Ο Δημήτρης Δάγκαλης μιλάει στο All4fun για τη συμμετοχή του στην παράσταση “Ay Carmela”, το εργαστήρι θεάτρου που διευθύνει και τα μελλοντικά του σχέδια στο θέατρο.
– Ασχολείσαι με πολλά πράγματα. Είναι κάτι που προέκυψε λόγω της εποχής που διανύουμε ή πάντα σε χαρακτήριζε το να είσαι πολυπράγμων;
Από μικρός έχω μάθει να “μη βάζω κώλο κάτω”. Πάντα μ’ άρεσε να συμμετέχω, και ασχολιόμουν με πολλά και διαφορετικά πράγματα κάθε φορά. Λίγο απ’ το ένα, λίγο από τ’ άλλο. Νομίζω, από πιτσιρικάς κατάλαβα ότι δε με τραβάει τόσο να πιάσω ένα πράγμα και να το “στύψω”. Αλλά να μαθαίνω πολλά, για πολλά. Φυσικά υπάρχουν πάντα πράγματα που αγαπάς πιο πολύ και τα ζεις πιο πολύ. Είναι σαν το πρωινό. Στο μπουφέ του ξενοδοχείου θα φας ό,τι μα ό,τι έχει, ακόμα κι αν είναι αυγά σε δεκατέσσερις διαφορετικές εκδοχές. Το μπολ με τα δημητριακά όμως που βάζεις στο δικό σου σπίτι, έχει άλλη γλύκα. Σημείωση: με μια κουταλιά μερέντα μέσα! Γίνεται top!
– Πώς προέκυψε αυτό το ιδιαίτερο εργαστήρι θεάτρου και τι είχες αποκομίσει από τις πρώτες εβδομάδες που το πραγματοποιείς;
Σαν ηθοποιός είσαι μέρος μιας ομάδας. Λειτουργείς και μαθαίνεις μέσα σ’ αυτήν. Και μόνο η κίνηση να βγεις απέξω και να μπορείς να παρατηρείς μια ομάδα (ερασιτεχνών – επαγγελματιών δεν έχει σημασία), έχει από μόνη της τόσο ενδιαφέρον. Έχεις ένα σχέδιο, λες τώρα κάνουμε αυτό”, ύστερα γίνεται μπροστά σου, αι παρατηρώντας προσεκτικά μαθαίνεις… και τους μαθαίνεις. Γίνεται από μόνο του και είναι μαγικό, η ίδια η διαδικασία “τρέχει” και μας “πάει”. Και σκέψου, πόσα ακόμα μαθαίνεις ο ίδιος, αφού για να γίνεις leader μιας ομάδας πρέπει να ΄ρθεις αντιμέτωπος πρώτα με τον εαυτό σου.Δεν έχω “δει” τον εαυτό μου ως δάσκαλο μέχρι τώρα τουλάχιστον… αλλά αυτή η καινούρια “θέση” σαν σημείο αναφοράς μιας ομάδας, μ’ ενθουσιάζει και ήδη μου δίνει πολλά. Ήρθε, λοιπόν, μια καλή συγκυρία και συνεργασία, και κάναμε αρχή!
– Όπως γράφεις σχετικά δεν υπάρχει όριο ηλικίας ανάμεσα στους μαθητές. Ηλικιακά, ωστόσο, ποιο είναι το μίνιμουμ και το μάξιμουμ που έχεις στους μαθητές σου;
Προς το παρόν “παίζουμε” από 18 ως 66 χρονών! Αν τους δεις, όμως από κοντά πάνω στη δράση, θα καταλάβεις κατευθείαν πως η διάθεση δεν έχει όριο ηλικίας! Μέσα απ’ αυτήν τη συνάντηση, όπως λες, τι μαθαίνεις κάθε φορά εσύ, αλλά και τι προκύπτει στους μαθητές σου; Το σημαντικότερο που έμαθα ήδη στην αρχή, είναι να μην “κλείνομαι σε μένα”, στο “τι θα γίνει”, “πως θα πάει”, “τι πρέπει να κάνω μετά”… είμαι εκεί για την ομάδα, τους παρατηρώ, τους καθοδηγώ όταν χρειάζεται, τους ακούω… αυτό με “βγάζει από το κεφάλι μου”, με “ανοίγει” και το χαίρομαι πολύ. Για τα παιδιά αυτό που βλέπω στην αρχή είναι, κάτι αναμενόμενο ίσως που συνέβη και συμβαίνει και σε μένα…. πως καταλαβαίνουν ότι πράγματα που είναι αυτονόητα, ή τα θεωρούμε δεδομένα τα ανακαλύπτουμε ξανά, γιατί στην πραγματικότητα τα ‘χουμε ξεχάσει. Το παιχνίδι, τη βλακεία, το “-να ρωτήσω κάτι; -ελεύθερα!”, το “πάρε ανάσα”… ακούγονται απλά, δεν είναι. Και για ν’ ανεβούμε στη σκηνή, πρέπει να τα θυμηθούμε.
– Ποιο είναι το στοιχείο σου που ξεχωρίζεις στη διδασκαλία και θεωρείς ότι αποδίδει και στους μαθητές σου;
Καταρχήν δεν κάνω διδασκαλία. Πρόκειται για ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο, όπως και όσο το ‘χει γνωρίσει ο καθένας, και θέλουν να έρθουν σ’ επαφή με τις διαδικασίες του, με τις δράσεις του. Δεν είναι σπουδαστές, δεν είναι επαγγελματίες ώστε να χρειάζονται αφενός άλλη στόχευση, αφετέρου άλλες απαιτήσεις.Υπάρχουν κανόνες και θα γεννιούνται και απαιτήσεις όσο προχωράμε. Το μέλημα είναι η ομάδα και η συνεργασία. Από αυτό το δρόμο θα φτάσουμε στη σκηνή. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν εμφανίστηκε μπροστά τους ένας άνθρωπος με πανοπλία, μ’ ένα “εγώ ξέρω”, άτρωτος… Υπάρχουν πράγματα που ξέρω πως και πότε θα τα κάνουμε. Ταυτόχρονα, υπάρχει και ένα “δεν ξέρω”… “που θα βγάλει”; “τι πορεία θα έχει ο καθένας μας”; “θα αρέσει, δε θ’ αρέσει;” συμπλήρωσε το όπως θες. Αυτή η παραδοχή πως “δεν τα ξέρω όλα” πιστεύω πως είναι η βάση πάνω στην οποία χτίζουμε την εμπιστοσύνη και στο εργαστήρι, και στη δουλειά γενικότερα.
– Υπάρχει κάποια παράσταση/παρουσίαση που θα προκύψει από το εργαστήρι στο τέλος της σεζόν;
Να ένα καλό παράδειγμα. Δεν ξέρω. Είναι πολύ πιθανό, αλλά δε δημιουργώ καμία τέτοια υποχρέωση, ούτε στα παιδιά, ούτε σε μένα.
– Μίλησε μας και για τη φετινή σου παρουσία στο “Αy, Carmela” και τι σου έχει αποκομίσει έως τώρα ως εμπειρία;
Η “Carmela” ξεκίνησε με μια πρόταση από τον σκηνοθέτη μας Πασχάλη Αραμπατζή. Είμασταν στο ίδιο Τμήμα στην Ανώτερη Δραματική Σχολή “Α.Βουτσινάς” και μετά από μια δεκαετία βρεθήκαμε, αυτός να σκηνοθετεί κι εγώ να
παίζω. Δεν ήταν απλή υπόθεση, ήθελε θάρρος απ΄ τον Πασχάλη να επιλέξει ένα γνώριμο άτομο, συνήθως ξέρεις τα όρια στη δουλειά ανάμεσα σε φίλους είναι θολά. Δουλέψαμε όμως καθαρά, με καλή συνεννόηση, με κάποιες δυσκολίες ναι – ποιά δημιουργική δουλειά δεν έχει δυσκολίες; – κι έτσι φτιάξαμε μια ωραία και τίμια παράσταση. Με την Κορνηλία Προκοπίου (Carmela) δουλέψαμε πολύ και πολύ καλά, στήριξε ο ένας τον άλλον και ευχαριστιόμαστε πολύ κάθε παράσταση. Γενικά, ήταν μια δουλειά που όλοι οι συντελεστές στήριξαν με αγάπη, και νομίζω πως αυτό κάπως “ντύνει” την παράσταση και “περνάει” στους θεατές.
– Εδρεύεις στη Θεσσαλονίκη. Σκέφτεσαι κάποια στιγμή να κατέβεις στην Αθήνα ή δεν είναι στα άμεσα σχέδια σου;
Δεν υπάρχει σχέδιο, γιατί ο θεός του θεάτρου όταν κάνεις σχέδια γελάει πιο πολύ απ’ τον άλλον της παροιμίας… Πάντα υπάρχει σαν ενδεχόμενο… σαν όνειρο. Η χρονιά, προς το παρόν, οργανώθηκε και “τρέχει” στη Θεσσαλονικη… τη συνέντευξη τη γράφω στο τρένο Αθήνα – Θεσσαλονίκη by the way (κρυφο-χαμογελώντας)…
– Πώς κρίνεις γενικότερα το κοινό της Θεσσαλονίκης και αν διακρίνεις τα τελευταία χρόνια κάποια βελτίωση της αισθητικής του πάνω στο θέατρο.
Δεν κρίνω το κοινό. Η αισθητική βελτιώνεται με το να έχεις τις τέχνες στη ζωή σου. Βλέπεις, ακούς, διαβάζεις, βιώνεις κάτι καλό; Καλώς. Αντίστοιχα, βιώνεις το “χάλια ήτανε”; Πάλι καλώς. Ξέρεις τί ν’ αποφύγεις την επόμενη φορά. Η αισθητική θέλει training, δε θέλει αξιολόγηση.”
Της Μαρίας Σουλιμιώτη, 2/11/2019
