να σκεφτείς γύρω στις 12.30 με 1 κάνουν το διάλειμμα τους για το μεσημεριανό και το βράδυ τρώνε γύρω στις 7.30 με 8. Υπάρχουν, βέβαια και αρκετά κοινά στοιχεία. Στην οδήγηση π.χ. που οδηγούν σαν τρελοί. Απλά είναι πιο νομοταγείς. Κρατούν τα “πρέπει” πιο πολύ από μας. Ίσως επειδή είναι πιο κλειστή κοινωνία. Όπως το ότι αρραβωνιάζονται και παντρεύονται πιο μικροί. Είναι πολύ της οικογένειας. Αν είναι να κάνεις οικογένεια να την κάνεις στην Κύπρο λένε πολλοί.
– Σου αρέσει ο τρόπος ζωής τους;
Κάποιες φορές μου αρέσει. Κάποιες άλλες πάλι νιώθω πραγματικά ότι δεν τους καταλαβαίνω. Ελπίζω τη δεύτερη χρονιά να μπω πιο πολύ στο κλίμα.
– Άρα θα συνεχίσεις και τη νέα σεζόν.
Ναι, θα είμαι και του χρόνου εκεί. Εχω κλείσει με το θέατρο Ένα και συζητάω για ένα σίριαλ. Φέτος συμμετείχα στο «Γυμνοί Αγγελοι», που παιζόταν στο Mega Kύπρου.
– Τη βιώνουν την κρίση στην Κύπρο;
Όχι στον βαθμό που τη βιώνουμε εδώ. Έχουν αρχίσει, βέβαια, κάποιες απολύσεις πολύ απέξω, όμως. Ή, κάποιες εταιρίες κινδυνεύουν να κλείσουν. Αλλά όχι τραγικά πράγματα. Εκεί υπάρχουν ακόμη δουλειές για όλα τα επαγγέλματα.
– Θεωρείς ότι μπορεί ν’ αποτελέσει μια διέξοδο των Ελλήνων ηθοποιών;
Έχει γίνει ήδη. Πέρσι κατέβηκαν πολλοί και τώρα θα κατέβουν ακόμα περισσότεροι. Ήδη έχουν αρχίσει εν όψει των καλοκαιρινών παραστάσεων.
– Εσύ είσαι πάντως παλιά πλέον.
Ναι, πράγματι (σ.σ. γέλια). Πάντα υπήρχε σαν αγορά, αλλά από πέρσι έχει γίνει πιο έντονη η παρουσία Ελλήνων ηθοποιών.
– Και ακόμα γενικότερα των Ελλήνων;
Σαφώς, γιατί η Κύπρος έχει την ευκολία ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα. Δεν είναι το ίδιο με το να πας στην Αγγλία ή στη Γαλλία που θα αντιμετωπίσεις ίσως και δυσκολίες με τη συνεννόηση. Η Κύπρος βοηθάει περισσοτερο στο να μπορείς να βρεις δουλειά σε σχέση με κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα λόγω των συνθηκών.
– Πώς είναι απέναντι σου;
Έχω συναντήσει ανθρώπους που πραγματικά είναι στην καρδιά μου. Γενικότερα είναι πολύ ευγενικοί και μου έχουν δώσει ευκαιρίες. Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να δείξω με την τέχνη μου τι μπορώ να κάνω.
– Γενικότερα με τους Έλληνες;
Παντού μπορείς να συναντήσεις και κομπλεξικούς. Δεν είναι θέμα χώρας. Θεωρώ ότι είναι πολύ φιλόξενοι, χαμογελαστοί και ανοιχτοί. Όταν βλέπουν ανθρώπους από την Ελλάδα θέλουν να τους φροντίσουν, να περάσουν καλά. Είναι κι αυτοί Έλληνες άλλωστε…
– Δηλαδή μελλοντικά μπορείς να μείνεις και εκτός Αθήνας;
Λογικά όχι, αλλά όπως λένε ουδέν μονιμότερον του προσωρινού (σ.σ. γέλια). Οπότε κρατάω μικρό καλάθι.
– Στην τηλεόραση έχεις κάνεις αρκετά γκεστ, αλλά η μοναδική σειρά, όπου έκλεισες μια ολόκληρη σεζόν – δύο για την ακρίβεια – ήταν στον «Λάκη τον Γλυκούλη». Γενικά δεν ψάχνεσαι στην τηλεόραση;
Η τηλεοπτική μου περιπέτεια μεχρι τώρα έχει όντως σαν “πρωταγωνιστή” τον “Λάκη τον γλυκούλη”. Είμαι παιδί του θεάτρου. Πρώτα κλείνω θέατρο και από και πέρα έρχονται τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλιώς το να ψάχνεσαι στην τηλεόραση, όπως λες κι εσύ, δεν είναι κάτι εύκολο. Ποτέ δεν ήταν.
– Όποτε παίζεις στην τηλεόραση, πάντως, κάνεις μαθήτριες. Μου μοιάζει λογικό, αφού μικροδείχνεις.
Ναι, όντως (σ.σ. γέλια). Να σου πω την αλήθεια έχω συνηθίσει και μου αρέσει. Μου είναι και πιο εύκολο πια. Απλά θυμάμαι το πώς ήμουν στο σχολείο και το επαναλαμβάνω. Βάζω στοιχεία από εκείνη την ανέμελη εποχή. Είναι αυτό που λένε πολλοί, «μακάρι να γύριζα ξανά πίσω στο σχολείο». Και εγώ έχω την τύχη να γυρνάω ξανά (σ.σ. γέλια).
– Πώς βλέπεις το τηλεοπτικό μέλλον της Ελλάδας;
Λίγο μαύρο. Βλέπεις βέβαια ότι αρχίζουν να γίνονται κάποια βήματα στο διαδίκτυο. Γίνονται κάποιες απόπειρες προς τα εκεί. Το πρόβλημα πια είναι ότι δεν υπάρχουν δουλειές στην τηλεόραση. Το 2007 είχαμε 36 σειρές και τώρα είχαμε 3. Οπότε όταν υπάρχει μια τέτοια διαφορά πώς να βλέπεις θετικά τα πράγματα;
– Και γενικότερα το μέλλον της χώρας μας;
Θλιβερό! Είναι απίστευτο το πόσο πολύ καταστρέφουμε τον πολιτισμό μας σε όλα τα επίπεδα. Το βλέπεις καθημερινά. Είμαστε από τις χώρες που ο πολιτισμός έπρεπε να είναι προϊόν προβολής. Έχουμε πιο πολλά θέατρα από το Λονδίνο και αντί αυτό να το πουλήσουμε, το καταστρέφουμε. Αντί να είμαστε περήφανοι που παράγουμε τέχνη. Είτε στο θέατρο, στον χορό, στη μουσική! Μοιάζει σαν να μη θέλουμε να έχουμε πολιτισμό. Σαν να θέλουμε απλά να έχουμε πλανόδιους καλλιτέχνες στα παγκάκια. Αυτό που με τρομοκρατεί είναι το πού θα φτάσουμε. Έναν μήνα τώρα είμαι στους «Αγανακτισμένους» και βλέπεις ότι ο κόσμος έχει συσπειρωθεί, είναι έξαλλος με την κυβέρνηση και απαιτεί να αλλάξουν τα πράγματα. Και οι εκπρόσωποι της κλείνουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους και κάνουν το δικό τους. Οδηγούμαστε στην καταδίκη μας με μαθηματική ακρίβεια. Ίσως να θέλουν να μας εξαφανίσουν σαν λαό. Δεν είμαι κομματικοποιημένη, αλλά βλέπεις ξεκάθαρα πως οι εντολές τους έρχονται απέξω. Είναι πασιφανές ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει ν΄ αλλάξουμε νοοτροπία. Να σταματήσουμε να είμαστε υλιστές. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται τι νέο αυτοκίνητο θα πάρουν; Μα μιλάμε σοβαρά; Να μας νοιάζει ποιο κινητό θα έχουμε, τι μάρκα ρούχα θα φοράμε; Και η ψυχή μας; Το μυαλό μας; Τα πιστεύω μας; Οι αξίες μας; Τίποτα; Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξη, μπορεί στο τέλος να καταλάβουμε. Έστω και στο παρά πέντε, ακόμα και αν νιώσουμε στο πετσί μας τη νέα τάξη πραγμάτων. Το καλό θα ήταν, βέβαια, να έχουμε αλλάξει στάση ζωής απο θέληση και όχι απο ανάγκη.
– Διατηρείς, λοιπόν, μια αισιοδοξία.
Φυσικά. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!
– Πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Από τότε που γεννήθηκα το ήθελα (σ.σ. γέλια). Ήμουν συνειδητοποιημένη στο τι θέλω να κάνω. Είχα την τύχη να με πηγαίνουν οι γονείς μου στην Επίδαυρο από τα 5 μου και τον χειμώνα σε πολλές παραστάσεις. Θυμάμαι στα 7 μου να ανεβαίνω προς το θέατρο της Επίδαυρο με τον μπαμπά μου και να του λέω κάποια στιγμή: Τους βλέπεις όλους αυτούς; Μια μέρα θα έρχονται για μένα (σ.σ. Γέλια)
– Και πώς δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις;
Ήταν και θέμα τύχης. Ο πρώτος μου δάσκαλος στο Αρσάκειο στον θεατρικό όμιλο ήταν ο Δημήτρης Λιγνάδης. Από τα 13 άρχισα να παίζω σε παραστάσεις με συμμετοχές σε πανελλαδικούς διαγωνισμούς κλπ. Μόλις τελείωσα το σχολείο έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην σχολή Βεάκη. Εκεί έμεινα τρία χρόνια κλεισμένη. Μόλις τελείωσα έμαθα για μια οντισιόν στο Εθνικό θέατρο. Ήταν για το «Όνειρο θερινής νυκτός». Με πήραν και από εκεί ξεκίνησαν όλα.
– Είσαι ικανοποιημένη από τη μέχρι τώρα πορεία σου;
Πολύ. Θα έλεγα πως είμαι ευτυχισμένη, γιατί κάνω αυτό που αγαπώ. Μου έχει μάθει πάρα πολλά. Και μου έχει δώσει την ευκαιρία να συνεργαστώ με ανθρώπους που θαυμάζω. Είμαι και ευγνώμων, γιατί έχω επιλέξει όμορφες δουλειές. Το σέβομαι το θέατρο γι αυτό και προσπαθώ να το υπηρετώ. Αν και έχω γεννηθεί επαναστάτρια.
– Το Τζούλι, βέβαια, δεν παραπέμπει εκεί (σ.σ. γέλια). Αλήθεια πώς και δεν προτίμησες το Ιουλία;
Από μικρή έτσι με φωνάζουν. Όταν προσπάθησα να καθιερώσω το Ιουλία κανείς δε με φώναζε έτσι (σ.σ. γέλια). Ακούω, πάντως, και σ’αυτό.
– Θα μπορούσες να κάνεις κάποιο άλλο επάγγελμα;
Όχι κατηγορηματικά, όχι. Δεν μπορώ να με φανταστώ αλλού. Αν βέβαια στο μέλλον δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να συνεχίσω να είμαι ηθοποιός, τότε θα φροντίσω να κάνω κάτι σχετικό. Δεν μπορώ να φύγω απ’ αυτόν τον χώρο. Το θέατρο για μένα είναι μια ανάγκη. Μου αρέσει η διαδικασία της πρόβας, του διαβάσματος στο σπίτι, του να τραγουδάω, όπως ήταν η συμμετοχή μου στο «Μιούζικαλ τσέπης» ή να χορεύω. Έκανα μπαλέτο από τα 3 μου. Έφτασα σ’ ένα καλό επίπεδο, όμως δεν ήθελα να γίνω χορεύτρια. Είπα ότι μέχρι εκεί που έφτασα ήταν καλά γιατί ο στόχος ήταν το θέατρο.
– Άρα θα μπορούσες να είσαι υποψήφια και για το Dancing with the stars 3;
Μπα όχι. Αυτά τα βλέπω ως εργοστάσια καλλιτεχνών. Τουλάχιστον ανέβηκε ο χορός.
– H αδερφή σου είναι δημοσιογράφος. Θα μπορούσες να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη δουλειά;
Με τίποτα. Θα μπορούσα να γίνω ψυχολόγος. Εκεί τείνω. Έχει σχέση με το επάγγελμα μου. Γιατρός π.χ. δε θα μπορούσα να γίνω ποτέ…
– Πάμε και στο ποδόσφαιρο, το οποίο παρακολουθείς πολύ στενά.
Είμαι φανατική ΠΑΟ από κούνια και τώρα στην Κύπρο έψαχνα πάντα τρόπους για να βλέπω αγώνες του. Εκτός από θέατρο ο πατέρας μου με πήγαινε από μικρή και στο γήπεδο. Από κοριτσάκι βρίσκομαι πάνω στις θύρες και κουνιέμαι. Θυμάμαι το 96 χαρακτηριστικα στο Αγιαξ – ΠΑΟ στο 0-3 ήμουν στη 22 στη Λεωφόρο και όλη η θύρα έτρεμε και έλεγα “τώρα πέφτουμε”.
– Στα “σοβαρά” πρωταθλήματα τι ομάδα είσαι;
Από ξένες ομάδες είμαι Μπαρτσελόνα. Πάντα ήμουν. Μου αρέσουν οι Καταλανοί. Γενικά μου αρέσει η Ισπανία. Ξέρω και την γλώσσα, είναι απίστευτη. Μοιάζουμε με τους Ισπανούς στον τρόπο σύνταξης, στην ταχύτητα της ομιλίας και γενικά όπως εκφράζονται.
– Οι γυναίκες, ωστόσο, δεν ασχολούνται πολύ με το ποδόσφαιρο. Είσαι μια αντίθεση.
Αν το ποδόσφαιρο το δεις λίγο αποστασιοποιημένα και απολαύσεις μια καλή ομάδα μπορείς να δεις πολύ ωραία πράγματα. Συνεργασία, ομαδικότητα. Αν υπάρχουν αυτά σε μια ομάδα τότε οι αθλητές δεν παίζουν απλά μπάλα, “χορεύουν”!
– Μη μου πεις ότι μικρή έπαιζες και ποδόσφαιρο;
Α, όχι λίγο βόλεϊ έπαιξα στον Πανελλήνιο. Δύο χρόνια. Δε με έλκυε τόσο πολύ. Δεν ήμουν και ψηλή, εξάλλου. Με το ύψος μου, πάντως, δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα. Άλλωστε μ’ έχει βοηθήσει και στον χορό.
– Πόσα κοινά στοιχεία έχει ένας αθλητής και ένας ηθοποιός;
Δεν ξέρω, δεν έχω ασχοληθεί τότε πολύ για να το αντιληφθώ τόσο. Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι και στα δύο χρειάζεσαι σκληρή δουλειά και πειθαρχία. Απ’ αυτήν την άποψη ο αθλητισμός μοιάζει αρκετά με το θέατρο…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 01/07/2011