Aπό την πρώτη στιγμή της εμφάνισης στην Ελλάδα του κινήματος των «Αγανακτισμένων» εκτός του απλού κόσμου, που βρέθηκε στους δρόμους για να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του άμεση ήταν και η στήριξη πολλών καλλιτεχνών. Ένας εξ’ αυτών είναι και ο Στέλιος Πετράκης, ο οποίος εκτιμά ότι στο τέλος θα προκύψει κάτι θετικό από τις συγκεκριμένες αντιδράσεις.
Το all4fun τον συνάντησε ένα μεσημέρι στον Ταύρο και κατέγραψε ορισμένες από τις προτάσεις του που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, προκειμένου ο λαός ν΄ αποκτήσει μεγαλύτερη εξουσία. Φυσικά αναφορά έγινε και στη θεατρική σεζόν, στην οποία συμμετείχε σε δύο παραστάσεις, για την ισχύουσα κατάσταση στην ελληνική τηλεόραση, αλλά και στη μέχρι τώρα καριέρα του.
– Πώς κρίνεις το κίνημα των Αγανακτισμένων;
Είμαι ένας από εκείνους! Το βρίσκω πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο αυτό που συμβαίνει. Είναι η πρώτη φορά που βλέπεις μαζεμένους τόσους διαφορετικούς ανθρώπους από διάφορους χώρους να οργανώνονται δίχως κομματικούς συμβολισμούς και δίχως να τους υποκινεί κάποιο συνδικάτο. Στις μέρες που ζούμε πλέον δεν έχει καμία σημασία αν είσαι αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής κλπ. Όλοι πλέον έχουμε βρεθεί στην ίδια θέση.
– Πού πιστεύεις ότι θα οδηγήσει;
Θέλω να ελπίζω ότι θα έχει θετικό αντίκρισμα. Αυτή η κίνηση μέρα με τη μέρα γιγαντώνεται. Είναι σίγουρο πλέον ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό και αναξιόπιστο. Οπότε ελπίζω. Θεωρώ ότι τώρα είναι ο καιρός να πιέσουμε και να απαιτήσουμε μεγάλες αλλαγές. Να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, να φύγουμε από το μνημόνιο. Το να εκλέγουμε 300 βουλευτές κάθε 4 χρόνια δε μου λέει κάτι. Αυτό που ζητάνε οι Αγανακτισμένοι είναι Άμεση δημοκρατία. Περισσότερη εξουσία στον λαό.
– Πώς μπορεί να επιτευχθεί και στην πράξη;
Κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνουν τουλάχιστον τρία πράγματα. 1) Να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια των πολιτικών μας, οι οποίοι πρέπει να είναι φορείς της λαϊκής επιθυμίας και δεν πρέπει να βρίσκονται σ? αυτή τη θέση απλά για εξουσία. Τώρα την εποχή του διαδικτύου η συμμετοχή του κόσμου μπορεί να γίνει σαφώς πιο εύκολη, 2) Κανένα νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφίζεται δίχως τη συναίνεση του λαού. Με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό δεν ξέρω, όμως είμαι πεπεισμένος ότι μπορεί να βρεθεί λύση. Οι λαϊκές συνελεύσεις της πλατείας είναι μια ένδειξη, 3) Να καταργηθούν όλα τα βουλευτικά προνόμια. Όλα, όμως. Όποιος αποφασίζει να ασχοληθεί να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το κάνει με καλή πρόθεση και επειδή θέλει να προσφέρει. Το πιο σημαντικό είναι να γίνει άμεση σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημοσιονομικού χρέους. Όταν, όμως, πήγε να γίνει η επιτροπή, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ κατευθείαν συναίνεσαν αυτό να μη συμβεί. Γιατί άραγε; Πολύ απλά γιατί θα έπρεπε να ανοιχθούν φάκελοι υποθέσεων 30-40 χρόνων. Από πού έγιναν οι δανεισμοί, τι έκαναν τα χρήματα κλπ. Θα βρεθούν κατηγορούμενες 10 οικογένειες, οι οποίες είναι οι ίδιες που κυβερνούν σήμερα. Το όλο κίνημα των Αγανακτισμένων δεν εκφράζει πια μια δυσπιστία του κόσμου, αλλά είναι μια ανοιχτή αντιπαράθεση. Δεδομένου, μάλιστα, ότι τα κόμματα, αλλά και οι οργανώσεις της αριστεράς έχουν κριθεί επίσης αναξιόπιστες από τον λαό. Άλλωστε αυτό που ευρέως λέγεται είναι το ότι, «ο μεγαλύτερος εχθρός της αριστεράς είναι η ίδια η αριστερά».
– Οι πολιτικοί έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της αντίδρασης του απλού κόσμου;
Σαφώς, αλλά ακριβώς επειδή δεν φτάνει ο νους τους το πόσο δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να φτάσει τόσο βαθιά. Ο κόσμος, όμως, είναι αποφασισμένος για ριζικές αλλαγές. Για αναθεώρηση του συντάγματος, για να γκρεμίσει το υπάρχουν σύστημα. Εμείς έχουμε δώσει το δικαίωμα στους πολιτικούς να μη μας λαμβάνουν υπ? όψιν τους, γιατί κάθε φορά συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε.
– Πόσο πιστεύεις πως θα συνεχιστεί το κίνημα;
Θέλω να ελπίζω μέχρι να επιτευχθεί αναθεώρηση του συντάγματος και να συσταθεί η επιτροπή του ελέγχου. Και φυσικά όχι απλά για να γίνουν εκλογές. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Το μεγαλύτερο παραμύθι της σύγχρονης Ελλάδας.
– Τι απαντάς σε όσους λένε το γιατί τόσο καιρό δεν αντιδρούσε ο κόσμος;
Γιατί τώρα φτάσαμε στο απροχώρητο. Όλοι λίγο ή, πολύ είμαστε στο ίδιο σημείο. Εξαιρούνται κάποιες πολύ πλούσιες οικογένειες. Θεωρώ ότι η κομματική και συνδικαλιστική ταυτότητα είναι αυτή που κρατούσε τόσο καιρό κατακερματισμένη τη λαϊκή αγανάκτηση. Τώρα όλοι μαζί στο Σύνταγμα με μια φωνή εκφράζουμε αντίδραση μας και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα κομματικό ή, συνδικαλιστικό όργανο.
– Και σε όσους υποστηρίζουν πως ανεξάρτητα από τέτοιου είδους αντιδράσεις το μέλλον της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένο;
Ακόμη και αν δεν αλλάξει τίποτα έχουμε χρέος στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας που θα ακολουθήσουν. Στο παρελθόν ως Ελλάδα ως έχουμε βρεθεί ν? αντιμετωπίζουμε μεγάλα δεινά και όπως συνέβαινε και τότε έτσι και τώρα η αντίδραση είναι αντανακλαστική. Δε γίνεται με γνώμονα το ποιες είναι οι πιθανότητες επιτυχίας ή, αποτυχίας. Οπότε αξίζει η προσπάθεια και αυτό που συμβαίνει το βρίσκω πολύ ελπιδοφόρο.
– Πηγαίνεις συχνά στο Σύνταγμα;
Όσο μπορώ ναι.
– Πάμε και στη δουλειά σου. Φέτος συμμετείχες παράλληλα σε δύο διαφορετικές παραστάσεις. Πώς τα κατάφερες;
Σαφώς και γίνεται από την στιγμή φυσικά που δε γίνονται την ίδια ώρα. Εξάλλου αφού δεν υπάρχει δουλειά στην τηλεόραση τα πράγματα γενικά γίνονται πιο δύσκολα για μας. Ο κόσμος γενικά έχει πολύ λάθος εντύπωση για τους ηθοποιούς. Αν σ? έχει δει να παίζεις στην τηλεόραση αυτόματα νομίζει ότι βγάζεις πολλά χρήματα και αυτό απέχει παρασάγγας από την αλήθεια. Είναι ελάχιστοι πλέον αυτοί που παίρνουν αυτήν την εποχή πολλά χρήματα ως ηθοποιοί. Και επιπλέον ακόμη και αυτοί παίρνουν λιγότερα απ? όσα έπαιρναν στο παρελθόν.
– Πώς πήγαν οι δύο παραστάσεις σας;
Συμπαθητικά, δεδομένων των χρονικών συγκυριών. Το παιδικό δούλεψε αρκετά. Όπως και το βραδινό, αν και θα μπορούσε καλύτερα. Μην ξεχνάμε και πόσες δουλειές γίνονται κάθε χρόνο. Εχουμε πιο πολλά θέατρα από το Λονδίνο. Είναι από τα περίεργα της χώρας μας. Οπως και για παράδειγμα το ότι έχουμε 13-14 αθλητικές εφημερίδες. Τώρα το καλοκαίρι θα κάνουμε περιοδεία, δίνοντας παραστάσεις σε ορισμένες πόλεις της Ελλάδας. Από χειμώνα πιθανότατα θα συνεργαστώ ξανά με τη Μαρία Ραζή.
– Εσύ έχεις βγάλει χρήματα από τη δουλειά σου;
Από την τηλεόραση και μη φανταστείς τρελά ποσά. Το 70% όσων έχω εισπράξει ως ηθοποιός είναι από την τηλεόραση. Αν τα συμψηφίσεις είναι όσα βγάζει ένας υπάλληλος σε μια ιδιωτική εταιρεία. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σ? έναν χώρο, που δουλεύουμε έξι μήνες τον χρόνο. Το θέατρο απαιτεί γενναιότητα και αυτοθυσία. Οι δε συνθήκες γενικά είναι τραγικές. Σχεδόν κανείς παραγωγός δεν πληρώνει τις πρόβες, δεν υπάρχει δώρο Πάσχα, Χριστουγέννων συν την άδεια απολύσεως, όταν λήγει η σύμβαση σου με το κατέβασμα μιας παράστασης και ενώ θα έπρεπε να γίνεται κάτι τέτοιο. Η συλλογική σύμβαση των ηθοποιών ούτως ή, άλλως δεν εφαρμόζεται παρά από ελάχιστους. Εκτός από το Εθνικό θέατρο και ορισμένους μεμονωμένους θιάσους. Τώρα με το μνημόνιο τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο. Και κακά τα ψέματα υπάρχει στον χώρο υπερπροσφορά. Οι μισοί στην Ελλάδα θέλουν να γίνουν ηθοποιοί και τραγουδιστές. Α, και τώρα θέλουν να γίνουν και χορευτές.
– Παράλληλα συνέχισες να είσαι συντονιστής και του εργαστηρίου σωματικής αυτοέκφρασης του επιστημονικού σωματείου Ε.Ψ.Α.Μ.Υ. (Εταιρεία Ψυχοκινητικής Αποκατάστασης και Μέριμνας Υγείας). Μίλησε μας για αυτήν την εμπειρία.
Το εργαστήριο απαρτίζεται από ασθενείς που αντιμετωπίζουν ψυχοκινητικά προβλήματα. Το 2010 ανέλαβα ως συντονιστής και το θεατρικό εργαστήρι της Ε.Ψ.Α.Μ.Υ. όπου εκτός από τους ασθενείς συμμετέχουν μέλη του προσωπικού της δομής αλλά και πολίτες με καλλιτεχνικές ανησυχίες και ευαισθησία απέναντι στους ψυχικά ασθενείς συνανθρώπους μας.. Η όλη εμπειρία είναι λυτρωτική. Για δικούς μου λόγους μ? ενδιαφέρει πολύ η ψυχική υγεία. Δυστυχώς όπως και σε πολλούς άλλους τομείς η Ελλάδα βρίσκεται πολύ πίσω σ? αυτό τον τομέα. Μέσω αυτής της διδασκαλίας κάνω και εγώ την ψυχοθεραπεία μου. Οι μαθητές μου είναι από 25 έως 65 και κάποιες περιπτώσεις είναι βαριές. Κάνουμε, όμως, σημαντικό αγώνα για να απομακρύνουμε το στίγμα από τους ψυχικά ασθενείς, αλλά και από τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Οταν έρχομαι σε επαφή μαζί τους παίρνω μεγάλη χαρά από τη χαρά που τους προσφέρω. Χαίρονται πολύ και αυτό με ικανοποιεί ιδιαίτερα. Το εργαστήριο πάει πολύ καλά και επειδή μ? έχουν αγαπήσει πολύ τα παιδιά και οι άνθρωποι του είμαι πλέον και στο Δ.Σ. Αυτή η δράση που αναπτύσσω και η σχέση με τα παιδιά είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο για μένα.
– Ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός;
Όχι προέκυψε. Η μάνα μου ήθελε. Εγώ ήθελα να γίνω αρχαιολόγος και πιο συγκεκριμένα αιγυπτιολόγος ή, αθλητικός συντάκτης. Τότε είχαμε τις δέσμες και δεν ήμουν δυνατός σε ορισμένα μαθήματα. Ετσι πήγα σε τεχνικό λύκειο στον Πειραιά και σπούδασα πληροφορική. Μόλις τελείωσα πήγα για λίγο να μπαρκάρω στα καράβια. Η ναυτιλία ήταν οικογενειακό επάγγελμα, αλλά δε μου άρεσε tόσο η θάλασσα για να δουλέψω εκεί. Στο μυαλό μου είχα ως εναλλακτική λύση και τη δημοσιογραφία, όταν συμπτωματικά σ? έναν γάμο η μητέρα μου συνάντησε μια ξαδέρφη μου, που φοιτούσε σε δραματική σχολή. Μου είπε να πάω και εγώ, το αποφάσισα και μου άρεσε. Έπαιξε ρόλο η μητέρα μου, όπως σου είπα. Όταν της εξέφρασα τις προθέσεις μου με παρότρυνε. Και ο πατέρας μου δεν ήταν αρνητικός. Και εκείνος ήταν καλός μαθητής, αλλά για οικογενειακούς λόγους δεν έκανε κάτι παραπάνω. Ό,τι και να του ζητούσα, λοιπόν, θα μου έλεγε ναι. Απλά εξέφρασε κάποιες αντιρρήσεις λόγω του ότι η δουλειά μου από τη φύση της έχει εποχικό χαρακτήρα.
– Η ξαδέρφη σου συνέχισε;
Όχι αυτή είναι η πλάκα (σ.σ. γέλια). Τώρα είναι τραπεζικός υπάλληλος.
– Μετάνιωσες που ακολούθησες αυτή τη δουλειά αντί του ναυτικού;
Αν είχα γίνει τελικά ναυτικός θα έβγαζα σαφώς περισσότερα χρήματα. Ακόμα δεν το έχω μετανιώσει, όμως έτσι όπως κυλούν τα πράγματα στην Ελλάδα ορισμένοι κάνουν ό,τι μπορούν για να φτάσω στο σημείο να έχω μετανιώσει.
– Και μετά;
Παρακολούθησα για δύο χρόνια την ιδιωτική σχολή και μετά έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην σχολή του Εθνικού θεάτρου. Εκεί τελείωσα αριστούχος, όμως δούλεψα μόνο μια χρονιά και συγκεκριμένα στο «Καμίνο Ρεάλ» στην Κεντρική σκηνή του Εθνικού στην τελευταία παράσταση που έγινε πριν την ανακαίνιση του. Ηταν το 2001.
– Τότε που παιζόταν και το «Να με προσέχεις» στο MEGA.
Ναι παράλληλα. Ηταν μια πάρα πολύ καλή εμπειρία. Η τηλεόραση ήταν τότε στις δόξες της. Είχε μεγάλο νόημα μια σειρά να ξεχωρίζει στις 30. Ηταν πολύ κολακευτικό ν? αποτελείς μέρος της και να είσαι μεταξύ των συντελεστών της.
– Πώς ήταν η συνύπαρξη σου με έναν ηθοποιό όπως ο αείμνηστος Αλέκος Αλεξανδράκης;
Εκτός από το ότι -όπως και οι περισσότεροι της γενιάς μου- μεγάλωσα με τις ταινίες του, ευτύχησα και να συνεργαστώ μαζί του. Δεν θα ήθελα να πω τίποτα από εκείνα τα κοινότοπα που λέγονται από τους νεότερους ηθοποιούς για τα “ιερά τέρατα” της τέχνης μας, ούτε και τον ήξερα καλά προσωπικά τον άνθρωπο για να ανεφερθώ στον χαρακτήρα του. Το μόνο που μπορώ να πω είναι το απίστευτο δέος που ένιωσα όταν κάθισα μαζί του στο ίδιο πλατό για να γυρίσουμε σκηνή….
– Η συμμετοχή σου σ? αυτήν τη σειρά ήταν το τηλεοπτικό σου αποκορύφωμα;
Δε θα το θεωρούσα μόνο αυτό ως μια σημαντική στιγμή για μένα στην τηλεόραση. Μαζί θα έβαζα το «Παιχνίδι της Συγνώμης» του Μανούσου Μανουσάκη τη σεζόν 2003-04, όπου υποδυόμουν έναν τερματοφύλακα με όχι καλό χαρακτήρα. Μέχρι και φόνο έφτασα να κάνω (σ.σ. γέλια). Κουραστήκαμε αρκετά, αλλά εκ του αποτελέσματος δικαιωθήκαμε. Επίσης νιώθω μεγάλη περηφάνια και για τη συμμετοχή μου στο «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο», όπου συνεργάστηκα με εξαιρετικούς συντελεστές. Ηταν μια πολύ ακριβή παραγωγή. Μαζί με τον Γιούγκερμαν ήταν οι πιο ακριβές παραγωγές εκείνης της σεζόν. Είχε 20-25% νούμερα και για ΑΝΤ1 ήταν καλό. Όχι, βέβαια, για ένα δίδυμο, που είχε μάθε στα 50άρια. Μου άρεσε πολύ και η συμμετοχή μου στο «Πάλι από την αρχή». Πέρασα πολύ καλά και εκεί έκανα πολλούς καλούς φίλους, τους οποίους διατηρώ και σήμερα.
– Φέτος είδες κάτι που να σου άρεσε;
Βλέπω φανατικά στο ίντερνετ τη σειρά Game Of Thrones. Ζηλεύω που δεν είμαι στην Αμερική για να παίξω. Είναι μια φοβερή, επική υπερπαραγωγή και έχει να κάνει μ? ένα βασίλειο, στο οποίο ανήκουν επτά μικρότερα. Εχει ίντριγκες, δολοφονίες, δολοπλοκίες και σενάριο που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι το καλύτερο που έχω δει. Βασίζεται σ? ένα μπεστ-σέλερ, το οποίο έχει πουλήσει πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Κάθε επεισόδιο είναι μια ώρα και μου θυμίζει “Άρχοντα των δαχτυλιδιών”.
– Και στην ελληνική τηλεόραση;
Δεν είδα πολύ φέτος. Βλέπω τόσο για να σχηματίσω άποψη. Άλλωστε υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Ακόμα απορώ πως έκοψαν το «Ουκ αν λάβεις του παρά μη έχοντος». Εκπληκτική δουλειά ήταν και το «Νησί». Ηταν, όμως, βαρύ για τα γούστα μου. Είχε, βέβαια, φοβερούς ηθοποιούς. Ό,τι καλύτερο υπάρχει. Δε σου κρύβω ότι θα ήθελα να έχω συμμετάσχει.
– Πώς γίνεται να μην το βλέπεις ως τηλεθεατής, αλλά να θέλεις να παίξεις;
Άλλο το παρακολουθώ, άλλο το συμμετέχω. Ηταν μια φοβερή δουλειά, αλλά μην αδικήσουμε και άλλες που έχουν γίνει στο παρελθόν. Οπως το «Βαμμένα Κόκκινα μαλλιά» του Κώστα Κουτσομύτη. Ευτυχώς ήταν κάτι σημαντικό στο απόλυτο τίποτα, στην ανυπαρξία. Πραγματικά δεν έγινε τίποτε άλλο φέτος. Και ο ΑΝΤ έβγαλε από την κονσέρβα δύο σίριαλ 3-4 χρόνων. Από εκεί καταλαβαίνεις κανείς τη τηλεοπτική ξηρασία?
– Στο «Παιχνίδι της συγνώμης» ήσουν τερματοφύλακας. Ασχολείσαι γενικά με το ποδόσφαιρο;
Πολύ επιφανειακά πλέον. Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας το τελευταίο που με απασχολεί είναι το ποιος πήρε το πρωτάθλημα. Περνάω μια περίοδο αποφόρτισης. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο, πάντως. Δεν μπορείς για παράδειγμα να μη χαζέψεις, βλέποντας την Μπαρτσελόνα. Αν και υπάρχει και ο αντίλογος, αφού με την Μπάρτσα δεν έχει ενδιαφέρον. Στον τελικό του τσάμπιονς λιγκ έπαιζε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ήταν λες και έπαιζε με τον Εργοτέλη. Καμιά αγωνία, καμία ελπίδα για ανατροπή. Λες και είναι προδιαγεγραμμένο. Άσε που με τις συνεχείς πάσες έχουν μειωθεί οι μεμονωμένες ενέργειες που θες να δεις από έναν ποδοσφαιριστή. Εξαίρεση αποτελεί ο Μέσι. Προσωπικά προτιμώ το τεχνικό ποδόσφαιρο της Βραζιλίας της δεκαετίας του 90. Παρακολουθώ επίσης και στίβο, αλλά τελευταία έχω ξενερώσει. Οι επιδόσεις πλέον όσον αφορά τα μεγάλα ρεκόρ έχουν ξεπεράσει το φυσιολογικό. Επιπλέον τώρα έχουν μπει και οι σπόνσορες. Οι αθλητές, βέβαια, από κάπου πρέπει να βγάλουν χρήματα και είναι καλό για εκείνους, όμως όλη αυτή η μεγάλη ανάμιξη των εταιριών με ξενερώνει.
– Πριν τη σειρά έπαιζες τερματοφύλακας;
Στο κάστινγκ τότε έλεγαν πως ψάχνουν άτομα που να παίζουν ποδόσφαιρο και να είναι αθλητικοί. Δεν περίμενα ότι θα έπαιζα τερματοφύλακας, διότι δεν ήταν ποτέ αυτή η θέση μου. Αν με βάλεις σε ομάδα θα φάω εύκολα 3-4 γκολ (σ.σ. γέλια). Κάναμε, πάντως, κανονικά προπόνηση με τον Στέλιο Σεραφείδη.
– Δράττομαι της ευκαιρίας να σε ρωτήσω, πάντως, ποιον τερματοφύλακα θαυμάζεις;
Για αρχή ποτέ δεν χώνεψα τον Καν (σ.σ. γέλια). Από το εξωτερικό θα έλεγα τον Φαν Ντερ Σαρ. Και από έχουν παίξει εδώ θα έλεγα αν και Ολυμπιακός ο Βάντσικ. Πολύ αξιόλογος και μου άρεσε πιο πολύ για το ήθος του. Και ο Αντώνης Νικοπολίδης φυσικά. Κοίτα τι έχει πετύχει. Και μην ξεχνάμε ότι σήκωσε και το EURO 2004. Κορυφαίος όλων, πάντως, για μένα ως ποδοσφαιριστής είναι ο Τζιοβάνι. Θα μπορούσε και ακόμα περισσότερα, αλλά υπήρχαν και περιπτώσεις που φοβόταν λίγο, διότι τον είχαν σακατέψει.
– Πιο πολύ από τον Ριβάλντο;
Και ο Ριβάλντο φυσικά, αλλά αυτά που έκανε ο Τζίο ήταν μοναδικά. Θυμάμαι, πάντως, την εποχή που πήρε ο Ολυμπιακός τον Ρίμπο. Ήμουν στο γύρισμα και μου λέει η μαμά μου. Πήραμε τον Ρονάλντο. Της λέω πώς γίνεται αυτό; Αφού είναι σακατεμένος. Και γυρίζω το βράδυ σπίτι και βλέπω της εικόνες της υποδοχής του Ριβάλντο φυσικά όχι του Ρονάλντο. Μετά, βέβαια, με τον τρόπο που πήγε στην ΑΕΚ με ξενέρωσε. Οπως και με την τσιγγουνιά του. Εχω διαβάσει ότι ζητούσε από τις ομάδες του να του πληρώνουν ακόμα και τα διόδια της Αττικής οδού. Μακάρι να είχαμε, πάντως, τώρα πέντε Ρίμπο στην Ελλάδα και ας έπαιζαν στην ΑΕΚ. Βλέπεις, όμως, τι γίνεται εδώ. Π.χ. ο Σισέ. Ήρθε εδώ, ανέκαμψε και ουσιαστικά αποθεραπεύτηκε. Πήρε έναν τίτλο και τι άλλο να κάνει; Οπως είναι πια το ελληνικό πρωτάθλημα και χάρη μας έκανε που ήρθε?
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 14/06/2011