Ο Θοδωρής Σκυφτούλης μίλησε στο All4fun για την παράσταση το «Τάβλι»του Κεχαΐδη όπου πρωταγωνιστεί, για τον ήρωά του, τους συνεργάτες του καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια στο θέατρο.
Μίλησέ μας για το Τάβλι του Κεχαΐδη, την αξία αυτού του κειμένου και τον λόγο που αποφασίσατε να το ανεβάσετε.
Το τάβλι είναι ένα σπάνιο, από γραφής, κείμενο κι αυτό, γιατί είναι ανοιχτό σε πολλές αναγνώσεις. Είναι ένα κείμενο που διαπερνά την ελληνική πραγματικότητα και ψυχολογία του Νεοέλληνα τα τελευταία 70 χρόνια.
Εμείς, και κατά κύριο λόγο, η Δανάη (σημ. Σπηλιώτη) βρεθήκαμε με το κείμενο αυτό στην αγριότητα και στο ζωώδες ένστικτο του ανθρώπου. Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η σκοπιά, γιατί θεωρούμε πως μας αφορά, μας καίει να μιλήσουμε για τον πυρήνα του ατόμου, πώς εκκινεί τις σκέψεις του, τη συμπεριφορά του, τις ακραίες του αντιδράσεις. Δεν το αντιμετωπίσαμε σίγουρα ως μια ηθογραφία δύο συμπαθέστατων, κακομοίρηδων τύπων.
Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι, είναι ότι απ’ τον ιδιωτικό χώρο, εμείς το μεταφέραμε στον δημόσιο χώρο, στο καφενείο, που – κατά την γνώμη μου – εκεί κρύβεται ο πυρήνας της ζωής, εκεί φανερώνονται οι ασχήμιες και τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου.
Υπάρχει και βαθιά μέσα μου ένας λόγος που με συγκινεί κάθε στιγμή, που εκφέρω αυτό το κείμενο στα καφενεία. Ο θείος μου, που έτυχε να τον ζήσω από κοντά, πέθανε μέσα σ’ αυτά απ’ το αλκοόλ. Ένα θηρίο που ήθελε να σπάσει το τσόφλι και να βγει απ’ έξω.
Κάνατε περιοδεία με την Πειραματική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου στα καφενεία της περιοχής και τώρα το ανεβάζετε στο καφενείο ο Εξαρχειώτης. Πώς ήταν η εμπειρία της επαρχίας;
Καταρχήν θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο Καραγεώργο, τον διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου που, Αγρινιώτης κι αυτός, γνωρίζοντας την καφενειακή ζωή του τόπου, πίστεψε πολύ στην πρότασή μας και μας βοήθησε να υλοποιηθεί, στηρίζοντάς μας και οικονομικά αλλά και καλλιτεχνικά.
Η εμπειρία των καφενείων στο Αγρίνιο, θα την χαρακτήριζα λογοτεχνική. Ζήσαμε στιγμές και καταστάσεις που δεν αποτυπώνονται με λέξεις. Πραγματικά, όλο αυτό που συνέβη στα καφενεία, η εμπειρία αυτή ως μνήμη, θα μας συντροφεύει ως το τέλος.
Άνθρωποι που τους έλεγες τη λέξη θέατρο και δεν μπορούσαν το προσδιορίσουν μέσα στην αθωότητά τους. Η χαρά τους και η προσμονή για να ανακαλύψουν αυτό που θα έβλεπαν, ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Παίζαμε σε ένα καφενείο, απ’ τα πιο κεντρικά στο Αγρίνιο, όπου έξω απ’αυτό υπήρχε ένα πανέμορφο γκράφιτι με στίχους της Τζένης Βάνου, “Αν είναι η αγάπη αμαρτία”, και μέσα όλη μέρα έπαιζε σκληρά λαϊκά. Ο καφετζής ήταν ένας υπέροχος 60άρης, που ήταν ερωτευμένος με την δουλειά του. Μας περίμενε μια ώρα πριν ξεκινήσει η παράσταση και είχε το καφενείο σφουγγαρισμένο και έτοιμα τα τραπέζια, φτιαγμένα για το θέατρο. Μπήκαμε μέσα και μας λέει «ρε παιδιά μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση, να βάλω μουσικούλα»; «Φυσικά» του είπαμε. Στ’ αυτιά μας άρχισαν να ηχούν blues και jazz κομμάτια από B.B King…
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου, τι σε γοητεύει σ’ αυτόν;
Ο Κόλλιας εκφράζει όλη αυτή την ψυχολογία του Νεόφτωχου Έλληνα που ελπίζει να τα καταφέρει. Κρύβει μέσα του ένα θηρίο, έτοιμο να αρπάξει την ευκαιρία προς την κονόμα. Φλέγεται ολόκληρος για νέα σχέδια και κομπίνες. Με λίγα λόγια, ένας διαλυμένος τύπος που ελπίζει.
Πώς βίωσες τη συνεργασία σου με τη Δανάη Σπηλιώτη και τον Ντίνο Ποντικόπουλο;
Με την Δανάη συνεργαζόμαστε χρόνια και είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και αγαπώ βαθιά. Έχουμε κοινό κώδικα και αισθητική στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το θέατρο, όποτε είναι ευλογία να δουλεύουμε μαζί.
Ο Ντίνος είναι σπάνιος ηθοποιός και πραγματικά τον θαυμάζω για τον τρόπο που δουλεύει και τη γενικότερη στάση του στο θέατρο. Είναι η πρώτη φορά που δουλεύουμε παρέα, αλλά ξέραμε πως αυτό έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια. Είναι μεγάλη η χαρά, λοιπόν, που γίνεται αυτό μέσω ενός έργου όπως το Τάβλι.
Αγαπηθήκαμε πολύ και οι τρεις και μας ένωσε πολύ αυτό που συνέβη στα καφενεία του Αγρινίου, γιατί ζήσαμε σαν ένα μπουλούκι. Γι’ αυτό έχουμε και μεγάλη προσμονή και τώρα στον Εξαρχειώτη.
Γιατί θα πρότεινες σε κάποιον να δει το έργο σας;
