Η Σόνια Καλαϊτζίδου μιλάει στο All4fun με αφορμή την παράσταση “VITA BREVIS” για τον ρόλο της, τη διαχρονικότητα του κειμένου και την συνεργασία της με τους υπόλοιπους συντελεστές.
Τι πραγματεύεται η παράσταση σας και τι πρόκειται να δούμε πάνω στη σκηνή;
Το κείμενό μας είναι μια επιστολή που φαίνεται να έγραψε η Φλόρια Αιμιλία, μια γυναίκα που πέρασε πολλά χρόνια με τον –μετέπειτα- Άγιο Αυγουστίνο, και την οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όταν – όπως ο ίδιος αναφέρει στις Εξομολογήσεις του – έπρεπε να πάρει τον δρόμο της Εγκράτειας. Σκηνικά βλέπουμε λοιπόν την Φλόρια χωρισμένη σε δύο σώματα να παλεύει με τις λέξεις, τις έννοιες, τα συναισθήματα και την μνήμη. Την βλέπουμε να συγκρούεται πότε με την απουσία του άλλοτε αγαπημένου της και πότε με τον ίδιο της τον εαυτό. Βλέπουμε ουσιαστικά αυτό που μας αρέσει να λέμε και στις πρόβες μας:
«το ερωτευμένο σώμα εν ώρα εργασίας».
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σας;
Γιατί το κείμενο ξεπερνάει τα όρια μιας απλής ερωτικής επιστολής. Με αφορμή τον έρωτα αυτών των δύο ανθρώπων ανοίγονται ζητήματα φιλοσοφικά, όπως η διαφορά ανάμεσα στον Θεό και την άποψή μας για τον Θεό.
Τίθεται το ζήτημα για την θέση της γυναίκας εκείνης της προαναγεννησιακής περιόδου και πόσο έχει ή δεν έχει αλλάξει ως σήμερα. Για το πόσο μεγάλη επιρροή μπορεί να ασκεί η Εκκλησία ακόμα και στην σχέση δυο ανθρώπων. Η ίδια η Φλόρια γράφει στην αρχή της επιστολής της «Ίσως λοιπόν αυτά που σου γράφω να απευθύνονται σε ολόκληρη την χριστιανική εκκλησία». Θα το πρότεινα λοιπόν γιατί μπορεί να μας εκπλήξει το γεγονός ότι κάποια πράγματα δεν είναι τελικά τόσο αυτονόητα όσο πιστεύουμε.
Μίλησε μας για τον ρόλο σου και τη διαχρονική αξία του κειμένου.
Η επιστολή είναι γραμμένη σε μορφή πεζού λόγου με πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Είναι ουσιαστικά ένα λογοτεχνικό κείμενο που όλοι μαζί προσπαθήσαμε να μετατρέψουμε σε θεατρικό μονόλογο. Ο ρόλος μου λοιπόν όπως και της συναδέλφου μου, Ηλέκτρας Σαρρή, αφού ενσαρκώνουμε την ίδια γυναίκα, είναι δημιούργημα ομαδικής δουλειάς και σκέψης.
Είναι η Φλόρια Αιμιλία η γυναίκα που πέρασε πολλά χρόνια κοντά στον Αυγουστίνο και που τώρα την βρίσκουμε στην Καρχηδόνα μόνη να ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα στις σελίδες των Εξομολογήσεών του. Οι αναφορές σε εκείνη είναι ελάχιστες και γι’αυτό τον λόγο το ερωτευμένο ακόμη σώμα της βιώνει πόνους οξείς που την αναγκάζουν να περπατήσει στα μονοπάτια της μνήμης, με σκοπό να καταφέρει να απελευθερωθεί.
Το κείμενο είναι τόσο διαχρονικό όσο και ο έρωτας ο ίδιος. Αφορά τον άνθρωπο γιατί είναι ό,τι πιο ανθρώπινο υπάρχει σε αυτόν το κόσμο ανά τους αιώνες. Γιατί είναι και ο έρωτας ένας λόγος για να αναρωτηθείς γιατί, και το γιατί είναι η ερώτηση που κάνουν οι άνθρωποι από πάντα.
Μίλησε μας για το πώς βίωσες τη συνεργασία σου με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης;
Ο βασικός πυρήνας της ομάδας αποτελείται από την Ανθή Σαββάκη, τον Μάριο Κρητικόπουλο, την Ηλέκτρα Σαρρή και εμένα. Ήμασταν συμφοιτητές στο Θέατρο Τέχνης κι εκεί ακούγαμε συχνά από τους καθηγητές μας ότι το θέατρο είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας και ομαδικής δουλειάς. Όμως καθώς εργάζομαι πια μαζί τους και επαγγελματικά κατανοώ πόσο σημαντική είναι αυτή η λέξη: συν-εργασία. Δουλεύουμε όλοι μαζί για τον ίδιο σκοπό. Προσφέρουμε απλόχερα ό,τι καλύτερο έχει ο καθένας στον άλλον.
Και αυτό έγινε και με τους υπόλοιπους συνεργάτες μας, την Ζωή Δαχρή που μας γράφει την μουσική και συχνά είναι στις πρόβες να δουλεύει μαζί μας, την Μαντώ Ψυχουντάκη που μπόρεσε να κάνει σκηνική πραγματικότητα την φαντασία μας κι επιπλέον να είναι δίπλα μας κάθε φορά που χρειαζόμαστε την δημιουργικότητά της, και τον Δημήτρη Μπαλτά που με τους φωτισμούς του δημιούργησε την ατμόσφαιρα και τον χώρο. Τελικά είναι μια συν-εργασία από αυτές που σε κάνουν να σκέφτεσαι: γι’ αυτό είναι ωραίο το θέατρο!
Πόσο σημαντική θεωρείς για σένα αυτήν τη δουλειά και ποια πιστεύεις θα είναι η ανταπόκριση του κόσμου;
Ό,τι ανέφερα για αυτήν την συνεργασία είναι οι λόγοι που κάνουν αυτή την δουλειά σημαντική για μένα. Γιατί είναι η πρώτη μας δουλειά ως ομάδα RODEZ και από τις πρώτες μου ως ηθοποιός. Μέσα σε αυτήν την δουλειά μαθαίνω πράγματα για την τέχνη μου κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα.
Η ανταπόκριση του κόσμου είναι κάτι που ποτέ δεν μπορεί κανείς να προβλέψει. Ελπίζω λοιπόν, περισσότερο, παρά πιστεύω ότι θα έχουν την καλοσύνη να μας εκφράσουν τις εντυπώσεις τους, είτε θετικές είτε αρνητικές!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/11/2019