Η συνάντηση και η κουβέντα με τη νέα και ταλαντούχα ηθοποιό Ανδρομάχη Φουντουλίδου μόνο τις καλύτερες εντυπώσεις μπορεί να σου αφήσει! Αφορμή η παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού «Κομμώτριες – Μεταπολίτευση» που παρουσιάζεται στο Θέατρο «θησείον». Μιλάει για την παράσταση και τον εαυτό της, πως επέλεξε να γίνει ηθοποιός, και όλα αυτά με σκοπό να τη γνωρίσουμε καλύτερα.
Μίλησέ μας για την παράστασή σας «Κομμώτριες – Μεταπολίτευση» που παίζεται στο Θέατρο θησείον.
H παράσταση αφορά μια εποχή. Τα συμβάντα και οι εικόνες της εποχής αυτής, έρχονται να μας συναντήσουν ως μνήμες. Στην πραγματικότητα η παράσταση είναι μια συνάντηση με την Ιστορία μέσα από τις μικρότερες ιστορίες που τη συνθέτουν. Είναι μια διαδικασία επανανακάλυψης μιας περιόδου της Ελληνικής Ιστορίας συνομιλώντας παράλληλα με την Παγκόσμια και ταυτόχρονα με την ατομική προσωπική Ιστορία. Είναι μια διαδικασία που σκαλίζει τη μνήμη και παράλληλα ανοίγει την ποιητική διάσταση των πραγμάτων από εκεί που δεν το περιμένεις. Είναι μία συνάντηση προπόσεων για αυτούς που μας σημάδεψαν και μας συγκίνησαν, όπως επίσης και προπόσεων που δεν έχουν ειπωθεί ακόμα και περιμένουν τη στιγμή τους· πάνω σε ένα τραπέζι, όλες μοναδικές, όλες προσωπικές.
Τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Ανθρώπους να προσπαθούν να μιλήσουν για μια εποχή που δεν έζησαν αλλά που παρόλα αυτά η ζωή τους έχει καθοριστεί από αυτήν. Ανθρώπους που προσπαθούν να προσεγγίσουν κάτι -λιγότερο ή περισσότερο- άγνωστο, που προσπαθούν να μεταφέρουν μνήμες που τους έχουν κληρονομηθεί θα λέγαμε με έναν τρόπο. Στην παράσταση φέρουμε βιώματα που κάποιοι μας αφηγήθηκαν. Εμείς μιλάμε τα λόγια τους, τις μνήμες τους και μέσα από αυτό βαθαίνουμε και πλουτίζουμε τη δική μας προσωπική μνήμη καθώς και όσων τυχαίνει κάθε φορά να είναι μάρτυρες αυτής της διαδρομής.
Η συνεργασία με τoν Μιχαήλ Μαρμαρινό πώς είναι;
Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και νιώθω πραγματικά ευγνώμων. Μέσα από μια τέτοια συνεργασία βγαίνεις αλλαγμένος. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός δίνει απλόχερα στους ηθοποιούς του εργαλεία που τους συνοδεύουν για πάντα. Αποκρυπτογραφεί την υποκριτική σαν κώδικα και σου συστήνει από την αρχή τα δομικά της υλικά. Ο Μιχαήλ ζητά από τον ηθοποιό να είναι συνδημιουργός και τον αντιμετωπίζει με μεγάλο σεβασμό και εμπιστοσύνη. Δημιουργεί δεσμούς με τους συνεργάτες του.
Τι είναι πιο σημαντικό: ο ρόλος ή ποιος κάνει την παράσταση;
Το πιο σημαντικό είναι το πώς συνδέεσαι με ένα κείμενο, με μια λέξη, όποιο κι αν είναι αυτό, όχι τόσο ο ρόλος για τον ρόλο, για το μέγεθός του ας πούμε ή τη μεγάλη διαδρομή του. Επομένως για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει το ποιος «κάνει», όπως λες, την παράσταση. Δηλαδή οι άνθρωποι που καθοδηγούν και εμπνέουν μια διαδικασία, οι άνθρωποι που απαρτίζουν το σύνολο που βλέπει ο θεατής πάνω στη σκηνή και οι άνθρωποι πίσω από αυτήν.
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σας;
Για να ταξιδέψει στο παρελθόν του ή στο παρελθόν των γονιών του. Για να επανέλθουν στη μνήμη του πράγματα -ξεχασμένα ή όχι- που θα ακούσει στην παράσταση. Να τον αιφνιδιάσουν συμβάντα ή προσωπικές μνήμες που θα ήθελε ο ίδιος, αν μπορούσε, να μοιραστεί μαζί μας εκείνη τη στιγμή στην παράσταση, από τη θέση του θεατή-εμπλεκόμενου σε ένα «θέαμα» που τον εμπεριέχει, καθώς εμπεριέχει το παρελθόν του. Ή ακόμα για να συναντήσει την άγνοιά του για γεγονότα με τα οποία τελικά με κάποιον τρόπο σχετίζεται ή τον έχουν καθορίσει.
Μίλησέ μας για τον εαυτό σου.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου ζω στην Αθήνα. Ήταν για μένα μεγάλη αλλαγή, μου αρέσει η ζωή εδώ, παρόλο που μου λείπει η πόλη μου και οι άνθρωποι που έχω αφήσει εκεί. Είναι ωραίο που στην Αθήνα, τρία χρόνια μετά, ακόμα νιώθω τουρίστας στην πόλη. Συνέχεια ανακαλύπτω κάτι καινούριο.
Αλήθεια, πώς επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
Έκανα μουσική από μικρή ηλικία όπως επίσης ανά περιόδους και χορό και θεατρικά εργαστήρια. Ήταν δραστηριότητες που απολάμβανα και εν τέλει η ενασχόληση με παραστατικές τέχνες ήταν ένα σημαντικό κομμάτι τού πώς μεγάλωσα. Είναι περίεργο αλλά οι επιλογές των ανθρώπων απλώνουν καμιά φορά τόσο πολύ μέσα στον χρόνο που είναι δύσκολο να εντοπίσεις ακριβώς τους λόγους που τελικά ακολούθησες κάτι. Εκ των υστέρων ξέρω ότι επιλέγω αυτό το επάγγελμα γιατί μου αρέσει η ομαδική δουλειά, να συνδέομαι με ανθρώπους, να συνδημιουργώ και να εμβαθύνω σε κείμενα και σκέψεις.
Ένα τυπικό 24άωρο; Τα προλαβαίνεις όλα;
Σίγουρα δεν τα προλαβαίνω όλα, αλλά προσπαθώ να μην αγχώνομαι.
Στη δουλειά αυτή ήσουν τυχερή;
Υπάρχουν περίοδοι που η τύχη είναι καλή μαζί μου και περίοδοι που με ξεχνά. Παρόλα αυτά θα έλεγα ότι δεν είναι τόσο θέμα τύχης όσο δουλειάς, επιμονής και υπομονής. Σίγουρα αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική περίοδο.
Ποιο ρόλο θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί;
Η αλήθεια είναι ότι δε θα στεκόμουν τόσο στο να παίξω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο καθώς οι συνεργάτες και ο τρόπος δουλειάς αποκαλύπτουν κάθε φορά ένα κείμενο με έναν μοναδικό τρόπο. Η ίδια η διαδικασία της έρευνας και της σκηνικής συνύπαρξης έχει για μένα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όποιον ρόλο κι αν εκπροσωπώ κάθε φορά.
Επόμενα βήματα και στόχοι;
Σε αυτή τη δουλειά είναι όλα πολύ ρευστά οπότε επιλέγω να επικεντρώνομαι στο τώρα. Θέατρο θησείον, «Κομμώτριες | Μεταπολίτευση, Τζιανγκ – Σιν – Μπι – Σιν, Φαντάσου την καρδιά μου δική σου».
Του Γιάννη Αντωνίου, 10/3/2020