Με αφορμή την επιτυχημένη παράσταση «Άρης»,η οποία συνεχίζεται για 3η χρονιά στο Cartel,ο Τάσος Σωτηράκης μας παραχωρεί μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην οποία μας μιλάει για τις δυσκολίες του ρόλου του αλλά και για τη μεγάλη απήχηση της παράστασης στο αθηναϊκό κοινό.
Φέτος επαναλαμβάνετε την παράσταση «Άρης» στο Cartel. Θα μας περιγράψετε το έργο και το ρόλο σας σε αυτό;
Ναι. Φέτος έχουμε την χαρά να επαναλαμβάνουμε για τρίτη συνεχόμενη σεζόν τον “Άρη” στο Cartel. Η ανταπόκριση του κόσμου ξεπέρασε κάθε μας προσδοκία. Η παράσταση εκτός από τις δύο σαιζόν στο Cartel, και πέρσι αλλά και φέτος το καλοκαίρι κάναμε μια μεγάλη περιοδεία σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, σε περισσότερες από 30 πόλεις και φεστιβάλ. Οι προτάσεις και για άλλες πολλές αλλά και για το εξωτερικό είναι πολλές.
Το έργο της Σοφίας Αδαμίδου έχει να κάνει με τη ιστορία, τους αγώνες και τη ζωή του Άρη Βελουχιώτη. Του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ. Ο θεατής έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας μέσα από τα μάτια του Άρη.
Στη σκηνή ζωντανεύει μια προσωπικότητα που αγαπήθηκε και κυνηγήθηκε, αλλά φαίνεται ότι απασχολεί έως και να ενοχλεί ακόμα και τώρα, 74 χρόνια από το θανατό του, πάρα πολύ κόσμο.
Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να δώσουμε όσο πιο πιστά μπορούσαμε την ανθρώπινη πλευρά του Άρη. Ενός ανθρώπου σαν κι εμάς που οι συνθήκες της εποχής τον κατέστησαν ήρωα. Ενός ανθρώπου που απεγδύθηκε την αστική ζωή για να παλέψει για τα συμφέροντα του λαού και τάχθηκε με πίστη, σε ένα σκοπό τον οποίο υπηρέτησε με συνέπεια μέχρι το τέλος της ζωής του. Όλα αυτά παίρνουν σάρκα και οστά, μέσα σε ένα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που έχει φτιάξει ενάς απλός άνθρωπος που θαυμάζει τον Άρη και έχει συλλέξει διάφορα στοιχεία γύρω από τη ζωή του.
Ντύνεται ο Άρης και παλεύει να βρει τρόπο να ταυτιστεί μαζί του. Αγωνίζεται με τα σκοτάδια του και με τα σκοτάδια του Άρη μέσα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους της εποχής, τα οποία και φέρνει στο σήμερα. Ένας άνθρωπος που μέσα από τον Άρη προσπαθεί να κάνει τη δική του προσωπική επανάσταση. Αγαπάει, πονάει, νευριάζει, χαίρεται, γελάει, πικραίνεται, όπως θα μπορούσε να ήταν και ο Θάνασης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης. Όλη αυτή η διαδρομή κορυφώνεται και καταλήγει σε ένα τέλος που προβληματίζει, σε σχέση με το τι ήταν ο Άρης, αλλά και το τι μπορεί να είμαστε εμείς.
Υπήρξαν δυσκολίες για εσάς στην προσαρμογή του ρόλου με αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει εύκολος ρόλος. Ειδικά στην περίπτωση που ένας ηθοποιός καλείται να ανεβάσει στην σκηνή μια προσωπικότητα που έχει υπάρξει.
Με τον Βασίλη (Μπισμπίκης), όπως έχω ξαναπεί δουλέψαμε με μέθοδο και οργανωμένα, με όλα τα στοιχεία που είχαμε συλλέξει και με το πως μας πήγαινε το έργο της Σοφίας. Το κλειδί βέβαια σε όλο αυτό ήταν το τέλος του έργου. Από εκεί ξεκίνησε ο τρόπος που θα δουλεύαμε και τι θέλαμε να δείξουμε στον κόσμο. Ο Άρης αντιμετωπίστηκε όπως θα αντιμετωπιζόταν ένας οποιοσδήποτε ρόλος.
Κατα τη δειάρκεια των δοκιμών υπήρξαν πολλές δυσκολίες, γιατι ο Βασίλης δουλεύει με έναν ιδιαίτερο τρόπο που βασίζεται πολύ στα βιώματα και τις αντιστοιχίες του ηθοποιού με τον ρόλο. Οπότε ερχόμουν καθημερινά αντιμέτωπος με τον εαυτό μου «αναζητώντας» τον Άρη. Αυτή όμως η μέθοδος ξεκλειδώνει συνεχώς καινούργια πράγματα, που δε μένουν μόνο στην περίοδο των δοκιμών, αλλά συνεχίζονται και στις παραστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος δε σταματάει ποτέ να εξελίσσεται, όσος χρόνος και να περάσει από την πρώτη παράσταση μέχρι και τώρα. Για να κάνω και λίγο χιούμορ το μόνο εύκολο ήταν να μεγαλώσει η γεννειάδα. Ήταν το μόνο που δε χρειάστηκε κόπο σε ότι αφορά την προσαρμογή!
Η προσέλευση του κόσμου στην παράστασή σας ήταν πολύ μεγάλη. Υπήρξε κάποιο απρόοπτο η κάποια έντονη αντίδραση από εκείνους;
Η προσέλευση του κόσμου, χωρίς καμία υπερβολή, δεν είναι απλώς μεγάλη αλλά και πολύ συγκινητική. Είναι σπουδαίο να βλέπεις το θέατρο να γεμίζει με όλες τις ηλικίες για να δει τον Άρη.
Για μένα προσωπικά είναι ελπιδοφόρο να βλέπει ο κόσμος πολιτικό θέατρο και ειδικά μια παράσταση που αφορά μια προσωπικότητα σαν τον Άρη. Αλλά το πιό ελπιδοφόρο είναι να βλέπεις νέους ανθρώπους σε τέτοια έργα. Γιατί από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους είναι λίγο αναμενώμενο. Από τους νεότερους, όμως -που είναι και πολλοί- είναι αισόδοξο και ελπιδοφόρο.
Απρόοπτα δεν έχουν υπάρξει και ό,τι αφορά στις έντονες αντιδράσεις είναι πάντα θετικές και γεμάτες συγκινήσεις.
Το σημαντικό για εμάς είναι ότι η δουλειά που έχουμε κάνει, έδειξε ότι είναι μια δουλειά με μεράκι και αγάπη προς το αντικείμενο της τέχνης μας, αλλά και στην προσωπικότητα του Άρη. Μια δουλειά που αγαπήθηκε και κοινωνήθηκε από τον ίδιο τον κόσμο και μας έφτασε στην τρίτη σεζόν.
Πως λαμβάνετε εσείς τον όρο «ηθοποιός»;
Το θέατρο όπως και όλες οι μορφές τέχνης είναι πολιτική πράξη. Όλοι λοιπόν οι υπηρέτες των τεχνών, όπως είναι και ο ηθοποιός, έχουν ευθύνη για αυτό που παρουσιάζουν στον κόσμο.
Σε ό,τι αφορά λοιπόν τον όρο επικεντρώνομαι εκεί και βλέπω τον ηθοποιό ως έναν άνθρωπο του πνεύματος, έναν άνθρωπο με σφαιρική παιδεία χωρίς παρωπίδες που έχει ευθύνη απέναντι στο κοινό. Έναν άνθρωπο που προάγει την παιδεία και έχει τον τρόπο να ταρακουνήσει και να προβληματίσει το κοινό. Έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ξεπεράσει την καθημερινότητα και να αφυπνίσει συνειδήσεις μέσα απο την τέχνη του.
Θα με πείτε ρομαντικό και ουτοπιστή; Μπορεί. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρομαντισμός ξύπνησε μέσα απο τις τέχνες του, στον άνθρωπο το πάθος και το πάθος έχει πολλές μορφές. Όπως το πάθος για ζωή και το πάθος για αναζήτηση. Αυτό το πάθος είναι που λείπει και σήμερα.
Εκτός από ηθοποιός είστε και μουσικός. Προτιμάτε να συνδυάζετε αυτές τις δύο ιδιότητες πάνω στη σκηνή ή να τις διαχωρίζετε;
Όταν συνδυάζονται είναι το ιδανικό. Δυστυχώς όμως πολλές φορές δε γίνεται. Μια από αυτές τις φορές ήταν και ο Άρης. Είχαμε συζητήσει μήπως έκανα και τη μουσική για τον Άρη, αλλά δε γινόταν. Θα γινόταν το ένα εις βάρος του άλλου και αυτό δεν το θέλαμε. Το να συνδυαστούν και οι δύο ιδιότητες απαιτεί το 100% και της υποκριτικής και της μουσικής. Αυτό είναι εφικτό όταν ένας ρόλος είναι μικρός και μπορεί να μου δώσει τη δυνατότητα να μπορώ να βλέπω την παράσταση απέξω για να μπορέσω να γράψω τη μουσική.
Δε θα ήθελα να κάνω καμία έκπτωση στο ένα ή στο άλλο. Βέβαια η μουσική με δίδαξε να μπορώ να βλέπω τους ρόλους και με άλλο μάτι, οπότε ποτέ δεν είναι μακριά από αυτό που κάνω πάνω στη σκηνή. Αυτά όμως είναι όρια που μπορούν ανα πάσα στιγμή να σπάσουν. Μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω τον εαυτό μου και σίγουρα θα ήταν μεγάλη πρόκληση να παίξω έναν μεγάλο ρόλο και παράλληλα να γράψω τη μουσική για την παράσταση.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτήν την περίοδο;
Παράλληλα με τις παραστάσεις του Άρη θα ξεκινήσουμε πρόβες για τα Κόκκινα Φανάρια που θα σκηνοθετήσει ο Βασίλης Μπισμπίκης στο Cartel και θα ανέβει το 2020.
Εκεί θα κάνω έναν τελείως διαφορετικό ρόλο από τον Άρη. Ανάλογα με το πως θα πάνε και οι παραστάσεις του Άρη θα δούμε και πως θα εξελιχτεί ο ρόλος μου στα φανάρια όσον αφορά την εμφάνιση μου. Ίσως αποχωριστώ τη γεννειάδα του Άρη, γιατι θα παίξω τον ρόλο του Μιχαήλου. Το ρόλο που στην ταινία του Γεωργιάδη είχε ο Γιώργος Φούντας. Είναι μια νέα πρόκληση που την περιμένω με μεγάλη χαρά. Όσον αφορά τα μουσικά μου, τα οποία κι έχω αφήσει για καιρό πίσω, σιγά σιγά θα πάρουν και αυτά το δρόμο τους. Θέλω μέσα στο 2020 να βγάλω τον τρίτο μου προσωπικό δίσκο με πιανιστικά κυρίως έργα και να ξεκινήσουμε με την Σοφία Αδαμίδου τη δημιουργία ενός δίσκου σε στίχους της Σοφίας και δικής μου μουσικής.
Της Μαρίας Κωνσταντακοπούλου 14/10/2019