Η Χριστίνα Χριστοφή μιλάει στο All4fun για την παράσταση «Κβάντα« ,η οποία επιστρέφει για 2η χρονιά, αλλά και για τη σκηνοθεσία που υπογράφει στην παράσταση «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» στο Θέατρο Μπιπ.Ένας θεατρικός χώρος τον οποίο ίδρυσε η ίδια και μας προσφέρει πάντα αξιόλογες δουλειές.
Η ηθοποιός με το μονόλογο «Κβάντα» του οποίου το κείμενο έχει γράψει η ίδια μας χαρίζει μία δυναμική ερμηνεία που διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού ως το τέλος.
Φέτος θα δούμε σε επανάληψη τον επιτυχημένο μονόλογο «Κβάντα».Τι σε ενέπνευσε στην συγγραφή του συγκεκριμένου έργου;
Δεν ξέρω αν έχω συγκεκριμένη απάντηση στο τι ήταν η έμπνευση για την Κβάντα… Μόνη της εμφανίστηκε! Εκείνη την περίοδο προσπαθούσα να προσεγγίσω τις βασικές αρχές της Κβαντικής φυσικής και ο βασικός λόγος ήταν ότι η επιστήμη της Δύσης έρχεται να συναντήσει τη φιλοσοφία της Ανατολής. Ότι είμαστε ένα δηλαδή. Όλα είναι ένα. Απλοϊκό έτσι όπως το εκφράζω τώρα αλλά η σκέψη ότι είσαι εδώ και είσαι και κάπου αλλού την ίδια στιγμή ή ότι ο παρατηρητής είναι μέρος του πειράματος… όλα αυτά ήρθαν να μπουν στην ίδια φράση μαζί με τους ανεκπλήρωτες έρωτες, τον «έρωτα» που έχει ο ηθοποιός για τον θεατή του, τους ρόλους πάνω στη σκηνή αλλά και στη ζωή, τον θάνατο, τις προσδοκίες που έχουμε, τους προσωπικούς θεατές που θέλουμε να μας χειροκροτήσουν για όσα είμαστε και για όσα καταφέρνουμε. Όλα αυτά.
Ποιο ήταν το έναυσμα ώστε να σκηνοθετήσεις το έργο του Χάρολντ Πίντερ «Ένας ανεπαίσθητος πόνος» ;
Το ίδιο το έργο και το γεγονός ότι ο Πίντερ είναι ένας από τους συγγραφείς που αγαπώ ιδιαίτερα. Ίσως λόγω του κυνικού του χιούμορ και της πολιτικής στάσης που έχει στα πράγματα. Ο ανεπαίσθητος πόνος είναι ένα έργο που δεν είναι πολύ γνωστό και αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος που το επέλεξα.
Πως πήρες την απόφαση να δημιουργήσεις το θεατρικό χώρο «Μπιπ» στην Κυψέλη;
Δεν σκέφτηκα πολύ… Αν το σκεφτόμουν δεν θα το έκανα ποτέ. Είναι τόσες οι δυσκολίες να στηθεί ένας χώρος, με ένα κράτος που μόνο εμπόδια βάζει και ακατανόητες προδιαγραφές, υπηρεσίες που ζητούν παράλογα πράγματα και στα ουσιαστικά δεν έχουν ιδέα. Είναι σαφές ότι αυτοί που έκαναν τη νομοθεσία δεν γνωρίζουν από μικρά θέατρα. Ζητούν από ένα μικρό θέατρο 50 θέσεων πράγματα που από ένα bar που χωράει 200 δεν τα ζητούν… Τελοσπάντων. Πάνε αυτά, πέρασαν. Το ΜΠΙΠ στήθηκε όπως έπρεπε και μετά άρχισαν τα πραγματικά δύσκολα… Τα θέατρα στην Αθήνα είναι πολλά. Θέλω να πιστεύω ότι με ποιότητα, ειλικρίνεια, επιμονή και δουλειά θα καταφέρω να φέρνω κόσμο στο θέατρο, θέλω να πιστεύω ότι θα αντέξω.
Ποια ήταν η πρώτη σου συνάντηση με τον κόσμο του θεάτρου;
Νομίζω η πρώτη μου συνάντηση με τη μαγεία του θεάτρου έγινε στο θέατρο Επί Κολωνώ. Εκεί ένιωσα ότι βρήκα που ανήκω. Μέχρι τώρα που μιλάμε βέβαια… όλα είναι ρευστά.
Πως κρίνεις τη θεατρική παραγωγή της Ελλάδας στα χρόνια της κρίσης;
Αμήχανη. Από τη μία μεγάλες παραγωγές, μεταφορές ελληνικών ταινιών, ή μεταφορές της ζωής μεγάλων προσωπικοτήτων, τα κρατικά θέατρα που έχουν να αντιμετωπίσουν τη δική τους εσωστρέφεια όσο αφορά στους συνεργάτες και στις επιλογές τους, αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες, από την άλλη μεγάλα ιδρύματα όπως η Στέγη που ακόμα νομίζω ότι το ψάχνει με ποιο τρόπο θέλει να καταγραφεί στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου, από την άλλη χιλιάδες παραστάσεις και πολλή προχειρότητα και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποιες θεατρικές στιγμές που κρατούν την τελετουργία του θεάτρου ζωντανή.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο στο κοντινό μέλλον;
Σκέφτομαι κάποια πράγματα αλλά όχι, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για το άμεσο μέλλον.
Της Μαρίας Κωνσταντακοπούλου, 9/12/2019