Μάγδα Κατσιπάνου: “Το θέατρο είναι ο χώρος όπου παύει να υπάρχει ο χρόνος, ενώ οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, γίνονται τέχνη.”

 

 

Ν.: Μιλήστε μας για την παράσταση που πρωταγωνιστείτε για τρίτη συνεχόμενη σεζόν. 

 

Μ.: Η παράστασή μας, φέρει τον τίτλο ‘’ Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού, η Διάφανη΄΄, συνεχίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στον Πολυχώρο Vault και εγώ υποδύομαι τη μητέρα του εθνικού μας ποιητή, Διονύσιου Σολωμού, Αγγελική Νίκλη. Στον μονόλογο αυτό, η Αγγέλικα, βγαίνει στη σκηνή για να αφηγηθεί στο κοινό την ιστορία της, τη ζωή της από την παιδική της ηλικία και την μετανάστευσή της στη Ζάκυνθο, εκεί όπου, παιδί ακόμη , δεκατριών χρονών, δίνεται ως ερωμένη, παλλακίδα ή αλλιώς ‘’μαντενούτα’’,  στον πλούσιο Κόντε Σαλαμών , έναντι οικονομικού ανταλλάγματος. Κάνει μαζί του δυο παιδιά, το Διονύσιο και το Δημήτριο, τα οποία αναγνωρίζονται ως κανονικά του παιδιά, λίγο πριν το θάνατο του Κόντε και τα οποία έτσι κληρονομούν μια τεράστια περιουσία. Στη συνέχεια, η Αγγέλικα, παντρεύεται το Μανώλη Λεονταράκη και κάνει μαζί του και άλλα παιδιά. Όταν το πρώτο από αυτά, ο Γιάννης, πίστεψε ότι ήταν κι αυτός γιός του Κόντε, άρα είχε κι αυτός δικαίωμα στην περιουσία, ακολούθησε η πολυσυζητημένη και επώδυνη δίκη, ανάμεσα στο Γιάννη και τα ετεροθαλή αδέρφια του. Στην αντιδικία αυτή, η Αγγελική πήρε το μέρος του Γιάννη, με συνέπεια να αποξενωθεί από το Διονύσιο, που τόσο την αγάπησε, αλλά ουδέποτε τη συγχώρησε. Μέσα από αυτή τη Δίκη, βγήκε στη φόρα όλη η ζωή της και έγινε αντικείμενο σχολίων και διασυρμού στο Πανελλήνιο.  

 

Ν.: Διάβασα πως η ” Διάφανη ” είναι η πρώτη σας ουσιαστικά επαγγελματική δουλειά. Ήταν τρομακτικό αρχικά να πέσετε στα βαθειά με έναν μονόλογο; 

 

Μ.: Ναι, είναι αλήθεια ότι πρόκειται για την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, μιας και αποφάσισα σε λίγο, προχωρημένη θα έλεγα, ηλικία να ασχοληθώ σοβαρά με το θέατρο και να μπω στη δραματική σχολή. Φυσικά και φοβήθηκα, όταν αντιλήφθηκα το βαρύ θεατρικό φορτίο που πάω να φέρω εις πέρας, όμως είχα τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη και βαθιά εκτίμηση στον άνθρωπο που θα πορευόμουν μαζί του σε όλο αυτό, που όλες μου ανησυχίες ξεπεράστηκαν με το που άρχισα να δουλεύω κοντά του. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης, που είναι ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης της παράστασης, υπήρξε δάσκαλός μου στη σχολή, που με δίδαξε την τέχνη της υποκριτικής, αλλά και ήθος και σεβασμό για το θέατρο και για τους ανθρώπους που δουλεύουν γι αυτό. Έτσι είχαμε μια υπέροχη συνεργασία, που μας οδήγησε στην ανταμοιβή των κόπων μας και στην αγάπη και αποδοχή της παράστασή μας από το κοινό και τον ευχαριστώ πολύ γι αυτό.    

 

Ν.: Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; 

 

Μ.: Αγαπούσα να ‘’ παίζω’’ από πολύ μικρή. Στη γειτονιά μου, στο Αγρίνιο, οργανώναμε σκετσάκια με τις φίλες μου, στα οποία μετά έρχονταν ως θεατές οι γονείς μας, ο οποίοι  πλήρωναν εισιτήριο, γύρω στις 5 δραχμές, αν θυμάμαι καλά. Πάντα συμμετείχα στις παραστάσεις του σχολείου και του κατηχητικού και αργότερα, σε ερασιτεχνικές ομάδες Δήμων. Ποτέ όμως δεν τόλμησα να κάνω κάτι πιο σοβαρό στο χώρο του θεάτρου, ίσως λόγω αναστολών, ίσως λόγω κοινωνικών και οικογενειακών πεποιθήσεων, που με κρατούσαν πίσω. Όμως, το θέατρο είναι μικρόβιο, είναι σαράκι που σε τρώει και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Άλλωστε, πάντα, και στις πιο δύσκολες στιγμές μου έπιανα τον εαυτό μου να καταφεύγει στο θέατρο. Οπότε, μου ήταν αδύνατο να αγνοήσω όλη αυτή τη λατρεία μου στην υποκριτική τέχνη και έτσι αποφάσισα να δώσω στη δραματική σχολή, όπου πέρασα με υποτροφία. 

 

Ν.: Τί είναι το θέατρο για εσάς;

 

Για εμένα το θέατρο είναι ευλογία. Είναι ο χώρος όπου παύει να υπάρχει ο χρόνος, ενώ οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα γίνονται δημιουργία, γίνονται τέχνη. Μέσα σε αυτό το χώρο είσαι ελεύθερος για να νοιώσεις τη μεγαλύτερη παλέτα συναισθημάτων, αγωνία, άγχος, ανασφάλεια, συγκίνηση, ανυπομονησία, αναμονή, ματαιότητα, αγάπη, χαρά, θλίψη, ευτυχία. Όμως, όλα αυτά σε ωθούν στο να εξελίσσεσαι, να μαθαίνεις τα όριά σου, να ακούς το μέσα σου, να αγαπάς τον εαυτό σου, να αγαπάς τους γύρω σου και να γίνεσαι εντέλει, πρώτα καλύτερος άνθρωπος και μετά καλύτερος ηθοποιός.    

 

Ν.: Σε ποια σημεία νιώθετε ότι συναντιέστε με το χαρακτήρα που υποδύεστε; 

 

Μ.:Η αλήθεια είναι ότι συναντιέμαι σε πολλά σημεία με την ηρωίδα μου, συνδιαλέγομαι και επικοινωνώ θα έλεγα με την Αγγελική Νίκλη, υπάρχει μια αμοιβαία κατανόηση μεταξύ μας, συμπάσχουμε και ταυτιζόμαστε μέσα από τις ομοιότητες αλλά και τις διαφορές μας. Σε κάθε ρόλο που έχω υποδυθεί έως τώρα, πάντα έβρισκα πράγματα από εμένα και αυτό, αν θέλετε, είναι και το μεγάλο εργαλείο, το μαγικό ραβδί του ηθοποιού, να μπορεί δηλαδή να βρίσκει και να δίνει στους ρόλους του, τα στοιχεία εκείνα που αντλούνται μέσα από τη δική του ψυχοσύνθεση. Άλλωστε το θέατρο είναι μια μικρογραφία της ζωής και, όπως έχει πει χαρακτηριστικά και ο Πήτερ Μπρουκ, ‘’ Το θέατρο είναι ένας μεγεθυντικός φακός, για να δούμε καθαρά τις λεπτομέρειες της ζωής και των σχέσεων. Η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να γίνει παράσταση, αρκεί κάποιος να την κάνει ζωντανή και ενδιαφέρουσα’’. 

 

Ν.: Πιστεύετε πως η κοινωνία το 2019 έχει αλλάξει αρκετά από αυτή του 19ου αι. ως προς το θέμα του ρατσισμού προς άτομα που –ηθελημένα η μη– δεν ακολουθούν τις κοινωνικές νόρμες; 

 

Μ.: Τη συγκεκριμένη ερώτηση τη βρίσκω αρκετά επίκαιρη, διότι πρόσφατα είδα την ταινία Joker, με την μοναδική ερμηνεία του Χοακίν Φοίνιξ, που με έβαλε ξανά να αναρωτηθώ για το πώς η σημερινή κοινωνία αντιμετωπίζει άτομα με κάποια διαφορετικότητα. Σαφώς και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από την εποχή εκείνη, αλλά δυστυχώς καταλήγω ότι το θέμα του ρατσισμού εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της σημερινής μας εποχής. Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός, ότι καθημερινά  βλέπω να υφίστανται ρατσισμό, όχι μόνο οι άνθρωποι  λόγω του φύλου, της φυλής, της θρησκείας και του χρώματος του δέρματος, αλλά και οι άνθρωποι  που  διαφοροποιούνται  από  τα  προβαλλόμενα  πρότυπα  σωματικής  ομορφιάς. Νομίζω ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας, προκειμένου να καταφέρουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά και ειρηνικά, αποδεχόμενοι τους πάντες και τα πάντα.  

 

Ν.: Ποιος είναι ο υψηλότερος στόχος που θέτετε σε σχέση με την υποκριτική; 

 

Μ.: Αυτό που με ενδιαφέρει στην υποκριτική τέχνη, είναι να μου δίνονται ευκαιρίες και συνεργασίες που θα με κάνουν ακόμη καλύτερη ηθοποιό και ακόμη καλύτερο άνθρωπο. Να μπορώ να προσφέρω την αλήθεια μου στο κοινό, να κοινωνώ και να επικοινωνώ μαζί του, αγγίζοντας την ψυχούλα του και ακόμη περισσότερο, να μπορώ μέσα από τους ρόλους μου να του αποκαλύπτω πράγματα που θα θέλει να εξερευνήσει. Και αυτό είναι και η μεγαλύτερη ικανοποίηση για εμάς τους ηθοποιούς, να δίνουμε, να λέμε, έστω και κάτι μικρό, στα ενδόμυχα των ανθρώπων.  

 

Ν.: Θεωρείτε το θέατρο απαραίτητο για την καθημερινότητα των ανθρώπων ;

 

Μ.: Το τι θεωρεί ο καθένας μας απαραίτητο στην καθημερινότητά του, είναι καθαρά υποκειμενικό, και έχει να κάνει με τα βιώματα και τις συνήθειες των ανθρώπων. Για εμένα πάντως, μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι μου είναι απαραίτητο. Με χαροποιεί όμως ιδιαίτερα το γεγονός, που όλο και περισσότεροι άνθρωποι, βάζουν το θέατρο στη ζωή τους, επιλέγουν το θέατρο για την προσωπική τους ψυχαγωγία. Και αυτό σημαίνει ότι κάτι ψάχνουν και τελικά κάτι βρίσκουν μέσα σε αυτό. Και η ανάγκη αυτή του κοινού και η στροφή του προς το θέατρο,  κάνει και τη δική μας ευθύνη, που το υπηρετούμε,  ακόμη μεγαλύτερη και σημαντικότερη. 

 

Σας ευχαριστώ